140603 ΜΕΤΑΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Ζήτω οι εκλογές!

Θέλησα να παραφράσω τη γνωστή φράση που αναγγέλλει το θάνατο ενός μονάρχη και τα μπέρδεψα λίγο.

Πώς το λέει; Ο βασιλεύς απέθανε, ζήτω ο βασιλεύς!

Ε, εγώ ήθελα να πω οι εκλογές τελειώσανε, πάμε για εκλογές!

Αυτό δεν συμβαίνει στη χώρα μας; Το τέλος κάθε εκλογικής αναμέτρησης είναι η αρχή της επόμενης. Το κλείσιμο της κάλπης και η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων σημαίνουν την έναρξη της νέας προεκλογικής περιόδου.

Πόσο μπροστά όμως μπορεί να πάει ένας τόπος, αν το μόνο που κάνει είναι να προετοιμάζεται για εκλογές;

Πόσο σωστά μπορεί να λειτουργήσει μια κυβέρνηση, όταν έχει συνεχώς στραμμένη την προσοχή της στις κάλπες και τις δημοσκοπήσεις;

Αυτός που κυβερνά τον τόπο τις τελευταίες δεκαετίες είναι το λεγόμενο «πολιτικό κόστος». Πιθανότατα έτσι συνέβαινε και παλιότερα, ίσως το πολιτικό κόστος να είναι ο πραγματικός κυβερνήτης κάθε τόπου, σε κάθε εποχή, όμως εγώ μπορώ να μιλήσω για τα χρόνια που έχω ζήσει ο ίδιος.

Μοναδικό κριτήριο για τη λήψη μιας απόφασης δεν είναι το πόσο απαραίτητη είναι για την κοινωνία, αλλά το πόσους θα στρέψει υπέρ και πόσους εναντίον εκείνων που την έλαβαν ή την υποστήριξαν.

Διότι, στο παιχνίδι του πολιτικού κόστους δεν μπαίνουν μόνο εκείνοι που διοικούν, αλλά και όσοι αντιπολιτεύονται, αφού και αυτοί συμμετέχουν στην ψήφιση νόμων και τη λήψη αποφάσεων

Αυτό είναι ένα διαρκές φαινόμενο, που όμως αμβλύνεται από την πρόβλεψη του Συντάγματος να γίνονται εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια.

Υποτίθεται πως κάποια μέτρα είναι ή φαίνονται δυσάρεστα στην αρχή, αργότερα όμως αποδεικνύονται ευεργετικά.

Έτσι, οι κυβερνήσεις προσπαθούν να τα πάρουν στα πρώτα χρόνια της θητείας τους, ώστε το «πολιτικό κόστος», η αντίθεση δηλαδή σ’ αυτά των ψηφοφόρων, να αντικατασταθεί σιγά σιγά από την θετικότερη στάση.

Πώς να λειτουργήσει όμως ακόμη και αυτό το «κόλπο», όταν από την επόμενη των εκλογών, μπαίνουμε  σε προεκλογική περίοδο;

Όταν μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση κάποιος θα βρεθεί να ζητήσει νέες εκλογές.

Συχνά οι πολιτικοί θυμίζουν εκείνους τους ταβλαδόρους που προκαλούν τον αντίπαλο να παίξουν… «ένα στα πέντε». Χάνουν, μετά το πάνε «στα εφτά», ξαναχάνουν και μετά ζητούν να παίξουν «άλλη μια παρτίδα», για να πάρουν το αίμα τους πίσω.

Το άλλο πουλάκι:

Ξέρουμε τι θα πείτε.

Ότι μπορεί κάποιος να εκλεγεί υποσχόμενος στο λαό λαγούς με πετραχήλια και μετά να αρχίσει να κάνει άλλα από αυτά που έλεγε.

Τι θα γίνει; Θα τον αφήσουμε τέσσερα χρόνια να ρημάξει τον τόπο; Δεν θα πρέπει να ξανακάνουμε εκλογές να απαλλαγούμε από την παρουσία του;

Δεν ξέρω.

