151218 ΔΗΜΟΣΙΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Να ψοφήσει (και) η κατσίκα του γείτονα;

Έβαλα το «και» σε παρένθεση, θέλοντας να υπονοήσω ότι μπορεί αυτός που εύχεται (ή καταριέται, αναλόγως πώς το βλέπεις) το κακό του γείτονά του να είχε και ο ίδιος κατσίκα που ψόφησε, αλλά και να μην είχε καθόλου. Απλώς να ενδιαφέρεται για εκείνη του γείτονά του!

Το σκεφτόμουν αυτό σε σχέση με τις κινητοποιήσεις και τον ντόρο που ξεσηκώθηκε, με αφορμή το μισθολόγιο των δημοσίων υπαλλήλων και το επίδομα παραμεθορίου που κάποιοι έπαιρναν και κάποιοι θα εξακολουθήσουν να παίρνουν.

Ας το πιάσουμε από την αρχή.

Οι δημόσιοι υπάλληλοι ήταν αυτοί που επλήγησαν λιγότερο από την κρίση. Όχι ότι δεν υπέστησαν μεγάλες μειώσεις στις αποδοχές τους. Αλλά, μέσα στον γενικό χαμό, αυτοί εξακολούθησαν να διατηρούν μια στοιχειώδη σιγουριά.

Ειδικά οι παλαιότεροι, όσοι δηλαδή δεν θίγονται υπερβολικά από το ασφαλιστικό, μπορούμε να πούμε ότι την έβγαλαν «αβρόχοις ποσί»!

Ξαναλέω, επειδή ξέρω ότι θα παρεξηγηθώ, πάντα σε σχέση με τον Αρμαγεδδώνα  που βλέπουμε, τόσο στον ιδιωτικό τομέα, όσο και στους συνταξιούχους.

Έρχεται τώρα το νέο μισθολόγιο, το οποίο διχάζει την κοινή γνώμη.

Άλλοι λένε πως «η κυβέρνηση χαρίζεται στους ψηφοφόρους της» και άλλοι θεωρούν πως το νέο μισθολόγιο είναι «φτωχολόγιο».
Παραθέτω χαρακτηριστικά αποσπάσματα του σχετικού «διαλόγου»:

«Το νέο μισθολόγιο – φτωχολόγιο κινείται απόλυτα στη μνημονιακή επιταγή σκληρής και παρατεταμένης λιτότητας που ξεκίνησε η Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ με το μισθολόγιο του 2011 και συνέχισε η Κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ.

Η ψήφιση των περικοπών του προϋπολογισμού για μισθούς και συντάξεις για το 2016 πριν λίγες ημέρες στη Βουλή ήταν προειδοποιητική για το τι θα επακολουθήσει.

Το νέο μισθολόγιο βάζει για πολλά χρόνια στο «ψυγείο» τους μισθούς των εργαζομένων στο Δημόσιο και ακυρώνει τα όποια μισθολογικά οφέλη θα προέκυπταν από το ξεπάγωμα των μισθών από 1/1/2016.

Η λιτότητα βαθαίνει και διαιωνίζεται, ενώ η αποπληρωμή του χρέους συνεχίζεται κανονικά. Για τους τραπεζίτες και τους βιομήχανους βρίσκεται ζεστό χρήμα για ανακεφαλαιοποιήσεις και επιχορηγήσεις, ενώ οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο θα υποστούν πάγωμα μισθών, μείωση των εισοδημάτων τους και της αγοραστικής τους δύναμης για πολλά χρόνια».

Το άλλο πουλάκι:

Αυτά λέει η μια πλευρά. Και η άλλη:

«Την ώρα που ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας ζει με το άγχος της καθημερινότητας. Την ώρα αυτή με θράσος και προκλητικότητα η συντεχνία των δημοσίων υπαλλήλων προκαλεί την κοινωνία με τη στάση της. Ενώ γνωρίζει ότι οι υπάλληλοι που εκπροσωπεί είναι οι πλέον προστατευμένοι εν μέσω κρίσης.

Ουδείς απολύθηκε (παρότι οι περισσότεροι βρίσκονται εκεί που βρίσκονται χάρις στα ρουσφετομάγαζα των πολιτικών κομμάτων, με εξαίρεση όσους μπήκαν στο δημόσιο μέσω ΑΣΕΠ) και ουδείς αξιολογήθηκε ποτέ.

