140306 ΤΥΧΕΡΟΥΛΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

«Ρε, τι τυχεροί που είμαστε!»

Αυτή τη φράση συνηθίζει να επαναλαμβάνει μια φίλη, όποτε η συζήτηση πηγαίνει στα γεγονότα που συμβαίνουν σε άλλες περιοχές του πλανήτη ή στον δικό μας τόπο, αλλά σε περασμένα χρόνια.

Έχει απόλυτο δίκιο.

Θα μπορούσαμε να είχαμε γεννηθεί κάποια χρόνια πριν, στην εποχή που πόλεμοι, προσφυγιές, εμφύλιοι σπαραγμοί ρήμαζαν τη χώρα.

Θα μπορούσαμε επίσης να είχαμε γεννηθεί κάποιους μεσημβρινούς ανατολικότερα ή κάποιους παράλληλους νοτιότερα.

Όμως γεννηθήκαμε αυτή την εποχή, σ’ αυτή τη χώρα, όπου η ζωή, παρά τις τεράστιες δυσκολίες των τελευταίων ετών, είναι ασύγκριτα καλύτερη.

Των τελευταίων ετών…

Διότι περάσαμε και καλά χρόνια, δεν είναι τόσο μακρινά ώστε να τα ξεχνάμε, που οι τηλεοράσεις έκαναν ρεπορτάζ για το «πόσο ακριβά θα κοστίσει το σαρακοστιανό τραπέζι» ή μας έδειχναν συνταξιούχους στο παζάρι που δυσκολεύτηκαν να γεμίσουν το καρότσι τους.

Αυτά, στα χρόνια που… σέρναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα. Δανεικά λουκάνικα βέβαια, πάντως λουκάνικα.

Ακόμη και σήμερα, στον καιρό της βαθύτατης ύφεσης, ακούμε στις ειδήσεις πως τα ξενοδοχεία στην Πάτρα και σε άλλες «καρναβαλικές» περιοχές είχαν πληρότητα 100%.

Αν έκανες μια βόλτα στην πόλη την Τσικνοπέμπτη, θα έβλεπες σε κάθε δρόμο στημένα ένα σωρό μαγκάλια. Από τα κρεοπωλεία εξαντλήθηκαν τα σουβλάκια και οι παντσέτες.

Έτσι κι έβγαζε εκείνη τη μέρα μια δορυφορική φωτογραφία της χώρας το google earth, θα νόμιζαν όσοι την έβλεπαν ότι η Ελλάδα καίγεται. Δεν θα ήταν όμως καπνοί, η τσίκνα θα ήταν από τα ψητά στα μαγκάλια.

Γιατί τα λέω όλα αυτά. Τα λέω για δυο λόγους. Ο πρώτος είναι για να έχουμε συναίσθηση του τι ακριβώς συμβαίνει στη χώρα.

Η κρίση ήταν μεγάλη, είναι μεγάλη. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έπεσαν από τα σύννεφα, πλήρωσαν βαρύτατο τίμημα, καταστράφηκαν οικονομικά…

Η χώρα όμως, στο σύνολό της, άντεξε και αντέχει.

Σε άλλες περιοχές, σε αντίστοιχες κρίσεις, οι άνθρωποι έκαναν εφόδους στα σούπερ μάρκετ, για να αρπάξουν τα λιγοστά προϊόντα που υπήρχαν στα ράφια.

Άλλοι έψαχναν στα σκουπίδια για λεμονόκουπες, όπως εδώ στην κατοχή. Ξέσπασαν κινήματα βίαιων συγκρούσεων, χύθηκε αίμα, χάθηκαν ζωές…

Το άλλο πουλάκι:

Εδώ δεν πεινάει κανείς.

Η κοινωνία είτε μέσα από κρατικούς θεσμούς, είτε μέσα από ανθρωπιστικές οργανώσεις, δεν αφήνει κανέναν νηστικό, ξέρουμε ότι στα συσσίτια σιτίζονται περισσότεροι από όσους το έχουν πραγματικά ανάγκη.

Προσωπική μου άποψη, την έχω ξαναπεί, όμως θα την επαναλάβω. Τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα για τους οικονομικά ασθενέστερους και τους κοινωνικά ανίσχυρους, αν υπήρχε μια διαφορετική πολιτική από την Αριστερά, μια ουσιαστική συμβολή στον τρόπο κατανομής των βαριών, αντί για μια στείρα άρνηση κάθε μέτρου.

