140320 ΤΕΤΡΑΤΡΟΧΟ

Το ένα πουλάκι:

Εντάξει τα τηλέφωνα, αλλά και τα αυτοκίνητα!

Λέγαμε χθες πως το κράτος μας είναι τόσο νοικοκυρεμένο, που, μετά από τέσσερα χρόνια κρίσης και μεταρρυθμίσεων, δεν ξέρει πόσες τηλεφωνικές συνδέσεις έχει και τι πληρώνει γι’ αυτές.

Ας κάνουμε μια στάση όμως εδώ, να δούμε λίγο τις περίφημες μεταρρυθμίσεις.

Έχετε εσείς την αίσθηση ότι κάτι άλλαξε;

Πιστεύετε ότι, σ’ αυτό που λέμε δημόσιο, έγιναν κάποιες αλλαγές που να δικαιολογούν την τόση φασαρία, τις τόσες κουβέντες, τα τόσα πήγαινε έλα των ελεγκτών, τις απεργίες, τις κινητοποιήσεις...

Ζούμε όλο αυτό το διάστημα ένα θέατρο του παραλόγου.

Έχουμε κυβερνήσεις που ξέρουν πολύ καλά τι υπέγραψαν και τι υποχρεώσεις έχουν αναλάβει απέναντι στους δανειστές, με αντάλλαγμα ζεστό χρήμα (που, σημειωτέον, δεν ερχόταν από πουθενά αλλού).

Έχουμε όμως και στελέχη αυτών των κυβερνήσεων που… αντιπολιτεύονται τους εαυτούς τους. Το παίζουν αγωνιστικοί, σκληροί διαπραγματευτές, και αντιστέκονται σε κάθε αλλαγή που οι ίδιοι ψηφίζουν ή, τουλάχιστον, επιχειρούν να το κάνουν.

Από τη μια μεριά εξαγγέλλουν μέτρα και από την άλλη κοιτάζουν τι μπορεί να γίνει ώστε να μην εφαρμοστούν.

Παρακολουθώντας, λοιπόν, κάποιος την ειδησεογραφία και τις δημόσιες αντιπαραθέσεις, θα υπέθετε πως σ’ αυτή τη χώρα πραγματοποιούνται κοσμοϊστορικές αλλαγές.

Αν δει όμως το τελικό αποτέλεσμα θα διαπιστώσει πως οι αλλαγές αυτές περιορίζονται σε μια φράση: Περικοπές αποδοχών, αύξηση φορολογίας.

Μόνον αυτά είναι χειροπιαστά.

Όλα τα υπόλοιπα μένει να τα δούμε, που δεν το βλέπω να τα βλέπουμε. Έτσι, λοιπόν, ακόμη και σήμερα που μιλάμε, το ελληνικό δημόσιο δεν γνωρίζει πόσα αυτοκίνητα έχει στον «στόλο» του και τι πληρώνει για την κίνηση και τη συντήρησή τους.

Για άλλη μια φορά δηλαδή αποδεικνύεται ότι το κράτος δεν μπορεί να λειτουργήσει ούτε όπως ο τελευταίος πολίτης αυτής της χώρας.

Ο οποίος, βλέποντας ότι περνάει οικονομικά ζόρια, προσπαθεί να κάνει πιο οικονομικά πακέτα για τα τηλέφωνά του, καταργεί συνδέσεις, αλλά και παραδίδει πινακίδες αυτοκινήτων, αγοράζει πιο οικονομικά μοντέλα κ.λπ.

Το άλλο πουλάκι:

Αμέτρητα!

Πολύ εύστοχος ο τίτλος, διότι η λέξη δεν σημαίνει άπειρα, αλλά ότι απλώς δεν έχουν μετρηθεί, δεν ξέρουμε το πλήθος τους.

Αμέτρητα, λοιπόν, τα κρατικά αυτοκίνητα.

Ο όρος περιλαμβάνει όχι μόνο αυτοκίνητα που χρησιμοποιούνται από κρατικά στελέχη, αλλά οχήματα που μπορούμε, να χρησιμοποιήσουμε εγώ κι εσείς, όπως ασθενοφόρα ή περιπολικά!

