151215 ΑΥΤΟΝΟΗΤΟΝ

Το ένα πουλάκι:

«Διαδικασία αυτονόητη»!

Εδώ και μέρες πήρα την απόφαση να μην ασχοληθώ για ένα διάστημα με τα έργα της κυβέρνησης, να σας μιλάω για κάτι άλλο.

Χωρίς να έχουν διατυπωθεί ευθέως, αντιλαμβάνομαι τις (πιθανές) αντιδράσεις στα όσα τόσο καιρό προσπαθώ να πω:

«Εντάξει, το καταλάβαμε! Έχουμε μια κυβέρνηση που φέρει πολύ μεγάλες ευθύνες διότι, όταν ήταν αντιπολίτευση, λειτούργησε με τέτοιο τρόπο, ώστε να υπονομευτεί οποιαδήποτε προσπάθεια νοικοκυρέματος από τις κυβερνήσεις που επιχειρούσαν (συρόμενες από τα μαλλιά) να νομοθετήσουν κάποιες μεταρρυθμίσεις.

Συγχρόνως, καλλιέργησε στους πολίτες τη λανθασμένη εικόνα ότι για το κατάντημα της χώρας φταίνε τα μνημόνια, υποσχόμενη συγχρόνως ότι θα μας απαλλάξει από αυτά, άρα και από τις συνέπειες της κρίσης, μόλις έρθει στην εξουσία.

Επιπλέον, μόλις έγινε κυβέρνηση, δέσμια αυτής της προεκλογικής της τακτικής, αλλά και αντικειμενικά ανίκανη να διαχειριστεί όχι μόνο τη διαπραγμάτευση αλλά και απλά ζητήματα ρουτίνας, οδήγησε τη χώρα σε επικίνδυνες ατραπούς και την έφερε σε πολύ χειρότερο σημείο απ’ ό,τι την είχε παραλάβει».

Αυτή είναι, πολύ συνοπτικά, η άποψη της στήλης για την πολιτική κατάσταση και δικαιολογημένα ίσως πολλοί από τους συνομιλητές μας θα σκεφτούν ότι καλό είναι να αλλάξουμε επιτέλους θέμα. Να πούμε και κάτι άλλο. Ελάτε όμως που τα κολλήματα είναι κολλήματα!

Αυτό είναι ένα το κρατούμενο. Διότι υπάρχει και μια καθημερινότητα που δεν σ’ αφήνει να αγιάσεις. Προσπαθώ λοιπόν να μην γυρίζω στα ίδια και τα ίδια και, αν το κάνω, να μην γίνομαι ιδιαίτερα κουραστικός. Γι’ αυτό θα σας πω σήμερα ένα ανέκδοτο που το άκουσα στο Άγιον Όρος.

Κάποτε, δυο κουμπάροι μπήκαν πεινασμένοι σε μια ψαροταβέρνα για να φάνε. Παράγγειλαν ψάρια, όμως ο ταβερνιάρης είχε μόνο δυο φρέσκες τσιπούρες, μόνο που η μια ήταν εμφανώς μεγαλύτερη από την άλλη.

Όταν τους τις έφερε καλοψημένες σε μια πιατέλα, ο ένας, ευγενικότατα, προτείνει στον άλλο να πάρει πρώτος μία στο πιάτο του. Εκείνος παίρνει τη μεγαλύτερη και αρχίζει να την καθαρίζει για να τη φάει.

Το άλλο πουλάκι:

«Μπράβο, κουμπάρε!»

Ήταν η αντίδραση του άλλου. Και η συνέχεια του διαλόγου:

-   Τι τρέχει κουμπάρε;

-   Επειδή διάλεξες πρώτος, πήρες το μεγαλύτερο ψάρι και άφησες για μένα το μικρό;

-   Γιατί, κακό είναι;

-   Κακό είναι, βέβαια!

-   Γιατί, εσύ, αν διάλεγες πρώτος, ποιο θα έπαιρνες;

-   Θα έπαιρνα το μικρότερο.

-   Ε, πάρ’ το, ρε κουμπάρε, και ξεκίνα γιατί θα κρυώσουν!

