151224 ΑΠΟΛΟΓΙΣΤΙΚΟΝ-2

Το ένα πουλάκι:

Όφειλε να γνωρίζει!

Για τον πρωθυπουργό λέω, που πολλοί μάλιστα τον θεωρούν (ακόμη!) χαρισματικό. Ξεχάσατε το θέμα για το οποίο συζητούσαμε χθες;

Μέχρι πριν από λίγες μέρες, ήταν ακόμη διχασμένος. Από τη μια έδινε συνεντεύξεις (σε ξένα ΜΜΕ) λέγοντας πως… όνειρο ήταν και πάει και από την άλλη μας πουλούσε το γνωστό παραμύθι με το «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης». Το μετονομασθέν σε παράλληλο πρόγραμμα.

Εμείς όμως τα συζητούσαμε εδώ μαζί σας, μήνες πριν. Όχι ότι πιάνουμε πουλιά στον αέρα –δεν είμαστε αρπακτικά, μικρά πουλάκια είμαστε- βλέπαμε όμως τι συμβαίνει γύρω μας.

Καταλαβαίναμε, ας πούμε, πόσο ανόητο ήταν αυτό που κάποιοι από την κυβέρνηση επικαλούνται ακόμη και σήμερα, ενίοτε με δάκρια στα μάτια.

Ότι δηλαδή οι άλλοι, «το παλιό», υπέγραφαν τα μνημόνια με γέλια και τραγούδια, ενώ τούτοι εδώ, «το νέο», το κάνουν με πόνο καρδιάς. Είναι δυνατόν, ρε, να υπάρχει έλλην πολιτικός που υπογράφει μειώσεις μισθών με χαρά; Είναι δυνατόν εκείνοι που, αν μπορούσαν, θα διόριζαν στο δημόσιο ακόμη και τα κατοικίδια (πρωτίστως τα δικά τους), να ευχαριστιούνται με απολύσεις;

Απλώς είχαν καταλάβει πολύ νωρίτερα αυτό που τώρα, σιγά σιγά, αρχίζει να αντιλαμβάνεται μέχρι και ο Καμμένος. Δείτε όμως τι λέγαμε, από τον Μάρτιο ακόμη, στις μεταξύ μας κουβέντες:

«Τι περιμένουμε να γίνει;

Να σας πω τι περιμένω εγώ. Περιμένω από τον πρωθυπουργό να ξεστομίσει επιτέλους αυτό που φαίνεται πώς κατάλαβε κι ο ίδιος, όμως δεν τολμά να το πει ανοιχτά, προς το εσωτερικό της χώρας και του κόμματός του. Έντιμος συμβιβασμός!

Αυτό είναι, αυτό κάνουμε, μόνο που δεν το λέμε, δεν το λέει ο πρωθυπουργός να το ακούσουμε όλοι, κυρίως όμως η εσωκομματική αντιπολίτευση, που ονειρεύεται να οικοδομήσει τον σοσιαλισμό σε μια Ευρώπη που μοιάζει να μην έχει καμιά τέτοια διάθεση. Τουλάχιστον για σοσιαλισμούς όπως τους έχουν στο κεφάλι τους κάποια στελέχη της κυβέρνησης.

Είπαμε πως η δημοσιονομική προσαρμογή θα ολοκληρωθεί. Είπαμε πως έγιναν θετικά από τις προηγούμενες κυβερνήσεις που δεν πρέπει να γκρεμιστούν. Είπαμε πως οι αποζημιώσεις και οι πολεμικές επανορθώσεις είναι ηθικό θέμα κι όχι υλικές διεκδικήσεις. Είπαμε ακόμη πως οι υπεύθυνοι για τα προβλήματά μας δεν είναι οι ξένοι…

Τι είναι όλα αυτά; Δεν είναι με άλλα λόγια (ν’ αγαπιόμαστε) οι δυο λεξούλες που είπαμε πριν; Έντιμος συμβιβασμός!»

Το άλλο πουλάκι:

Ο Μάρτιος ήταν πριν από εννέα μήνες!

Σκεφθείτε πώς θα ήμασταν σήμερα αν ο πρωθυπουργός –πώς το είπε στη συνέντευξη;- είχε πάρει από την αρχή πιο γενναίες αποφάσεις.

Έψαχνε όμως για δικαιολογίες, όπως ακριβώς κάνει και τώρα λέγοντας ότι δεν γνώριζε.

Θυμάμαι που τα λέγαμε. Δουλειά χρειάζεται, να κυβερνήσει τη χώρα, κάτι σαν αυτό που υποχρεώνεται με αργά βήματα να κάνει τώρα.

Αμέσως μετά την εθνική μας εορτή, στις 27 Μαρτίου, είχαμε την κουβέντα αυτή:

«Να στρωθούμε στη δουλειά. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση (όχι εσωκομματική, αυτή θα στρωθεί σ’ αυτό που ξέρει να κάνει καλά, κριτική από τ’ αριστερά) και ο καθένας μας από το πόστο του.

Τότε, ναι. Τότε υπάρχει ελπίδα να ξαναμπεί το νερό στο αυλάκι (ή το τρένο στις ράγες) και να ανθίσει μια ελπίδα που θα φέρει και την έμπρακτη μεταστροφή. Τα χρήματα να ξαναγυρίσουν πίσω και να πέσουν στην οικονομία. Και ν’ αρχίσουμε όλοι να είμαστε πιο συνεπείς στις υποχρεώσεις μας.

Και να παλέψουμε και για κούρεμα και για επέκταση και για ό,τι θα βοηθήσει να ανασάνουμε περισσότερο.

Δεν είναι ντροπή, είναι λύση!»

Τις μέρες εκείνες ήμασταν εμείς που δεν ξέραμε. Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε μέχρι πού είναι ικανός να το τραβήξει ο Αλέξης Τσίπρας. Έτσι, με την ξενοιασιά τη άγνοιας, νομίζαμε πως κάτι είχε αλλάξει, πως το καράβι πήγαινε προς κάποιο λιμάνι και το λέγαμε και σ’ εσάς:

«Ας μην είμαστε όμως απολύτως απαισιόδοξοι. Αυτό που έγινε, αυτό που παρακολουθήσαμε όλοι μας, δεν είναι μικρό πράγμα. Η μεταστροφή του ίδιου του πρωθυπουργού προς πιο ρεαλιστικές θέσεις έχει μεγάλη σημασία όχι μόνο σε συμβολικό επίπεδο.

Δείχνει ότι ο ίδιος διαισθάνεται πλέον το βάρος των ευθυνών του, είτε απέναντι στη χώρα, είτε απέναντι και στην προσωπική του Ιστορία. Κανείς δεν θέλει να μείνει γνωστός ως ο πρωθυπουργός που οδήγησε τη χώρα στη δραχμή, έστω κι αν ξέρει πως οι προηγούμενες κυβερνήσεις έκαναν τεράστιο “έργο” στο θέμα της χρεοκοπίας της χώρας και μας οδήγησαν στο χείλος του γκρεμού».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Λίγες μέρες αργότερα όμως λέγαμε και κάτι άλλο:

«Πέρα από τα μεγάλα οικονομικά θέματα, μετά τις εκλογές αποκαλύφτηκαν κι ένα σωρό άλλες, μικρές, πικρές αλήθειες.

Μπορεί, ας πούμε, η Αριστερά να έχει στη χώρα μας ένα “ηθικό πλεονέκτημα” έναντι της Δεξιάς, με βάση την ιστορική τους διαδρομή και τους συσχετισμούς που δημιουργήθηκαν στην κοινωνία, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο κάθε αριστερός ατομικά είναι πιο ηθικός από τους δεξιούς».

Σήμερα, τόσο με την… αφηρημάδα πολλών μεγάλων στελεχών, όσο και με τη συντονισμένη προσπάθεια άλωσης του κρατικού  μηχανισμού με «δικά μας παιδιά», παρακάμπτοντας μάλιστα τις στοιχειώδεις αξιολογικές διαδικασίες, βλέπουμε όλοι σε ποιο βαθμό ισχύουν οι τότε κουβέντες μας.

Γι’ αυτό σας είπαμε. Να πάει και να μη γυρίσει ο παλιός ο χρόνος. Ο… παλιοχρόνος.

Ευχές για ό,τι καλύτερο με τη νέα χρονιά.

Ευτυχισμένα χριστούγεννα!

151223 ΑΠΟΛΟΓΙΣΤΙΚΟΝ-1

Το ένα πουλάκι:

Τι χρονιά και αυτή....

