140619 ΟΠΤΙΚΟΑΚΟΥΣΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Εσείς βλέπετε ραδιόφωνο;

Δεν το έχετε σκεφτεί ποτέ, έτσι;

Κι όμως, πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει πως το ραδιόφωνο είναι ένα μαγευτικό Μέσο, το οποίο σου επιτρέπει να δημιουργήσεις ένα σωρό εικόνες καθώς το ακούς;

Μιλώ βέβαια για το κρατικό ραδιόφωνο, έτσι όπως το έχουμε γνωρίσει εμείς οι παλαιότεροι, με τις φωνές όλων των αγαπημένων παραγωγών, με τα θεατρικά έργα, τα σπουδαία αφιερώματα και όλες τις άλλες εκπομπές που μας κράτησαν συντροφιά επί χρόνια. Ύστερα ήρθε το ιδιωτικό ραδιόφωνο, ήρθαν κάποιοι αξιόλογοι σταθμοί και μερικές αξιοσημείωτες εκπομπές, όμως χάλασε το πράγμα.

Μπήκαν στη μέση οι διαφημίσεις, μπήκαν άλλοι ρυθμοί, έγιναν της μόδας οι play list, οι χορηγοί κανονίζουν τα πάντα κι έτσι πρέπει να ψάχνεις σε έναν ωκεανό από σκουπίδια και κουραστικά μονότονα πράγματα, για να βρεις κάτι που να σε ικανοποιεί αισθητικά. Αν θα βρεις.

Βεβαίως έχει αλλάξει και η αισθητική η δική μας, αφού, όπως και να το κάνουμε, κι αυτή διαμορφώνεται ανάλογα με τις προσλαμβάνουσες παραστάσεις. Κουκιά τρως, κουκιά μαρτυράς!

Το άσχημο ήταν πως και το κρατικό ραδιόφωνο μπήκε στη λογική να ακολουθήσει αυτό το ρεύμα κι έτσι κατάντησε όχι μια κακή εκδοχή του εαυτού του, αλλά μια καρικατούρα των (κακών) ιδιωτικών.

Τα έχουμε ξαναπεί αυτά, για άλλο όμως σας θέλω σήμερα.

Διότι το ραδιόφωνο, μετά τη μαύρη περιπέτεια της ΕΡΤ, άρχισε να εκπέμπει και πάλι, όμως όχι μόνο απαλλαγμένο από τα «βαρίδια» του παρελθόντος, αλλά σε πολύ χειρότερη κατάσταση από πριν.
Στην αρχή είχαμε ένα πρόγραμμα, το Πρώτο, μετά έγινε ένα δεύτερο, το Τρίτο, που όμως αποτελεί πολύ ιδιαίτερη περίπτωση και, ίσως ασχοληθούμε μαζί του μια άλλη φορά.

Ας έρθουμε στο Πρώτο Πρόγραμμα το οποίο δεν ξέρει τι ακριβώς θέλει να είναι. Ραδιόφωνο ενημερωτικό, ψυχαγωγικό ή αθλητικό.

(Αθλητικό δεν είναι το ραδιόφωνο που γυμνάζεται, αλλά εκείνο που μεταδίδει κυρίως αθλητικά γεγονότα. Βέβαια, στην Ελλάδα, όταν λέμε αθλητικά εννοούμε ποδοσφαιρικά και, καμιά φορά, του μπάσκετ).

Το άλλο πουλάκι:

Προσφορά και ζήτηση.

Όταν δεν ξέρεις τι πουλάς, πώς περιμένεις να έρθει ο άλλος να αγοράσει από εσένα;

Φανταστείτε ένα μαγαζί το οποίο, κάθε φορά που το επισκέπτεσαι έχει άλλη βιτρίνα με εντελώς διαφορετικά εμπορεύματα. Πώς να γίνεις πελάτης του;

Θα προσπαθήσω να δώσω μια ερμηνεία, χωρίς όμως να δικαιολογήσω την απαράδεκτη κατάσταση:

Στην Αθήνα, όπου γίνονται μετρήσεις, η περίφημη “ERA sport»» ήταν ένας σταθμός με σοβαρά ποσοστά ακροαματικότητας. Μη φανταστείτε τίποτε τρομερό, απλώς υπερείχε πολύ των υπόλοιπων κρατικών προγραμμάτων.

