151210 ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΜΕΝΟΝ-1

Το ένα πουλάκι:

Ποιος πληρώνει το… μαλλί;

Είναι ένα συνηθισμένο ερώτημα, που, τουλάχιστον στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, δικαιούμαστε να το θέτουμε, για να μην σας πω και να το «τίθουμε», μερικές φορές.

Το ερώτημα ξεκινά από μια βάση η οποία θέλει να μην υπάρχει τζάμπα μαλλί.

Μια βάση όμως η οποία δεν είναι καθόλου «γενικώς παραδεκτή». Βλέπετε, σ’ αυτή τη χώρα, παρά τα όσα συνέβησαν τα τελευταία χρόνια, και παρά τα όσα συνέβησαν φέτος ειδικά, εξακολουθούν να υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν ότι… ο Τζάμπας δεν πέθανε.

Δεν έχουν καταλάβει ότι στο τέλος πάντα έρχεται ο λογαριασμός και πως όσο νωρίτερα το συνειδητοποιήσεις αυτό τόσο καλύτερα προετοιμασμένος θα βρεθείς και δεν θα σου κακοφανεί.

Άσε που θα προσαρμόσεις ανάλογα και την παραγγελία, τη «ζημιά» που θα κάνεις στο μαγαζί.

Υπάρχουν όμως κάποιοι (όχι ένας και δύο) οι οποίοι είχαν μάθει να σηκώνονται από το τραπέζι και να φεύγουν, χωρίς καν να αναρωτηθούν ποιος θα πληρώσει. Πιθανότατα να είχαν την αίσθηση ότι «όλα είναι κερασμένα από τη διεύθυνση». Πιθανότατα να γνώριζαν ότι θα βρεθεί κάποιο κορόιδο που θα βάλει το χέρι στην τσέπη.

Γι’ αυτούς έκανε το ίδιο. Για όλους τους υπόλοιπους, καθόλου. Διότι, ακόμα και αν «τα κερνούσε η διεύθυνση», πάλι σε κάποιους τρίτους, ανυποψίαστους, θα φούσκωνε το λογαριασμό. Μια φορά, το μαγαζί τα λεφτά του θα τα έπαιρνε, όπως και να είχε.

Κάπου εδώ μπαίνει ο ρόλος μια κυβέρνησης, η οποία μπορεί να έχει περισσότερο ή λιγότερο «φιλολαϊκό προφίλ». (Το βάζω σε εισαγωγικά, γιατί είναι φράση που χρησιμοποιεί ένας φίλος, ο οποίος περιμένει και ελπίζει και…)

Όταν φροντίζει ο λογαριασμός να μοιράζεται αναλογικά (αναλογικά με την κατανάλωση), είναι μια δίκαιη κυβέρνηση.

Όταν όμως χρεώνει τον καθένα, όχι σύμφωνα με το τι κατανάλωσε, αλλά σύμφωνα με τις δυνατότητές του, ακόμη και αφήνοντας κάποιους ανήμπορους τελείως απ’ έξω, τότε είναι μια κυβέρνηση με «αριστερό πρόσημο».

Κάπου εδώ όμως μπαίνει μια παράμετρος που ανατρέπει όλο το σκηνικό. Πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι, άρα και σύμφωνοι, για τις δυνατότητες του καθενός να συμμετέχει ή όχι στον λογαριασμό;

Η ασάφεια που υπάρχει σ’ αυτόν τον τομέα χρόνια τώρα δίνει τη δυνατότητα στις κυβερνήσεις να παίζουν και άλλου είδους παιχνίδια.

Το άλλο πουλάκι:

Επιλέγουν ποιους θα αφήσουν έξω από το λογαριασμό!

Τους επιλέγουν όχι με βάση τη δυνατότητα συμμετοχής, αλλά με βάση την εκλογική τους δύναμη, τις ψήφους που διαθέτουν οι ίδιοι, ή την επιρροή που μπορεί να έχουν στο εκλογικό σώμα. Το κάνουν όμως με τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορούν συγχρόνως να παρουσιάζονται ως φιλολαϊκές.

