140620 ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Τα ίδια Παντελάκη μου…

Τι άλλαξε για σας τώρα, με την κρίση;

Προσέξτε, το ερώτημα δεν είναι ρητορικό. Ασφαλώς έχουν αλλάξει πάρα πολλά, σίγουρα –όσον αφορά τα οικονομικά σας- προς το χειρότερο. Τα εισοδήματά σας έχουν μειωθεί, πληρώνετε περισσότερους φόρους, πιθανότατα κάποιοι έχετε βρεθεί στην ανεργία…

Αυτά, λίγο πολύ, συμβαίνουν σχεδόν σε όλους, με έμφαση στο σχεδόν αφού υπάρχουν και κάποιοι που η κρίση τούς άνοιξε δρόμους που δεν τους είχαν φανταστεί ποτέ στη ζωή τους.

Άλλοι γίναν βουλευτές, δήμαρχοι, περιφερειάρχες, ευρωβουλευτές χάρη στις ανατροπές που έφερε η κρίση. Κάποιοι είδαν τις δουλειές τους να πηγαίνουν πολύ καλύτερα από πριν, είναι όμως λίγοι και δεν θέλουμε να ασχοληθούμε με αυτούς.

Δεν μιλάμε όμως γι’ αυτό το πράγμα. Όταν λέμε τι άλλαξε εννοούμε τι διαφορετικό υπάρχει στον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε, βλέπουμε τον κόσμο, αντιμετωπίζουμε την καθημερινότητα, συναλλασσόμαστε με το κράτος και τους άλλους πολίτες, μεγαλώνουμε τα παιδιά μας…

Μη μου πείτε «ψηφίζουμε άλλα κόμματα», διότι αυτό δεν θα το πάρω ως ένδειξη αλλαγής. Πρώτα πρώτα διότι κάποιες τέτοιου είδους «μετακινήσεις» αποδείχθηκαν εντελώς εφήμερες.

Έπειτα διότι -ας μου επιτραπεί η παρατήρηση- κάποια από τα κόμματα που «ψηφίζουμε» τώρα, λένε τα ίδια και χειρότερα από εκείνα τα οποία προτιμούσαμε πριν από την κρίση.

Για άλλου είδους αλλαγές θέλω να μου μιλήσετε, αν υπάρχουν, αν τις εντοπίζετε στην καθημερινή μας ζωή.

Αν δεν θέλετε να μιλήσετε με προσωπικά παραδείγματα, πείτε μου για τις αλλαγές που παρατηρείτε στους πολιτικούς, στα κόμματα, στον τρόπο με τον οποίο σκέπτεται και ενεργεί ο πολιτικός κόσμος, τα κόμματα και οι τοπικές εξουσίες, οι συνδικαλιστικές παρατάξεις, ο Τύπος και τα πρόσωπα της τηλεόρασης…

Το άλλο πουλάκι:

Θα σας πω εγώ.

Ή μάλλον, θα σας περιγράψω μια σκηνή της καθημερινότητα που θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα. Αφορά μία ίσως πλευρά της, όμως δείχνει τη γενικότερη τάση που έχουμε να αλλάξουμε κάτι γύρω μας.

Η παρέα συγκεντρώθηκε για μεσημεριάτικο ουζάκι, όχι τίποτε σημαντικό, κάτι πρόχειρο, σε μαγαζί που δεν είχαν ξαναπάει, όμως ο ιδιοκτήτης ήταν γνωστός ενός από αυτούς.

Το λέω για να είμαι δίκαιος.

Η κουβέντα περιστράφηκε γύρω από την επικαιρότητα, λίγο μετασχηματισμός, λίγο μουντιάλ, λίγο απ’ όλα.

Κάποια στιγμή, ένας έθεσε το θέμα ειρωνικά: «Είδατε τι δήλωσε ο Πάγκαλος; Πήρε πίσω το “μαζί τα φάγαμε”. Αν έκανε τώρα τι δήλωση, είπε, θα έλεγε “μαζί τα τρώμε”! Αυτός ο τύπος είναι αδιόρθωτος».

