151210 ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΟΝ-2

Το ένα πουλάκι:

Πόση ανάγκη υπάρχει για… γνωριμίες;

Αν ψάξει κανείς λίγο πιο προσεκτικά τα όσα συμβαίνουν στον «χώρο», όπως αποκαλούν οι αναρχοαυτόνομοι, αντιεξουσιαστές και άλλες «συλλογικότητες» (είναι λέξη της μόδας, μην τρομάζετε οι παλαιότεροι αν δεν σας είναι οικεία) αυτό που ούτε οι ίδιοι δεν μπορούν να ονομάσουν, διαπιστώνει ότι το μόνο που λείπει είναι η γνωριμία.

Προς τι το «κάλεσμα», λοιπόν;

Ας μη ξεγελιόμαστε. Υπάρχουν άνθρωποι, κυρίως νέοι, που μέσα από τέτοιου είδους δράσεις φαντασιώνονται μια παγκόσμια επανάσταση που θα ανατρέψει ό,τι έχει δημιουργήσει μέχρι σήμερα αυτός που ονομάζουμε δυτικός πολιτισμός.

Μια επανάσταση όμως πολύ διαφορετική από εκείνη των προλετάριων, η οποία θα οδηγήσει και σε μια τελείως διαφορετική κοινωνία από εκείνη του κομμουνισμού. Η διαφορά έγκειται κυρίως στο ότι θα πρόκειται για μια κοινωνία πραγματικά αταξική, όπου θα κυριαρχούν η αυτοοργάνωση και η αυτοδιάθεση, όπως και οι κάθε μορφής «συλλογικότητες». Στην οποία, όπως έλεγε κι ένα παλιό σύνθημα, θα ανθίζουν όλα τα λουλούδια.

Δεν αξίζει τον κόπο να σχολιάσει κανείς αυτές τις απόψεις, οι οποίες άλλωστε ευδοκιμούν δεκαετίες και δεκαετίες σε παρέες νεαρών που είναι λογικό και φυσικό να έχουν οράματα για έναν διαφορετικό, καλύτερο κόσμο.

Στο κάτω κάτω, «παιδιά είναι», αν δεν… επαναστατήσουν τώρα, πότε θα το κάνουν.

Το ζήτημα είναι πώς στεκόμαστε εμείς οι μεγαλύτεροι απέναντι σε όλα αυτά και ποιος είναι ο δικός μας ρόλος στη νουθεσία των παιδιών μας. Διότι, το να καθόμαστε απαθείς και να παρακολουθούμε είναι βέβαια μια στάση, όμως υποτίθεται ότι έχουμε και κάποια ευθύνη στην ανατροφή και τη διαπαιδαγώγηση της νέας γενιάς.

Ως συνήθως, υπάρχουν δυο τρόποι.

Ο ένας είναι βασισμένος στο συνηθισμένο λάθος που κάνουμε ως γονείς. Προσπαθούμε μέσω των παιδιών μας να δώσουμε διέξοδο σε δικά μας απωθημένα. Να τα κάνουμε αυτό που δεν μπορέσαμε να γίνουμε εμείς στην ηλικία τους. Να τους δώσουμε τις ελευθερίες που (νομίζουμε ότι) δεν είχαμε και να τα δούμε να φέρονται όπως θα θέλαμε εμείς, όμως ποτέ δεν τολμήσαμε.

Ο άλλος είναι πιο δύσκολος. Να σταθούμε με αγάπη αλλά με αυστηρότητα απέναντί τους, να τους δείξουμε τη σημασία της ανάληψης ευθυνών, να τους δώσουμε να καταλάβουν τι σημαίνει συνέπεια λόγων και πράξης, να τους βοηθήσουμε να… κόψουν δρόμο, να μην κάνουν τα ίδια λάθη με εμάς…

Το άλλο πουλάκι:

Θέλετε ένα (αντι)παράδειγμα;

«Ο έφηβος Νίκος, ο Νίκος Ρωμανός, διάλεξε ένα δικό του προσωπικό τρόπο να συγκρουστεί με ένα κράτος δολοφόνων, που τροφοδοτείται από μια κοινωνία απάθειας, αδιαφορίας και συνενοχής [...]

Όλο αυτό το διάστημα της φυλάκισης και των κακοποιήσεων, ο Νίκος αρνήθηκε να προσκυνήσει. Κράτησε ψηλά το κεφάλι, αντιστάθηκε, έφτυσε στα μούτρα τους βασανιστές του και τους πολιτικούς τους προϊσταμένους, που φτάνουν μέχρι και τον “αγωνιστή” Πρόεδρο της σημερινής “Δημοκρατίας”».

