140616 ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΤΕΡΟ

Το ένα πουλάκι:

Τι σας λέγαμε;

Δεν πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι (τι ωραία που γράφανε παλιά οι δημοσιογράφοι;) όσων σχολιάζαμε για τον ανασχηματισμό και την υπουργοποίηση του κυρίου Λοβέρδου και να ‘τος ο υπουργός Παιδείας, το πρωί του Σαββάτου, σε μεγάλης διάρκειας παρουσία, σε τηλεοπτικό σταθμό.

Τον κάλεσαν και πήγε; Καλέστηκε και πήγε; Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να τον δουν οι ψηφοφόροι να μιλά για…

Για ποιο πράγμα, άραγε; Προσπάθησα να ακούσω, όμως κατάλαβα ότι τζάμπα έχανα τον πολύτιμο χρόνο μου, πρωί Σαββάτου. Είχα πολλά να κάνω, πολύ πιο σημαντικά.

Σε αντίθεση με τον υπουργό, ο οποίος δεν είχε κάτι καλύτερο.

Όπως φρόντισε να μας ενημερώσει πολλές φορές, στο λίγο διάστημα που τον παρακολούθησα, δεν είχε προλάβει να ενημερωθεί για τα θέματα του υπουργείου του, δεν τα γνώριζε και –πολύ σωστά- δεν μπορούσε να απαντήσει στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων.

Τότε, τι βγήκε να κάνει; Γιατί δεν καθόταν στο γραφείο του, γιατί δεν καλούσε μια σύσκεψη στελεχών και συμβούλων, γιατί δεν προτίμησε να συναντηθεί με εκπροσώπους του εκπαιδευτικού κόσμου, παρά προτίμησε να λάβει θέση στις οθόνες για να μας προειδοποιήσει (;) ότι μόλις ενημερωθεί, θα τον ξανακαλέσουν να απαντήσει στις ερωτήσεις;

Θα σας πω εγώ. Διότι ο κύριος Λοβέρδος είναι ένας υπουργός σοσιαλιστής, και οφείλει να κάνει τη διαφορά.

Διότι, σ’ αυτό τον έρημο τόπο, μπορεί να μη γνωρίζουμε πώς μαζεύει τα σκουπίδια ένας αντιμνημονιακός δήμαρχος, ξέρουμε όμως πολύ καλά πώς κάνει τις απολύσεις ένας υπουργός σοσιαλιστής.

Τις κάνει με πόνο ψυχής. Με ανθρώπινο πρόσωπο.

Ή δεν τις κάνει καθόλου. Αφήνει να τις κάνουν άλλοι υπουργοί, εκείνοι της επαράτου Δεξιά, οι οποίοι ούτε ανθρώπινο πρόσωπο διαθέτουν, ούτε πονούν ψυχικά, βάζοντας την υπογραφή τους κάτω από μια λίστα ανθρώπων που χάνουν τη δουλειά τους.

Για να μην παρεξηγηθούμε. Αν ρωτήσετε εμάς, θα σας πούμε ότι κανείς εργαζόμενος, για κανέναν λόγο δεν πρέπει να χάνει τη δουλειά του. Εκτός, βεβαίως, αν έχει υποπέσει σε σοβαρά παραπτώματα ή η δουλειά του έχει χαθεί πριν τη χάσει αυτός.

Εμείς όμως δεν είμαστε υπουργοί σε μια κυβέρνηση η οποία έχει υπογράψει συμφωνίες, ούτε βουλευτές σε μια βουλή που έχει ψηφίσει συγκεκριμένα μέτρα.

Το άλλο πουλάκι:

Αν ήμασταν;

Αν ήμασταν θα σκεφτόμασταν πολύ πιο σύνθετα, περίπου όσο σύνθετη είναι η πραγματικότητα, η οποία έχει πετάξει στο δρόμο εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, προκειμένου να χρηματοδοτηθεί ΚΑΙ με αυτό τον τρόπο, η ασφάλεια που απολαμβάνουν οι εργαζόμενοι στο δημόσιο.

