140605 ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΟ-2

Το ένα πουλάκι:

Να καταργηθούν οι εξετάσεις!

Άξιον και δίκαιον, που θα έλεγε και η Eκκλησία μας.

Μόνο που πρέπει να υπάρξει ένας άλλος τρόπος για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, με δεδομένο αυτό που λέγαμε χθες. Ότι η ζήτηση είναι πολύ μεγαλύτερη από την προσφορά.

Πώς θα γίνει αυτό; Με ποιο τρόπο θα επιλέγονται αυτοί που πρόκειται να φοιτήσουν στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ της χώρας;

Το πράγμα πρέπει να ξεκινήσει από πολύ νωρίς και σ’ αυτό ίσως βοηθήσει λίγο και η κρίση. Τι θέλω να πω: Οποιαδήποτε αλλαγή θα πρέπει να έχει ως προϋπόθεση τον διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης των πανεπιστημίων.

Διότι, σήμερα, οι περισσότερες σχολές αντιμετωπίζονται ως επαγγελματικές σχολές δημοσίων υπαλλήλων.

Μπαίνει ο άλλος στο «τμήμα ηλεκτρονικών υπολογιστών» και, από την ημέρα της εγγραφής, του θεωρείται υποψήφιος καθηγητής πληροφορικής σε κάποιο σχολείο της χώρας.

Δεν μιλώ για τη σχολή φυσικών επιστημών, μαθηματικών, τη φιλοσοφική σχολή, τις θεολογικές κ.λπ., όπου ο φοιτητής βλέπει ως μόνη επαγγελματική διέξοδο τον διορισμό του στην εκπαίδευση.

Πότε; Σε ποια σχολεία;

Όμως και όλες οι άλλες σχολές καταντήσαμε να δίνουν πτυχίο – «μόριο» για τον διορισμό στο δημόσιο.

Εδώ μπαίνει η κρίση που σας είπα πριν και κλείνει αυτή την πόρτα, ή αφήνει μια χαραμάδα, οπότε μπορούμε να ελπίζουμε πως θα ανοίξει κάποια άλλη.

Και πάλι όμως το πρόβλημα παραμένει. Ακούμε συχνά ότι «τα καλύτερα μυαλά της χώρας μας φεύγουν στο εξωτερικό». Αυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Διότι, όχι το καλύτερο, αλλά και λίγο μυαλό να έχει κάποιος, μπορεί εύκολα να δει πως η επαγγελματική αποκατάσταση, ιδίως με ένα πτυχίο στο χέρι, είναι πολύ πιο εύκολη στο εξωτερικό.

Είναι θέμα απλής αριθμητικής. Πόσους πτυχιούχους μπορεί να θρέψει αυτή η χώρα; Κάθε χρόνο μπαίνουν στα πανεπιστήμια χιλιάδες και άλλοι τόσοι βγαίνουν από αυτά. Πού να βρουν δουλειά τόσα σπουδασμένα παιδιά;

Το άλλο πουλάκι:

Δεν χρειάζεται να βρουν όλοι!

Αυτό το λέγαμε παλιά.

Ας σπουδάσει ο άλλος, να ανοίξει το μυαλό του, να αποκτήσει εμπειρίες, να ζήσει λίγο μακριά από το σπίτι του, να μάθει να σκέφτεται και μετά ας κάνει όποια δουλειά του αρέσει.

Αν μείνει στο μαγαζί ή στα κτήματα του πατέρα του, ας είναι ένας επαγγελματίας με πτυχίο πανεπιστημίου.

Σωστή σκέψη.

Μόνο που, όταν τα λέγαμε αυτά, δεν ήταν οι μισοί Έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι. Σε ποια δουλειά του πατέρα τους να πάνε τα παιδιά;

Αφήστε που, άμα γίνει ο άλλος είκοσι πέντε χρονών, δεν στρώνεται εύκολα να ασχοληθεί με τη γεωργία ή την κτηνοτροφία.

Έχει μάθει στη ζωή της πόλης, πού να μπλέκει με τα χώματα και τις κοπριές, εξάλλου γι’ αυτές τις δουλειές είναι καταλληλότεροι διάφοροι αλλοδαποί, κι ας φωνάζουμε να φύγουν από τη χώρα μας.

