140319 ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Κι από λίγο λίγο…

Όταν διαχειρίζεται κάποιος δημόσιο χρήμα, είναι, συνήθως, χουβαρντάς, ανοιχτοχέρης, έξω καρδιά.

Δεν βαριέσαι, σιγά το έξοδο, σκέφτεται και χρεώνει το ταμείο με κάτι παραπάνω, προκειμένου να μη φανεί «μίζερος».

Αυτό βέβαια δεν ισχύει όταν πρόκειται να πληρώσει με δικά του λεφτά, όμως τι σημασία έχει; Όπως λέει και μια παλιά ινδιάνικη παροιμία, τα ξένα χρήματα τα σπαταλάς πιο εύκολα. Εξάλλου, στο δημόσιο, ο καθένας μπορεί άνετα να σκεφτεί «εδώ γίνεται χαμός, το δικό μου το έξοδο τους πειράζει;»

Έτσι είναι. Όταν δεν έχεις τη γενική εικόνα και βλέπεις μόνο την περίπτωσή σου, δύσκολα μπορείς να αντιληφθείς το συνολικό κόστος. Σιγά το πράγμα, λες, ένα τηλεφώνημα τι κόστος έχει;

Αν πουν όμως το ίδιο όλοι οι υπάλληλοι του δημοσίου που έχουν μπροστά τους ένα τηλέφωνο, τότε το πράγμα παίρνει διαστάσεις.

Διάβαζα προχθές ότι το Δημόσιο πληρώνει για τηλέφωνα περίπου 285 εκατομμύρια, ποσό καθόλου ευκαταφρόνητο, αν σκεφτείς ότι για να βρεθούν αυτά τα λεφτά σε καιρό κρίσης, κάποιοι σφίγγουν το ζωνάρι απελπιστικά πολύ.

Γιατί όμως είπα περίπου; Μήπως επειδή το ποσό είναι «εκεί γύρω» κι εγώ απλώς το στρογγυλοποίησα;

Όχι, καθόλου.

Είπα περίπου διότι δεν γνωρίζουμε, το ίδιο το κράτος, μετά από τόσα χρόνια μνημονίων και συνεχών ελέγχων, μετά από τόση φασαρία για το σπάταλο δημόσιο τομέα, δεν γνωρίζει πόσα λεφτά δίνει σε τηλεφωνήματα.

Φανταστείτε τώρα να ξέρει πού και για ποιους λόγους πραγματοποιούνται τα τηλεφωνήματα αυτά.

Τώρα όμως θα το μάθει. Απ’ ό,τι ακούγεται έχει τεθεί σε εφαρμογή ένα πρόγραμμα για την καταγραφή όλων των συνδέσεων, ώστε να ξέρουμε πρώτα πρώτα πόσες γραμμές χρησιμοποιούνται και από ποιους.

Μετά θα εντοπιστούν οι πραγματικές ανάγκες, ώστε να συναφθούν σχετικές συμβάσεις με τηλεφωνικές εταιρείες και να μην πληρώνουμε τον κούκο αηδόνι.

Λένε πως από αυτό το έργο μπορεί να προκύψει οικονομία της τάξης των 130-150 εκατομμυρίων το χρόνο. Δεν είναι και λίγα, ειδικά αν ο χρόνος για τον οποίο μιλάμε θα είναι προεκλογικός, οπότε, αντί να τα δίνουμε στα τηλεφωνήματα, μπορούμε να τα αξιοποιήσουμε διαφορετικά.

Το άλλο πουλάκι:

Να ήταν μόνο τα τηλέφωνα!

Όπως είπαμε, ο άλλος, με το δημόσιο χρήμα, γίνεται «άρχοντας». Σου λέει πώς θα δείξουμε πρόσωπο στους φιλοξενούμενούς μας. Να μην έχουμε να τους τρατάρουμε κάτι, για να ξεντροπιαζόμαστε;

Έτσι σκέφτηκαν στο υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης να δώσουνε 5.300 ευρώ για να αγοράσουν… κουβανέζικα πούρα, να έχουν να προσφέρουν όταν έρθει κάποιος επίσημος.