Τώρα που πλησιάζει στο τέλος της –εμείς σήμερα και αύριο θα είμαστε μαζί σας και μετά θα σας αφήσουμε σε καλύτερα χέρια- μπορούμε να το πούμε: Να πάει και να μη γυρίσει.

Είναι η χειρότερη χρονιά που ζήσαμε. (Σε οικονομικό επίπεδο μιλάμε πάντα. Δεν συζητάμε για τις χρονιές στις οποίες χάσαμε αγαπημένους ανθρώπους.) Ακόμα και τότε που «κόβονταν» δώρα και μισθοί, ακόμη και τότε που (πρωτο)ανέβαιναν τα όρια για τη συνταξιοδότηση, ακόμη και τότε που ξεκινούσε το κλείσιμο χιλιάδων επιχειρήσεων και οι εργαζόμενοι έμεναν στο δρόμο, τα πράγματα δεν ήταν τόσο άσχημα.

Ίσως ο λόγος να είναι πως η φετινή χρονιά ήρθε να προστεθεί σε όλες τις κακές προηγούμενες. Ίσως να φταίει η αίσθηση πως πολλά από όσα τραβήξαμε φέτος θα μπορούσαμε να τα είχαμε αποφύγει. Ίσως το γεγονός ότι ξεκίνησε με όνειρα και συνεχίστηκε με υπερηφάνεια…

Το ζήτημα είναι ότι τελειώνει όπως τελειώνει για όλους μας. Με τις τσέπες αδειανές από τις αλλεπάλληλες πληρωμές λογαριασμών και φόρων, με την απειλή πως θα χάσουμε περιουσίες να κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας, με έλεγχο των τραπεζικών κινήσεων, με την αίσθηση ότι ο κίνδυνος να βρεθούμε εκτός Ευρώπης δεν έχει εξαλειφθεί…

Και λίγα λέω!

Βέβαια, δεν ήταν για όλους έτσι η χρονιά που μας πέρασε. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που η ζωή τους φέτος άλλαξε προς το καλύτερο. Τους είδαμε να παίρνουν αξιώματα και να καταλαμβάνουν θέσεις που ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα είχαν φανταστεί. Και μάλιστα όχι αξιοκρατικά, αλλά… ελέω κόμματος.

Ήταν οι άνθρωποι που βρέθηκαν, την κατάλληλη στιγμή, καβάλα στο κύμα της «πρώτης (και δεύτερης) φοράς». Άνθρωποι που μπορεί να πίστεψαν ότι για την κρίση έφταιξαν τα μνημόνια, ακόμη και ότι μας ψεκάζουν, αλλά δεν τους… χαλάει ένα ακόμη μνημόνιο, τουλάχιστον τόσο ώστε να αρνηθούν τη θέση που τους πρόσφερε η (συν)κυβέρνηση που το ψήφισε.

Αυτοί όμως δεν είναι ο κανόνας. Είμαστε εμείς οι υπόλοιποι, που θα θυμόμαστε το 2015 με τα χειρότερα χρώματα.

Και, ξέρετε τι είναι εκείνο που με πειράζει περισσότερο; Ότι εμείς βλέπαμε, καταλαβαίναμε, πολλοί μιλούσαμε κιόλας δημοσίως, αλλά τα λόγια μας πήγαν στον βρόντο. (Αλήθεια, πού βρίσκεται αυτός ο βρόντος;)

Το άλλο πουλάκι:

Αν το γνώριζε…

Για τον πρωθυπουργό της χώρας λέω, τον Αλέξη Τσίπρα, τον μοιραίο άνθρωπο για το 2015. Ο οποίος, σε πρόσφατη συνέντευξή του, παραδέχτηκε ένα σωρό πράγματα.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, μας είπε ότι δεν υπήρξε ποτέ αυτό που πολύ εύστοχα (όσον αφορά το επικοινωνιακό μέρος) ονομάστηκε «περήφανη διαπραγμάτευση».

Χάθηκε, είπε, πολύτιμος χρόνος και στο τέλος η χώρα ξέμεινε όχι μόνον από επιχειρήματα, αλλά -το κυριότερο- από λεφτά. Αν το γνώριζε αυτό, (ξανα)είπε, θα είχε πάρει από την αρχή γενναίες αποφάσεις.

Γιατί όμως δεν γνώριζε; Τι τον εμπόδιζε, αν όχι να προβλέψει, τουλάχιστον να πληροφορηθεί, να μάθει. Υπήρχαν τόσοι άνθρωποι σ’ αυτή τη χώρα που έβλεπαν και μάλιστα έλεγαν δημοσίως πού πάει το πράγμα και τι μπορεί να γίνει. Πολύ νωρίς, από τον Μάρτιο και τον Απρίλιο!

Να, αν δεν μας πιστεύετε, θα σας θυμίσουμε τι λέγαμε εμείς, από αυτήν εδώ τη στήλη. Δεν ισχυριζόμαστε ότι ο κύριος Τσίπρας έπρεπε να παρακολουθεί τις δικές μας κουβέντες, όμως αυτά που συζητούσαμε μεταξύ μας τα έλεγε πολύς ακόμη κόσμος.

Πάμε, λοιπόν:

«Τι μάθαμε, μετά τις εκλογές; Χωρίς αξιολογική σειρά μάθαμε τα εξής: Ότι δεν είναι δυνατόν να σκίσεις έτσι απλά τα μνημόνια και η χώρα να επιστρέψει στο 2009. Αν το επιχειρήσεις να είσαι βέβαιος ότι θα γυρίσει πολύ περισσότερα χρόνια πίσω.

Ότι η διαπραγμάτευση είναι μια επίπονη διαδικασία, στην οποία ο καθένας προσέρχεται με τα όπλα του, που είναι η ισχύς της χώρας του και οι συμμαχίες που μπορεί να συνάψει κι όχι η μαγκιά του, ο τσαμπουκάς και οι απειλές.

Μάθαμε ακόμη ότι πραγματικές συμμαχίες και πηγές χρηματοδότησης εκτός ΕΕ δεν υπάρχουν. Όσοι μας προσεγγίζουν εκτός της Ευρώπης το κάνουν μόνο και μόνο επειδή είμαστε μέλος της και δι’ ημών βλέπουν μια δική τους προσέγγιση προς αυτήν.

Οι φιλίες και οι έχθρες εντός της Ευρώπης δεν είναι όπως τις φανταζόμασταν. Από τη μια βλέπουμε τη Μέρκελ να δηλώνει πως πρέπει να γίνει ό,τι είναι δυνατόν για να μην ξεμείνει η Ελλάδα από ρευστό κι από την άλλη δεχόμαστε επίθεση από μικρές χώρες, ακόμη και του νότου.

Κάπως έτσι αποκαλύφθηκε και μια άλλη αντίφαση μέσα στην οποία ζούσαμε τόσα χρόνια. Από τη μια κατηγορούσαμε τους δανειστές ως τοκογλύφους, και από την άλλη, όταν αρνούνται να μας δανείσουν, ως εκβιαστές που θέλουν να μας γονατίσουν οικονομικά».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αυτά τα λέγαμε στις 29 Απριλίου!

Πολύ πριν φτάσει το πράγμα στο απροχώρητο, πολύ πριν αναγκαστούμε να κλείσουμε (και όχι να μας κλείσουν, όπως πολλοί πιστεύουν ακόμη) τις τράπεζες.

Σήμερα ο κύριος Τσίπρας παραδέχεται ότι δεν μπορείς να αλλάξεις την Ευρώπη, όταν είσαι μόνος σου και δεν έχεις τις κατάλληλες συμμαχίες.

Δεν είναι όμως μόνον αυτά. Νωρίτερα ακόμη, από τον Μάρτιο, λέγαμε και άλλα πράγματα, χωρίς να είμαστε μάντεις ή προφήτες, ούτε καν… γέροντες. Επειδή όμως ο χρόνος μας τέλειωσε για σήμερα θα σας τα θυμίσουμε αύριο, στην τελευταία, για τη χρονιά που φεύγει, κουβέντα μας.

            Μετά Χριστόν…

151222 ΒΟΡΕΙΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ειδήσεις από τον Βορρά.

Δυο ειδήσεις που μας ήρθαν αυτές τις μέρες από τον «ψυχρό» Βορρά της Ευρώπης απασχόλησαν την κοινή γνώμη κι εμάς. Η πρώτη κατέφθασε από τη Δανία και αφορά στην συμπεριφορά της χώρας προς τους πρόσφυγες που ζητούν εκεί άσυλο.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, η κυβέρνηση αποφάσισε πως είναι άδικο οι Δανοί φορολογούμενοι να αναλαμβάνουν τα έξοδα προσφύγων που… έχουν το κατιτίς τους. Έτσι, θα γίνεται έλεγχος και έρευνα κατά την είσοδο στη χώρα και, όσα χρήματα ή αντικείμενα μεγάλης αξίας βρίσκονται πάνω στους εισερχόμενους πρόσφυγες, θα κατάσχονται.