Να φύγουν από την Κυψέλη και τον Άγιο Παντελεήμονα εννοούμε.

Το πρώτο, λοιπόν, που πρέπει να γίνει είναι αυτό. Να πάψει να ισχύει η εξίσωση, πτυχίο ίσον διορισμός.

Μετά θα πρέπει το κάθε πανεπιστήμιο, η κάθε σχολή, να αποφασίσουν τι φοιτητές θέλουν, εννοώ ποσοτικά αλλά και… ποιοτικά.

Να ορίζουν την ύλη, να βάζουν τα θέματα και να πραγματοποιούν τις εξετάσεις για να μπορούν να επιλέγουν τους πρωτοετείς φοιτητές τους. Κάποιοι μάλιστα υποστηρίζουν πως το πρώτο έτος μπορεί να είναι έτος προπαρασκευής, γνωριμίας και τελικού ξεκαθαρίσματος εκείνων που θέλουν και μπορούν να συνεχίσουν στη σχολή.

Με ένα τέτοιο σύστημα το Λύκειο ίσως βρει και πάλι τον πραγματικό του ρόλο, που είναι η ακαδημαϊκή μόρφωση των παιδιών μας και όχι η προπαρασκευή τους για τις πανελλήνιες εξετάσεις.

Όσοι το τελειώνουν θα παίρνουν ένα απολυτήριο με πραγματική αξία, αφού θα έχουν αποκτήσει όλες εκείνες τις γνώσεις που χρειάζεται ένας πολίτης για να μη θεωρείται λειτουργικά αναλφάβητος.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Και η «παραπαιδεία»;

Αυτή, ας το πάρουμε απόφαση, δεν πρόκειται να χτυπηθεί, όσο η προσφορά θέσεων στα πανεπιστήμια θα είναι πολύ μικρή μπροστά στη ζήτηση. Εξάλλου, ξεχνάμε πως «προγυμναστές» υπήρχαν ανέκαθεν στη χώρα. Υπάρχει μια έκθεση που συντάχθηκε γύρω στο 1850 στην οποία ο εκπαιδευτικός Αντώνιος Φατσέας θεωρεί μία από τις πληγές του εκπαιδευτικού συστήματος τα ιδιαίτερα μαθήματα που κάνουν πολλοί καθηγητές στα παιδιά των οικογενειών που έχουν να πληρώσουν.

Εξάλλου, ίσως πρέπει να το πάρουμε επιτέλους απόφαση πως, στην Ελλάδα, αν θέλεις να έχεις «ιδιαίτερες» υπηρεσίες, θα πρέπει να αναζητήσεις το… παρά.

Παραπαιδεία, αλλά και «παρα-υγεία (ιδιωτικά νοσοκομεία, ιδιώτες γιατροί) παρα-δικαιοσύνη (δικηγόροι, συμβολαιογράφοι, υποθηκοφύλακες), παρα-εφορία (λογιστές), παρα-ασφάλεια (σεκιουριτάδες) κ.λπ.»

Το θέμα είναι όμως ότι και για τις εισαγωγικές εξετάσεις στα πανεπιστήμια χρειάζεται αυτό που είναι τόσο δυσεύρετο στην ελληνική πολιτική ζωή. Να συμφωνήσουμε κάπου.

Επειδή όμως το θέμα αφορά πάρα πολλούς πολίτες (βλέπε ψηφοφόρους) θεωρείται άλλο ένα λαμπρό πεδίο κομματικής αντιπαράθεσης και λαϊκισμού.

Βλέπετε; Ο υπερευαίσθητος ΣΥΡΙΖΑ βρήκε την πρώτη μέρα των εξετάσεων να εξαγγείλει ότι «θα τις καταργήσει», χωρίς όμως να πει τι άλλο θα βάλει στη θέση τους, κλείνοντας το μάτι σε μαθητές και γονείς τη στιγμή που ζουν το… δράμα της ζωής τους.

Πού να ήξεραν!

Για μια θέση... ανεργίας!