140317 ΙΔΡΥΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Κακιά αρρώστια!

Θυμόσαστε το παλιό ανέκδοτο;

Ένας Μεξικανός τι κάνει; Κοιμάται.

Δύο Μεξικανοί τι κάνουν; Επανάσταση.

Τρεις Μεξικανοί τι κάνουν; Ο ένας κοιμάται και οι δύο κάνουν επανάσταση.

Έχετε σκεφτεί ποτέ πώς θα μπορούσε να μεταφερθεί αυτό στα δικά μας δεδομένα;

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ, τι θα απαντούσαμε σε ένα σχετικό ανέκδοτο για έναν, δύο και τρεις Έλληνες;

  

Ένας Έλληνας τι κάνει;

Θέλετε να το περιορίσουμε κάπως, ώστε να μην επεκταθούμε σε όλη την ιστορία μας που είναι και μακραίωνη, πανάθεμά την;

Σε καιρό κρίσης, τι κάνει ένας Έλληνας;

Οι απαντήσεις είναι δύο, διαλέγετε και παίρνετε.

α. Βλέπει τηλεόραση.

β. Πίνει «φρεντοτσίνο»!

Εκεί όμως που δεν χωράει δεύτερη απάντηση είναι το επόμενο ερώτημα, τι κάνουν δύο Έλληνες, πάντοτε σε καιρό κρίσης.

Εδώ η απάντηση είναι μία και αδιαμφισβήτητη: Κάνουν κόμμα!

Βεβαίως, παρακολουθώντας κανείς τις πρόσφατες εξελίξεις, ίσως μπορέσει να ισχυριστεί πως και μόνος του να είναι ένας Έλληνας τίποτε δεν τον εμποδίζει να κάνει κόμμα.

Θέλω όμως αφελώς να πιστεύω πως πάντοτε, ακόμη και στα κόμματα που μας δίνουν τέτοια εικόνα, υπάρχει ένας δεύτερος άνθρωπος κι ας μην φαίνεται στο προσκήνιο.

Από ένα γρήγορο ψάξιμο στο διαδίκτυο, μπορεί να διαπιστώσει κανείς πως αυτή τη στιγμή υπάρχουν περισσότερα από εβδομήντα (αριθμός 70) κόμματα, ζωή να έχουνε, και έχουμε ακόμη καιρό μπροστά μας μέχρι τις Ευρωεκλογές.

Όπως είδατε, αναφέρομαι μόνο στα κόμματα κι όχι σε δημοτικές ή νομαρχιακές παρατάξεις, διότι θέλω να τονίσω ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που δεν ισχύει στις μικρές τοπικές κοινωνίες, όπου οι ιδιαιτερότητες είναι τεράστιες.

Ας πάρουμε λοιπόν το θέμα που λέγεται διακυβέρνηση μιας χώρας ή έξοδος μιας χώρας από την κρίση, για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι.

Πόσες διαφορετικές λύσεις υπάρχουν σ’ αυτό το πρόβλημα; Είναι δυνατόν να υπάρχουν εβδομήντα;

Το άλλο πουλάκι:

Λάθος ερώτημα.

Κανονικά θα έπρεπε να τεθεί ως εξής:

Πόσες διαφορετικές και διακριτές μεταξύ τους λύσεις υπάρχουν; Και είναι τόσο διαφορετικές, που να μην μπορούν να βρεθούν κάποια κοινά σημεία, ώστε να υπάρξει μια συνεργασία, μια κοινή προσπάθεια, βρε αδελφέ!

Ας το ξεκαθαρίσω από την αρχή.

Δεν είμαι κατά της δημιουργίας πολλών κομμάτων, κατά της πολυφωνίας σε μια δημοκρατία.

(Όπως δεν είμαι και κατά των επαναστάσεων, γενικώς).

Το πρόβλημα βρίσκεται ακριβώς στο γεγονός ότι ο καθένας, άντε κάθε δύο, θέλουν το δικό τους κόμμα, όπως κάθε δύο Μεξικάνοι κάνουν τη δική τους επανάσταση.

