140326 ΕΡΓΑΣΙΟΜΑΝΕΣ

Το ένα πουλάκι:

Νέοι γέροι.

Είδατε τι θέμα μας προέκυψε από το πουθενά;

Σε μια χώρα που όλοι κοιτάζουν πώς θα βγουν στη σύνταξη μια ώρα (δηλαδή καμιά δεκαριά χρόνια) νωρίτερα, υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να συνεχίσουν να εργάζονται.

Και αυτό το θεωρούμε κακό.

Ναι, ας πούμε πρόσφατα επισκέφθηκε την πόλη μας ένας θίασος στον οποίο πρωταγωνιστούσε ο ηθοποιός Γιώργος Κωνσταντίνου, γεννημένος το 1937 (μην κάνετε την αφαίρεση, είναι 77 ετών), που εξακολουθεί να έχει έντονη επαγγελματική και καλλιτεχνική δραστηριότητα.

Πριν από λίγο καιρό είχα παρακολουθήσει τη συνέντευξη ενός πολύ γνωστού ψυχιάτρου, του Ματθαίου Γιοσαφάτ, που είναι πάνω κάτω στην ίδια ηλικία και ο οποίος συνεχίζει να βλέπει «ασθενείς» με την ίδια όρεξη που το έκανε πριν από πολλά χρόνια.

Μάλιστα εξομολογήθηκε το εξής. Ένας φίλος του του είπε πως τόσο πολύ τον γεμίζει αυτή η δουλειά και συγκεκριμένα η επαφή και η επικοινωνία με τους «ασθενείς» του που θα μπορούσε να την κάνει και χωρίς χρήματα. Τότε εκείνος τον αντιγύρισε: «Εγώ θα μπορούσα και να πληρώνω για να έχω αυτή τη χαρά, όμως αυτό ας μείνει μεταξύ μας».

Έτσι είναι.

Και το λέω κυρίως για εκείνους που, αν τους ρωτήσεις, θα σου πουν ότι ασκούν «λειτούργημα» και ότι το επάγγελμά τους είναι μια σκέτη προσφορά. Την ίδια στιγμή τους ακούν να αναρωτιούνται πώς μπορούν να βρουν παραθυράκια του νόμου που θα τους δίνουν το δικαίωμα να βγουν στη σύνταξη όσο το δυνατόν νωρίτερα.

Συμβαδίζουν αυτά τα δυο;

Κανονικά όχι! Όποιος αγαπά τη δουλειά του, όποιος τη βρίσκει δημιουργική, όποιον το γεμίζει με αισιοδοξία, με διάθεση για προσφορά, με έντονα συναισθήματα, δεν θα έπρεπε να ψάχνει τρόπους να «την κάνει».

Για να μην πω ότι δεν θα έπρεπε να γκρινιάζει και για τις περικοπές στον μισθό του, αφού, σύμφωνα και με τα λεγόμενα του ψυχίατρου, θα έπρεπε και να πληρώνει για να απολαμβάνει όσα του δίνει η εργασία του.

Το άλλο πουλάκι:

Υπάρχουν όμως αντιδράσεις.

Προχθές τοποθετήθηκε επικεφαλής του ΟΠΑΔ, του Οργανισμού Περίθαλψης Ασφαλισμένων του Δημοσίου, ένας συνομήλικος του Γιώργου Κωνσταντίνου, και συνάδελφος του Ματθαίου Γιοσαφάτ, ο Κωνσταντίνος Ζαχαράκης.

Μόλις ανακοινώθηκε η τοποθέτησή του, άρχισαν οι αντιδράσεις, οι οποίες είχαν ως στόχο την ηλικία του.

Δεν θα μπορούσε να αναλάβει κάποιος νεότερος αυτή τη θέση; Δεν υπάρχουν νέοι με προσόντα; Δεν θα μπορούσε να την αναλάβει ο γιος σας; Τον ρώτησαν ευθέως κάποιοι βουλευτές.

