140318 ΙΔΡΥΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Γιατί τόσα κόμματα;

Προσπαθήσαμε χθες να διερευνήσουμε τους λόγους που οδηγούν τους Έλληνες να ιδρύουν συνεχώς νέα κόμματα.

Μιλήσαμε για τα δύο κακά της μοίρας μας που είναι ο υποκειμενισμός και η αμετροέπεια. Όμως οι λόγοι δεν μπορεί να είναι ψυχολογικοί ή μόνο τέτοιοι. Οπωσδήποτε υπάρχουν και πολιτικοί λόγοι κι αυτούς θα αναζητήσουμε σήμερα.

Στην αναζήτησή μας θα μας βοηθήσει η εξέταση του πολιτικού σκηνικού, όπως έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια.

Αν θέλαμε να το περιγράψουμε με μια φράση, θα λέγαμε τη γνωστή «το παλιό πέθανε και το νέο δεν έχει γεννηθεί ακόμη».

Αν όμως επιχειρούσαμε να γίνουμε περισσότεροι ακριβείς θα έπρεπε να δεχτούμε πως η πραγματικότητα είναι κάπως διαφορετική.

Θα βλέπαμε πως το παλιό δεν πέθανε ακόμη. Ψυχομαχεί εδώ και αρκετό καιρό, όμως αρνείται να παραδώσει τα όπλα.

Μπορεί οι κομματικοί σχηματισμοί που το αποτελούσαν να έχουν συρρικνωθεί στα όρια της εξαφάνισης, τουλάχιστον για το ΠαΣοΚ, όμως τόσο τα πρόσωπα όσο και οι νοοτροπίες ζουν και βασιλεύουν.

Δείτε λίγο τι γίνεται με την λεγόμενη Κεντροαριστερά.

Πρώτα πρώτα να σημειώσω, με ευκαιρία την πολύ εύστοχη παρατήρηση του Δημοσθένη Κούρτοβικ που διάβασα στα «Νέα» το Σαββατοκύριακο: Στην Ελλάδα ο όρος Κεντροαριστερά είναι φορτισμένος αρνητικά, σε αντίθεση με τον όρο Κεντροδεξιά που έχει μια θετική φόρτιση.

Ο λόγος είναι πως η Κεντροαριστερά υποδηλώνει μια τάση φυγής από την Αριστερά, η οποία ηγεμόνευσε ιδεολογικά και πολιτισμικά μετά τον εμφύλιο, ενώ αντίθετα η Κεντροδεξιά, αν και βρίσκεται δεξιότερα του πολιτικού φάσματος, υποδηλώνει μια κίνηση προς τα αριστερά, πράγμα που την καθιστά συμπαθή, αν αυτό είναι πολιτικός όρος.

Για να πούμε πιο ωμά, οι Κεντροαριστεροί φαντάζουν κάπως σαν μετανοημένοι Αριστεροί, εικόνα απεχθής για κάθε γνήσιο Αριστερό, ενώ οι Κεντροδεξιοί μοιάζουν σαν… Δεξιοί με τύψεις, γεγονός που τους εξιλεώνει κάπως στα μάτια της κυρίαρχης, όπως είπαμε, ιδεολογίας.

Ας επανέλθουμε όμως στη σκέψη μας.

Δείτε τι γίνεται στο χώρο της Κεντροαριστεράς. Το παλιό και οι εκπρόσωποί του αρνούνται να δουν την πόρτα της εξόδου από το πολιτικό σκηνικό. Επιμένουν πεισματικά πως ό,τι νέο δημιουργηθεί θα πρέπει όχι απλώς να τους περιλαμβάνει, αλλά και να ηγεμονεύεται από αυτούς.

Το άλλο πουλάκι:

Εκτός τόπου και χρόνου!

Δεν βλέπουν το τεράστιο ποσοστό των αναποφάσιστων που, δυο μήνες πριν από ευρωεκλογές, παρακαλώ, δεν ξέρει ακόμη τι θα ψηφίσει.

