140314 ΑΙΩΝΙΟ

Το ένα πουλάκι:

Ο φόβος του χειρότερου.

Δεν θυμάμαι καλά, νομίζω ότι σας το έχω ξαναπεί. Στη χώρα μας υπάρχει αυτό που πολύ σοφά ονομάστηκε ο φόβος της χειρότερης δυνατής περίπτωσης. Το παράδειγμα που είχα διαβάσει ήταν περίπου το εξής:

Αν αποφασιστεί να ψηφιστεί ένας νόμος, ο οποίος θα τιμωρεί τους ιδιοκτήτες σκύλων που δεν καθαρίζουν τα «ίχνη» που αφήνουν τα ζώα τους στο δρόμο, τότε σίγουρα θα υπάρχουν αντιδράσεις.

Κάποιος θα σκεφτεί «τι θα γίνει στην περίπτωση που μια τυφλή γιαγιά δεν μπορεί να εφαρμόσει το νόμο και ο σκύλος-οδηγός της λερώσει το πεζοδρόμιο;»

Ε, για να μην «αδικηθεί» η γιαγιά της… χειρότερης δυνατής περίπτωσης, ο νόμος δεν θα ψηφιστεί ποτέ και τα πεζοδρόμια θα επαφίενται στον πατριωτισμό κάποιων φιλόζωων και στη… γαϊδουριά κάποιων άλλων.

Το λέω αυτό επειδή στις μέρες μας κυκλοφορεί ένα άλλο επιχείρημα της χειρότερης δυνατής περίπτωσης.

Το επιχείρημα αυτό το θυμάμαι από τα δικά μου τα φοιτητικά χρόνια, όταν και τότε κυκλοφορούσαν διάφοροι νόμοι που θα έφερναν την «εντατικοποίηση των σπουδών» και οι οποίοι, φυσικά, έπεφταν επάνω στο φοιτητικό κίνημα.

Δεν θέλαμε την εντατικοποίηση. Κανείς δεν την θέλει.

Πείτε μου, ξέρετε εσείς κανέναν που να προτιμά να δουλεύει σε συγκεκριμένο ωράριο, από το να έχει τη δυνατότητα να πηγαίνει στη δουλειά του όποτε «μπορεί»;

Ξέρετε κανέναν που να προτιμά να έχει ένα συγκεκριμένο χροδονιάγραμμα παραγωγής έργου, από το να προχωρά και να ολοκληρώνει τη δουλειά με δικούς του ρυθμούς.

Αν γνωρίζετε κάποιον τέτοιο, τότε πρόκειται για «προβληματική περίπτωση» και να δείτε που αυτός μπορεί να είναι και υπέρ της αξιολόγησης.

Στη ζωή όμως δεν συμβαίνει έτσι, τουλάχιστον στο βαθμό που δεν εξαρτάται από τους εργαζόμενους μόνο.

Συνήθως είμαστε υποχρεωμένοι να πηγαίνουμε και να βρισκόμαστε στη δουλειά μας συγκεκριμένες ώρες.

Συνήθως πρέπει να παρουσιάσουμε ένα έργο μέσα σε συγκεκριμένα χρονικά πλαίσια και αυτό πρέπει να έχει συγκεκριμένες προδιαγραφές και κάποια στάνταρτς ποιότητας.

Το άλλο πουλάκι:

Ξέχασες κάτι.

Δεν μας είπες ποιο είναι το επιχείρημα που από τα φοιτητικά μας χρόνια μέχρι τώρα εξακολουθεί να χρησιμοποιείται αντιστεκόμενο όχι μόνο σε κυβερνήσεις, αλλά και στον πανδαμάτορα χρόνο.

Άσε, θα το πω εγώ.

Ωραία, να πάψουν να υπάρχουν οι αιώνιοι φοιτητές.

Τι θα γίνει όμως αν κάποιος, λόγω οικονομικών δυσχερειών ή θανάτου του πατέρα του αναγκαστεί και διακόψει, προκειμένου να εργαστεί για να συντηρήσει την οικογένειά του και μετά από δέκα χρόνια θελήσει να ξανασυνεχίσει τις σπουδές του;

Αυτό είναι το επιχείρημα για να υπάρχουν αιωνίως αιώνιοι φοιτητές.