Τι γίνεται όμως αλλού και μάλιστα σε χώρες που ίσως τις θεωρούσαμε πρότυπα;

Ξέρετε τι σημαίνει πρακτικά πληθωρισμός κοντά στο 60%; Σημαίνει ότι κάτι που σήμερα το αγοράζεις με 1 ευρώ, ένα γάλα ας πούμε, ένα ψωμί ή το εισιτήριο για να πας στη δουλειά σου, αυξάνεται πέντε λεπτά κάθε μήνα. Του χρόνου τέτοια εποχή θα έχει 1,5 ευρώ και τον επόμενο γύρω στα 2,3 ευρώ!

Θα σας θέσω ακόμη ένα ερώτημα, ένα δίλημμα, παρακαλώ όμως να το πάρετε σοβαρά, δεν είναι καθόλου αστείο, ούτε καν ειρωνικό.

Τι είναι χειρότερο για σας. Να μην υπάρχει στα σούπερ μάρκετ χαρτί υγείας ή να μην υπάρχει στη χώρα χαρτί για να τυπωθούν εφημερίδες;

Αυτά συμβαίνουν στη μακρινή Βενεζουέλα, όπου συγχρόνως υπάρχει και ένα τέραστιο κύμα εγκληματικότητας (122 δολοφονίες ανά 100.000 κατοίκους το χρόνο στο Καράκας, 79 σε όλη τη χώρα, ενώ στην Ελλάδα είναι 1,5) για να μην πούμε για τους νεκρούς διαδηλωτές στους δρόμους, πυροβολημένους και από παραστρατιωτικούς υποστηρικτές της κυβέρνησης.

Βεβαίως, τα πράγματα μπορεί να μην είναι ακριβώς έτσι. Μπορεί για τις ελλείψεις σε βούτυρο, καφέ, λάδι, αλεύρι και ρύζι να φταίει πράγματι ο ιδιωτικός τομέας, τον οποίο κατηγορεί ο πρόεδρος Μαδούρο για τεχνητή έλλειψη με σκοπό την κερδοσκοπία.

Η ουσία όμως δεν αλλάζει. Εδώ είμαστε καλύτερα.

Διότι και η κρίση, και η ύφεση, είναι όπως η ανάπτυξη. Έχει τεράστια σημασία το σημείο από το οποίο ξεκινάς.

Μπορεί μια χώρα να έχει δεκαπλάσιους ρυθμούς ανάπτυξης από μια άλλη, να εξακολουθεί όμως να είναι πολύ πιο φτωχή από αυτήν.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δείτε το σαν αυτοκίνητο.

Όταν είναι σταματημένο, ή όταν κινείται αργά, μπορεί πολύ πιο εύκολα να αναπτύξει ταχύτητα, να επιταχύνει, απ’ ότι αν τρέχει με μεγάλη ταχύτητα. Το αντίστροφο συμβαίνει στο φρενάρισμα. Ένα αυτοκίνητο που κινείται ταχύτατα μπορεί να φρενάρει, να μειώσει ταχύτητα, θα είναι όμως και πάλι πιο γρήγορο από κάποιο που τώρα ξεκινάει.

Όταν ξέσπασε η κρίση η χώρα μας συγκαταλέγονταν στις πιο πλούσιες χώρες του κόσμου, με το μεγαλύτερο ποσοστό σε ιδιοκατοίκηση και ένα αξιοζήλευτο βιοτικό επίπεδο.

Ξαναθυμίζω ότι και τότε γκρινιάζαμε. Μετά «πέσαμε στα φρένα». Κάποιοι χτύπησαν το κεφάλι τους στο παρπρίζ. Άλλους απλώς τους «έκοψε» η ζώνη.

Το ευτύχημα είναι ότι εξακολουθούμε να κινούμαστε. Και, το κυριότερο, δεν φαγωθήκαμε μεταξύ μας.

Βεβαίως, δεν μονιάσαμε κιόλας, δεν καθίσαμε κάτω να τα βρούμε. Όμως ας μην είμαστε και πλεονέκτες.

Ας μας αρκεί το ότι είμαστε… τυχεροί.

Μέσα στην ατυχία μας!