140310 ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟ

 Το ένα πουλάκι:

Περί δικαιωμάτων…

Ας ξεκινήσουμε από ένα ρητορικό ερώτημα:

Έχουμε όλοι τα ίδια και ίσα δικαιώματα; Ας σημειώσουμε πως είναι άλλο πράγμα τα ίδια και άλλο ίσα δικαιώματα. Αυτό όμως θα το συζητήσουμε κάποια στιγμή με την ησυχία μας.

Για την ώρα, ας απαντήσουμε στο ρητορικό ερώτημα, προσπερνώντας αυτό το θέμα.

Σε μια δημοκρατία, υποτίθεται ναι!

Βλέπετε, λέω υποτίθεται και όχι σκέτο «ναι», διότι η άσκηση των δικαιωμάτων είναι ένα στοίχημα που παίζεται διαρκώς, ακόμη και στις δημοκρατίες, όπου τίποτε δεν είναι δεδομένο και κατοχυρωμένο, άμα τη εμφανίσει.

Υποτίθεται, λοιπόν, πως οι πολίτες σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα απολαμβάνουν όλοι τα ίδια δικαιώματα, εκτός…

Βεβαίως και υπάρχουν εξαιρέσεις. Είναι αυτές που το ίδιο το πολίτευμα θέτει, προκειμένου να υπερασπιστεί τον εαυτό του και τους πολίτες.

Μέσα από το Σύνταγμα, μέσα από νόμους αλλά και δικαστικές αποφάσεις, προβλέπονται περιπτώσεις κατά τις οποίες κάποιοι πολίτες χάνουν προσωρινά ή για πάντα ορισμένα δικαιώματα τους και γι’ αυτό είναι υπεύθυνοι οι ίδιοι με τις πράξεις τους.

Ας πούμε, το δικαίωμα της ελεύθερης μετακίνησης το χάνει όποιος τιμωρηθεί, για πράξεις ή παραλήψεις του, με ποινή φυλάκισης.

Μπορεί για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, μπορεί και για όλη του τη ζωή.

Σε άλλες περιπτώσεις υπάρχουν πολίτες που, με απόφαση των δικαστηρίων, στερούνται τα πολιτικά τους δικαιώματα.

Δεν μπορούν ούτε να θέσουν υποψηφιότητα σε εκλογές, ούτε καν να ψηφίσουν άλλους υποψήφιους.

Γιατί τα λέω όλα αυτά σήμερα, Δευτεριάτικα;

Διότι, τις προηγούμενες μέρες, έγινε πολύς λόγος για το δικαίωμα κάθε πολίτη να δημοσιοποιεί τις απόψεις του και το δικαίωμα κάθε εκδότη να τις εκδίδει σε βιβλίο.

Μιλώ φυσικά για την έκδοση του βιβλίου που έγραψε ο Δημήτρης Κουφοντίνας και που αναφέρεται στην «ιδεολογία» και τη «δράση» της οργάνωσης «17 Νοέμβρη».

Το άλλο πουλάκι:

Τις ποιες;

Δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα.

Αν θέλουμε να ακριβολογούμε, θα έπρεπε, αντί για ιδεολογία, να μιλάμε για ένα σύμφυρμα από ασυναρτησίες, πασπαλισμένες με αριστερές, αναρχικές και επαναστατικές αερολογίες, που καμία σχέση δεν έχουν ούτε με αριστερά, ούτε με αναρχία, ούτε με επανάσταση.

Όσο για τη δράση, αυτή, όπως αποδείχθηκε και στα δικαστήρια, δεν ήταν παρά μια σειρά από δολοφονίες ανυποψίαστων ανθρώπων, τους οποίους η «οργάνωση» είχε «καταδικάσει», με μια δική της λογική, σε θάνατο.

Όλα αυτά στο όνομα κάποιου λαού, κάποιων αδικημένων, κάποιων αρχών και κάποιων ιδεών, που μόνο στο κεφάλι των εκτελεστών δολοφόνων υπήρχαν και καθόλου στην πραγματικότητα.

Το ερώτημα, λοιπόν, τίθεται ως εξής:

Έχει, σε μια δημοκρατία, κάποιος το δικαίωμα να εκδίδει ένα βιβλίο, με το οποίο προπαγανδίζονται όχι μόνο ιδέες, αλλά και πράξεις βίας, που στόχο έχουν τη ζωή πολιτών, αλλά και την ίδια τη δημοκρατία;

Θα απαντήσω ευθέως: έχει.

Και το έχει, από τη στιγμή που δεν υπάρχει νόμος να το απαγορεύει.

Εδώ όμως, για άλλη μια φορά, θα συναντήσουμε μπροστά μας το γνωστό ερώτημα. Ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό;

Διότι, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε ούτε καν με την ελεύθερη διακίνηση ιδεών –στο βαθμό που ιδέες είναι και οι επικίνδυνες ασυναρτησίες- ούτε, φυσικά, με τον προπαγανδισμό και την αιτιολόγηση πράξεων βίας, δολοφονιών.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Εδώ υπάρχει χρήμα!

Σήμερα είναι πολύ εύκολο να διακινήσει κανείς τις ιδέες του, εντελώς δωρεάν, μέσω του διαδικτύου.

Όταν μάλιστα αυτός, όπως ο ίδιος ισχυρίζεται, απευθύνεται κυρίως σε ανθρώπους του λαού, που τα φέρνουν δύσκολα βόλτα, αν δεν πένονται εντελώς, τότε το διαδίκτυο είναι ο πλέον ενδεδειγμένος τρόπος.

Διότι, όταν ο άλλος, για τον οποίο υποτίθεται ότι εσύ αγωνίστηκες και τώρα βρίσκεσαι αδίκως κλεισμένος στη φυλακή, δεν έχει να φάει, εσύ πώς του ζητάς να πάει να αγοράσει το βιβλίο σου, προκειμένου να μάθει όλα αυτά που θέλεις να του πεις;

Γιατί δεν του προσφέρεις δωρεάν τη δυνατότητα να επικοινωνήσει με τις ιδέες σου, να γνωρίσει τη δράση σου, να κατανοήσει τις δολοφονίες που διέπραξες για χάρη του…

Κακά τα ψέματα, φίλοι μου. Εδώ κάποιοι πρόκειται να βγάλουν λεφτά. Και αυτοί οι κάποιοι έχουν όνομα και διεύθυνση, είναι ο συγγραφέας και ο εκδότης.

Πρόκειται, ή μάλλον επιχειρούν να βγάλουν λεφτά προπαγανδίζοντας ιδέες και δράση που έχουν καταδικαστεί από τη δικαιοσύνη, αλλά και από τη μεγάλη πλειονότητα της κοινής γνώμης.

Έχουν δικαίωμα να το κάνουν; Βεβαίως.

Όπως έχουμε κι εμείς κάθε δικαίωμα να τους κρίνουμε και να σκεφτούμε αν υπάρχει κανένας λόγος να «τσιμπήσουμε» και να πάμε να αγοράσουμε το βιβλίο.

Αυτό θα φανεί από τη στάση μας. Πάντως θα έχει ενδιαφέρον να την δούμε, ιδιαιτέρα ύστερα και από τόση «διαφήμιση» που έπεσε!

Δίδαξόν με τα δικαιώματά σου!