Ας σημειώσουμε πως παρόμοιες αντιδράσεις υπήρχαν και όταν κάποιος πρωθυπουργός, ο Γιώργος Παπανδρέου, διόριζε νέους ανθρώπους, με πολλά και αξιοζήλευτα προσόντα.

Τότε τους πείραζε η απειρία τους, τώρα τους πειράζει η… πείρα.

«Το ζήτημα της ηλικίας δεν είναι ποτέ ευθέως ανάλογο με την αποδοτικότητα και την αποτελεσματικότητα», απάντηση ο κύριος Ζαχαράκης, ο οποίος έσπευσε πάντως να δηλώσει ότι οι αποδοχές του θα μειωθούν, αφού η σύνταξη που λαμβάνει είναι μεγαλύτερη από το μισθό που έχει η νέα του θέση.

Κι αυτό δεν είναι λάθος.

Ξέρω κι εγώ παππούδες που έτσι και καθίσεις να εργαστείς δίπλα τους, ακόμη και σε χειρονακτική δουλειά, θα σε βγάλουν σκάρτο.

Δεν μιλάω για πνευματική, δεν λέω να ερευνήσεις όπως ερευνούν αυτοί, να γράψεις όπως και όσο γράφουν αυτοί, να δημιουργήσεις ό,τι δημιουργούν αυτοί…

Γνωρίζω περιπτώσεις που ούτε καν να πιεις ή να ξενυχτήσεις μπορείς μαζί τους, θα είσαι «εκτός» για αρκετές μέρες, ενώ εκείνοι το άλλο πρωί θα σηκωθούν φρέσκοι φρέσκοι και θα ριχτούν στη δουλειά.

Επομένως;

Ήταν σωστό ή λάθος η τοποθέτηση ενός 77χρονου, ως επικεφαλής ενός σημαντικού οργανισμού;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Λάθος!

Όχι η τοποθέτηση, η ερώτηση είναι λάθος, αλλά και η προσέγγιση.

Διότι το θέμα δεν είναι μόνο ποιος τοποθετείται πού, αλλά και το για ποιον λόγο και με ποιες διαδικασίες τοποθετείται.

Αν τοποθετείται για τα προσόντα του ή μήπως επειδή είναι κάποιος αποτυχημένος πολιτικός ή κομματικό στέλεχος που πρέπει να βολευτεί.

Αν το κριτήριο είναι η εμπειρία του, οι γνώσεις του, η δυνατότητα παροχής έργου ή το να τηρηθούν κάποιες εσωκομματικές ή ενδοκυβερνητικές ισορροπίες.

Εκεί βρίσκεται, δυστυχώς ακόμη, το πρόβλημα κι όχι στην ηλικία.

Αν κάποιος θέλει να δουλέψει από μόνος του και μάλιστα σε ελεύθερο επάγγελμα όπου το κοινό ή οι πελάτες κρίνουν την αξία του, κανένα απολύτως πρόβλημα.

Θυμίζω ότι ο γηραιότερος υπάλληλος στη Βρετανία έχει ξεπεράσει τα 100 χρόνια. Αφού συνταξιοδοτήθηκε στα 66 του και βαρέθηκε να κάθεται άπραγος, ζήτησε και πάλι εργασία.

Το προσέλαβε μια εταιρεία σεκιούριτι, στην οποία εργάζεται ακόμη επί 34 συναπτά έτη, γιορτάζοντας φέτος 86 χρόνια στην αγορά εργασίας.

Ξέρω, θα μου πείτε και για την ανεργία και για το δικαίωμα των νέων στην εργασία και για τις θέσεις που πρέπει να αδειάσουν...

Σκεφθείτε όμως πως άμα η ανεργία χτυπιόταν με τις συνταξιοδοτήσεις, η χώρα μας θα έπρεπε να είχε το μικρότερο ποσοστό ανέργων στον κόσμο!

Εργασία και χαρά!