151222 ΒΟΡΕΙΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ειδήσεις από τον Βορρά.

Δυο ειδήσεις που μας ήρθαν αυτές τις μέρες από τον «ψυχρό» Βορρά της Ευρώπης απασχόλησαν την κοινή γνώμη κι εμάς. Η πρώτη κατέφθασε από τη Δανία και αφορά στην συμπεριφορά της χώρας προς τους πρόσφυγες που ζητούν εκεί άσυλο.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, η κυβέρνηση αποφάσισε πως είναι άδικο οι Δανοί φορολογούμενοι να αναλαμβάνουν τα έξοδα προσφύγων που… έχουν το κατιτίς τους. Έτσι, θα γίνεται έλεγχος και έρευνα κατά την είσοδο στη χώρα και, όσα χρήματα ή αντικείμενα μεγάλης αξίας βρίσκονται πάνω στους εισερχόμενους πρόσφυγες, θα κατάσχονται.

Τι εννοεί ο νόμος «μεγάλης αξίας»; Εννοεί οτιδήποτε πέρα από ένα κινητό, έναν προσωπικό υπολογιστή, το ρολόι τους, κοσμήματα όπως δαχτυλίδια γάμου και καμιά τετρακοσαριά δολάρια. Όλα τα υπόλοιπα χρήματα ή τιμαλφή θα πηγαίνουν σε κάποιο ταμείο για την ενίσχυση των προσφύγων.

Πώς σας φαίνεται; Έντιμο ή άτιμο; Δίκαιο ή άδικο;

Πριν αποφασίσετε να απαντήσετε σκεφθείτε κάτι ανάλογο που συμβαίνει στη χώρα μας. Είναι σωστό να κατάσχονται οι καταθέσεις (πάνω από ένα ποσό) ανθρώπων που δεν μπορούν να αποπληρώσουν το δάνειό τους;

Να το κάνω ακόμη πιο πρακτικό; Συμφωνείτε ή όχι κάποιος που δηλώνει άπορος (και όχι ανήμπορος) να πηγαίνει και να προσφέρει υποχρεωτικά έργο, βοηθώντας στο μαγείρεμα ή καθαρίζοντας τα σκεύη και τους χώρους από τους οποίους παίρνει το συσσίτιό του;

Δεν είναι εύκολη η απάντηση. Μοιάζει να εκμεταλλεύεσαι ανθρώπους που έχουν βρεθεί σε ανάγκη και ζητούν βοήθεια. Από την άλλη, μήπως είναι άδικο να γίνεται αποδέκτης βοήθειας ΚΑΙ εκείνος που έχει τον τρόπο του; Να μην βοηθά, στο βαθμό που μπορεί, ώστε έτσι να ωφελούνται περισσότεροι και περισσότερο όσοι έχουν μεγαλύτερη από εκείνον ανάγκη;

Αυτό που ίσως ενοχλεί είναι το καταναγκαστικό του πράγματος. Είναι σαν να υποχρεώνεις κάποιον να γίνει εθελοντής, να βοηθά συνανθρώπους του χωρίς πραγματικά να το αισθάνεται, να «προσφέρει» με το ζόρι…

Ίσως η λύση θα ήταν να δίνεται η δυνατότητα, μέσα από δομές και μορφές αυτοοργάνωσης, να συμμετέχουν στα δίκτυα βοήθειας και οι ίδιοι οι έχοντες ανάγκη, ο καθένας ανάλογα με τις δυνατότητές του, χωρίς όμως να υποχρεώνονται βίαια. Να έχουν οι ίδιοι την πρωτοβουλία παροχής βοήθειας στον εαυτό τους και στους ομοιοπαθείς. Τότε ίσως να μην χρειαζόταν «βίαια» μέτρα.

Το άλλο πουλάκι:

Πάμε και στην Ολλανδία;

Ας αλλάξουμε κλίμα, που λένε και στα δελτία ειδήσεων, και ας δούμε μια άλλη απόφαση η οποία μοιάζει πολύ μπερδεμένη. Σας διαβάζω από το διαδίκτυο: «Η ολλανδική κυβέρνηση αποφάσισε ότι είναι νόμιμο να προσφέρονται μαθήματα οδήγησης με αντάλλαγμα… σεξ, ωστόσο είναι παράνομο να προσφέρεται σεξ ως αντάλλαγμα για μαθήματα οδήγησης»!