Όλοι όμως εμείς, που καταλαβαίνουμε (πλέον) ότι το τζάμπα απλώς δεν υπάρχει, γνωρίζουμε ότι, όταν εξαιρούνται από το λογαριασμό κάποιοι που έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν, τότε επιβαρύνονται περισσότερο οι άλλοι, μέσα στους οποίους βρίσκονται και κάποιοι πραγματικά ανήμποροι.

Κυρίως όμως ξέρουμε ότι αυτό δεν είναι «φιλολαϊκή πολιτική», δηλαδή, όπως θα έλεγε (θα παραδεχόταν) και ο φίλος που ανέφερα πριν, δεν είναι «αριστερή πολιτική».

Γιατί όμως σας τα λέω όλα αυτά; Α, ναι, γιατί έφτασε και πάλι ένας σημαντικός λογαριασμός και μάλιστα χρεώθηκε σε πολύ συγκεκριμένους ανθρώπους, σε όσους είχαν κάτσει στο τραπέζι και έφαγαν στην υγεία των κορόιδων, και η «πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνηση ζητά να τον πληρώσουμε όλοι μαζί.

Γιατί; Μα, σας το είπαμε προηγουμένως. Διότι αποβλέπει στις ψήφους εκείνων που πρέπει να πληρώσουν και θέλουν (θέλει και η κυβέρνηση) να το αποφύγουν.

Καλά, και εμείς οι άλλοι που θα πληρώσουμε για πάρτη τους δεν είμαστε ψηφοφόροι; Είμαστε, αλλά σ’ εμάς θα μοιραστεί το ποσό, θα μπει και μαζί με άλλα …σιάτικα και δεν θα το καταλάβουμε όσο εκείνοι.

Μήπως έτσι δεν συμβαίνει με όλους τους φόρους που καλούμαστε να πληρώσουμε; Ένα μεγάλο μέρος από αυτούς πάει για έξοδα και σπατάλες που έγιναν όταν δεν ήμασταν παρόντες, όμως τώρα πρέπει να πληρωθούν και άντε να βρεις ποιοι έφταιξαν.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ποιος θα πληρώσει το… βαμβάκι;

Καλά ακούσατε, δεν πρόκειται για παράφραση της γνωστής κουβέντας που από… μάλλινη έγινε βαμβακερή!

Μιλάω κυριολεκτικά. Διότι οι κουτόφραγκοι ξύπνησαν και ζητούν πλέον όχι απλώς να επιστραφούν οι επιδοτήσεις που εισπράχτηκαν παράνομα (θυμόσαστε τον κύριο Χατζηγάκη;), αλλά να πληρώσουν εκείνοι ακριβώς που τις εισέπραξαν.

Όμως η κυβέρνηση, διά στόματος του αρμόδιου υπουργού κυρίου Αποστόλου, από τη μια ψηφίζει τον σχετικό νόμο που απαιτούν οι κουτόφραγκοι (είπαμε, φαίνεται ότι ξύπνησαν) και από την άλλοι κλείνει το μάτι στους αγρότες που πρέπει να πληρώσουν, λέγοντας το ελληνικότατο «μη φοβάστε, εγώ είμαι εδώ»!

Τι δεν λέει; Δεν λέει ποιοι θα πληρώσουν τα 320 εκατομμύρια ευρώ (από τα 460 που είχαν δοθεί παράνομα ως επιδοτήσεις). Κυρίως όμως δεν λέει με ποια δικαιολογία πρέπει να εξαιρεθούν από τον λογαριασμό εκείνοι που έκαναν τη… ζημιά και να βάλουν το χέρι στην τσέπη κάποιοι άλλοι.

Δηλαδή, δεν λέει τι είναι αυτό, στο συγκεκριμένο θέμα, που τη διαφοροποιεί από το «παλιό», με το οποίο υποτίθεται ότι (πρέπει να) έχουμε τελειώσει. Ποια ακριβώς είναι η… αριστερή πινελιά που κάνει τη διαφορά με τους κακούς προηγούμενους;

Μάλλον όμως δεν τελειώσαμε.

Το μαλλί του βαμβακιού!