140307 ΠΑΙΔΟΚΕΝΤΡΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Αυτοί τι παιδιά θα μεγαλώσουν;

Διάβασα με τεράστιο ενδιαφέρον και, είναι αλήθεια, με μια βαθιά ικανοποίηση, ένα δημοσίευμα για το πού οδηγείται η παιδική ηλικία στην μακρινή μας Σουηδία.

Μιλούσε για το βιβλίο κάποιου σουηδού ψυχίατρου, του Ντέιβιντ Έμπερχαρντ, με τον εύγλωττο τίτλο «Πώς τα παιδιά πήραν την εξουσία».

Το βιβλίο αυτό, που σόκαρε τη σουηδική κοινή γνώμη, μιλάει για το που έφτασε η πιο φιλελεύθερη και «φιλική» προς τα παιδιά χώρα του κόσμου, όπου η νομοθεσία αλλά και η καθημερινή πρακτική διαπαιδαγωγεί την νέα γενιά με πλήρη ελευθερία.

Όπως διαφαίνεται και από τον τίτλο του βιβλίου το τραγικό, κατά τον συγγραφέα, αποτέλεσμα είναι η χώρα, στην καθημερινότητα της να διοικείται από πιτσιρικάδες, οι οποίοι αποφασίζουν όχι μόνο για όσα του αφορούν τους ίδιους, αλλά και για όσα αφορούν τον περίγυρό τους, την οικογένειά και το σχολείο.

Ποιο θα είναι το φαγητό της ημέρας, πώς θα περάσουν το Σαββατοκύριακο, μέχρι ποια ώρα θα βλέπουν τηλεόραση και ποιο ακριβώς πρόγραμμα, πού θα πάνε διακοπές το καλοκαίρι, ποιους και πότε θα δεχτούνε στο σπίτι, ακόμη και τι αυτοκίνητο θα αγοράσουν αποφασίζεται από τα βλαστάρια κάθε οικογένειας.

Κανείς δεν τολμά να τους φέρει αντίρρηση, διότι αυτή είναι η «πολίτικαλι κορέκτ» συμπεριφορά.

Κανείς δεν τολμά να τους υψώσει τη φωνή, διότι κινδυνεύει να μπλεχτεί με την Πρόνοια, «καρφωμένος» από… πολίτικαλι κορέκτ γείτονες.

Τα ίδια και τα χειρότερα είναι τα πράγματα στο σχολείο.

Όπως αναφέρει ο συγγραφέας, έτσι και τολμήσει ο δάσκαλος να «κατασχέσει» το κινητό κάποιου μαθητή, ο οποίος στέλνει μηνύματα την ώρα του μαθήματος, είναι βέβαιο ότι θα βρεθεί αντιμέτωπος με τους γονείς του.

Όχι τους δικούς του (μπορεί κι αυτό πάντως), αλλά του μαθητή.

Θα έρθουν στο σχολείο και θα του κουνήσουν απειλητικά το δάχτυλο, υπενθυμίζοντάς του τα δικαιώματα του παιδιού (τους).

Αυτό στην καλύτερη περίπτωση. Διότι, έτσι και κάνει ο δάσκαλος το έγκλημα να υψώσει την φωνή του ή να χτυπήσει το χέρι στην έδρα, τότε σίγουρα θα βρεθεί μπλεγμένος για τα καλά.

Το άλλο πουλάκι:

Το πράγμα ξεχείλισε.

Ακόμη και το Υπουργείο Παιδείας έχει αντιληφθεί πλέον πως απαιτούνται αυστηρότεροι κανόνες σχολικής πειθαρχίας, όχι όμως επειδή λυπάται τους εκπαιδευτικούς, αλλά επειδή τα συμπτώματα της χαλάρωσης έχουν αρχίσει να φαίνονται και στις σχολικές επιδόσεις των μαθητών και αυτό είναι που τους ανησυχεί.

Το ερώτημα όμως που θέσαμε στην αρχή φαίνεται να τους απασχολεί επίσης, αφού, όπως γράφει ο συγγραφέας στο βιβλίο του, οι επιπτώσεις της ανεξέλεγκτης διαπαιδαγώγησης και της καθολικής κατάργησης των ορίων, είναι ο θηριώδης εγωκεντρισμός (σήμερα), η κατάθλιψη και οι αγχώδεις διαταραχές (αύριο).