Ενδιαφέρον κείμενο και ενδιαφέρουσα η στάση να απευθυνθούν με αυτό στα παιδιά κάποιοι μεγαλύτεροι. Οι οποίοι δεν είναι τυχαίοι. Είναι εκείνοι στους οποίους η πολιτεία και η… σημερινή «Δημοκρατία», όπως την αποκαλούν, ανέθεσε τη διαπαιδαγώγηση της νέας γενιάς.

«Η στάση του κράτους απέναντι στον Νίκο Ρωμανό συμβολίζει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο τη στάση του συστήματος, που αυτό το κράτος εκπροσωπεί, απέναντι στη σημερινή νεολαία, σε εσάς, στα παιδιά μας», έγραφαν πέρσι τέτοιον καιρό οι καθηγητές κάποιας ΕΛΜΕ στην Αθήνα, σε κείμενο που διένειμαν στους μαθητές τους.

Μιλούσαν βέβαια για τις αντιρρήσεις που υπήρχαν στο αίτημα του Νίκου Ρωμανού για εξόδους από τη φυλακή (όπου βρέθηκε καταδικασμένος για ένοπλη ληστεία) με σκοπό την παρακολούθηση μαθημάτων στο ΤΕΙ όπου επέτυχε να περάσει.

Τι να λένε άραγε οι ίδιοι καθηγητές φέτος, μετά το κάλεσμα του Ρωμανού για «γνωριμία», κατά τη διάρκεια του «Μαύρου Δεκέμβρη», που από το Σάββατο βρίσκεται σε εξέλιξη; Τι λένε και πολλοί βουλευτές, πολιτικοί, αλλά και πνευματικοί άνθρωποι (τα δυο σύνολα είναι «ξένα») που αισθάνονται πολύ κοντά στον «χώρο» και θεωρούν ότι πρέπει να ενθαρρύνουμε τους νέους σε τέτοιου είδους «δράσεις»;

Με ποιο δικαίωμα (θα το έλεγα και θράσος) αναλαμβάνουν να τους παροτρύνουν και να τους καθοδηγήσουν στον αντιεξουσιαστικό δρόμο αυτοί που είναι χωμένοι μέχρι το λαιμό στο «σύστημα» και απολαμβάνουν όλα τα καλά του, εκμεταλλευόμενοι κάθε προνόμιο που αυτό τους παρέχει;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Μερικές ανταποκρίσεις:

«Έντονη η παρουσία ασφαλιτών και μπάτσων και στις οδους Ζαϊμη και Τοσίτσα. Ασφαλίτες που έχουν εντοπιστεί ως τώρα:
Ένας γκριζομάλλης άντρας, ψηλός που μπαινοβγαίνει από πολυκατοικία στην οδό Ζαϊμη και αλλάζει συχνά ρούχα.
Ένας φαλακρός και χοντρός με εμφάνιση φασίστα (sic).
Ένας ξανθός με τυπική εμφάνιση και ανάστημα γύρω στο 1.80 που, ως τη 1 π.μ. περίπου, κυκλοφορούσε με γκρί μπουφαν.

- Αν μπορείτε πείτε που έχει μπάσους περιμετρικά των Εξαρχείων για μας που θα σκάσουμε κατευθείαν Εξάρχεια.

- Ενημέρωση: Κλειστές είναι η Πανεπιστημίου, η Σταδίου, η Βασιλίσσης Σοφίας, η Αμαλίας και όλοι οι δρόμοι γύρω από τα Εξάρχεια.

- Η κεφαλή Κλαυθμώνος και η ουρά Αιόλου. Εκτιμάται 8.000 με 10.000 οι συγκεντρωμένοι.

- Ε, όχι και 10.000 οι διαδηλωτές βρε σύντροφοι!!!

Καλές οι ενέσεις αισιοδοξίας αλλά πάνω από 3000 δεν ήταν ο κόσμος. Χαλαρότητα μεγάλη, όχι μεγάλος παλμός».

Διάλογοι από γνωστή ιστοσελίδα που ενημερώνεται σε πραγματικό χρόνο. Όπως βλέπετε δεν είναι η «γνωριμία μεταξύ μας» που λείπει. Άλλο είναι.

 

Στιγμές αγώνα!