140623 ΝΙΚΗΦΟΡΟ

Το ένα πουλάκι:

Ακόμα ελπίζουμε!

Όπως θα παρατηρήσατε, παρακολουθώ τόσες μέρες σχεδόν αμίλητος το Μουντιάλ. (Παγκόσμιο Κύπελλο πρέπει να το λέμε, όμως οι γρήγοροι ρυθμοί και η ανάγκη συντομίας μάς υποχρεώνουν να υιοθετούμε κάποιους όρους που μπήκαν για καλά στην καθημερινή ομιλία μας.)

Τι να σχολιάσει κανείς; Όταν έχει τόσους πολλούς αγώνες καθημερινά, ό,τι και να πεις για κάποιον από αυτούς, γίνεται αμέσως ανεπίκαιρο. Έτσι τουλάχιστον είναι «η φάση των ομίλων», κατά την οποία κυριαρχεί το άγχος των ομάδων να περάσουν στην επόμενη φάση.

Κάποιοι υποστηρίζουν πως είναι λίγες οι τέσσερις ομάδες σε έναν όμιλο. Θα ήταν, λένε, καλύτερα, αν η κάθε ομάδα μπορούσε να δώσει τουλάχιστον τέσσερα με πέντε παιχνίδια, ώστε να μπορεί να εγκλιματιστεί καλύτερα, να έχει χρόνο να ξεπεράσει μια κακή στιγμή ή μια ατυχία, οι οποίες, τώρα, με τους τρεις αγώνες, έχουν βαρύτατη σημασία.

Ίσως και να είναι έτσι. Πιθανότατα όμως, σε εκείνη την περίπτωση, θα υπήρχε μεγαλύτερο περιθώριο για σκοπιμότητες. Θα βλέπαμε ίσως πολλές λευκές ισοπαλίες, δεν θα είχε τόσο μεγάλη βαρύτητα η επιθετική ικανότητα της κάθε ομάδας, γενικώς το θέαμα θα ήταν πιο φτωχό απ’ ό,τι τώρα, που ο κάθε αγώνας και το κάθε γκολ που θα πετύχεις μετράει πολύ.

Πάντως, κατά γενική ομολογία, παρακολουθούμε ένα πολύ ενδιαφέρον τουρνουά, πράγμα που μας κάνει να ξεχνάμε και όλες τις γκρίνιες που ακούγονταν πριν από την έναρξή του.

Γκρίνιες που τις ακούμε κάθε φορά που μια παγκόσμια διοργάνωση οργανώνεται από χώρα που δεν ανήκει στο κλαμπ των πλουσίων.

Όχι δεν θα είναι έτοιμοι, όχι υπάρχει πρόβλημα με την ασφάλεια, όχι οι εγκαταστάσεις είναι ελαττωματικές.

Ενώ, ας πούμε, όταν η διοργανώτρια χώρα είναι η Βρετανία ή οι ΗΠΑ, τότε όλα λειτουργούν στην εντέλεια. Το είδαμε!

Το βέβαιο είναι ότι το κόστος μιας τέτοιας διοργάνωσης είναι δυσβάσταχτο για χώρα που τα φέρνει δύσκολα με τα οικονομικά της.

Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για Ολυμπιακούς αγώνες που διοργανώτρια δεν είναι η χώρα, αλλά η πόλη που τους φιλοξενεί. Θεωρητικά.

Είδαμε τι πάθαμε εμείς με την Αθήνα του 2004 και να είστε βέβαιοι πως και οι Βραζιλιάνοι θα θυμούνται αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο με πληγωμένη την εθνική τους υπερηφάνεια, τουλάχιστον στα οικονομικά.

Για το άλλο γόητρο μένει να το δούμε στη συνέχεια των αγώνων.

Το άλλο πουλάκι:

Μια αντίφαση!

Υπήρχαν ένα σωρό φίλοι του «βραζιλιάνικου μοντέλου», οι οποίοι όπου στεκόταν κι όπου βρισκόταν φρόντιζαν να τονίζουν πόσο καλά τα κατάφερε αυτή η χώρα και ξεπέρασε τα οικονομικά της προβλήματα, χωρίς να υποφέρουν τα φτωχότερα στρώματα.