Τι εννοεί ο νόμος «μεγάλης αξίας»; Εννοεί οτιδήποτε πέρα από ένα κινητό, έναν προσωπικό υπολογιστή, το ρολόι τους, κοσμήματα όπως δαχτυλίδια γάμου και καμιά τετρακοσαριά δολάρια. Όλα τα υπόλοιπα χρήματα ή τιμαλφή θα πηγαίνουν σε κάποιο ταμείο για την ενίσχυση των προσφύγων.

Πώς σας φαίνεται; Έντιμο ή άτιμο; Δίκαιο ή άδικο;

Πριν αποφασίσετε να απαντήσετε σκεφθείτε κάτι ανάλογο που συμβαίνει στη χώρα μας. Είναι σωστό να κατάσχονται οι καταθέσεις (πάνω από ένα ποσό) ανθρώπων που δεν μπορούν να αποπληρώσουν το δάνειό τους;

Να το κάνω ακόμη πιο πρακτικό; Συμφωνείτε ή όχι κάποιος που δηλώνει άπορος (και όχι ανήμπορος) να πηγαίνει και να προσφέρει υποχρεωτικά έργο, βοηθώντας στο μαγείρεμα ή καθαρίζοντας τα σκεύη και τους χώρους από τους οποίους παίρνει το συσσίτιό του;

Δεν είναι εύκολη η απάντηση. Μοιάζει να εκμεταλλεύεσαι ανθρώπους που έχουν βρεθεί σε ανάγκη και ζητούν βοήθεια. Από την άλλη, μήπως είναι άδικο να γίνεται αποδέκτης βοήθειας ΚΑΙ εκείνος που έχει τον τρόπο του; Να μην βοηθά, στο βαθμό που μπορεί, ώστε έτσι να ωφελούνται περισσότεροι και περισσότερο όσοι έχουν μεγαλύτερη από εκείνον ανάγκη;

Αυτό που ίσως ενοχλεί είναι το καταναγκαστικό του πράγματος. Είναι σαν να υποχρεώνεις κάποιον να γίνει εθελοντής, να βοηθά συνανθρώπους του χωρίς πραγματικά να το αισθάνεται, να «προσφέρει» με το ζόρι…

Ίσως η λύση θα ήταν να δίνεται η δυνατότητα, μέσα από δομές και μορφές αυτοοργάνωσης, να συμμετέχουν στα δίκτυα βοήθειας και οι ίδιοι οι έχοντες ανάγκη, ο καθένας ανάλογα με τις δυνατότητές του, χωρίς όμως να υποχρεώνονται βίαια. Να έχουν οι ίδιοι την πρωτοβουλία παροχής βοήθειας στον εαυτό τους και στους ομοιοπαθείς. Τότε ίσως να μην χρειαζόταν «βίαια» μέτρα.

Το άλλο πουλάκι:

Πάμε και στην Ολλανδία;

Ας αλλάξουμε κλίμα, που λένε και στα δελτία ειδήσεων, και ας δούμε μια άλλη απόφαση η οποία μοιάζει πολύ μπερδεμένη. Σας διαβάζω από το διαδίκτυο: «Η ολλανδική κυβέρνηση αποφάσισε ότι είναι νόμιμο να προσφέρονται μαθήματα οδήγησης με αντάλλαγμα… σεξ, ωστόσο είναι παράνομο να προσφέρεται σεξ ως αντάλλαγμα για μαθήματα οδήγησης»!

Το πιάσατε με την πρώτη;

Γιατί εγώ δεν μπόρεσα. Κατέφυγα μάλιστα και στο πρωτότυπο δημοσίευμα από την DutchNews μήπως και βγάλω καμιά άκρη. Όχι ότι παίζω τα αγγλικά στα δάχτυλα, όμως, κάτι το πρωτότυπο, κάτι η αυτόματη μετάφραση, είπα θα καταλάβω τι συμβαίνει.

Τζίφος! Περισσότερο μπερδεύτηκα. «Οι σχολές οδηγών», λέει, «δεν παραβιάζουν τον νόμο, σε περίπτωση που πάρουν πληρωμή για τα μαθήματα με τη μορφή σεξουαλικής χάρης».

Παρακάτω όμως γράφει ότι δυο υπουργοί, απαντώντας σε σχετική ερώτηση, δήλωσαν ότι «η προσφορά μαθημάτων οδήγησης, σε αντάλλαγμα για σεξ, δεν ισοδυναμεί με πορνεία, δεδομένου ότι το σεξ δεν έχει πωληθεί. Ωστόσο, η αντίστροφη διαδικασία συναλλαγής, η προσφορά σεξ για μαθήματα οδήγησης θα ήταν παράνομη», ήταν η συνέχεια της δήλωσης.

Αναγκάστηκα να καταφύγω και σε μια άλλη βρετανική εφημερίδα, την Telegraph, (και σε μια άλλη αυτόματη μετάφραση), προκειμένου να βγάλω άκρη: «Δεν πρόκειται για προσφορά σεξουαλικής δραστηριότητας έναντι αμοιβής, αλλά για προσφορά ενός μαθήματος οδήγησης. Όταν προσφέρεται μια σεξουαλική πράξη αντί χρηματοπιστωτικής συναλλαγής τότε μιλάμε για πορνεία».

Φαίνεται δηλαδή πως η διαφορά έγκειται στο ποιος ζητάει και ποιος προσφέρει το αντάλλαγμα, δηλαδή το σεξ αντί της κανονικής αμοιβής, στην διαδικασία της συναλλαγής μεταξύ σχολής οδηγού και μαθητευομένου. Πράγμα που αποδεικνύεται μάλλον από το τι προηγείται.

Το σεξ δεν μπορεί να θεωρηθεί… προκαταβολή. Έτσι το μάθημα που ακολουθεί είναι ένα… αντίδωρο, θα λέγαμε, στην ευχαρίστηση που προηγήθηκε.

Επειδή όμως φαίνεται πως με παρόμοιο τρόπο πραγματοποιούνται και άλλες παροχές υπηρεσιών, το θέμα πήρε αυτή τη διάσταση.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι γίνεται με τους φόρους;

Όταν διάφοροι τεχνικοί υπολογιστών, υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι κ.λπ., κυρίως ερασιτέχνες, διαφημίζουν στο διαδίκτυο ότι προσφέρουν τις υπηρεσίες τους ως αντάλλαγμα σε προσφορά σεξουαλικής ικανοποίησης, τότε συμβαίνουν δύο τινά. Από τη μια πλήττονται οι αληθινοί επαγγελματίες που αντιμετωπίζουν ένα είδος αθέμιτου ανταγωνισμού και από την άλλη χάνονται έσοδα για το κράτος.

Αφήνω τα άλλου είδους κοινωνικά προβλήματα που μπορεί να προκύψουν, όπως το να βρίσκουν οι άντρες επιδιορθωμένες τις βλάβες του σπιτιού, χωρίς να έχουν αφήσει χρήματα στις συζύγους τους φεύγοντας το πρωί. Ξέρετε, το γνωστό ανέκδοτο με τη γυναίκα που δεν ήξερε να κάνει πίτες.

Από την άλλη, σκεφτόμαστε πως αυτά συμβαίνουν στον μακρινό και «ψυχρό» ευρωπαϊκό Βορρά και απασχολούν τις εκεί κυβερνήσεις, οπότε δεν πρέπει να ανησυχούμε. Εδώ, στη χώρα που έχει καταπολεμήσει την περιττή γραφειοκρατία, και οι πρόσφυγες εισέρχονται σαν σε ξέφραγο αμπέλι και οι παροχές υπηρεσιών πραγματοποιούνται χωρίς να ανακατεύουμε αποδείξεις και φορολογίες.

Απλά πράγματα!

 

Μετά έρχονται στη χώρα μας
και βρίσκουν τον παράδεισο!

151221 ΑΠΕ-ΧΘΕΣ

Το ένα πουλάκι:

Λέτε να φταίει η τηλεόραση;

Το έχουμε δει πολλές φορές. Όταν είναι παρόντα τα τηλεοπτικά κανάλια, οι άνθρωποι φερόμαστε πολύ διαφορετικά. Κάτι μας πιάνει, κάπως διαφορετικό θέλουμε να παρουσιάσουμε τον εαυτό μας, κάτι σκεφτόμαστε για το πώς θα φανεί η εικόνα μας και βγάζουμε πράγματα που δεν τα περιμέναμε και εμείς οι ίδιοι.