Ουδείς, παρά το κλείσιμο των τραπεζών, βρέθηκε χωρίς το μισθό του στο τέλος του μήνα. Πρόκειται για απύθμενο θράσος.

Όταν ξέρουν ότι οι αυξήσεις που θα λάβουν αρκετοί από τους δημοσίους υπαλλήλους αντιστοιχούν σε 150 εκ. ευρώ τα οποία θα μπορούσαν να δοθούν στους ανέργους. Σε όλους βρε αδελφέ έστω για τις ημέρες των εορτών. 

Πρόκειται για χρήματα που θα κληθούμε να πληρώσουμε όλοι μας με νέους φόρους.

Ακούω ακόμα τη φωνή του άνεργου και απόκληρου: ΝΤΡΟΠΗ!»

Όπως βλέπετε πρόκειται για δύο εκ διαμέτρου αντίθετες οπτικές. Οι οποίες δεν έχουν και τόσο μεγάλη σχέση με την «κατσίκα του γείτονα» του γνωστού ανέκδοτου. Δεν έχουν διότι εδώ τα λιγοστά χρήματα που έχει το κράτος θα πρέπει να μοιραστούν σε όλους.

Ό,τι παίρνει ο ένας το στερείται κάποιος άλλος. Επομένως το πρόβλημα δεν είναι να μην πάρει (ούτε) εκείνος, αλλά πώς θα γίνει η κατανομή με πιο δίκαιο τρόπο. Και, όπως έχουμε ξαναπεί, δίκαιο δεν είναι αυτό που αντιμετωπίζει τους πολίτες όλους ίσα, αλλά αυτό που τους «διακρίνει» ανάλογα με τις ανάγκες και τις ιδιαιτερότητες που έχουν.

Με αφορμή όμως το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, προέκυψε και ένα άλλο θέμα που έχει απασχολήσει τους δημόσιους υπάλληλους και στο παρελθόν. Τι γίνεται με τα επιδόματα; Όταν λέμε «ενιαίο μισθολόγιο», θεωρούμε πως όλοι αμείβονται το ίδιο, χωρίς να υπάρχει προνομιακή μεταχείριση για κανέναν.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι είναι όμως το «επίδομα παραμεθορίου»;

Για ποιο λόγο ο υπάλληλος στην Ξάνθη πρέπει να παίρνει 100 Ευρώ το μήνα περισσότερα από τον υπάλληλο στην Άρτα ή τα Γρεβενά;

Το πρόβλημα με τα επιδόματα είναι ότι πάντοτε θα υπάρχει ένας καλός λόγος για την διατήρησή τους, τον οποίο θα επικαλείται μόνο εκείνος που τα παίρνει.

Όλοι οι υπόλοιποι θα τα θεωρούν χωρίς λόγο ύπαρξης, άδικα ή προκλητικά, μέχρι τη στιγμή που θα δοθούν και στους ίδιους. Ποια είναι όμως η επίσημη θέση της ΑΔΕΔΥ; Διότι τη βλέπουμε άλλοτε να φωνάζει υπέρ ενός πραγματικά ενιαίου μισθολογίου και άλλοτε να προκηρύσσει απεργίες (τοπικές απεργίες) για επιδόματα που περικόπτονται!

Ποια είναι η δική μας άποψη; Αν καθίσεις και το ψάξεις, θα βρεις για κάθε περιοχή ένα σωρό ιδιαιτερότητες και δυσκολίες που να δικαιολογούν κάποιο επίδομα. Το ίδιο και για κάθε ξεχωριστό κλάδο των υπαλλήλων.

Επομένως δύο είναι οι δρόμοι. Ή τα κόβεις όλα και πας σε ένα πραγματικά ενιαίο μισθολόγιο για όλους τους υπαλλήλους ή αφήνεις ελεύθερες τις διαπραγματεύσεις για κάθε κλάδο (ακόμη και για κάθε περιοχή) και τους βλέπεις να αλληλοσκοτώνονται.

Όχι μόνο τους υπαλλήλους αλλά και τους κατά τόπους βουλευτές. Θα έχει πλάκα!

 

Με τα λεφτά των άλλων!