Δεν το ξέρω, αλλά φαντάζομαι πως τα πούρα έχουν καταγραφεί σε κάποιο βιβλίο υλικού και πιθανότατα έχουν τοποθετηθεί και σε ειδικό υγραντήρα, ώστε να είναι πρόχειρα σε κάθε ζήτηση ή σε πιθανό έλεγχο. Κάθε φορά που προσφέρεται κάποιο θα πρέπει να γίνεται ένα πρωτόκολλο καταστροφής, ώστε να μη το ζητάν αργότερα από τον υπάλληλο που τα έχει χρεωθεί.

Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν πολλά, τα έφεραν στο φως οι εκθέσεις του Σώματος Ελεγκτών και έχουν ενδιαφέρον. Θα είχαν και πλάκα, αν δεν έδειχναν πως, σ’ αυτή τη χώρα, πολλοί δεν έχουν καταλάβει τι έγινε και εξακολουθούν να φέρονται όπως τον καιρό που το (δανεικό) χρήμα έτρεχε άφθονο σε φιέστες, δώρα και διάφορα χουβαρνταλίκια.

Δείτε, ας πούμε, ένα άλλο παράδειγμα.

Ο νόμος λέει πως, για την κηδεία Προέδρου της Δημοκρατίας, το όριο δαπάνης ανέρχεται στα 6.500 ευρώ. Σε κάποιο δήμο της χώρας όμως –τι σημασία έχει ποιον;- θεώρησαν ότι ο αποθανών δήμαρχός τους αξίζει πάνω από πέντε Προέδρους Δημοκρατίας κι έτσι έδωσαν 37.000 ευρώ.

Πάλι καλά που δεν παράγγειλαν και το πορτρέτο του, διότι, σε άλλο δήμο, αυτό κόστισε 4.500 ευρώ. Ίσως να το θεώρησαν επένδυση, όταν μετά από χρόνια, αφού ο ζωγράφος που το φιλοτέχνησε πεθάνει, το πορτρέτο μπορεί να αξίζει εκατομμύρια και ο δήμος να πιάσει την καλή.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Για γέλια και για κλάματα.

Μέχρι και μεταξωτά εσώρουχα βρέθηκαν σε τιμολόγια που παρουσίασε δήμος για να δικαιολογήσει δαπάνες προς, προφανώς, επιδέξιους κώτσους.

Θα τους χαρακτηρίζαμε φίλους της τέχνης, ενώ στον άλλο δήμο, σ’ εκείνον που έδιναν 13.000 ευρώ στους αριστούχους μαθητές και φοιτητές του τόπου, έχουμε οπωσδήποτε να κάνουμε με φίλους των γραμμάτων.

Δεν είναι όμως μόνο οι δήμοι, παρόλο που θα πρέπει να τους θεωρούμε αδιαμφισβήτητους πρωταθλητές σε τέτοιου είδους σπατάλες.

Οι ελεγκτές Δημόσιας Διοίκησης έχουν ανακαλύψει και άλλους «θησαυρούς», όπως για παράδειγμα πέντε άνδρες υπαλλήλους του ΙΚΑ, οι οποίοι, μεταξύ άλλων επιδομάτων, ελάμβαναν και επίδομα τοκετού. Ποιος ξέρει;

Στην ΕΘΕΛ πάλι, καμιά σαρανταριά οδηγοί είχαν βρει τη «μηχανή» και έγραψαν συνολικά 298, ούτε τριακόσιες δηλαδή, μέρες άδειας, προσκομίζοντας μια στοίβα δικαιολογητικά και βεβαιώσεις εθελοντικής αιμοδοσίας που δεν έγινε ποτέ.

Και δεν πρέπει να ξεχνάμε βεβαίως τα 1,2 εκατομμύρια για ταξίδια σε εξωτικούς προορισμούς που πραγματοποίησαν συνδικαλιστικά στελέχη, δεν λέμε ποιας επιχείρησης, διότι θα μας κατηγορήσουν ότι τη συκοφαντούμε, τώρα που το κράτος σκέφτεται να την πουλήσει.

Ελπίζουμε μαζί με εκείνους τους συνδικαλιστές.

Γιάγμα!