140604 ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΟ-1

Το ένα πουλάκι:

Όλα για τις εξετάσεις!

Παραφράσαμε λίγο τον γνωστό τίτλο «όλα για το πτυχίο», για να δείξουμε πόσο σπουδαίο ρόλο παίζει αυτό το τεράστιο κοινωνικό, εκπαιδευτικό, οικονομικό, πολιτικό και δεν ξέρω τι  άλλο γεγονός, οι γενικές εξετάσεις.

Οι εξετάσεις μέσω των οποίων τα παιδιά θα μπορέσουν να πάρουν μια θέση σε κάποιο από τα Πανεπιστήμια ή τα ΤΕΙ της χώρας.

Οι εξετάσεις που γίνονται αυτές τις μέρες και επηρεάζουν τη ζωή ενός μεγάλου τμήματος της ελληνικής κοινωνίας.

Μαθητές στα πρόθυρα κατάρρευσης, γονείς που τα έχουν δρασκελίσει προ πολλού, συγγενείς και φίλοι που συμπάσχουν και περιμένουν τη δική τους σειρά ή μεταφέρουν την εμπειρία τους, καθηγητές στις επάλξεις, φροντιστήρια με τις μηχανές στο φουλ, υπουργείο και κυβέρνηση να κρέμονται από μια τρίχα…

Μια ολόκληρη χώρα ζει στους ρυθμούς των εξετάσεων!

Για ποιο λόγο; Διότι, τόσα χρόνια τώρα, δεν βρέθηκε άλλος τρόπος εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Μόνο γι’ αυτό; Όχι, φυσικά! Διότι, τόσα χρόνια τώρα, δεν βρέθηκε άλλος τρόπος επαγγελματικής αποκατάστασης των νέων και κοινωνικής καταξίωσης των γονιών.

Προσέξτε, το «και» σημαίνει μαζί, και το ένα και το άλλο!

Επαγγέλματα, θεωρητικά μιλάμε τώρα, υπάρχουν ένα σωρό, πόσοι γονείς όμως αισθάνονται περήφανοι που το παιδί τους έγινε ένας καλός τσαγκάρης, ξυλουργός, υδραυλικός;

Κι ας έχει πιο σίγουρο επαγγελματικό μέλλον κι ας είναι βέβαιο ότι θα βγάζει περισσότερα χρήματα απ’ όσα με ένα οποιοδήποτε πτυχίο στο χέρι.

Πολλές φορές κατηγορούμε το εκπαιδευτικό μας σύστημα πως είναι προσανατολισμένο στις γενικές εξετάσεις. Κατακρίνουμε όλες τις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις που στο κέντρο του ενδιαφέροντος τους έχουν τις εξετάσεις.

Δείχνουμε όμως να μην καταλαβαίνουμε πως αυτές και μόνο αυτές είναι ο στόχος μιας ολόκληρης κοινωνίας.

Αρκεί να αναρωτηθούμε σε ποια άλλη χώρα του κόσμου όλοι οι μαθητές που γράφονται στο νηπιαγωγείο δίνουν μετά από δεκατέσσερα χρόνια εξετάσεις για να μπουν στο πανεπιστήμιο.

Το άλλο πουλάκι:

Και θέλουν να περάσουν κάπου!

Και το πιθανότερο είναι πως θα τα καταφέρουν. Αν μάλιστα δεν μπορέσουν να «τρουπώσουν» κάπου εδώ, ή αν η επιτυχία τους δεν είναι τόσο μεγάλη όσο θα ήθελαν ή όσο (πιστεύουν ότι) αξίζουν, τότε πολλοί θα αναζητήσουν την τύχη τους σε κάποιο πανεπιστήμιο του εξωτερικού.

Πώς, λοιπόν, η προσφορά να ανταπεξέλθει σε τέτοια ζήτηση; Πώς μπορεί ένα εκπαιδευτικό σύστημα να ικανοποιήσει τόσο μεγάλη ανάγκη για σπουδές;

Τι πρέπει να γίνει ώστε το δικαίωμα στη μόρφωση να συμβαδίζει με τις αντοχές του συστήματος;

Κατά καιρούς έχουν προταθεί διάφορα, όλα όμως προσπαθούν να απαντήσουν στη διαδικασία κι όχι στην ουσία του προβλήματος.

Δηλαδή το θέμα δεν είναι σε πόσα μαθήματα θα εξετάζονται τα παιδιά, ούτε πόση θα είναι η ύλη, ούτε τι είδους θέματα θα αντιμετωπίζουν.

Το θέμα είναι να αλλάξουμε νοοτροπία όλοι μας κι αυτό είναι πολύ σύνθετο πρόβλημα. Διότι έχει να κάνει με την οικονομία, άρα την πολιτική, όμως και με την ψυχολογία. Έχει να κάνει με τους στόχους της εκπαίδευσης, αλλά και με τους στόχους του κάθε νέου και της οικογένειάς του.

Πρέπει, λένε, να απαντήσουμε όλοι μαζί στο ερώτημα «τι σχολείο θέλουμε» και μετά να προχωρήσουμε σε αλλαγές.

Φοβάμαι όμως ότι, πριν από αυτό, θα πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημα «τι περιμένουμε από το σχολείο».

Θέλουμε ένα σχολείο που να μας μορφώνει ή που να μας βρίσκει δουλειά; Θέλουμε ένα σχολείο που να μας προετοιμάζει για το μέλλον ή που να μας προετοιμάζει για το πανεπιστήμιο;

Να το προχωρήσει κι άλλο;

Θέλουμε ένα σχολείο που είναι προπονητήριο για τη ζωή ή που να είναι ζωή το ίδιο;

Και, τι είδους ζωή;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τα ερωτήματα αυτά δεν μπορούν να απαντηθούν.

Για έναν απλούστατο λόγο. Διότι όλοι βλέπουμε το πρόβλημα ατομικά, από τη δική μας σκοπιά και δεν μας ενδιαφέρει το σύνολο. Το «πνεύμα των εξετάσεων», βλέπετε.

«Ας περάσει το δικό μου το παιδί και μετά ας γίνουν ό,τι αλλαγές θέλουν», σκέφτεται ο κάθε γονιός.

«Δεν μου αρέσει η παπαγαλία, όμως αφού έτσι θα μπω στο πανεπιστήμιο…», σκέφτεται το κάθε παιδί.

Μόλις περάσει η δοκιμασία των εξετάσεων, ειδικά αν έχει αίσιο τέλος, ξεχνιούνται όλα, όπως οι πόνοι του τοκετού από μια γυναίκα.

Μετά παύεις να ασχολείσαι με το πρόβλημα, μέχρι να φτάσει εκεί και το άλλο παιδί και να βγει κι αυτό από… το σχολείο.

Έτσι το θέμα μένει στα χέρια εκείνων που θα έπρεπε να ασχοληθούν σοβαρά και να ενδιαφερθούν πραγματικά: των εκπαιδευτικών και της πολιτικής ηγεσίας.

Από εδώ όμως αρχίζει μια άλλη ιστορία πόνου

Στο κάτω κάτω και οι εκπαιδευτικοί και οι πολιτικοί είναι γονείς κι αυτοί των οποίων μάλιστα τα παιδιά βρίσκονται σε πλεονεκτική θέση σε σχέση με άλλες κατηγορίες πολιτών.

Επομένως;

Επομένως, να είστε σίγουροι ότι θα είμαστε εδώ, τέτοιες μέρες, για να συζητάμε το πρόβλημα για πολλά χρόνια ακόμη.

Όλοι μέσα!