Πρέπει να διαχωρίσουμε δυο περιπτώσεις. Η μία είναι όταν οι εμφανιζόμενοι στην τηλεόραση είναι καλεσμένοι σε κάποιο κανάλι ή δίνουν μια συνέντευξη στο δρόμο. Εδώ τα πράγματα είναι σχετικά πιο απλά, υπάρχει βλέπετε η σχετική προετοιμασία επί τούτου, πρέπει να απαντήσουν σε συγκεκριμένες ερωτήσεις…

Εκεί που έχει ενδιαφέρον είναι όταν ο φακός τούς παίρνει σε κάποια καθημερινή δραστηριότητα, όπως ας πούμε το μαγείρεμα, ή τη στιγμή που εργάζονται. Τότε γίνεται εμφανέστατη η αγωνία να… «είναι ο εαυτός τους». Δηλαδή να παρουσιάσουν όσο το δυνατόν καλύτερη εικόνα. Και συνήθως καταφέρνουν το αντίθετο.

Ακόμη και οι πιο εξοικειωμένοι με τον φακό φαίνεται πως δεν το αποφεύγουν αυτό. Πόσω μάλλον οι υπόλοιποι, που δεν είναι και στην καθημερινότητά τους οι τηλεοπτικές εμφανίσεις. Τα πράγματα μπερδεύονται ακόμη περισσότερο, όταν από την δημόσια εικόνα τους εξαρτάται το… ψωμί της οικογένειάς τους.

Όταν δηλαδή η τηλεοπτική εμφάνιση θα τους δώσει δουλειά ή θα φέρει πελάτες στην ήδη υπάρχουσα. Όταν, για παράδειγμα, πρόκειται για πολιτικά πρόσωπα, για βουλευτές οι οποίοι δεν έχουν τίποτε άλλο να πουλήσουν πέρα από τη δημόσια εικόνα τους.

Τότε, με λίγο εξασκημένο μάτι, μπορείς να διακρίνεις και το μεγάλο άγχος που κρύβεται πίσω από τον τηλεοπτικό λόγο, από το λεξιλόγιο που επιλέγουν, τη φρασεολογία που χρησιμοποιούν, το ύφος που παίρνουν, τον τόνο της φωνής, τις χειρονομίες…

Σχεδόν όλοι οι παρατηρητές παραδέχονται ότι για την εικόνα που παρουσιάζει η Βουλή τα τελευταία χρόνια δεν φταίει μόνο το επίπεδο καλλιέργειας των εθνοπατέρων που συνεχώς φθίνει, αλλά και η παρουσία της τηλεόρασης κατά τις συνεδριάσεις. Έχουμε ακούσει μάλιστα από κοινοβουλευτικούς συντάκτες ότι, με κλειστές κάμερες, βλέπεις εντυπωσιακά διαφορετικούς ανθρώπους.

Το άλλο πουλάκι:

Ο πολιτικός που… «τα ρίχνει»!

Αυτός είναι ο άντρας που έχει πέραση στις μέρες μας. (Μερικές φορές και η γυναίκα, όμως ας κάνουμε χρήση του κυρίαρχου στη γραμματική φύλου, για να μην μπερδευόμαστε.)

Αυτός που τα λέει έξω από τα δόντια, που δεν μασάει τις κουβέντες του, που δεν χαρίζεται σε κανέναν, που είναι του λιμανιού και καθόλου του σαλονιού, που εκφράζει -υποτίθεται- τον λαό, γινόμενος πολύ, μα πολύ λαϊκός.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι δυο κυρίαρχες εκδοχές αυτού του φαινόμενου «συγκρούστηκαν» την προηγούμενη εβδομάδα, κάνοντας την κοινωνία να διχαστεί. Βεβαίως δεν είναι και λίγοι οι σχολιαστές εκείνοι που παρατήρησαν ότι πρόκειται για διαφορετικές (;) όψεις του ίδιου νομίσματος.

Μιλάω φυσικά για τον Λάκη Λαζόπουλο και τον Άδωνι Γεωργιάδη. Οι δυο αυτοί πολιτικοί άνδρες (ΧΑ!) αποτελούν πρότυπο για όλους όσοι δεν διστάζουν προ ουδενός και «τα ρίχνουν», αδιαφορώντας -υποτίθεται- για τις συνέπειες. Στην πραγματικότητα μόνο αυτές είναι που σκέπτονται. (Ελλειπτική πρόταση -δεν σκέπτονται οι συνέπειες, οι δυο πρωταγωνιστές τις σκέπτονται.)

Γιατί σας τα λέω όμως όλα αυτά;

Απλούστατα, θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι. Να δηλώσω ευθέως ότι ο «δικός μας» βουλευτής Χρήστος Καραγιαννίδης δεν ανήκει με κανένα τρόπο στην παραπάνω κατηγορία. Όσοι τον γνωρίζουμε από παλιά ξέρουμε ότι ο κ. Καραγιαννίδης «τα έριχνε» από παιδί.

Ίσως εκεί ακριβώς βρίσκεται κάποιο θέμα. Στο ότι παρέμεινε οργισμένο… νιάτο, παρά τις πραγματικά φιλότιμες προσπάθειες των δικών του ανθρώπων να του δώσουν ένα περισσότερο «κομ ιλ φο» προφίλ. Ένα προφίλ που θα ταίριαζε στον σημερινό του ρόλο, αυτόν του βουλευτή και μάλιστα του κυβερνητικού.

Διότι, άλλο να είσαι οργισμένος (ακόμη και αγανακτισμένος), όταν εκπροσωπείς έναν «χώρο», ο οποίος αντιπολιτεύεται γενικώς ό,τι κινείται και άλλο να οργίζεσαι με κάποιους που έχουν πολύ μικρότερη παρουσία, άρα και δύναμη, από το κόμμα που εσύ εκπροσωπείς.

Άλλο να τα «ρίχνεις» μιλώντας χαλαρά στο καφενείο με τους κολλητούς σου και άλλο αγορεύοντας στη βουλή, σε επίσημη συζήτηση με τους βουλευτές των υπολοίπων κομμάτων.

Άλλο πράγμα να πετάς γιαούρτια (έστω και συμβολικά) στον παρεΐστικο κόσμο του φέισμπουκ και άλλο να… συγγράφεις στα παλιά σου τα παπούτσια όσους «απεχθάνεσαι», σε πανελλήνια μετάδοση.

(Αλήθεια, έχουν και οι βουλευτές παλιά παπούτσια;)

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Να πώς χάνεις το δίκιο σου!

Θα μου πείτε ο κ. Καραγιαννίδης μπορεί και να μην το έχασε, αφού ένα σωρό Μέσα βγήκαν να προβάλουν ως (τουλάχιστον) εντυπωσιακό τον τρόπο με τον οποίο «απάντησε όπως άξιζε στην ΑΣΠΕ». Κατά τη γνώμη μας όμως, όταν, απαντώντας σε κάποιους που έχουν άδικο, χάνεις την αίσθηση του τόπου και του χρόνου, τότε χάνεις μαζί και το δίκιο σου.

Εξάλλου, ειδικά όταν είσαι βουλευτής, μπορείς να διαφωνείς με απόψεις, ακόμη και να τις θεωρείς απεχθείς, όχι όμως και να απεχθάνεσαι τους πολίτες που τις έχουν. Και να τους το λες μ’ αυτόν τον τρόπο.

Στο τέλος τέλος, αν ο κ. Καραγιαννίδης ψάχνει για απόψεις που τον βγάζουν από τα ρούχα του και τον κάνουν να «τα ρίχνει» -απόψεις ομοφοβικές, ξενοφοβικές, φασίζουσες…- ας μην πάει μακριά. Ας ρίξει μια ματιά προς τα έδρανα των κυβερνητικών εταίρων και να είναι σίγουρος ότι θα βρει πολλές. Πώς να πεις όμως στους… κολλητούς σου «σας έχω γραμμένους στα παλιά μου τα παπούτσια»!

Εγώ, αν ήμουν βουλευτής, θα είχα μόνο καινούρια!

151218 ΔΗΜΟΣΙΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Να ψοφήσει (και) η κατσίκα του γείτονα;

Έβαλα το «και» σε παρένθεση, θέλοντας να υπονοήσω ότι μπορεί αυτός που εύχεται (ή καταριέται, αναλόγως πώς το βλέπεις) το κακό του γείτονά του να είχε και ο ίδιος κατσίκα που ψόφησε, αλλά και να μην είχε καθόλου. Απλώς να ενδιαφέρεται για εκείνη του γείτονά του!