Αυτό ήταν το ανέκδοτο και είμαι βέβαιος ότι πολλοί θα αναρωτιέστε τι σχέση έχουν όλα αυτά με την αυτονόητη διαδικασία που είπαμε στην αρχή. Αν και κάποιοι ίσως το έχουν κιόλας υποψιαστεί. Είναι αυτονόητο αυτός που έχει το δικαίωμα της επιλογής να κάνει το καλύτερο για τον εαυτό του.

Όταν όμως δεν πρόκειται για τον εαυτό σου, αλλά για το κοινό καλό, για το καλό της χώρας;

Τότε, ποια είναι η αυτονόητη διαδικασία, η οποία μάλιστα είναι τόσο… αυτονόητη, που δεν μπορεί να «αναχθεί σε κεντρικό πολιτικό ζήτημα;

Νομίζω πως ήρθε η ώρα να σας θυμίσω ολόκληρη τη δήλωση του υπουργού Υγείας Ανδρέα Ξανθού: «Αξίζει τον κόπο να αναρωτηθούμε γιατί μια διαδικασία αυτονόητη στο παρελθόν έχει αναχθεί αυτές τις μέρες σε κεντρικό πολιτικό ζήτημα και νομίζω ότι πρέπει να σκεφτούμε πάρα πολύ καλά ποιο είναι αυτό το σύστημα που αντιδρά».

-   Μπράβο, ρε παιδιά, επειδή είστε κυβέρνηση πρέπει να βάλετε σε όλες τις θέσεις δικούς σας;

-   Γιατί, κακό είναι; Αυτή δεν είναι η… αυτονόητη διαδικασία;

-   Κακό είναι, βέβαια! Έτσι γινόταν παλιά. Είπαμε να το αλλάξουμε.

-   Γιατί, εσείς, αν ήσασταν στην κυβέρνηση, δεν θα βάζατε τους δικούς σας;

-   Όχι. Θα βάζαμε δικούς σας.

-   Ε, αυτό κάναμε κι εμείς, τι φωνάζετε, τότε;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Λίγο παρατραβηγμένο!

Διότι, η σωστή απάντηση της αντιπολίτευσης είναι πως «εμείς θα βάζαμε τους καλύτερους». Κι αυτό είναι ένα ζήτημα για το οποίο διαφωνώ με φίλους, εδώ και χρόνια. Όταν οι «άλλοι» έβαζαν σε κάθε κρατική θέση τα δικά τους παιδιά και πολλοί από «αυτούς» το θεωρούσαν απαράδεκτο, τους εξηγούσα ότι συχνά η διαδικασία είναι… αξιοκρατική!

Κι ας μην το καταλαβαίνει κανείς αυτό. Διότι υπήρχαν (και υπάρχουν) άνθρωποι που θεωρούν όσους σκέφτονται ίδια με εκείνους… φύσει ανώτερους. Τα «δικά μας παιδιά» δεν τα τοποθετούμε σε θέσεις μόνο και μόνο για να τα βολέψουμε, ίσως και καθόλου γι’ αυτό. Τα τοποθετούμε γιατί τα θεωρούμε πιο άξια από τα… παιδιά των άλλων.

Αυτό μπορεί να μην αποδεικνύεται από το βιογραφικό ή τα αντικειμενικά τους προσόντα, όμως, στη χειρότερη περίπτωση που όλα αυτά απουσιάζουν, είναι εκείνοι που… θα βοηθήσουν να διαχυθούν και να φτάσουν στον λαό οι κεντρικές πολιτικές αποφάσεις. Μπορούν να το κάνουν καλύτερα από τα παιδιά των άλλων, ακόμη κι αν εκείνα έχουν περισσότερα προσόντα.

Το πρόβλημα λοιπόν είναι στο πώς βλέπουμε τον ρόλο της δημόσιας διοίκησης.

Έτσι, το «αυτονόητο», για όσους έχουν διαποτιστεί με την κομματική λογική, είναι πως η δημόσια διοίκηση «ανήκει» στο κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία. Μόνον και μόνον όταν αυτό δεν είναι το δικό τους κόμμα, τότε θυμούνται την αξιοκρατία.

Δεν μπορούν όμως να αντιληφθούν πως κάποια στιγμή οι πολίτες ψήφισαν ακριβώς για να αλλάξουν αυτά τα αυτονόητα και ψήφισαν εκείνους που υποσχέθηκαν ότι δεν θα επαναλάβουν όσα γινόταν… «στο παρελθόν».

Βάλτε (κόσμο) τώρα που γυρίζει!