Αυτό δεν το βλέπουν ούτε τα κόμματα της αντιπολίτευσης, ή μάλλον το βλέπουν αλλά κάνουν τα στραβά μάτια.

Γι αυτούς, πάλι, εξακολουθεί να είναι στραβός ο γιαλός!

Αυτοί έχουν βρει τη δικαιολογία. Φταίει το κατεστημένο που αντιστέκεται, φταίνε τα συμφέροντα, όπως αυτά εκφράζονται μέσα από τα ΜΜΕ και τους πληρωμένους δημοσιογράφους, που δεν αφήνουν τον λαό να σκεφτεί ελεύθερα και να τρέξει στην εκλογική αγκαλιά τους.

Είναι, λένε, δημιούργημα των ΜΜΕ Το Ποτάμι, το οποίο τα κανάλια το παίζουν από το πρωί ως το βράδυ.

Έτσι είναι. Υπάρχει μια προβολή που δεν ανταποκρίνεται στο μέγεθος του κόμματος, που δεν είναι ακόμη κόμμα.

Δεν τους προβληματίζει όμως το γεγονός ότι, πριν ακόμη γραφτεί μια σειρά στις εφημερίδες ή παιχτεί ένα δευτερόλεπτο στα κανάλια, έσπευσαν χιλιάδες πολίτες, από μέσα κοινωνικής δικτύωσης, να δείξουν το ενδιαφέρον τους και να μάθουν τι συμβαίνει;

Ε, τι πιο φυσικό να τρέξουν και τα άλλα Μέσα να «καλύψουν» το γεγονός. Έτσι γίνονται αυτά τα πράγματα. Βάλτε και κάτι τις γνωριμίες του «αρχηγού», βάλτε και το διαφορετικό (τουλάχιστον ως προς τη σύλληψη και την παρουσίαση), βάλτε και το ξάφνιασμα, βάλτε και το «κουτσομπολιό» που προκαλεί κάθε αναγνωρίσιμο πρόσωπο…

Να πως καταρρίπτεται άλλη μια θεωρία συνωμοσίας για το οργανωμένο σταμάτημα της πορείας της Αριστεράς (τρομάρα τους) προς την εξουσία.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Όλα αυτά και πολλά άλλα.

Έτσι ανοίγει η όρεξη εκείνων που θέλουν να δοκιμάσουν την τύχη τους και να μπουν με το δικό τους κόμμα στο πολιτικό σκηνικό.

Σου λέει, τόσοι δυσαρεστημένοι από τη μια, τόσοι αναποφάσιστοι από την άλλη, ε, κάπου θα χωρέσουμε κι εμείς.

Ειδικά στις ευρωεκλογές, που δεν χρειάζεται να ψάχνεις και για πολλούς υποψήφιους, ούτε να έχεις παρουσία σε κάθε νομό, το κλίμα είναι εύφορο.

Ύστερα, μη ξεχνάτε και την ανεργία!

Ξέρετε πόσα βγάζει ένας ευρωβουλευτής; Σε μια θητεία «καθαρίζει» όσα εσείς κι εγώ σε όλη την επαγγελματική μας καριέρα, αν σκεφτούμε ότι το μηνιάτικο είναι όσο οι ετήσιες αποδοχές ενός μισθωτού, αν είναι τυχερός και έχει δουλειά και αν είναι ακόμη τυχερότερος και τον πληρώνουν κανονικά.

Οπότε, εκτός από το σοβαρότατο και υψηλό κίνητρο της σωτηρίας της πατρίδος, υπάρχει πάντοτε και το ταπεινό του βιοπορισμού.

Βέβαια τώρα, με τον σταυρό προτίμησης ίσως μεγαλώνει λίγο το επιχειρηματικό ρίσκο, πάντοτε όμως αξίζει τον κόπο να προσπαθήσει κανείς.

Η Ευρώπη μάς περιμένει.

Το τερπνό μετά του ωφελίμου.