Δηλαδή, μπορεί σήμερα, τα παιδιά να φαίνεται ότι καλοπερνούν, έχοντας καλλιεργήσει απλώς ένα υπερτροφικό εγώ, όμως αύριο θα έρθει ο λογαριασμός πολύ φορτωμένος.

Αύριο. Όταν θα πρέπει και τα ίδια να γίνουν γονείς.

Αυτό, σε συνδυασμό με την παρατήρηση ότι η «δικτατορία του παιδιού» μοιάζει με επιδημική ασθένεια που εξαπλώνεται γρήγορα σε ολόκληρη την Ευρώπη, θα πρέπει να μας απασχολήσουν έντονα.

Διότι η μόδα φτάνει με γρήγορα βήματα και στα σπίτια μας, αν δεν έχει εγκατασταθεί ήδη για τα καλά στα πιο «προχωρημένα» από αυτά.

Εντάξει, εδώ είμαστε ακόμη στο στάδιο που μπορείς να ακούσεις και κάποιον γονιό να υψώνει τη φωνή που, ίσως να δίνει και καμιά στο πισινό του παιδιού, αυτό όμως όταν το παιδί ξεπερνάει κάθε όριο, όταν του «σπάει τα νεύρα», όταν «δεν το αντέχει άλλο», όταν δεν έχει κανέναν άλλο τρόπο να αντισταθεί στην εξουσία που αυτό ασκεί στο σπίτι.

Ανάλογη είναι και η κατάσταση στα σχολεία, όπου, ακόμα και στη σπάνια περίπτωση που θα τιμωρηθεί κάποιος μαθητής, πάντοτε με «παιδαγωγικό τρόπο», οι γονείς θα καταφτάσουν στο σχολείο όχι για να ενημερωθούν για τη συμπεριφορά του, αλλά για να ζητήσουν εξηγήσεις από τους εκπαιδευτικούς.

Το αρχικό μας ερώτημα αποκτά λοιπόν εξαιρετικό ενδιαφέρον, αν αναλογιστούμε ότι οι σημερινοί γονείς δεν μεγάλωσαν έτσι, ότι οι ίδιοι είχαν αυστηρούς γονείς, έτρωγαν και λίγο (ή περισσότερο) ξύλο, δεν περνούσε το δικό τους, πήγαιναν σε σχολεία όπου οι τιμωρίες ήταν αυστηρές και οι βαθμολογίες σοβαρές.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πού θα πάμε στο μέλλον;

Με ποιο τρόπο, με ποιες αρχές, κάτω από ποιους κανόνες θα μεγαλώσουν τα δικά τους παιδιά οι σημερινοί πιτσιρικάδες;

Το πράγμα γίνεται ανησυχητικό, αν παρατηρήσεις ότι οι πιο «φιλελεύθεροι» (μπορείς να τους πεις και Σουηδούς) γονείς είναι οι νεότεροι, εκείνοι δηλαδή που μεγάλωσαν στη δεκαετία του ’80 και αργότερα.

Όταν οι ιδέες περί αντιαυταρχικής αγωγής έφτασαν εντελώς αφιλτράριστες στη χώρα μας, μαζί με όλες τις χύμα ιδέες περί σοσιαλισμού, φεμινισμού, δικαιωμάτων των εργαζομένων, δικαιωμάτων γενικώς…

Ήταν μια εποχή που οποιοσδήποτε κανόνας, οποιαδήποτε απαγόρευση παρέπεμπαν στην πρόσφατη χούντα και έπρεπε να πάψουν να στέκονται εμπόδιο στην ελεύθερη πορεία της κοινωνίας προς την αυτοπραγμάτωσή της.

Σπουδαία λόγια!

Τώρα είμαστε εδώ.

Τώρα ακούμε φωνές που τονίζουν πως η συνειδητοποίηση των ορίων είναι μια διαδικασία ωρίμανσης των ατόμων αλλά και των κοινωνιών. Μαθαίνουμε πως ένα αυστηρό και με σαφείς κανόνες περιβάλλον ευνοεί την ανάπτυξη του παιδιού αλλά και κάθε συνόλου.

Τα ακούμε, τα βλέπουμε…

Δεν είναι ώρα να κάνουμε και κάτι;

ΣΑΛΜΑ!