Το σκεφτόμουν αυτό σε σχέση με τις κινητοποιήσεις και τον ντόρο που ξεσηκώθηκε, με αφορμή το μισθολόγιο των δημοσίων υπαλλήλων και το επίδομα παραμεθορίου που κάποιοι έπαιρναν και κάποιοι θα εξακολουθήσουν να παίρνουν.

Ας το πιάσουμε από την αρχή.

Οι δημόσιοι υπάλληλοι ήταν αυτοί που επλήγησαν λιγότερο από την κρίση. Όχι ότι δεν υπέστησαν μεγάλες μειώσεις στις αποδοχές τους. Αλλά, μέσα στον γενικό χαμό, αυτοί εξακολούθησαν να διατηρούν μια στοιχειώδη σιγουριά.

Ειδικά οι παλαιότεροι, όσοι δηλαδή δεν θίγονται υπερβολικά από το ασφαλιστικό, μπορούμε να πούμε ότι την έβγαλαν «αβρόχοις ποσί»!

Ξαναλέω, επειδή ξέρω ότι θα παρεξηγηθώ, πάντα σε σχέση με τον Αρμαγεδδώνα  που βλέπουμε, τόσο στον ιδιωτικό τομέα, όσο και στους συνταξιούχους.

Έρχεται τώρα το νέο μισθολόγιο, το οποίο διχάζει την κοινή γνώμη.

Άλλοι λένε πως «η κυβέρνηση χαρίζεται στους ψηφοφόρους της» και άλλοι θεωρούν πως το νέο μισθολόγιο είναι «φτωχολόγιο».
Παραθέτω χαρακτηριστικά αποσπάσματα του σχετικού «διαλόγου»:

«Το νέο μισθολόγιο – φτωχολόγιο κινείται απόλυτα στη μνημονιακή επιταγή σκληρής και παρατεταμένης λιτότητας που ξεκίνησε η Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ με το μισθολόγιο του 2011 και συνέχισε η Κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ.

Η ψήφιση των περικοπών του προϋπολογισμού για μισθούς και συντάξεις για το 2016 πριν λίγες ημέρες στη Βουλή ήταν προειδοποιητική για το τι θα επακολουθήσει.

Το νέο μισθολόγιο βάζει για πολλά χρόνια στο «ψυγείο» τους μισθούς των εργαζομένων στο Δημόσιο και ακυρώνει τα όποια μισθολογικά οφέλη θα προέκυπταν από το ξεπάγωμα των μισθών από 1/1/2016.

Η λιτότητα βαθαίνει και διαιωνίζεται, ενώ η αποπληρωμή του χρέους συνεχίζεται κανονικά. Για τους τραπεζίτες και τους βιομήχανους βρίσκεται ζεστό χρήμα για ανακεφαλαιοποιήσεις και επιχορηγήσεις, ενώ οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο θα υποστούν πάγωμα μισθών, μείωση των εισοδημάτων τους και της αγοραστικής τους δύναμης για πολλά χρόνια».

Το άλλο πουλάκι:

Αυτά λέει η μια πλευρά. Και η άλλη:

«Την ώρα που ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας ζει με το άγχος της καθημερινότητας. Την ώρα αυτή με θράσος και προκλητικότητα η συντεχνία των δημοσίων υπαλλήλων προκαλεί την κοινωνία με τη στάση της. Ενώ γνωρίζει ότι οι υπάλληλοι που εκπροσωπεί είναι οι πλέον προστατευμένοι εν μέσω κρίσης.

Ουδείς απολύθηκε (παρότι οι περισσότεροι βρίσκονται εκεί που βρίσκονται χάρις στα ρουσφετομάγαζα των πολιτικών κομμάτων, με εξαίρεση όσους μπήκαν στο δημόσιο μέσω ΑΣΕΠ) και ουδείς αξιολογήθηκε ποτέ.

Ουδείς, παρά το κλείσιμο των τραπεζών, βρέθηκε χωρίς το μισθό του στο τέλος του μήνα. Πρόκειται για απύθμενο θράσος.

Όταν ξέρουν ότι οι αυξήσεις που θα λάβουν αρκετοί από τους δημοσίους υπαλλήλους αντιστοιχούν σε 150 εκ. ευρώ τα οποία θα μπορούσαν να δοθούν στους ανέργους. Σε όλους βρε αδελφέ έστω για τις ημέρες των εορτών. 

Πρόκειται για χρήματα που θα κληθούμε να πληρώσουμε όλοι μας με νέους φόρους.

Ακούω ακόμα τη φωνή του άνεργου και απόκληρου: ΝΤΡΟΠΗ!»

Όπως βλέπετε πρόκειται για δύο εκ διαμέτρου αντίθετες οπτικές. Οι οποίες δεν έχουν και τόσο μεγάλη σχέση με την «κατσίκα του γείτονα» του γνωστού ανέκδοτου. Δεν έχουν διότι εδώ τα λιγοστά χρήματα που έχει το κράτος θα πρέπει να μοιραστούν σε όλους.

Ό,τι παίρνει ο ένας το στερείται κάποιος άλλος. Επομένως το πρόβλημα δεν είναι να μην πάρει (ούτε) εκείνος, αλλά πώς θα γίνει η κατανομή με πιο δίκαιο τρόπο. Και, όπως έχουμε ξαναπεί, δίκαιο δεν είναι αυτό που αντιμετωπίζει τους πολίτες όλους ίσα, αλλά αυτό που τους «διακρίνει» ανάλογα με τις ανάγκες και τις ιδιαιτερότητες που έχουν.

Με αφορμή όμως το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, προέκυψε και ένα άλλο θέμα που έχει απασχολήσει τους δημόσιους υπάλληλους και στο παρελθόν. Τι γίνεται με τα επιδόματα; Όταν λέμε «ενιαίο μισθολόγιο», θεωρούμε πως όλοι αμείβονται το ίδιο, χωρίς να υπάρχει προνομιακή μεταχείριση για κανέναν.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι είναι όμως το «επίδομα παραμεθορίου»;

Για ποιο λόγο ο υπάλληλος στην Ξάνθη πρέπει να παίρνει 100 Ευρώ το μήνα περισσότερα από τον υπάλληλο στην Άρτα ή τα Γρεβενά;

Το πρόβλημα με τα επιδόματα είναι ότι πάντοτε θα υπάρχει ένας καλός λόγος για την διατήρησή τους, τον οποίο θα επικαλείται μόνο εκείνος που τα παίρνει.

Όλοι οι υπόλοιποι θα τα θεωρούν χωρίς λόγο ύπαρξης, άδικα ή προκλητικά, μέχρι τη στιγμή που θα δοθούν και στους ίδιους. Ποια είναι όμως η επίσημη θέση της ΑΔΕΔΥ; Διότι τη βλέπουμε άλλοτε να φωνάζει υπέρ ενός πραγματικά ενιαίου μισθολογίου και άλλοτε να προκηρύσσει απεργίες (τοπικές απεργίες) για επιδόματα που περικόπτονται!

Ποια είναι η δική μας άποψη; Αν καθίσεις και το ψάξεις, θα βρεις για κάθε περιοχή ένα σωρό ιδιαιτερότητες και δυσκολίες που να δικαιολογούν κάποιο επίδομα. Το ίδιο και για κάθε ξεχωριστό κλάδο των υπαλλήλων.

Επομένως δύο είναι οι δρόμοι. Ή τα κόβεις όλα και πας σε ένα πραγματικά ενιαίο μισθολόγιο για όλους τους υπαλλήλους ή αφήνεις ελεύθερες τις διαπραγματεύσεις για κάθε κλάδο (ακόμη και για κάθε περιοχή) και τους βλέπεις να αλληλοσκοτώνονται.

Όχι μόνο τους υπαλλήλους αλλά και τους κατά τόπους βουλευτές. Θα έχει πλάκα!

 

Με τα λεφτά των άλλων!

151217 ΑΝΙΣΟΝ-2

Το ένα πουλάκι:

Ζούμε σε έναν (γλωσσικό) κόσμο ανδρών!

Λέγαμε χθες για τον «Οδηγό Χρήσης μη σεξιστικής γλώσσας στο Δημόσιο Τομέα», ο οποίος, αν αρχίσει να εφαρμόζεται, θα οδηγήσει σε έναν κόσμο χωρίς διακρίσεις εις βάρος των γυναικών. Χωρίς… γλωσσικές διακρίσεις. Διότι, για τις άλλες δεν υπάρχει καμιά εγγύηση.

