151201 ΣΗΜΕΙΟΛΟΓΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ποιος ο λόγος να θέτεις προαπαιτούμενα;

Όταν θέλεις να είσαι με κάποιον άλλο, όταν, ας πούμε, είσαι ερωτευμένος, δεν θέτεις όρους και προϋποθέσεις. Τραβάς μπροστά και δεν σε νοιάζει τίποτε.

Όταν όμως έχεις σοβαρές αμφιβολίες, ή όταν δεν θέλεις και ψάχνεις τρόπο να το πεις, τότε θέτεις προαπαιτούμενα.

Κάπως έτσι ξεκίνησαν και τα προγαμιαία συμβόλαια, που δείχνουν ακριβώς την έλλειψη εμπιστοσύνης στον μελλοντικό σύντροφο και συνοδοιπόρο στη ζωή. Μπορεί να δείχνουν και έλλειψη εμπιστοσύνης στον ίδιο σου τον εαυτό, όμως, κατά βάση πρόκειται για το ίδιο πράγμα.

Από τους όρους, λοιπόν, που θέτει κανείς φαίνονται δυο πράγματα, πρώτα η εμπιστοσύνη που έχει στον άλλο και έπειτα η ειλικρινής ή όχι διάθεσή του για συνεργασία.

Μπορεί οι όροι αυτοί να υποχρεώνουν τον μελλοντικό «σύντροφο» σε ενέργειες και μέτρα που φοβάσαι ότι δεν θα τα έπαιρνε ποτέ από μόνος του.

Μπορεί όμως να είναι και τέτοιοι οι όροι που στην ουσία να μην θέλει ή να μην μπορεί να τους δεχτεί. Τότε χαλάει το… προξενιό και φαίνεται ότι η ευθύνη πέφτει σ’ εκείνον, ενώ είναι οι δικοί σου όροι που δεν βοήθησαν να προχωρήσει το πράγμα.

Σας θυμίζω την ταινία «ο Φανούρης και το σόι του», με τον αξέχαστο Μίμη Φωτόπουλο.

Γιατί όμως τα λέω όλα αυτά; Διότι το θέμα των ημερών είναι η συναίνεση και οι όροι κάτω από τους οποίους αυτή μπορεί να επιτευχθεί. Ειδικότερα θα ήθελα να σταθούμε στα… προαπαιτούμενα που έθεσε ο Βασίλης Λεβέντης, προκειμένου να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Τσίπρα.

Αν τους ρίξει κανείς μια ματιά, θα διαπιστώσει ότι τα «σημεία» αυτά είναι… λογικά. Δύσκολα θα διαφωνούσε κανείς με την ανάγκη να υλοποιηθούν προκειμένου όχι να αλλάξουν σημαντικά πράγματα, αλλά να δοθεί ένα στίγμα και ένα μήνυμα προς την κοινωνία.

Αν τους ρίξει μια δεύτερη ματιά, θα διαπιστώσει ότι τα «σημεία» αυτά είναι… παράλογα. Είναι αδύνατον να υλοποιηθούν από οποιαδήποτε κυβέρνηση, αν αυτή δεν θέλει την επόμενη μέρα να είναι αντιπολίτευση. Πρόκειται δηλαδή για «σημεία»… πιασάδικα, από αυτά που προτείνουν οι αντιπολιτεύσεις γνωρίζοντας ότι οι κυβερνήσεις δεν θα τα δεχτούν.

Το άλλο πουλάκι:

Εκείνα όμως τον παίζουν το ρόλο τους.

Να, σου λέει ο άλλος, εγώ ζητάω την «απόλυση από τη Βουλή υπαλλήλων που προσλήφθηκαν προκλητικά ως συγγενείς νυν και τέως βουλευτών» (1^ο σημείο) και η κυβέρνηση δεν το δέχεται. Πώς να της δώσω ψήφο εμπιστοσύνης;

 Ή ζητάω την «επιστροφή κάθε αποσπασμένου του δημοσίου στις υπηρεσίες όπου οργανικά ανήκει, με ελάχιστες εξαιρέσεις» (2^ο σημείο) και αυτοί το αρνούνται. Το σίγουρο όμως είναι ότι κάτι τέτοια μέτρα καμιά κυβέρνηση δεν τα θέλει, συμπεριλαμβανομένης και της αντιπολίτευσης που τα προτείνει, όταν έρθει στα πράγματα.