Κάποιοι γέλασαν, κάποιοι εξαγριώθηκαν και μίλησαν με άσχημα λόγια για τον πρώην πολιτικό του ΠΑΣΟΚ.

Σε λίγο ήρθε η ώρα να φύγουν και ζητάν το  λογαριασμό από τον ιδιοκτήτη του μαγαζιού. Σηκώνεται κάποιος να πληρώσει, όχι ο γνωστός του, ένας άλλος –το λέω για να είμαι δίκαιος- και μετά να κάνει το ρεφενέ.

«Εκατόν επτά ευρώ είναι, δώστε μου εκατό», του λέει προφορικά ο ιδιοκτήτης.

Μη βιαστείτε να με κατηγορήσετε για τον πλεονασμό, προφορικά θα το έλεγε, πώς αλλιώς;

Όχι απόδειξη, ούτε καν ένα χαρτάκι όπου να αναγράφονται τι παράγγειλαν, τι τους έφερε και πόσο κάνουν.

Γύρισε στην παρέα, τους είπε τα του λογαριασμού και σχολίασε: «Μωρέ, πολύ δίκιο έχει ο Πάγκαλος…»

«Αγαπητοί μου», απευθύνθηκε σε όσους έβριζαν πριν τον πολιτικό, «ο άνθρωπος αυτός πήρε μόλις είκοσι τρία ευρώ, που ανήκουν στο κράτος, και τα έβαλε στην τσέπη του. Αύριο θα φωνάζει γιατί το σύστημα υγείας δεν λειτουργεί σωστά και πρέπει να πληρώνει την περίθαλψή του. Θα γκρινιάζει επίσης γιατί η σύνταξή του θα είναι μικρή ή το παιδί του δεν θα βρίσκει δουλειά…»

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ας φύγουμε από το συγκεκριμένο.

Πόσες αλλαγές είμαστε έτοιμοι, ως κοινωνία, να δεχτούμε. Τι κάναμε και τι είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε, ώστε να μη βρεθούμε πολύ σύντομα στην ίδια κατάσταση εκτροχιασμού της οικονομίας μας;

Διαβάζω από άρθρο του Γιάννη Βούλγαρη στα Νέα, με τίτλο «η νέα κρίση που έρχεται»:

«Ο δημόσιος πολιτικός λόγος από το 2011 ως σήμερα μονοπωλείται από τις ευθύνες των “ξένων”. Έχουν ξεχαστεί οι δικές μας ευθύνες. Τόσο εκείνες που ακύρωσαν μια έγκαιρη διάγνωση του μεγέθους της επερχόμενης κρίσης την περίοδο 2007-2010, όσο και η πλήρης απροετοιμασία όλων των πολιτικών και οικονομικών ηγεσιών να διαμορφώσουν δική τους άποψη για το ποιες αλλαγές είχε ανάγκη η Ελλάδα.

Αντίθετα με την Πορτογαλία και την Κύπρο, που πέτυχαν μια ορισμένη εθνική συνεννόηση, αντίθετα με την Ισπανία που απέφυγε τα Μνημόνια, το ελληνικό πολιτικό σύστημα ούτε άποψη μπόρεσε να προβάλει, ούτε να σχεδιάσει και να υιοθετήσει τις αναγκαίες αλλαγές, ούτε να βρει τον ελάχιστο εθνικό κοινό παρανομαστή».

Κι εμείς όμως, συμπληρώνω εγώ, οι απλοί πολίτες, αυτό που ίσως καταλάβαμε είναι μια χειρότερη εκδοχή της νοοτροπίας που μας οδήγησε εδώ. «Αν το ήξερα πώς θα γίνουν τα πράγματα δεν θα έκοβα ούτε μια απόδειξη, όπως έκαναν άλλοι συνάδελφοί μου και τώρα έχουν πολλά στην άκρη», μου δήλωσε μία ελεύθερη επαγγελματίας.

Που, σημειωτέον, δεν ανήκει σε καμιά «πλουτοκρατία»!

«Εδώ και τώρα αλλαγή»!