Ε, αυτό δεν οδηγεί σε λύσεις, οδηγεί σε χάος και το χάος δεν είναι η λύση σε κανένα πρόβλημα.

Το άπειρο, μπορεί, το χάος ποτέ.

Ας γίνουμε όμως και λίγο πιο συγκεκριμένοι, πιο πρακτικοί.

Σκέφτεσαι μια ιδέα για τη σωτηρία της χώρας και την έξοδο από την κρίση και θεωρείς ότι ήταν τόσο πρωτότυπη, που δεν την έχει σκεφτεί κανένας άλλος. Τι λες και σε έναν φίλο σου, τη βρίσκει υπέροχη και υλοποιήσιμη και αποφασίζετε να κάνετε ένα νέο κόμμα, ώστε οι πολίτες να το ψηφίσουν και η ιδέα να γίνει πράξη.

Ιδρύεται το κόμμα, γίνονται οι εκλογές και το ποσοστό που παίρνει είναι κοντά στο μισό τοις εκατό (0,5%).

Δεύτερη φορά εκλογές, το ίδιο. Τι περιμένετε ότι θα αλλάξει την τρίτη φορά;

Θα «ωριμάσουν οι συνθήκες»; Ο λαός θα δει «το φως το αληθινό»;

Προσέξτε, δεν λέω να τα παρατήσεις και να πας στο σπίτι σου, να βλέπεις τηλεόραση ή να πίνεις «φρεντοτσίνο».

Μπορείς να συνεχίσεις να διαδίδεις τη σκέψη σου, μπορείς να ψάξεις για συνεργασίες, μπορείς ακόμη και να τις υλοποιήσεις σε κάποια μικρή κλίμακα, στο σπίτι σου, στη δουλειά σου ή στο χώρο που δραστηριοποιείσαι.

(Άλλωστε, κάποιοι αφελώς πιστεύουν πως έτσι ξεκινούν οι σημαντικότερες αλλαγές!)

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Το πρόβλημα βρίσκεται αλλού.

Πόσο σωστά μπορείς να αναλύσεις την πολιτική και οικονομική πραγματικότητα, σε εθνική ή παγκόσμιο επίπεδο, όταν δεν μπορείς να δεις τη μικρή πραγματικότητα που σε αφορά;

Θα φέρω ένα συγκεκριμένο παράδειγμα, θέλω όμως να το δείτε ως τέτοιο και σε καμιά περίπτωση να μην το εκλάβετε ως μομφή για το κόμμα στο οποίο θα αναφερθώ. Πιστεύω ότι είναι απλώς μια περίπτωση που δείχνει τη γενικότερη νοοτροπία για την οποία μιλάμε.

Ένα κόμμα, λοιπόν του 0,5% (στις τελευταίες εκλογές έλαβε ποσοστό 0,92%, σε συνεργασία με άλλο κόμμα και υπό τον παραπλανητικό τίτλο «ΟΧΙ») πραγματοποιεί πολιτική συγκέντρωση με ομιλητή τον ιδρυτή του και θέμα –άκουσον, άκουσον- τι θα κάνει τις εκατό πρώτες μέρες όταν γίνει κυβέρνηση!

(Βλέπετε; Λέω όταν κι όχι αν, διότι κάπως έτσι το θεωρούν και οι ίδιοι, σχεδόν βέβαιο.)

Αυτό είναι το πρόβλημα, φίλοι μου. Ο υποκειμενισμός (μόνο εγώ κατέχω την αλήθεια) και η αμετροέπεια που διακατέχει τη μεγάλη πλειονότητα όσων οραματίζονται ότι μόνοι τους, με τις μικρές τους δυνάμεις (οι ίδιοι τις βλέπουν τεράστιες) θα σώσουν τη χώρα.

Γι αυτό δύο Έλληνες κάνουν κόμμα.

Και είναι να απορείς πού βρίσκουν τον δεύτερο!

Μικρομεγαλισμός!