151223 ΑΠΟΛΟΓΙΣΤΙΚΟΝ-1

Το ένα πουλάκι:

Τι χρονιά και αυτή....

Τώρα που πλησιάζει στο τέλος της –εμείς σήμερα και αύριο θα είμαστε μαζί σας και μετά θα σας αφήσουμε σε καλύτερα χέρια- μπορούμε να το πούμε: Να πάει και να μη γυρίσει.

Είναι η χειρότερη χρονιά που ζήσαμε. (Σε οικονομικό επίπεδο μιλάμε πάντα. Δεν συζητάμε για τις χρονιές στις οποίες χάσαμε αγαπημένους ανθρώπους.) Ακόμα και τότε που «κόβονταν» δώρα και μισθοί, ακόμη και τότε που (πρωτο)ανέβαιναν τα όρια για τη συνταξιοδότηση, ακόμη και τότε που ξεκινούσε το κλείσιμο χιλιάδων επιχειρήσεων και οι εργαζόμενοι έμεναν στο δρόμο, τα πράγματα δεν ήταν τόσο άσχημα.

Ίσως ο λόγος να είναι πως η φετινή χρονιά ήρθε να προστεθεί σε όλες τις κακές προηγούμενες. Ίσως να φταίει η αίσθηση πως πολλά από όσα τραβήξαμε φέτος θα μπορούσαμε να τα είχαμε αποφύγει. Ίσως το γεγονός ότι ξεκίνησε με όνειρα και συνεχίστηκε με υπερηφάνεια…

Το ζήτημα είναι ότι τελειώνει όπως τελειώνει για όλους μας. Με τις τσέπες αδειανές από τις αλλεπάλληλες πληρωμές λογαριασμών και φόρων, με την απειλή πως θα χάσουμε περιουσίες να κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας, με έλεγχο των τραπεζικών κινήσεων, με την αίσθηση ότι ο κίνδυνος να βρεθούμε εκτός Ευρώπης δεν έχει εξαλειφθεί…

Και λίγα λέω!

Βέβαια, δεν ήταν για όλους έτσι η χρονιά που μας πέρασε. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που η ζωή τους φέτος άλλαξε προς το καλύτερο. Τους είδαμε να παίρνουν αξιώματα και να καταλαμβάνουν θέσεις που ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα είχαν φανταστεί. Και μάλιστα όχι αξιοκρατικά, αλλά… ελέω κόμματος.

Ήταν οι άνθρωποι που βρέθηκαν, την κατάλληλη στιγμή, καβάλα στο κύμα της «πρώτης (και δεύτερης) φοράς». Άνθρωποι που μπορεί να πίστεψαν ότι για την κρίση έφταιξαν τα μνημόνια, ακόμη και ότι μας ψεκάζουν, αλλά δεν τους… χαλάει ένα ακόμη μνημόνιο, τουλάχιστον τόσο ώστε να αρνηθούν τη θέση που τους πρόσφερε η (συν)κυβέρνηση που το ψήφισε.

Αυτοί όμως δεν είναι ο κανόνας. Είμαστε εμείς οι υπόλοιποι, που θα θυμόμαστε το 2015 με τα χειρότερα χρώματα.

Και, ξέρετε τι είναι εκείνο που με πειράζει περισσότερο; Ότι εμείς βλέπαμε, καταλαβαίναμε, πολλοί μιλούσαμε κιόλας δημοσίως, αλλά τα λόγια μας πήγαν στον βρόντο. (Αλήθεια, πού βρίσκεται αυτός ο βρόντος;)

Το άλλο πουλάκι:

Αν το γνώριζε…

Για τον πρωθυπουργό της χώρας λέω, τον Αλέξη Τσίπρα, τον μοιραίο άνθρωπο για το 2015. Ο οποίος, σε πρόσφατη συνέντευξή του, παραδέχτηκε ένα σωρό πράγματα.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, μας είπε ότι δεν υπήρξε ποτέ αυτό που πολύ εύστοχα (όσον αφορά το επικοινωνιακό μέρος) ονομάστηκε «περήφανη διαπραγμάτευση».

