140625 ΨΑΡΟΝΕΦΡΙ

Το ένα πουλάκι:

Τι σημαίνει αντιπολίτευση;

Εννοώ ποιος είναι ο ρόλος τής κάθε αντιπολίτευσης, πού αρχίζουν και πού τελειώνουν οι θεσμικές της υποχρεώσεις, τι περιμένει η κοινωνία από αυτήν και πώς μπορεί να φανεί χρήσιμη, εκτός από το να προετοιμάζεται για την ανάληψη της εξουσίας;

Μια τέτοια κουβέντα είχαμε προχθές στην παρέα και κάναμε πικρές διαπιστώσεις, μιλώντας όχι μόνο για τη σημερινή αντιπολίτευση στην κυβέρνηση, αλλά και για πολλές άλλες περιπτώσεις που θυμόμαστε, είτε σε επίπεδο κεντρικής εξουσίας, είτε σε επίπεδο δημοτικών αρχών.

Φαίνεται πως η αρχή βάσει της οποίας κινείται η κάθε αντιπολίτευση στη χώρα μας είναι εκείνη τού «όχι σε όλα». Μια αρχή που εμπνέεται από τον «ανένδοτο» και σε τέτοιον αναβαθμίζει κάθε δική της θέση απέναντι στην εξουσία, με στόχο –τι άλλο;- να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη.

Μετά βλέπουμε.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν τα διάφορα «Ζάππεια» του Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος, όπως μαθαίνω από έγκυρες πηγές εκτός χώρας, είχε εκνευρίσει αφάνταστα τότε όλους τους εταίρους που είχαν τη βούληση να στηρίξουν τη χώρα μας και να μην χρεοκοπήσει άτακτα.

Τα είδαμε τι έγιναν όλα αυτά, μόλις ο αντιπολιτευόμενος Αντώνης βρέθηκε στο τιμόνι της χώρας και κατάλαβε τι εστί βερίκοκο.

Συνήθως έτσι γίνεται.

Γίνεται μάλιστα τόσο… συνήθως, που το έχουμε συνηθίσει και το δικαιολογούμε σαν κάτι φυσιολογικό: «Έλα, μωρέ, αντιπολίτευση είναι, θα πει και κάτι παραπάνω, ξέρουμε πως δεν το εννοεί, όταν έρθει στην εξουσία θα προσγειωθεί στην πραγματικότητα».

Έτσι περιμένουμε να συμβεί κι έτσι συμβαίνει.

Δυστυχώς!

Διότι ο τόπος, ο κάθε τόπος, δεν περιμένει αυτό από μια σοβαρή αντιπολίτευση. Εννοώ δεν το έχει ανάγκη. Αντιθέτως, έχει ανάγκη από σκληρή αλλά ουσιαστική κριτική στις κυβερνητικές θέσεις, έχει ανάγκη από θεσμικό έλεγχο των αποφάσεων, έχει ανάγκη από δημιουργικές προτάσεις, ακόμη –γιατί όχι;- και από στήριξη της κυβέρνησης στα δύσκολα, όταν το απαιτεί το κοινό καλό.

Διάβαζα προχθές για το πώς ξεπερνά ενωμένη η Κύπρος τη δική της κρίση. Αποτέλεσμα αυτής της «ομοψυχίας» είναι η συντομότερη επάνοδος στις αγορές, η ουσιαστική «περιθωριοποίηση» ΔΝΤ και Τρόικας, οι ηπιότερες επιπτώσεις στην οικονομία και την κοινωνία…

Κάτι αντίστοιχο συνέβη και στην Πορτογαλία, η οποία ξεπερνά πολύ πιο γρήγορα από εμάς το πρόβλημά της, κυρίως διότι έδειξε αποφασιστικότητα και «ομοψυχία».

Το άλλο πουλάκι:

Αυτά δεν είναι για εμάς.

Εμείς έχουμε αναβαθμίσει τον πολιτικό αντίπαλο σε εχθρό, σε ξενόδουλο, σε προδότη και τον απειλούμε με διώξεις, με φυλακίσεις, με κρεμάλες…

Οτιδήποτε αποφασίζει, οτιδήποτε σχεδιάζει, οτιδήποτε κάνει έχει αρνητικό πρόσημο και είναι για το κακό του τόπου.

Οτιδήποτε όμως.

Θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Για πόσα πράγματα καθημερινής χρήσης έχετε ακούσει ότι πέφτει η τιμή τους; Προσέξτε, δεν μιλάμε για την πτώση στην τιμή των ακινήτων, για ένα διαμέρισμα, ας πούμε, που το αγόραζες με διακόσια χιλιάρικα και τώρα το παίρνεις με εκατόν ογδόντα.