Κι επειδή πιθανότατα να υπάρχουν και τέτοιες –πέντε, δέκα, εκατό, χίλιες;- περιπτώσεις, εξακολουθούν να βρίσκονται εγγεγραμμένοι στις σχολές εκατοντάδες χιλιάδες φοιτητές που έχουν να δώσουν σημεία ζωής χρόνια.

Δεν θα ήταν πιο λογικό να ψάξουν, κυβέρνηση, πανεπιστήμια και φοιτητές οργανώσεις, πώς θα διασφαλίσουν ότι ένα γενικό ξεκαθάρισμα δεν θα αδικήσει ανθρώπους που πράγματι μπορούν να συνεχίσουν τις σπουδές τους, δεν το κάνουν όμως (προσωρινά) εξαιτίας υπαρκτών προβλημάτων;

Μην απαντάτε, θα ήταν!

Θα ήταν πιο λογικό, όπως εξάλλου συμβαίνει σε όλα τα σοβαρά πανεπιστήμια του κόσμου εδώ όμως έχουμε πάρει διαζύγιο με τη λογική, γι’ αυτό και στη χώρα μας όχι μόνο καλλιεργούνται αλλά ανθούν και βρίσκουν οπαδούς οι πιο θεοπάλαβες ιδέες.

Οπαδούς που ζητούν και την ψήφο μας!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Θα δώσω ένα μόνο παράδειγμα.

Διαβάζω από τον «Ριζοσπάστη»: Μιλάνε για προκλητικά «αιώνιους φοιτητές», την ώρα που χιλιάδες φοιτητές που σπουδάζουν μακριά από τα σπίτια τους, αναγκάζονται να επιτρέψουν και να πηγαίνουν στις σχολές τους μόνο για την εξεταστική, επειδή δεν αντέχουν να πληρώνουν νοίκια.

Αυτό συμβαίνει πράγματι. Μόνο που ο «Ριζοσπάστης» και όσοι τον διαβάζουν, ήταν υπέρ των αιώνιων φοιτητών και τις εποχές που κάθε φοιτητής είχε δικό του σπίτι, όλα τα κομφόρ, αυτοκίνητο και ό,τι άλλο τραβούσε η ψυχή του.

Άρα δεν είναι αυτός ο λόγος που αντιτίθεται στο μέτρο. Αυτό είναι πρόφαση.

Αφήνω το γεγονός ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους φοιτητές που περιγράφει, που όντως δυσκολεύοντας πολύ οικονομικά, διατηρούν επαφή με το πανεπιστήμιο, δίνουν μαθήματα και ολοκληρώνουν τις σπουδές τους σε εύλογο χρονικό διάστημα.

Το θέμα όμως είναι αλλού. Τι χρειάζονται οι αιώνιοι φοιτητές ή σε τι η παρουσία τους εμποδίζει τη λειτουργία των πανεπιστημίων;

Αυτά είναι δυο ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν, ώστε να ξέρουμε τι θέση να πάρουμε. Πόσο συμβάλλουν σ’ αυτό οι… αντιμαχόμενες πλευρές;

«Προφανώς κανείς δεν λέει ότι πρέπει η φοίτηση να είναι αιώνια και κανείς εκ των αιωνίων δεν χαίρεται, για τη διηνεκή “φοιτητική ιδιότητα”. Αλλά και το ελληνικό κράτος δεν προέκυψε χθες ούτε ξεκαθάρισε ποτέ τους αιώνιους υπουργούς πριν πιάσει τους αιώνιους φοιτητές», μας λέει, διαφοροποιούμενη κάπως η «Αυγή».

Ωραία. Τι σημαίνει όμως αυτό; Πώς καταλαβαίνετε εσείς τη φράση να πιάσει το ελληνικό κράτος τους αιώνιους υπουργούς;

Η φράση, προφανώς, δεν λέει τίποτα, ακούγεται όμως ευχάριστα σ’ αυτιά όσων έχουν μια… αντιπολιτευτική προδιάθεση.

Και αυτό είναι λαϊκισμός!

Αιώνια αντίθετοι!