Δηλαδή, αν ο Βασίλης Λεβέντης ήταν κυβέρνηση, θα προχωρούσε στον «μέσω ειδικού σχεδίου εντοπισμό, με αναδρομή σε βάθος 10ετίας έρευνα, όλων των αργόμισθων του Δημοσίου, των ΔΕΚΟ, και την απόλυσή τους, ώστε και το Δημόσιο να καθαρίσει και να επιβραβευτούν οι ευσυνείδητοι δημόσιοι υπάλληλοι» (6^ο σημείο);

Ή στη «μείωση κατά 50% του μισθού όλων των αιρετών (από Πρόεδρο Δημοκρατίας, Πρωθυπουργό, υπουργούς, βουλευτές, δημάρχους, περιφερειάρχες, μητροπολίτες κ.α.), όπως αναφέρεται στο 3^ο σημείο, σύμφωνα με τις «δεσμεύσεις που έχει αναλάβει το κόμμα του απέναντι στην κοινωνία»;

Την «κοινωνία» τη ρώτησε;

Τι βλέπουμε εδώ; Βλέπουμε για άλλη μια φορά πως όταν βρίσκεται κάποιος στην αντιπολίτευση, ιδιαίτερα μάλιστα όταν είναι κόμμα πολύ μικρού ποσοστού, μπορεί να λέει ό,τι θέλει, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν, παρά μόνον στην «κοινωνία».

Το πράγμα αλλάζει όταν έρχεται η κακιά η ώρα που τα λόγια πρέπει να γίνουν πράξεις. Και να είστε σίγουροι ότι η ώρα αυτή φτάνει και για τον κύριο Λεβέντη. Όχι ότι… κινδυνεύει να γίνει κυβέρνηση, αλλά θα δούμε πόσο νερό θα βάλει στο κρασί των «9 σημείων», προκειμένου να στηρίξει (και αυτός) τον Αλέξη Τσίπρα. Που δήλωσε ότι τον συμπαθεί κιόλας. (Ο Λεβέντης δήλωσε ότι συμπαθεί τον Τσίπρα, όχι το αντίστροφο –μην παρεξηγηθούμε.)

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δηλαδή να μην υπάρχουν συναινέσεις;

Εσείς, οι τακτικοί φίλοι της στήλης, ξέρετε ότι θα ήμασταν οι τελευταίοι που θα υποστηρίζαμε κάτι τέτοιο. Από την πρώτη στιγμή αυτής της ιστορίας ήμασταν από εκείνους που λέγαμε πως «βούλιαξε που βούλιαξε το καράβι, να δούμε όλοι μαζί τι μπορούμε να περισώσουμε». Τη στιγμή που άλλοι έψαχναν να βρουν τον καπετάνιο για να τον κρεμάσουν και άλλοι ζητούσαν για να πάρουν το πηδάλιο στα χέρια υποσχόμενοι πως μόνοι τους θα οδηγήσουν το (βουλιαγμένο) καράβι σε ασφαλές λιμάνι.

Η συναίνεση, λοιπόν, είναι απαραίτητη. Αυτό μας το δείχνει και η πορεία άλλων χωρών που κατάλαβαν από νωρίς ότι πρέπει α προχωρήσουν σε αλλαγές τις οποίες να στηρίξουν (σχεδόν) όλοι μαζί. Και τώρα είναι εκεί που εμείς απλώς ονειρευόμαστε να φτάσουμε μετά από χρόνια, αν όλα πάνε καλά.

Εγώ, λοιπόν, αν ήμουν στη θέση των κομμάτων της αντιπολίτευσης, θα δεχόμουν πρόθυμα να συναινέσω με τον πρωθυπουργό, χωρίς μάλιστα να θέτω όρους και «σημεία». Εκτός από ένα και μοναδικό. Να ζητήσει μια δημόσια συγγνώμη. Από τους πολιτικούς για τις ύβρεις (πουλημένοι, δοσίλογοι, γερμανοτσολιάδες, μερκελιστές κ.λπ.) και από τους πολίτες για το παραμύθι του «άλλου δρόμου».

Μόνον αυτό!

Μια στιγμή να το… σημειώσω!