Μακάρι το θέμα να λυνόταν με αλλαγές στη γλωσσική συμπεριφορά των ανθρώπων. Τότε ίσως θα ήταν πιο εύκολο να χτίσουμε έναν κόσμο χωρίς διακρίσεις. Γενικώς.

Φοβάμαι όμως πως πάμε να βάλουμε το κάρο μπροστά από το άλογο. Διότι οι άνθρωποι πρώτα αλλάζουν νοοτροπία, μετά κοινωνική συμπεριφορά και τέλος γλωσσική.

Έχει αποδειχθεί από χιλιάδες παραδείγματα ότι μπορείς πολύ εύκολα να περιγράψεις τη γλώσσα μιας γλωσσικής κοινότητας, να συντάξεις τους κανόνες που τη διέπουν, αλλά είναι αδύνατον να επιβάλεις τέτοιους κανόνες και να αλλάξεις «από πάνω» τη γλωσσική τους συμπεριφορά.

Θυμόσαστε τη διαφήμιση ενός Μέσου που έλεγε «πρώτα ζούμε και ύστερα γράφουμε»;  Ε, αυτό ισχύει γενικώς στη ζωή των ανθρώπων. Δεν μπορούμε να μιλήσουμε για πράγματα που βρίσκονται έξω από τον «κόσμο» μας.

Ακόμη και η φαντασία συντίθεται από γνώσεις, εικόνες και παραστάσεις που υπάρχουν ήδη στο μυαλό μας. Όσο παράξενους, για παράδειγμα, κι αν φανταστούμε τους εξωγήινους, πάντοτε θα έχουν γνώριμα χαρακτηριστικά, ανθρώπινα ή ζωώδη, μόνο που θα είναι σε διαφορετικό μέγεθος ή πλήθος, ή σε αλλιώτικη διάταξη.

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι στη δική μας γλώσσα μας, υπάρχει τόσο γραμματικό αρσενικό και θηλυκό γένος όσο και φυσικό, τα οποία όμως δεν ταυτίζονται πάντοτε.

Κοιτάξτε, ας πούμε, τι γίνεται με τα ονόματα των ζώων που έχουν δοθεί αυθαίρετα. Μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι ζώα που χαρακτηρίζονται για τη δύναμη την επιβλητικότητα αλλά και την επιθετικότητά τους είναι συνήθως αρσενικού γένους (ο λέων, ο λύκος, ο ελέφαντας, ο καρχαρίας, ο αετός, ο βόας).

Ενώ ζώα μικρότερα που μάλιστα θεωρούνται απεχθή, πονηρά ή ύπουλα τα ονομάζουμε στο θηλυκό γένος (η αλεπού, η ύαινα, η σουπιά, η αράχνη, η κατσαρίδα, η οχιά). Εξαίρεση ίσως αποτελεί η αρκούδα. Δείτε επίσης πώς χρησιμοποιούμε το γένος σε χαρακτηρισμούς όπως «σκύλος» για την άντρα ή «σκύλα» για τη γυναίκα.

Το άλλο πουλάκι:

Μεταξύ μας, τώρα...

Ας πάρουμε μια συνηθισμένη έκφραση και ας δούμε πώς θα άλλαζε, αν θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε όχι γραμματικά αλλά πολιτικά ορθά τη γλώσσα:

«Ο Γιώργος και η Μαρία έζησαν ευτυχισμένοι πενήντα χρόνια». Εννοείται, έζησαν μαζί.

Αν θέλαμε να το πούμε μη σεξιστικά, θα έπρεπε να πούμε «Ο Γιώργος και η Μαρία έζησαν ευτυχισμένος εκείνος και ευτυχισμένη εκείνη πενήντα χρόνια». Όπως βλέπετε, το μαζί πάει περίπατο... μαζί με την οικονομία, που είναι ένας από τους βασικούς κανόνες της γλώσσας.

Αν θέλουμε να τη διατηρήσουμε και να είμαστε ακόμη πιο ορθοί (πολιτικά πάντα), θα έπρεπε να πούμε «η Μαρία και ο Γιώργος έζησαν ευτυχισμένες πενήντα χρόνια». Δηλαδή να πούμε (και κυρίως να εννοήσουμε) κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που ήταν στην πρόθεσή μας.

Μιλάμε όμως και διαφορετικά!

Ειδικές μελέτες έχουν επισημάνει σημαντικές διαφορές ανάμεσα στους άντρες και της γυναίκες (η σειρά είναι αλφαβητική και όχι αξιολογική) χρήστες της γλώσσας. Δεν είπα και χρήστριες, έτσι; Με συγχωρείτε, αλλά εδώ διαφωνούν και οι λεξικογράφοι. Άλλοι λένε «ο/η χρήστης» και άλλοι χρησιμοποιούν και το «η χρήστρια», οπότε επιλέγουμε όποιον τύπο θέλουμε.

Πρώτα πρώτα, οι γυναίκες, ως ακροάτριες, χρησιμοποιούν διάφορες φράσεις υποστηρικτικές του λόγου (μμ, ναι, τι μου λες;) οι οποίες εκλαμβάνονται από μεν τη συνομιλήτριά τους ως προσοχή, από τον συνομιλητή τους όμως συχνά παρερμηνεύονται και εκλαμβάνονται συμφωνία!

Επιπλέον χρησιμοποιούν διάφορες ερωτηματικές προτάσεις οι οποίες και πάλι παρεξηγούνται και ενώ εκφράζουν ειλικρινές ενδιαφέρον, ο συνομιλητής πιστεύει ότι εκφράζουν απορία, έλλειψη κατανόησης όσων λέει.

Θα έχετε προσέξει ότι, οι γυναίκες συχνά μιλάνε ταυτόχρονα με τον συνομιλητή τους ή τη συνομιλήτριά τους. Αυτό δείχνει τη συμμετοχή και το ενδιαφέρον τους για το θέμα της συζήτησης, κάτι όμως που μπορεί να εκληφθεί από τους άντρες ως διακοπή και αγένεια.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αφήστε πάλι τη θεματολογία!

Οι γυναίκες, όταν συνομιλούν, μεταβαίνουν από ένα θέμα στο άλλο βαθμιαία και αφού έχουν «εξαντλήσει» το προηγούμενο θέμα συζήτησης. Οι άντρες θεωρούν ότι γίνονται κουραστικές. Οι ίδιοι, από την άλλη, αφιερώνουν ελάχιστο χρόνο στο κάθε θέμα, με συνέπεια οι συνομιλήτριές τους να έχουν την εντύπωση ότι δεν ενδιαφέρονται αρκετά.

Αφήστε, πάλι, τις προσωπικές τους εμπειρίες! Οι γυναίκες τις συζητούν ανοιχτά, θέλοντας να τις μοιραστούν και να αποσπάσουν έναν λόγο κατανόησης ή παρηγοριάς. Αντίθετα, οι άντρες θεωρούν τις προσωπικές συζητήσεις χάσιμο χρόνου ή επικίνδυνες και, όταν συμμετέχουν σε αυτές, αναλαμβάνουν συνήθως συμβουλευτικό ρόλο.

Τέλος, η γλωσσική επιθετικότητα, που απουσιάζει σχεδόν τελείως από τη γλώσσα των γυναικών, θεωρείται από αυτές προσωπική επίθεση, ενώ για τους άντρες είναι απλώς μια πρόκληση.

Τι μας δείχνουν όλες αυτές οι διαφορές; Πρώτα πρώτα εξηγούν την αδυναμία αποτελεσματικής επικοινωνίας ανάμεσα στα δύο φύλα.  Έπειτα όμως, λένε οι ειδικοί, συντελούν και στον κοινωνικό αποκλεισμό των γυναικών.

Εδώ όμως πέφτουν σε μια αντίφαση. Διότι, αν οι διαφορές αυτές ήταν αιτία του κοινωνικού αποκλεισμού των γυναικών, τότε ίσως θα μπορούσαμε, υιοθετώντας μια άλλη γλωσσική συμπεριφορά, να τον… αμβλύνουμε.

Οι διαφορές αυτές όμως, λένε πάλι οι γλωσσολόγοι, είναι… αποτέλεσμα του κοινωνικού αποκλεισμού. Που σημαίνει ότι γυναίκες και άντρες, με άλλους κοινωνικούς ρόλους, έχουν διαφορετική γλωσσική συμπεριφορά. Άρα;

Τα συμπεράσματα δικά σας.

Πολλά είπαμε και σήμερα!

151216 ΑΝΙΣΟΝ-1

Το ένα πουλάκι:

Ζούμε σε έναν κόσμο ανδρών!

