151202 ΕΥΔΙΑΘΕΤΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Πού βρίσκουν τη διάθεση;

Αυτές τις μέρες θυμήθηκα μια διδακτική ιστορία που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο εδώ και πάρα πολύ καιρό. Πιθανότατα να την έχετε ακούσει, όμως θα σας τη διηγηθώ και πάλι, γιατί θέλω να σας ρωτήσω στο τέλος κάτι.

Ένας καθηγητής φιλοσοφίας εμφανίστηκε την πρώτη μέρα των παραδόσεων στην τάξη του κρατώντας ένα μεγάλο χάρτινο κουτί.
Χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα ένα άδειο γυάλινο βάζο και άρχισε να το γεμίζει με μικρές πέτρες. Οι μαθητές τον κοιτούσαν με απορία. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε: «Είναι γεμάτο το βάζο;» και οι μαθητές απάντησαν: «Ναι, είναι γεμάτο».

Αυτός χαμογέλασε και πάλι χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με μικρά βοτσαλάκια και άρχισε να γεμίζει το βάζο, το κούνησε λίγο και τα βοτσαλάκια κύλησαν και γέμισαν τα κενά ανάμεσα στις πέτρες. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε: «Είναι γεμάτο το βάζο;» και οι μαθητές γέλασαν και απάντησαν: «Ναι, τώρα είναι είναι γεμάτο».

Αυτός χαμογέλασε και πάλι χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με άμμο και άρχισε να την αδειάζει μέσα στο βάζο. Η άμμος χύθηκε και γέμισε όλα τα κενά μεταξύ των πετρών και των βότσαλων. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε: «Είναι γεμάτο το βάζο;» και οι μαθητές δίστασαν για λίγο, αλλά απάντησαν: «Ναι, τώρα οπωσδήποτε είναι γεμάτο».

Αυτός χαμογέλασε και πάλι χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα δύο μπουκάλια μπύρες και άρχισε να τα αδειάζει μέσα στο βάζο. Τα υγρά γέμισαν όλα το υπόλοιπο κενό του βάζου. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε: «Είναι γεμάτο το βάζο;» και οι μαθητές γέλασαν αυτή την φορά και απάντησαν: «Δεν ξέρουμε, αλλά μάλλον είναι τελείως γεμάτο».

Το άλλο πουλάκι:

«Η συνέχεια αύριο», τους είπε ο καθηγητής.

Οι μαθητές προβληματίστηκαν όλη τη μέρα και την άλλο πρωί το αμφιθέατρο ήταν ασφυκτικά γεμάτο. Όταν ο καθηγητής άρχισε να μιλά, δεν ακουγόταν το παραμικρό:

«Θέλω να θεωρήσετε ότι το βάζο αυτό αντιπροσωπεύει τη ζωή σας. Τη ζωή όλων μας.
Οι πέτρες είναι τα ποιο σημαντικά πράγματα, όπως η οικογένεια, ο σύντροφός, η υγεία, τα παιδιά, οι καλοί φίλοι… Πρόκειται για τόσο σημαντικά, που, ακόμα και αν όλα τα υπόλοιπα λείψουν, η ζωή θα εξακολουθήσει να είναι γεμάτη.

Τα βοτσαλάκια είναι τα άλλα πράγματα που έρχονται στην ζωή μας, όπως οι σπουδές, η εργασίας, το σπίτι, το αυτοκίνητό... Αν αυτά τα βάλουμε πρώτα στο βάζο, δεν θα υπάρχει χώρος για τις πέτρες, τα σημαντικά της ζωής.

Η άμμος είναι όλα τα υπόλοιπα, τα πολύ μικρά και ασήμαντα πράγματα της ζωής. Είναι οι κακίες, οι μικροεγωισμοί, οι διαφωνίες για το ποδόσφαιρο, την πολιτική…

Αν βάλεις πρώτα την άμμο στο βάζο, δεν θα υπάρχει χώρος ούτε για τα βότσαλα αλλά ούτε και για τις πέτρες».

Και συνέχισε ο καθηγητής απευθυνόμενος στο ακροατήριό του:

«Το βάζο είναι η ζωή σας. Αν ξοδεύεται χρόνο και δύναμη για μικρά πράγματα, δεν θα βρείτε ποτέ χρόνο για τα ποιο σημαντικά. Ξεχωρίστε ποια είναι τα πιο σημαντικά για την ευτυχία σας.

Μιλήστε με τους γονείς σας, παίξτε με τα παιδιά σας, απολαύστε τον σύντροφό σας, προσέξτε την υγεία σας και χαρείτε τους φίλους σας. Πάντα θα υπάρχει χρόνος για γνώση και σπουδές, πάντα θα υπάρχει χρόνος για εργασία, πάντα θα υπάρχει χρόνος για να φτιάξετε το σπίτι σας και το αυτοκίνητό σας, να πληρώσετε τον δήμο και το τηλέφωνο. Όμως να φροντίσετε για τις πέτρες πρώτα».

Οι μαθητές είχαν μείνει άφωνοι και σκεπτικοί.
Ένας όμως ρώτησε: «Η μπύρα, κύριε καθηγητά, που βάλατε στο τέλος, τι αντιπροσωπεύει;»

Ο καθηγητής γέλασε και απαντά:

«Χαίρομαι που ρωτάς. Θα σας πω: Δεν έχει σημασία πόσο γεμάτη είναι η ζωή σου, δεν έχει σημασία πόσο στριμωγμένος είσαι, πόσο πιεσμένος νιώθεις από τα πράγματα…

Αυτό που πρέπει να θυμάσαι είναι ότι… πάντα θα υπάρχει χώρος και για δυο μπυρίτσες»! 

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πού βρίσκουν τη διάθεση;

Αυτό δεν ρωτούσαμε στην αρχή; Είδατε, δεν το ξέχασα. Εξάλλου ήταν ο λόγος που αναφερθήκαμε στην ιστορία, η οποία διαδραματίστηκε πριν μπουν στη ζωή μας τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Διότι, σήμερα, πιθανότατα ο καθηγητής θα έριχνε στο τέλος όχι μπύρα αλλά ένα άλλο υγρό, σκέτο νεράκι, και έλεγε στους φοιτητές του πως αυτό συμβολίζει το… τουίτερ. Πάντα υπάρχει χρόνος (και διάθεση) για ένα τιτίβισμα.

Πώς αλλιώς να εξηγήσεις το γεγονός ότι, κοτζάμ (τούρκικη λέξη) πρωθυπουργός κάθεται και στέλνει στον Τούρκο ομόλογό του μηνύματα μέσω τουίτερ; Μάλιστα τη στιγμή που τρέχουν σοβαρότατα ζητήματα, που είναι ανοιχτά θέματα που ίσως σταθούν μοιραία όχι μόνο για την κυβέρνηση, αλλά για την ίδια τη χώρα.

Βλέπετε, δεν σχολιάζω καθόλου το περιεχόμενο του επίμαχου τιτιβίσματος, το οποίο θεωρήθηκε από αφελές και παιδαριώδες μέχρι εθνικά επιζήμιο. Εξάλλου κάτι κατάλαβε και ο ίδιος ο χρήστης και το απέσυρε, τουλάχιστον στην αγγλική του εκδοχή. (Για εσωτερική κατανάλωση μια χαρά είναι!)

Όμως θα ξαναρωτήσω και πάλι, τόσο εθισμένοι είναι; Και… πού βρίσκουν τη διάθεση;

Χαλαρά!