Πόσα είναι όμως (περίπου) όλα μαζί τα οχήματα και, κυρίως, πόσο κοστίζει η κίνηση και η συντήρησή τους;

Το 2006, τα κρατικά αυτοκίνητα ήταν περίπου 58.000 και κόστιζαν στο κράτος γύρω στα 350 εκατομμύρια ευρώ ετησίως.

Το 2010 μειώθηκαν και έγιναν 44.000, ενώ το κόστος έπεσε στα 320 εκατομμύρια.

Τι παρατηρούμε όμως;

Ενώ τα αυτοκίνητα μειώθηκαν περίπου κατά ένα τέταρτο, το συνολικό κόστος κίνησης και συντήρησής τους δεν μειώθηκε ούτε κατά ένα δέκατο. Κάτι γίνεται εδώ και κάποια εξήγηση πρέπει να υπάρχει, με δεδομένο ότι (υποτίθεται) πως αποσύρονται τα πιο μεγάλα και τα πιο παλιά αυτοκίνητα, που έχουν και τα περισσότερα έξοδα.

Από το 2010 και μετά (υποτίθεται, πάλι) πως το κράτος θα έθετε εκτός κυκλοφορίας όλα τα οχήματα που είχαν περισσότερα από 1.400 κυβικά και θα τα αντικαθιστούσε με μικρότερα και λιγότερο δαπανηρά.

Το σχέδιο όμως χάθηκε μέσα στο πλαίσιο που αναλύσαμε στην αρχή.

Κάποιοι αντιστέκονται ακόμη και σε τέτοιου είδους αλλαγές.

Παρά την ΚΥΑ, η οποία έθετε χρονικό όριο την 31^η Δεκεμβρίου του 2010, χιλιάδες οχήματα που έπρεπε να είχαν αποσυρθεί εξακολουθούν να κινούνται μέχρι σήμερα.

Οι περήφανες αποκεντρωμένες διοικήσεις των περιφερειών, εξακολουθούν να εκδίδουν αποφάσεις κίνησης για οχήματα που θα έπρεπε να είχαν αποσυρθεί. Ποιος θα τους ελέγξει; Λέτε να κάτσει καμιά Τρόικα να μετράει ένα ένα τα οχήματα;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Η Ελλάδα που αντιστέκεται!

Ιδού ένα πεδίο δόξης λαμπρό, για τους απανταχού αντιμνημονιακούς. Έπρεπε να πιέζουν ώστε να γίνει ένα τεράστιο νοικοκύρεμα, από όπου μπορεί να γίνει, προκειμένου να εξοικονομηθούν εκατοντάδες εκατομμύρια.

Μιλάμε για τομείς –χθες και σήμερα είπαμε για τα τηλέφωνα και τα οχήματα- στους οποίους οι περικοπές δεν έχουν καμιά απολύτως επίπτωση στους εργαζόμενους. Αντιθέτως, με την εξοικονόμηση χρημάτων, μπορούν να αποφευχθούν άλλα μέτρα, όπως μείωση προσλήψεων, απολύσεις, μειώσεις μισθών και συντάξεων.

Θα περίμενε, λοιπόν, κανείς, τα συνδικάτα και οι αντιπολιτευόμενοι να πρωτοστατούν στην ανάδειξη τέτοιων ζητημάτων, αλλά και να κάνουν συγκεκριμένες προτάσεις για το πώς θα περιοριστούν περιττά έξοδα και αλόγιστες σπατάλες.

Θα περίμενε να μην μιλούν γενικώς κατά των περικοπών, αλλά να διακρίνουν ποιες περικοπές είναι απαραίτητες και ποιες επιζήμιες για τους εργαζόμενους και να πιέζουν ώστε να προχωρούν οι πρώτες, για να μην υλοποιούνται οι δεύτερες.

Δυστυχώς όμως, η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα του «όχι σε όλα», εξακολουθεί να είναι παρούσα και να «παλεύει» όχι μόνο με μεθόδους αλλά και με νοοτροπίες περασμένων δεκαετιών.

Σε τι να ελπίζουμε;

Του μπατίρη το μεράκι

είναι το αυτοκινητάκι!