Το θέμα όμως δεν είμαστε εμείς. Είναι ο κύριος Λοβέρδος, ο οποίος πάτησε πόδι και δεν θα επιτρέψει, λέει, να απολυθούν όσοι υπάλληλοι των πανεπιστημίων έχουν τεθεί σε διαθεσιμότητα (πλην των 550 που από τους 1103 επαναπροσλαμβάνονται) αλλά θα φροντίσει να προσληφθούν άλλα 330. Οι υπόλοιποι, δεν το λέει αλλά αφήνει να εννοηθεί, ας ακολουθήσουν τη μοίρα τους.

Αυτό βγήκε να πει στις τηλεοράσεις. Όταν όμως ρωτήθηκε βάσει ποιου σχεδίου θα γίνει αυτό και πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση σε περίπτωση που και οι άλλοι υπουργοί κάνουν το ίδιο με υπαλλήλους της δικής τους αρμοδιότητας, απλώς δεν ήξερε να απαντήσει.

Ή, μάλλον, απάντησε. Είπε ότι δεν πρόκειται να το τραβήξει στα άκρα, ούτε σκέφτεται να «εκβιάσει» και να παραιτηθεί, αν δεν γίνει το δικό του, όμως πιστεύει ότι μπορεί να βρεθεί μία λύση.

Αυτό πιστεύουμε κι εμείς. Πιστεύουμε μάλιστα ότι η λύση αυτή, ό,τι μορφή κι αν έχει, θα είναι σίγουρα υπέρ… του κυρίου Λοβέρδου.

Διότι, είτε περάσει το δικό του (δηλαδή των εργαζομένων) και σωθούν μερικές θέσεις εργασίας, είτε όχι (δηλαδή περάσει της Τρόικας) ο κύριος υπουργός θα έχει δείξει σε όλο τον κόσμο, ιδιαίτερα σε εκείνον της Β΄ Αθηνών, πώς δίνονται οι μάχες.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Οι σοσιαλιστικές μάχες!

Το ζήτημα είναι ότι στην κυβέρνηση, και όχι μόνο, υπάρχουν και άλλοι σοσιαλιστές, οι οποίοι έχουν διαφορετική άποψη για τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να γίνουν οι χειρισμοί τέτοιου είδους.

Η υφυπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης, ας πούμε, η κυρία Εύη Χριστοφιλοπούλου, πιστεύει ότι «η χώρα δεν πρέπει να εμφανιστεί αναξιόπιστη απέναντι στην τρόικα, ούτε να “ρίξουμε ζαριά” ρισκάροντας τις θυσίες που έγιναν όλα τα τελευταία χρόνια με μία επιμονή στο θέμα του αριθμού των υπό απόλυση στο υπουργείο Παιδείας». (Τα εισαγωγικά λόγω αντιγραφής από τον τύπο, όπου αναφέρονται σχετικές «πληροφορίες»).

Υπάρχουν και άλλα στελέχη που πιστεύουν ότι οι διορθωτικές αλλαγές θα πρέπει να γίνουν με τέτοιο τρόπο ώστε να μην θιγεί η αξιοπιστία της χώρας, ούτε να φανεί ότι είμαστε της λογικής «σήμερα δίνω, αύριο παίρνω πίσω».

Στη μέση όλης αυτής της ιστορίας βρίσκεται ο κύριος Βενιζέλος, ο οποίος φαίνεται να στηρίζει τους χειρισμούς του κυρίου Λοβέρδου, τουλάχιστον όμως στο βαθμό που ο πρωθυπουργός στηρίζει την άποψη του υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης, του κυρίου Μητσοτάκη. Του Κυριάκου.

Έτσι φτάνουμε σε μια κατάσταση που δεν μπορεί να την προβλέψει κανείς, αφού οι ισορροπίες του ΠΑΣΟΚ επηρεάζουν τις ενδοκυβερνητικές ισορροπίες και εκείνες με τη σειρά τους τις πολύ πιο κρίσιμες με τους δανειστές.

Να ευχηθούμε να πάνε όλα καλά; Για ποιον; Για ποιους;

Ας ευχηθούμε και μετά βλέπουμε.

Με ανθρώπινο πρόσωπο!