Τώρα που έγινε η ΝΕΡΙΤ, οι υπεύθυνοι προσπαθούν να χωρέσουν... δυο πόδια σε ένα παπούτσι. Να έχουν έναν σταθμό που να απευθύνεται στο γενικό κοινό (ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό), αλλά και όποτε μπορούν να μετατρέπονται σε «αθλητικό ραδιόφωνο».

Όποτε δηλαδή υπάρχουν αγώνες ποδοσφαίρου (πολύ συχνά) ή μπάσκετ (σπανιότερα) προς μετάδοση.

Έτσι, πριν φτάσουμε στο Μουντιάλ που αποτελεί ξεχωριστή κατηγορία, όλα τα Σαββατοκύριακα, αλλά και πολλά απογεύματα μέσα στην εβδομάδα ήμασταν υποχρεωμένοι να (μην) ακούμε τις «αθλητικές» εκπομπές του κρατικού ραδιοφώνου.

Γεγονός απαράδεκτο, ιδιαίτερα για τους ακροατές της υπόλοιπης Ελλάδας, όπου οι επιλογές είναι άσ’ τα να πάνε, μην πω καμιά κακία.

Ούτε αυτό όμως είναι το χειρότερο που μπορούσε να συμβεί. Διότι η φαντασία των κάθε είδους υπευθύνων σ’ αυτή τη χώρα, ειδικά εκείνων που είναι διορισμένοι σε κρατικές θέσεις, φτάνει στα όρια της διαστροφής.

Ναι, διαστροφή. Διότι μόνο έτσι μπορώ να χαρακτηρίσω ένα ραδιόφωνο που μεταδίδει (και ακροατές που ακούνε) τους εκφωνητές και τους σχολιαστές αγώνων από την... τηλεόραση. Ακούς ραδιόφωνο και είναι σαν να έχεις ανοιχτή την τηλεόραση, χωρίς εικόνα, μόνο με ήχο!

Και ένα τρίτο πουλάκι
Αυτό λέγεται οικονομία;

Προφανώς αυτός είναι ο λόγος ή μάλλον η δικαιολογία. Σου λέει, αφού μεταδίδει που μεταδίδει ο άλλος τον αγώνα από την τηλεόραση, δεν στέλνουμε τη φωνή και στο ραδιόφωνο να μην πληρώνουμε δεύτερο «σπήκερ»;

Γίνεται όμως; Όχι βέβαια! Διότι άλλο να βλέπεις και να σχολιάζεις την εικόνα κι άλλο να περιγράφεις αυτό που οι άλλοι δεν βλέπουν.

Προσπάθησα να το κάνω, έτσι από περιέργεια. Να ακούσω έναν αγώνα μπάσκετ όπως τον περιέγραφε ο «σπήκερ» στους τηλεθεατές. Δεν καταλάβαινα τίποτε. Και αναρωτιόμουνα: Γιατί δεν βάζει το ραδιόφωνο μια μουσική εκπομπή, η οποία, στα ενδιάμεσα των τραγουδιών, να μας λέει και το σκορ του αγώνα;

Όσοι θέλουν τόσο πολύ να τον παρακολουθήσουν, και δεν έχουν πρόσβαση σε τηλεόραση ή υπολογιστή, ε, ας ακούνε μουσική κι ας μαθαίνουν την εξέλιξη του σκορ.

Το ίδιο γίνεται τώρα και με τις μεταδόσεις του Μουντιάλ. Παλαιότερα, όταν οι άνθρωποι «άκουγαν τη πάλα» από το ραδιόφωνο, υπήρχε ο «σπήκερ» που περιέγραφε τις φάσεις και μετέδιδε κάτι από το κλίμα και τη δράση στο γήπεδο.

Ο σχολιαστής της τηλεόρασης όμως απευθύνεται σε ανθρώπους που βλέπουν ό,τι και αυτός, άρα δεν χρειάζεται να περιγράφει (εκτός αν είναι ο αξέχαστος Μανόλο!)

Είπαμε να κάνουμε οικονομία, όχι όμως και να... βλέπουμε ραδιόφωνο!

Με τα μάτια της... τσέπης!