Χάθηκε, είπε, πολύτιμος χρόνος και στο τέλος η χώρα ξέμεινε όχι μόνον από επιχειρήματα, αλλά -το κυριότερο- από λεφτά. Αν το γνώριζε αυτό, (ξανα)είπε, θα είχε πάρει από την αρχή γενναίες αποφάσεις.

Γιατί όμως δεν γνώριζε; Τι τον εμπόδιζε, αν όχι να προβλέψει, τουλάχιστον να πληροφορηθεί, να μάθει. Υπήρχαν τόσοι άνθρωποι σ’ αυτή τη χώρα που έβλεπαν και μάλιστα έλεγαν δημοσίως πού πάει το πράγμα και τι μπορεί να γίνει. Πολύ νωρίς, από τον Μάρτιο και τον Απρίλιο!

Να, αν δεν μας πιστεύετε, θα σας θυμίσουμε τι λέγαμε εμείς, από αυτήν εδώ τη στήλη. Δεν ισχυριζόμαστε ότι ο κύριος Τσίπρας έπρεπε να παρακολουθεί τις δικές μας κουβέντες, όμως αυτά που συζητούσαμε μεταξύ μας τα έλεγε πολύς ακόμη κόσμος.

Πάμε, λοιπόν:

«Τι μάθαμε, μετά τις εκλογές; Χωρίς αξιολογική σειρά μάθαμε τα εξής: Ότι δεν είναι δυνατόν να σκίσεις έτσι απλά τα μνημόνια και η χώρα να επιστρέψει στο 2009. Αν το επιχειρήσεις να είσαι βέβαιος ότι θα γυρίσει πολύ περισσότερα χρόνια πίσω.

Ότι η διαπραγμάτευση είναι μια επίπονη διαδικασία, στην οποία ο καθένας προσέρχεται με τα όπλα του, που είναι η ισχύς της χώρας του και οι συμμαχίες που μπορεί να συνάψει κι όχι η μαγκιά του, ο τσαμπουκάς και οι απειλές.

Μάθαμε ακόμη ότι πραγματικές συμμαχίες και πηγές χρηματοδότησης εκτός ΕΕ δεν υπάρχουν. Όσοι μας προσεγγίζουν εκτός της Ευρώπης το κάνουν μόνο και μόνο επειδή είμαστε μέλος της και δι’ ημών βλέπουν μια δική τους προσέγγιση προς αυτήν.

Οι φιλίες και οι έχθρες εντός της Ευρώπης δεν είναι όπως τις φανταζόμασταν. Από τη μια βλέπουμε τη Μέρκελ να δηλώνει πως πρέπει να γίνει ό,τι είναι δυνατόν για να μην ξεμείνει η Ελλάδα από ρευστό κι από την άλλη δεχόμαστε επίθεση από μικρές χώρες, ακόμη και του νότου.

Κάπως έτσι αποκαλύφθηκε και μια άλλη αντίφαση μέσα στην οποία ζούσαμε τόσα χρόνια. Από τη μια κατηγορούσαμε τους δανειστές ως τοκογλύφους, και από την άλλη, όταν αρνούνται να μας δανείσουν, ως εκβιαστές που θέλουν να μας γονατίσουν οικονομικά».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αυτά τα λέγαμε στις 29 Απριλίου!

Πολύ πριν φτάσει το πράγμα στο απροχώρητο, πολύ πριν αναγκαστούμε να κλείσουμε (και όχι να μας κλείσουν, όπως πολλοί πιστεύουν ακόμη) τις τράπεζες.

Σήμερα ο κύριος Τσίπρας παραδέχεται ότι δεν μπορείς να αλλάξεις την Ευρώπη, όταν είσαι μόνος σου και δεν έχεις τις κατάλληλες συμμαχίες.

Δεν είναι όμως μόνον αυτά. Νωρίτερα ακόμη, από τον Μάρτιο, λέγαμε και άλλα πράγματα, χωρίς να είμαστε μάντεις ή προφήτες, ούτε καν… γέροντες. Επειδή όμως ο χρόνος μας τέλειωσε για σήμερα θα σας τα θυμίσουμε αύριο, στην τελευταία, για τη χρονιά που φεύγει, κουβέντα μας.

            Μετά Χριστόν…