Όχι. Λέμε για πράγματα που οι πολίτες χρησιμοποιούμε καθημερινά. Σε ποιο από αυτά είδατε να πέφτει η τιμή του;

Πολύ σωστά. Στα εισιτήρια του μετρό. Κι αυτό δεν το είδαμε ακόμη, μας το υποσχέθηκαν ότι θα ισχύσει από τον Σεπτέμβριο. Η τιμή του εισιτηρίου θα γίνει, από 1,40 που είναι σήμερα, 1,20 ευρώ.

Σημαντική μείωση. Είναι όμως μείωση ή μήπως είναι αύξηση; Να ένα ερώτημα στο οποίο η αντιπολίτευση έχει ήδη απαντήσει και μαντέψτε ποια είναι η απάντησή της. Το βρήκατε. «Πρόκειται για αύξηση».

Πώς προκύπτει αυτό όμως; Προκύπτει χάρη σε μια πολύ παλιά μέθοδο, τουλάχιστον από τα χρόνια της «Πάπισσας Ιωάννας», τότε που βάφτιζαν το κρέας ψάρι και το έτρωγαν τις νηστίσιμες ημέρες.

Προσέξτε. Η αντιπολίτευση κατηγορεί την κυβέρνηση ότι βαφτίζει το κρέας ψάρι, ότι δηλαδή, ενώ πρόκειται για αύξηση του εισιτηρίου, αυτή μιλάει για μείωση. Ξαναθυμίζω. Το εισιτήριο, από 1,40 θα πάει στο 1,20 ευρώ.

Ας δούμε πώς προκύπτει αυτό το μπέρδεμα, αυτή η –κατά τον ΣΥΡΙΖΑ- βάπτιση.

Το εισιτήριο του 1,40 μπορούσε ο επιβάτης να το χρησιμοποιήσει επί 90 λεπτά μετά την ακύρωσή του, χρησιμοποιώντας μάλιστα όλα τα ΜΜΜ. Να κατέβει δηλαδή από το μετρό, να πάρει το λεωφορείο κ.λπ. Τώρα, με την μείωση της τιμής στο 1,20 ευρώ, θα μπορεί να το χρησιμοποιεί μόνο για 70 λεπτά, δηλαδή λιγότερο χρόνο.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Σταθείτε να σας εξηγήσω.

Θυμόσαστε που λέγαμε για το φαινόμενο να αφήνει κάποιος το χρησιμοποιημένο εισιτήριο του και να το παίρνει άλλος επιβάτης για να μετακινείται τζάμπα; Ε, κάθισαν οι υπεύθυνοι του ΟΑΣΑ, των συγκοινωνιών της Αθήνας ντε, και είπαν πως η μείωση της ώρας θα μειώσει και αυτό το φαινόμενο. Υπολόγισαν επίσης πως η μεγαλύτερη διαδρομή, μαζί με πολλές καθυστερήσεις λόγω εκτάκτων συνθηκών, δεν υπερβαίνει την μία ώρα.

Προσάρμοσαν, λοιπόν, την ώρα που μπορεί να χρησιμοποιήσει κάποιος το εισιτήριό του στα 70 λεπτά, βαριά βαριά.

Τι έκανε όμως η αντιπολίτευση με τη σειρά της; Έπιασε και διαίρεσε το 90 με το 1,40 και το 70 με το 1,20 και είδε ότι η «χρονοχρέωση», με τα νέα δεδομένα είναι μεγαλύτερη!

Άρα, μιλάμε (μιλάνε, εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ) για αύξηση του εισιτηρίου.

Δηλαδή, με τη δική τους λογική, αν το εισιτήριο πήγαινε στα 3 ευρώ σου δινόταν όμως η δυνατότητα να το χρησιμοποιείς για πέντε ώρες και να κόβεις βόλτες στο λεκανοπέδιο, ότι θα είχαμε μείωση!

Δεν ρωτάνε όμως κι εκείνους που χρησιμοποιούν τα ΜΜΜ για να πάνε στη δουλειά τους;

Έτσι είναι, αγαπητοί μου, η αντιπολίτευση στην Ελλάδα θα βρει κάτι αρνητικό ακόμη και εκεί που δεν υπάρχει ούτε υποψία. Έτσι αντιλαμβάνεται το ρόλο της. Γι’ αυτό, δεκαετίες τώρα, δεν βλέπουμε Θεού πρόσωπο.

Ούτε και πρόκειται…

Χρονοχρέωση!