«Όχι όπως συμβαίνει στη χώρα μας», εννοούσαν, «όπου έχει εξαθλιωθεί ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού».

Εντελώς συμπτωματικά, είναι οι ίδιοι που τώρα υποστηρίζουν τις διαδηλώσεις των φτωχών της Βραζιλίας ενάντια στο Μουντιάλ.

Πριν, δεν υπήρχαν εξαθλιωμένοι. Τώρα, που είναι χρήσιμοι, υπάρχουν και τους υποστηρίζουμε.

Καλά κάνουμε, αφού είναι αλήθεια ότι τα τεράστια ποσά που ξοδεύονται για τέτοιου είδους διοργανώσεις αφήνουν έξω από το «πάρτι» μεγάλο μέρος του λαού κάθε διοργανώτριας χώρας.

Η αντίφαση όμως είναι στο γεγονός ότι αυτούς τους κατατρεγμένους κάποιοι τους εμφανίζουν και τους εξαφανίζουν κατά περίπτωση, όπως ακριβώς κάνουν και οι κυβερνήσεις.

Αρκετά είπαμε όμως για τη διοργάνωση, θα ήθελα να σταθούμε κάπως περισσότερο στη συμμετοχή της δικής μας χώρας και στην παρουσία της δικής μας ομάδας σ’ αυτό το Μουντιάλ.

Η οποία, μέχρι στιγμής, δεν είναι η αναμενόμενη. Η παρουσία, όχι η ομάδα.

Θα μου πείτε αναμενόμενη από ποιους. Ποιοι περίμεναν περισσότερα από αυτή την εθνική ομάδα;

Προσέξτε! Το «περίμεναν» με την έννοια του πίστευαν κι όχι του ήλπιζαν.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Εγώ.

Βλέποντας πρώτα πρώτα όλα εκείνα τα αφιερώματα και τις διαφημίσεις της κρατικής τηλεόρασης πριν από την έναρξη του τουρνουά, θα έλεγε κανείς ότι μιλάμε για μια ομάδα που έχει γράψει στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο ιστορία τουλάχιστον όση η Ολλανδία, για να μην πω η Γερμανία.

Φαίνεται πως κάτι τέτοια αφιερώματα θα είχε στο νου της και η FIFA, που κατατάσσει παγκοσμίως την ομάδα υψηλότερα από εκείνη των Ολλανδών.

Έπειτα άρχισε το Μουντιάλ.

Και διαπιστώσαμε για άλλη μια φορά ότι η ομάδα μας, μπορεί να μην είναι η χειρότερη της διοργάνωσης, παίζει όμως το χειρότερο ποδόσφαιρο. Επειδή απλώς… δεν παίζει τίποτα! Μοιάζει να μπαίνει στο γήπεδο χωρίς στόχους, χωρίς κάποιο σχεδιασμό, χωρίς να ξέρει τι θέλει και πώς να το πάρει.

Δεν είναι τυχαίο ότι, μετά την αποβολή του Κατσουράνη, όταν απέκτησε κάποιο στόχο, έδειξε και ορισμένα θετικά στοιχεία. Ορισμένα, διότι και πάλι δεν ήξερε πώς να τον κατακτήσει και ως μόνο όπλο της είχε την περίφημη πλέον «ελληνική ψυχή».

Η οποία ψυχή έχει ένα παράξενο κουσούρι. Δεν είναι σαν όλες τις ψυχές, παρά διαθέτει κι αυτή μια ελληνική ιδιαιτερότητα.

Καταλάβατε ποια είναι;

Εμφανίζεται και εξαφανίζεται κατά περίπτωση. Αντίθετα απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς από μια ψυχή, η οποία είτε υπάρχει είτε όχι, η ελληνική κάνει την εμφάνισή της συνήθως όταν οι Έλληνες δεν διαθέτουν τίποτε άλλο. Ούτε τεχνική, ούτε σύστημα για να πάρουν κάποιο αποτέλεσμα.

Ως εκ τούτου δεν βιάζομαι να φτάσω σε τελικές κρίσεις, διότι η ελληνική ψυχή νικάει τους ελέφαντες από τα χρόνια του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Δυστυχώς για μας σήμερα, τότε, όχι μόνη της!

Μια νίκη «μας χρειάζεται»!