140305 ΑΝΙΚΑΝΟΠΟΙΗΤΟ

Το ένα πουλάκι!

«Τι θέ’τε, τελοσπάντων;»

Έχω πει πολλές φορές πως αυτή η αγανακτισμένη ερώτηση του Μπρίλη – Γκιωνάκη, στα «κίτρινα γάντια», εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο το γεγονός ότι, πολύ συχνά, κάτι θέλουμε (να αλλάξει) όμως δεν ξέρουμε τι.

Θυμίζω τη σκηνή, αν και την ξέρουν όλοι απ’ έξω:

Αφού μπερδεύει τον Ορέστη - Σταυρίδη και μπερδεύεται από αυτόν, στο τέλος ξεσπά δικαιολογημένα.

«… μια μου λέτε λεμονάδα, μια μου λέτε πορτοκαλάδα, τι θέ’τε, τελοσπάντων;»

Ο λόγος για να τα σκεφτώ και πάλι όλα αυτά είναι οι πρόσφατες εξελίξεις στο χώρο της πολιτικής, τόσο πανελλαδικά, όσο και σε τοπικό επίπεδο.

Ας τα δούμε όσο πιο ψύχραιμα γίνεται.

Πόσες φορές δεν ακούσαμε πως ο τόπος έχει ανάγκη από νέους ανθρώπους που θα αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τα πράγματα;

Πόσες φορές δεν ακούσαμε για το γερασμένο πολιτικό σύστημα, για αραχνιασμένες ιδέες, για ανθρώπους που δεν έχουν να δώσουν τίποτε άλλο στη χώρα (αν υποθέσουμε πως έχουν δώσει κάτι χρήσιμο);

Απαντώ μόνος μου: πολλές φορές!

Ειδικά μετά την κρίση, η απαίτηση για μια ανανέωση του πολιτικού προσωπικού της χώρας ήταν τεράστια.

Θυμίζω το «κίνημα» των αγανακτισμένων στις πλατείες, όπου, ανάμεσα σε πολλές αφέλειες και άλλες τόσες ασυναρτησίες, ακουγόταν και σωστά πράγματα, όπως η ανάγκη να μπουν νέα πρόσωπα στην πολιτική.

Τι παρατηρούμε όμως;

Κάθε φορά που πάνε να εμφανιστούν κάποια νέα πρόσωπα είναι τέτοια η επίθεση που δέχονται που τρομάζουν όχι μόνοι οι ίδιοι, αλλά και όποιος άλλος θα τολμούσε να προβεί σε παρόμοιο «ατόπημα».

Θα μπορούσαμε βεβαίως να πούμε πως η επίθεση από μέρους ενός τμήματος του πολιτικού κόσμου είναι αναμενόμενη και δικαιολογημένη.

(Προς αποφυγή παρεξήγησης, δικαιολογημένη σημαίνει κατανοητή, όχι… δίκαιη.)

«Η σύμβασή τους διαισθάνθηκε σ’ αυτόν μιαν άλλη απειλή», τραγούδησε πολύ σοφά ο Νιόνιος, στο «μακρύ ζεϊμπέκικο για τον Νίκο».

Το άλλο πουλάκι:

Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι.

Πήρε την απόφαση ο γνωστός δημοσιογράφος Σταύρος Θεοδωράκης να κάνει ένα κόμμα, «το ποτάμι».

Με γεια του με χαρά του, και θα έπρεπε να χειροκροτηθεί από όλους, ασχέτως αν θα τον υποστηρίξουν ή θα τον ψηφίσουν.

Ο άνθρωπος δεν είναι κάποια από τις τόσες αστείες περιπτώσεις που κυκλοφορούν στο χώρο. Είτε σου αρέσει η δουλειά του είτε όχι, είτε τον παρακολουθείς με ενδιαφέρον είτε τον αγνοείς, δεν μπορείς να αρνηθείς πως έχει ένα σοβαρό και αξιοπρεπές έργο.

Τι πειράζει, ποιον θα βλάψει η κάθοδός του στην πολιτική; Στο κάτω κάτω, αν η συμβολή του θα είναι θετική ή αρνητική μένει να το δούμε και να το εκτιμήσουμε. Για ποιο λόγο η εκ προοιμίου επίθεση.

Μάλιστα επίθεση από πολιτικούς και στελέχη κομμάτων που –δεν αντέχω, θα το πω- έχουν προέλθει από κομματικούς σωλήνες και… δεν έχουν κάνει ούτε ένα μεροκάματο στη ζωή τους, κατά το κοινώς λεγόμενο.

Εξηγούμαι ότι τον διορισμό στο δημόσιο ή την πανεπιστημιακή έδρα δεν τα θεωρώ επαγγέλματα του «μεροκάματου».

Εντάξει, όμως. Είπαμε αναμενόμενο!

Ειδικά από τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ έχουμε δει τα τελευταία χρόνια τρομερές επιθέσεις εναντίον όποιου πιστεύουν ότι μπορεί να τους ανακόψει την πορεία προς την εξουσία.

Εδώ μια κριτική τους κάνεις και ακούς τα εξ αμάξης, όχι να κάνεις κόμμα που απευθύνεται μάλιστα και σε μέρος του κοινού που θεωρούν δικό τους.

Ο απλός κόσμος όμως, οι πολίτες που δεν ανήκουν οργανωμένα σε κάποιο κόμμα, που δεν έχουν λόγο να «φοβούνται» από την παρουσία νέων προσώπων στον πολιτικό στίβο, γιατί και αυτοί βγάζουν νύχια και δείχνουν δόντια σε κάθε νέο;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Το βλέπουμε και στην πόλη μας.

Ξεκίνησε μια πρωτοβουλία από νέους ανθρώπους, μιλώ για το «Project 2020», που θέλουν να παίξουν κάποιο ρόλο στα τεκταινόμενα του δήμου, και, γιατί όχι, να διεκδικήσουν την ψήφο των πολιτών στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές.

Ε, πριν ακόμη τους δούμε, άρχισε η αρνητική κριτική, τα σχόλια που, στην καλύτερη περίπτωση, είναι ειρωνικά και στην χειρότερη κακεντρεχή.

Αφήστε τους ανθρώπους να εκφράσουν τις θέσεις τους, να μας παρουσιάσουν τις προτάσεις τους, να μας δείξουν τον τρόπο λειτουργίας του και μετά τους κρίνουμε.

Με κριτήρια πολιτικά, παρακαλώ.

Διότι, κάθε άλλου είδους κριτήρια μπάζουν πολλά νερά, για να μην πω ότι είναι ύποπτα.

Τι να κάνουμε; Το ξέρω ότι πολλά πράγματα, στις μικρές ειδικά κοινωνίες είναι και θέμα προσώπων.

Αυτό όμως εναπόκεινται και στην κρίση των ψηφοφόρων. Ένας πολυσυλλεκτικός χώρος, όπως είναι ένα κόμμα ή μια δημοτική παράταξη, δεν μπορεί να αποτελείται αποκλειστικά από… αρίστους.

Άλλωστε ποιοι και με τι κριτήρια θα το κρίνουν αυτό.

Εμάς μας αρκεί οι πολιτικοί φορείς να έχουν θεσμούς «αυτοκάθαρσης», για χοντρές περιπτώσεις ανθρώπων που παρεισφρέουν με ιδιοτελείς σκοπούς ή έχουν αλλότριες αρχές, και για τα άλλα υπεύθυνο είναι το πολιτικό κριτήριο των ψηφοφόρων.

Επιτέλους, ας αφήσουμε όλα τα λουλούδια να ανθήσουν.

Επίθεση στα… τυφλά!