Δεν ξέρω αν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα ή, εν πάση περιπτώσει, αν αυτό ισχύει κάθε φορά που εκλέγεται κάποιος, αφού οι συχνότατες εκλογικές αναμετρήσεις αυτό δείχνουν.

Πρώτα πρώτα το γεγονός άλλα να λέει κάποιος προεκλογικά και άλλα να κάνει μετά την κατάληψη της εξουσίας δεν νομίζω να εντυπωσιάζει κανέναν. Όλοι ξέρουμε ότι το να λες είναι εύκολο, πάντως πολύ ευκολότερο από το να πράττεις.

Έπειτα, η προεκλογική εκστρατεία είναι εκδοχή κάποιας διαφήμισης, δείχνει μόνο τα «πλεονεκτήματα» του προϊόντος, προβάλλει μόνο επιλεγμένες σκηνές από το έργο που θα παιχτεί.

Επομένως δεν ξέρω κατά πόσο πρέπει να θεωρείται ξεγελασμένος ένας ψηφοφόρος, ο οποίος άλλα άκουσε και άλλα βλέπει.

Οι εκλογές δεν είναι όπως, ας πούμε, ο γάμος, που ο καθένας ελπίζει ότι ο δικός του θα είναι διαφορετικός και θα αποτελέσει τη μοναδική εξαίρεση στα εκατομμύρια παντρεμένων ζευγαριών.

Ο αρραβωνιασμένος μπορεί να έχει πολλές δικαιολογίες, ο ψηφοφόρος καμία!

Το σημαντικότερο όμως είναι το άλλο. Ποιος είναι αυτός που θα διαπιστώσει ότι η κυβέρνηση δεν έχει πια το λαϊκό έρεισμα και πρέπει να γίνουν εκλογές για να έρθει μια άλλη;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Η αντιπολίτευση;

Όχι, φυσικά.

Διότι η αντιπολίτευση, είπαμε, είναι ο ταβλαδόρος που θέλει να παίζουν μέχρι αύριο, ώσπου να νικήσει.

Το Σύνταγμα προβλέπει βέβαια, όμως το σύνταγμα είναι… ο σοφός παππούς της οικογένειας, του οποίου τη γνώμη όλοι επικαλούνται, μόνο όταν συμφωνεί με τη δική τους. διαφορετικά την αγνοούν, συχνά επιδεικτικά.

Υπάρχουν και άλλα «εργαλεία», όπως οι δημοσκοπήσεις (ΧΑ!) ή κάποιες άλλες εκλογές, αυτοδιοικητικές, ευρωεκλογές, ακόμη και εκλογές σε συνδικάτα.

Τα αποτελέσματα όμως τέτοιων εκλογών ο καθένας τα «διαβάζει» όπως τον συμφέρει, αφήστε που, όπως έχει δείξει η πείρα, σπανίως έχουν σχέση με τα αποτελέσματα σε εθνικές εκλογές.

Πού καταλήγουμε; Στο μόνο συμπέρασμα που μπορεί να βγει από την Ιστορία. Οι συχνές εκλογικές αναμετρήσεις δεν έχουν να προσφέρουν τίποτε στον τόπο. Στρέφουν την προσοχή όλων στο «πολιτικό κόστος» και μας βάζουν σε ένα κλίμα διαμάχης εντελώς (αυτό)καταστροφικό.

Δείτε λίγο πώς λειτουργεί το πράγμα στις δημοτικές εκλογές. Εκλέγεται ο άλλος και γνωρίζει ότι (θα) έχει εμπρός του δυο-τρία χρόνια να κάνει ό,τι θεωρεί καλύτερο για τον τόπο και άλλα δυο τρία για να κάνει ό,τι θεωρεί καλύτερο για να επανεκλεγεί.

Έτσι κάπως μοιράζεται η χασούρα.

Και να σκεφτείτε ότι μια δημοτική αρχή ούτε φόρους βάζει, ούτε μισθούς και συντάξεις κόβει, ούτε αυξάνει τα όρια εργασίας…

Εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια, λοιπόν!

Αυστηρά!

Ξεσκονίστε τα εκλογικά βιβλιάρια,
λέγαμε παλιά!