Ας το θέσω ως ερώτηση: Ζούμε σε έναν κόσμο ανδρών;

Η απάντηση, όπως συμβαίνει συχνά σε τέτοιου είδους ερωτήματα, είναι «εξαρτάται πώς το βλέπεις». Αν το δεις νομικά, άνδρες και γυναίκες είναι ισότιμες, έχουν ακριβώς τα ίδια δικαιώματα.

Αν το δεις κοινωνικά, η ανδρική παρουσία είναι πιο ισχυρή, σε πάρα πολλές περιπτώσεις. Αυτό έχει εξηγηθεί από τους κοινωνιολόγους είτε μέσω της διαφορετικής φύσης των δύο φύλων, είτε μέσω της οργάνωσης των κοινωνιών (που εν πολλοίς είναι αποτέλεσμα της διαφορετικής φύσης των δύο φύλων).

Τι γίνεται αν το δεις… γλωσσικά;

Εκεί θα διαπιστώσεις ότι υπάρχει ένας ανδροκρατούμενος κόσμος, με το θηλυκό γένος να απουσιάζει τελείως ή να εμφανίζεται μόνον όταν δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Αυτό το διαπιστώνει κανείς όταν ακούει τους ομιλητές κυρίως όμως όταν διαβάζει κείμενα. Ειδικά δε όταν διαβάζει κείμενα δημοσίων εγγράφων.

Σε αυτή τη διαπίστωση κατέληξε η κυρία Μαρία Γκασούκα, αναπληρώτρια καθηγήτρια Πανεπιστημίου Αιγαίου, αντιπρόεδρος Εθνικού Κέντρου Δημόσιας Διοίκησης και Αυτοδιοίκησης και διευθύντρια του Ινστιτούτου Επιμόρφωσης, κατά την παρουσίαση του «Οδηγού Χρήσης μη σεξιστικής γλώσσας στο Δημόσιο Τομέα».

Τι είναι αυτός ο «Οδηγός»; Πρόκειται για ένα κείμενο εξήντα έξι σελίδων, το οποίο έχει ως στόχο την «ένταξη της ισότητας των φύλων στη γλώσσα των διοικητικών εγγράφων».  Εκπονήθηκε για λογαριασμό της Γενικής Γραμματείας Ισότητας και τον συνέταξε ερευνητική ομάδα με επικεφαλής τις κκ. Μαρία Γκασούκα και Μαριάνθη Γεωργαλλίδου και με τη συμμετοχή των κυριών Σοφίας Λαμπροπούλου και Ξανθίππης Φουλίδη και του Κώστα Τόλη.

Ο Οδηγός ξεκινά με διαπιστώσεις οι οποίες προέκυψαν από τη μελέτη περίπου 1000 εγγράφων του δημοσίου, υπουργείων, περιφερειών και δήμων και προχωρά σε οδηγίες, συστάσεις, πρακτικές συμβουλές και συγκεκριμένες προτάσεις για τη χρήση μη σεξιστικής γλώσσας, με σκοπό την προώθηση και την εφαρμογή της ισότητας των φύλων στα διοικητικά έγγραφα.

Το άλλο πουλάκι:

Θέλετε μερικά παραδείγματα;

Τα έγγραφα είναι σήμερα γραμμένα μ’ αυτό τον τρόπο: «Οι εργοδότες όπως περιγράφονται στην παράγραφο 1 είναι υποχρεωμένοι να μεριμνούν ώστε οι εργαζόμενοι σε αυτούς μετανάστες, να τυγχάνουν άμεσα ιατρικής αξιολόγησης και φροντίδας επί εμφανίσεως οποιασδήποτε συμπτωματολογίας νόσου, με παραπομπή σε αρμόδιες Υγειονομικές Υπηρεσίες».

Θα πρέπει, σύμφωνα με τον οδηγό, να έχουν την ακόλουθη μορφή: «Οι εργοδότριες και οι εργοδότες όπως περιγράφονται στην παράγραφο 1 είναι υποχρεωμένες/οι να μεριμνούν ώστε οι εργαζόμενες και οι εργαζόμενοι σε αυτές/ούς μετανάστριες/ες, να τυγχάνουν άμεσα ιατρικής αξιολόγησης και φροντίδας επί εμφανίσεως οποιασδήποτε συμπτωματολογίας νόσου, με παραπομπή σε αρμόδιες Υγειονομικές Υπηρεσίες».

Δηλαδή θα πρέπει να γίνεται «ταυτόχρονη αναφορά σε γυναίκες και άντρες, όταν το κείμενο αναφέρεται σε μεικτούς πληθυσμούς αποτελούμενους και από τα δύο φύλα» και «όταν η αναφορά σε γυναίκες είναι αποκλειστική, η χρήση του θηλυκού γένους αυτονόητα είναι επίσης αποκλειστική».

Ο Οδηγός επιπλέον προτείνει «σε κάθε περίπτωση κατά την οποία δημιουργείται αμφισημία ως προς το γένος του ονόματος αναφοράς σε άτομα και ομάδες ανθρώπων λόγω της κοινής μορφολογικής κατάληξης, να αναγράφονται τα άρθρα και στα δύο γένη. Στην περίπτωση δε της μορφολογικά κοινής ονομαστικής και γενικής του πληθυντικού, να προστίθεται η διευκρίνιση: ‘γυναίκες και άντρες’».

Παραδείγματα: «τις/τους υπαλλήλους», «τις/τους εκπαιδευτικούς», «τις/τους ασθενείς», τις/τους πρόσφυγες», «τις/τους ανά τον κόσμο ομογενείς» & «οι πρόσφυγες, γυναίκες και άντρες», «οι ανά τον κόσμο γυναίκες και άντρες ομογενείς», «γυναικών και αντρών υπαλλήλων», «των εκπαιδευτικών, γυναικών και αντρών», «των ασθενών, γυναικών και αντρών».

Όπως διαπιστώνετε, ο Οδηγός όχι μόνο χρησιμοποιεί και τα δύο γένη, αλλά και προτάσσει το θηλυκό. Το ερώτημα που προκύπτει είναι θα χρησιμεύσει σε κάτι όλη αυτή η ταλαιπωρία; Διότι, όπως και να το κάνουμε, περί ταλαιπωρίας πρόκειται. Όχι μόνο για τον συντάκτη του εγγράφου, αλλά και για τον αναγνώστη.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Θα βελτιώσει τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία;

Δηλαδή θα έπρεπε πρώτα να δούμε ποια είναι η πραγματική παρουσία των γυναικών στις διάφορες κοινωνικές εκφάνσεις και μετά να δούμε αν η όποια υστέρηση οφείλεται και στην απουσία του θηλυκού γένους από τα σχετικά κείμενα. Οι μαθήτριες των σχολείων, για παράδειγμα, βιώνουν κάποια άνιση και υποτιμητική συμπεριφορά εξαιτίας του φύλου τους; Αν ναι, αυτό θα αλλάξει μόλις αρχίσουμε να γράφουμε στα κείμενα του υπουργείου Παιδείας «Οι μαθητές και οι μαθήτριες που είναι υποψήφιοι και υποψήφιες…»;

Το ίδιο και οι γυναίκες γιατροί στα νοσοκομεία. (Βλέπετε; Εδώ που δεν μπορούμε να το αποφύγουμε, να πούμε σκέτο «οι γιατροί» επειδή δεν θα γίνει κατανοητό, η γλώσσα ακολουθεί από μόνη της τον οδηγό της Γενικής Γραμματείας Ισότητας.)

Η γλώσσα δεν μπαίνει εύκολα σε καλούπια (έχει τα δικά της) και εκεί που θεωρούμε ότι ευνοεί κάποιους (ή κάποιες) την ίδια ώρα μεροληπτεί εις βάρος τους. Λέμε, για παράδειγμα «οι γιατροί παίρνουν φακελάκια και οι εφοριακοί τα πιάνουν», ενώ, σύμφωνα με τον Οδηγό, θα έπρεπε να λέμε οι γιατροί και οι γιατρίνες, οι γυναίκες και οι άνδρες εφοριακοί…

Κάποιες φορές είναι (γλωσσικά) καλό να… απουσιάζεις. Ή να είσαι παρούσα (Βλέπετε; Δεν λέω παρών!) εκεί όπου πραγματικά χρειάζεται. Διότι στη γλώσσα μας, όπου πραγματικά η παρουσία του αρσενικού είναι κυρίαρχη, έχουμε επιλέξει το θηλυκό γένος για έννοιες όπως η χαρά, η ευτυχία, η αγάπη, η ειρήνη, η σκέψη, η αρμονία, η μουσική, η φιλοσοφία, η δόξα, η τιμή, η σοφία, ακόμη και η… ανδρεία!