Το πιάσατε με την πρώτη;

Γιατί εγώ δεν μπόρεσα. Κατέφυγα μάλιστα και στο πρωτότυπο δημοσίευμα από την DutchNews μήπως και βγάλω καμιά άκρη. Όχι ότι παίζω τα αγγλικά στα δάχτυλα, όμως, κάτι το πρωτότυπο, κάτι η αυτόματη μετάφραση, είπα θα καταλάβω τι συμβαίνει.

Τζίφος! Περισσότερο μπερδεύτηκα. «Οι σχολές οδηγών», λέει, «δεν παραβιάζουν τον νόμο, σε περίπτωση που πάρουν πληρωμή για τα μαθήματα με τη μορφή σεξουαλικής χάρης».

Παρακάτω όμως γράφει ότι δυο υπουργοί, απαντώντας σε σχετική ερώτηση, δήλωσαν ότι «η προσφορά μαθημάτων οδήγησης, σε αντάλλαγμα για σεξ, δεν ισοδυναμεί με πορνεία, δεδομένου ότι το σεξ δεν έχει πωληθεί. Ωστόσο, η αντίστροφη διαδικασία συναλλαγής, η προσφορά σεξ για μαθήματα οδήγησης θα ήταν παράνομη», ήταν η συνέχεια της δήλωσης.

Αναγκάστηκα να καταφύγω και σε μια άλλη βρετανική εφημερίδα, την Telegraph, (και σε μια άλλη αυτόματη μετάφραση), προκειμένου να βγάλω άκρη: «Δεν πρόκειται για προσφορά σεξουαλικής δραστηριότητας έναντι αμοιβής, αλλά για προσφορά ενός μαθήματος οδήγησης. Όταν προσφέρεται μια σεξουαλική πράξη αντί χρηματοπιστωτικής συναλλαγής τότε μιλάμε για πορνεία».

Φαίνεται δηλαδή πως η διαφορά έγκειται στο ποιος ζητάει και ποιος προσφέρει το αντάλλαγμα, δηλαδή το σεξ αντί της κανονικής αμοιβής, στην διαδικασία της συναλλαγής μεταξύ σχολής οδηγού και μαθητευομένου. Πράγμα που αποδεικνύεται μάλλον από το τι προηγείται.

Το σεξ δεν μπορεί να θεωρηθεί… προκαταβολή. Έτσι το μάθημα που ακολουθεί είναι ένα… αντίδωρο, θα λέγαμε, στην ευχαρίστηση που προηγήθηκε.

Επειδή όμως φαίνεται πως με παρόμοιο τρόπο πραγματοποιούνται και άλλες παροχές υπηρεσιών, το θέμα πήρε αυτή τη διάσταση.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι γίνεται με τους φόρους;

Όταν διάφοροι τεχνικοί υπολογιστών, υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι κ.λπ., κυρίως ερασιτέχνες, διαφημίζουν στο διαδίκτυο ότι προσφέρουν τις υπηρεσίες τους ως αντάλλαγμα σε προσφορά σεξουαλικής ικανοποίησης, τότε συμβαίνουν δύο τινά. Από τη μια πλήττονται οι αληθινοί επαγγελματίες που αντιμετωπίζουν ένα είδος αθέμιτου ανταγωνισμού και από την άλλη χάνονται έσοδα για το κράτος.

Αφήνω τα άλλου είδους κοινωνικά προβλήματα που μπορεί να προκύψουν, όπως το να βρίσκουν οι άντρες επιδιορθωμένες τις βλάβες του σπιτιού, χωρίς να έχουν αφήσει χρήματα στις συζύγους τους φεύγοντας το πρωί. Ξέρετε, το γνωστό ανέκδοτο με τη γυναίκα που δεν ήξερε να κάνει πίτες.

Από την άλλη, σκεφτόμαστε πως αυτά συμβαίνουν στον μακρινό και «ψυχρό» ευρωπαϊκό Βορρά και απασχολούν τις εκεί κυβερνήσεις, οπότε δεν πρέπει να ανησυχούμε. Εδώ, στη χώρα που έχει καταπολεμήσει την περιττή γραφειοκρατία, και οι πρόσφυγες εισέρχονται σαν σε ξέφραγο αμπέλι και οι παροχές υπηρεσιών πραγματοποιούνται χωρίς να ανακατεύουμε αποδείξεις και φορολογίες.

Απλά πράγματα!

 

Μετά έρχονται στη χώρα μας
και βρίσκουν τον παράδεισο!