 

Πάλι κανόνες!

151215 ΑΥΤΟΝΟΗΤΟΝ

Το ένα πουλάκι:

«Διαδικασία αυτονόητη»!

Εδώ και μέρες πήρα την απόφαση να μην ασχοληθώ για ένα διάστημα με τα έργα της κυβέρνησης, να σας μιλάω για κάτι άλλο.

Χωρίς να έχουν διατυπωθεί ευθέως, αντιλαμβάνομαι τις (πιθανές) αντιδράσεις στα όσα τόσο καιρό προσπαθώ να πω:

«Εντάξει, το καταλάβαμε! Έχουμε μια κυβέρνηση που φέρει πολύ μεγάλες ευθύνες διότι, όταν ήταν αντιπολίτευση, λειτούργησε με τέτοιο τρόπο, ώστε να υπονομευτεί οποιαδήποτε προσπάθεια νοικοκυρέματος από τις κυβερνήσεις που επιχειρούσαν (συρόμενες από τα μαλλιά) να νομοθετήσουν κάποιες μεταρρυθμίσεις.

Συγχρόνως, καλλιέργησε στους πολίτες τη λανθασμένη εικόνα ότι για το κατάντημα της χώρας φταίνε τα μνημόνια, υποσχόμενη συγχρόνως ότι θα μας απαλλάξει από αυτά, άρα και από τις συνέπειες της κρίσης, μόλις έρθει στην εξουσία.

Επιπλέον, μόλις έγινε κυβέρνηση, δέσμια αυτής της προεκλογικής της τακτικής, αλλά και αντικειμενικά ανίκανη να διαχειριστεί όχι μόνο τη διαπραγμάτευση αλλά και απλά ζητήματα ρουτίνας, οδήγησε τη χώρα σε επικίνδυνες ατραπούς και την έφερε σε πολύ χειρότερο σημείο απ’ ό,τι την είχε παραλάβει».

Αυτή είναι, πολύ συνοπτικά, η άποψη της στήλης για την πολιτική κατάσταση και δικαιολογημένα ίσως πολλοί από τους συνομιλητές μας θα σκεφτούν ότι καλό είναι να αλλάξουμε επιτέλους θέμα. Να πούμε και κάτι άλλο. Ελάτε όμως που τα κολλήματα είναι κολλήματα!

Αυτό είναι ένα το κρατούμενο. Διότι υπάρχει και μια καθημερινότητα που δεν σ’ αφήνει να αγιάσεις. Προσπαθώ λοιπόν να μην γυρίζω στα ίδια και τα ίδια και, αν το κάνω, να μην γίνομαι ιδιαίτερα κουραστικός. Γι’ αυτό θα σας πω σήμερα ένα ανέκδοτο που το άκουσα στο Άγιον Όρος.

Κάποτε, δυο κουμπάροι μπήκαν πεινασμένοι σε μια ψαροταβέρνα για να φάνε. Παράγγειλαν ψάρια, όμως ο ταβερνιάρης είχε μόνο δυο φρέσκες τσιπούρες, μόνο που η μια ήταν εμφανώς μεγαλύτερη από την άλλη.

Όταν τους τις έφερε καλοψημένες σε μια πιατέλα, ο ένας, ευγενικότατα, προτείνει στον άλλο να πάρει πρώτος μία στο πιάτο του. Εκείνος παίρνει τη μεγαλύτερη και αρχίζει να την καθαρίζει για να τη φάει.

Το άλλο πουλάκι:

«Μπράβο, κουμπάρε!»

Ήταν η αντίδραση του άλλου. Και η συνέχεια του διαλόγου:

-   Τι τρέχει κουμπάρε;

-   Επειδή διάλεξες πρώτος, πήρες το μεγαλύτερο ψάρι και άφησες για μένα το μικρό;

-   Γιατί, κακό είναι;

-   Κακό είναι, βέβαια!

-   Γιατί, εσύ, αν διάλεγες πρώτος, ποιο θα έπαιρνες;

-   Θα έπαιρνα το μικρότερο.

-   Ε, πάρ’ το, ρε κουμπάρε, και ξεκίνα γιατί θα κρυώσουν!

Αυτό ήταν το ανέκδοτο και είμαι βέβαιος ότι πολλοί θα αναρωτιέστε τι σχέση έχουν όλα αυτά με την αυτονόητη διαδικασία που είπαμε στην αρχή. Αν και κάποιοι ίσως το έχουν κιόλας υποψιαστεί. Είναι αυτονόητο αυτός που έχει το δικαίωμα της επιλογής να κάνει το καλύτερο για τον εαυτό του.

Όταν όμως δεν πρόκειται για τον εαυτό σου, αλλά για το κοινό καλό, για το καλό της χώρας;

Τότε, ποια είναι η αυτονόητη διαδικασία, η οποία μάλιστα είναι τόσο… αυτονόητη, που δεν μπορεί να «αναχθεί σε κεντρικό πολιτικό ζήτημα;

Νομίζω πως ήρθε η ώρα να σας θυμίσω ολόκληρη τη δήλωση του υπουργού Υγείας Ανδρέα Ξανθού: «Αξίζει τον κόπο να αναρωτηθούμε γιατί μια διαδικασία αυτονόητη στο παρελθόν έχει αναχθεί αυτές τις μέρες σε κεντρικό πολιτικό ζήτημα και νομίζω ότι πρέπει να σκεφτούμε πάρα πολύ καλά ποιο είναι αυτό το σύστημα που αντιδρά».

-   Μπράβο, ρε παιδιά, επειδή είστε κυβέρνηση πρέπει να βάλετε σε όλες τις θέσεις δικούς σας;

-   Γιατί, κακό είναι; Αυτή δεν είναι η… αυτονόητη διαδικασία;

-   Κακό είναι, βέβαια! Έτσι γινόταν παλιά. Είπαμε να το αλλάξουμε.

-   Γιατί, εσείς, αν ήσασταν στην κυβέρνηση, δεν θα βάζατε τους δικούς σας;

-   Όχι. Θα βάζαμε δικούς σας.

-   Ε, αυτό κάναμε κι εμείς, τι φωνάζετε, τότε;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Λίγο παρατραβηγμένο!

Διότι, η σωστή απάντηση της αντιπολίτευσης είναι πως «εμείς θα βάζαμε τους καλύτερους». Κι αυτό είναι ένα ζήτημα για το οποίο διαφωνώ με φίλους, εδώ και χρόνια. Όταν οι «άλλοι» έβαζαν σε κάθε κρατική θέση τα δικά τους παιδιά και πολλοί από «αυτούς» το θεωρούσαν απαράδεκτο, τους εξηγούσα ότι συχνά η διαδικασία είναι… αξιοκρατική!

Κι ας μην το καταλαβαίνει κανείς αυτό. Διότι υπήρχαν (και υπάρχουν) άνθρωποι που θεωρούν όσους σκέφτονται ίδια με εκείνους… φύσει ανώτερους. Τα «δικά μας παιδιά» δεν τα τοποθετούμε σε θέσεις μόνο και μόνο για να τα βολέψουμε, ίσως και καθόλου γι’ αυτό. Τα τοποθετούμε γιατί τα θεωρούμε πιο άξια από τα… παιδιά των άλλων.

Αυτό μπορεί να μην αποδεικνύεται από το βιογραφικό ή τα αντικειμενικά τους προσόντα, όμως, στη χειρότερη περίπτωση που όλα αυτά απουσιάζουν, είναι εκείνοι που… θα βοηθήσουν να διαχυθούν και να φτάσουν στον λαό οι κεντρικές πολιτικές αποφάσεις. Μπορούν να το κάνουν καλύτερα από τα παιδιά των άλλων, ακόμη κι αν εκείνα έχουν περισσότερα προσόντα.

Το πρόβλημα λοιπόν είναι στο πώς βλέπουμε τον ρόλο της δημόσιας διοίκησης.

Έτσι, το «αυτονόητο», για όσους έχουν διαποτιστεί με την κομματική λογική, είναι πως η δημόσια διοίκηση «ανήκει» στο κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία. Μόνον και μόνον όταν αυτό δεν είναι το δικό τους κόμμα, τότε θυμούνται την αξιοκρατία.

Δεν μπορούν όμως να αντιληφθούν πως κάποια στιγμή οι πολίτες ψήφισαν ακριβώς για να αλλάξουν αυτά τα αυτονόητα και ψήφισαν εκείνους που υποσχέθηκαν ότι δεν θα επαναλάβουν όσα γινόταν… «στο παρελθόν».

Βάλτε (κόσμο) τώρα που γυρίζει!