151130 ΝΕΟΚΤΙΣΤΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Η συναίνεση χτίζεται!

Να, βλέπετε τι παθαίνουμε εξαιτίας αυτού του παράξενου Ενεστώτα που έχουμε στη γλώσσα μας; Δεν μπορούμε να πούμε εκείνο ακριβώς που θέλουμε. Μετά σου λένε «η πλουσιότερη γλώσσα στον κόσμο» και άλλα τέτοια χαρούμενα.

Κοιτάξτε σε πόσες και διαφορετικές περιπτώσεις χρησιμοποιούμε τον Ενεστώτα και θα καταλάβετε τι εννοώ.

Όταν περιγράφουμε μια πράξη ή δραστηριότητα η οποία εξελίσσεται ταυτόχρονα σχεδόν με τη στιγμή που μιλάμε:

«Ο διαιτητής σφυρίζει τη λήξη του αγώνα».

Όταν θέλουμε να δείξουμε ότι υπάρχει μια πάγια και δοκιμασμένη μέθοδος για να πετύχουμε το αποτέλεσμα που επιδιώκουμε:

«Στην ανηφόρα κατεβάζουμε ταχύτητα και έτσι το αυτοκίνητο τραβάει καλύτερα.

Όταν αναφερόμαστε σε μια συνήθεια:

«Ο παππούς πίνει τον καφέ του γλυκύβραστο».

Ή όταν αναφερόμαστε σ’ ένα γεγονός που η εμπειρία μάς έχει δείξει ότι χαρακτηρίζεται από κανονικότητα και σταθερότητα:

«Όποτε έρχομαι στο δωμάτιό σου σε βλέπω να παίζεις στον υπολογιστή».

Όταν παρουσιάζουμε μια ιδιότητα που θεωρούμε μόνιμη και σταθερή, ή που δεν μπορεί (πλέον) να αλλάξει:

«Ο Τσιτσάνης είναι καταπληκτικός στις καλοδουλεμένες εισαγωγές του, ενώ ο Παπαϊωάννου θεωρείται άσος στον αυτοσχεδιασμό».

Όταν παραθέτουμε μια γενικά αποδεκτή διαπίστωση ή μια επιστημονική αλήθεια:

«Η ροπή αδράνειας εξαρτάται από την ποσότητα και την κατανομή της μάζας του σώματος».

Ή όταν αναφερόμαστε σε ένα προγραμματισμένο γεγονός:

«Το ματς το δείχνει η ΕΡΤ, την Τετάρτη, στις δέκα παρά τέταρτο».

Υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις, όπως ο περίφημος στη λογοτεχνία «ιστορικός Ενεστώτας» (η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι) ή ο πρόσφατος στην πολιτική «προεκλογικός Ενεστώτας» («προχωράμε στη σταδιακή κατάργηση του ΕΝΦΙΑ», λέμε τώρα…), φοβάμαι όμως ότι θα καταλήξουμε μάθημα ελληνικών.

Το άλλο πουλάκι:

Ας ξαναγυρίσουμε στη συναίνεση…

Όταν λέμε «η συναίνεση χτίζεται» δεν εννοούμε ότι χτίζεται αυτή τη στιγμή, αυτές τις μέρες, πράγμα άλλωστε που αποδείχθηκε και από το φιάσκο στο οποίο κατάληξε η, υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών.

Χρειάζεται δηλαδή να υπάρχει αυτό που θα λέγαμε… κουλτούρα συναίνεσης, κουλτούρα συνεργασίας, στοιχεία που απουσιάζουν τελείως από την ελληνική πραγματικότητα, όχι μόνον την πολιτική.

Υποτίθεται ότι, εδώ και χρόνια, προσπαθούμε να καθιερώσουμε στα σχολεία μας την περίφημη «ομαδοσυνεργατική διδασκαλία» και το μόνο που κατορθώσαμε είναι να βάζουμε τα παιδιά να κάθονται σε ομάδες, σπανίως όμως να εργάζονται ομαδικά.

Αυτά στο δημοτικό, γιατί, όσο ανεβαίνουμε βαθμίδα, επικρατεί ο απόλυτος ατομικισμός, με αποκορύφωμα τις εισαγωγικές εξετάσεις, όπου γίνεται «ο θάνατός σου η ζωή μου».

Αποτέλεσμα; Γινόμαστε πολίτες, κάποιοι γίνονται και πολιτικοί, και δεν έχουμε την παραμικρή εμπειρία από συνεργασίες.

Στον άλλο βλέπουμε μόνο τον αντίπαλο, τον εχθρό, που κοιτάει να αποκομίσει κέρδη από τη δική μας επιτυχία. Δεν σκεφτόμαστε πως από ένα θετικό αποτέλεσμα μπορούμε να είμαστε κερδισμένοι όλοι και, αν μιλάμε για πολιτική, να κερδίσει ο τόπος.

Κοιτάξτε λίγο τι έγινε τα τελευταία χρόνια με τις προσπάθειες συναίνεσης. Όλες, από την αρχή της κρίσης, υπονομεύτηκαν και είχαν μηδενικά αποτελέσματα. Το πρόβλημα όμως είναι ότι η κάθε προσπάθεια αφήνει πίσω της ένα κακό προηγούμενο, προκαταλαμβάνει όλες εκείνες που θα ακολουθήσουν.

Τι έκανες εσύ όταν ήσουν στην αντιπολίτευση; Γιατί δεν δέχτηκες τότε να συναινέσεις; Φοβήθηκες να αναλάβεις μέρος του πολιτικού κόστους; Άφησες την κυβέρνηση να δεχτεί όλη την πολιτική φθορά; Κρύφτηκες στη ασφάλεια της αντιπολιτευτικής τακτικής;

Ε, το ίδιο θα κάνουμε τώρα κι εμείς.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Έτσι όμως δεν πάει μπροστά ο τόπος.

Η συναίνεση χτίζεται και καλό είναι να μην πηγαίνει χαμένη κάθε, μικρή έστω, πρόοδος. Η σημερινή αντιπολίτευση προσπάθησε να κάνει μια μικρή (κατ’ εκείνους μεγάλη) υπέρβαση, όταν ψήφισε το καλοκαίρι το νέο Μνημόνιο.

Δυστυχώς, η πρόοδος αυτή δεν αξιοποιήθηκε όπως έπρεπε από τον πρωθυπουργό και αυτή είναι μια μετριοπαθής κριτική. Στην πραγματικότητα ο κύριος Τσίπρας άδειασε τους αντιπάλους του, αμέσως μετά τη στήριξη που ζήτησε και  πήρε. Πρώτα έσπευσε να πάει εντελώς αιφνιδιαστικά σε εκλογές και έπειτα, κατά τις επόμενες συγκρούσεις στη Βουλή, δεν έπαψε να χρησιμοποιεί ως επιχείρημα το… «μη μιλάτε γιατί κι εσείς ψηφίσατε το μνημόνιο».

Δικαίως, λοιπόν, οι άλλοι προσήλθαν στη σύσκεψη με πολλές επιφυλάξεις. Κακώς προσήλθαν έχοντας (προ)αποφασίσει να πουν όχι σε οποιαδήποτε πρόταση για συνεργασία. Όταν διακυβεύεται το μέλλον του τόπου, δεν χωράνε πείσματα και μικροεγωισμοί. Ακόμη και αν θεωρούν κάποιοι ότι τα κόμματά τους ζημιώθηκαν πολιτικά από τη στήριξη που έδωσαν το καλοκαίρι, πρέπει να δουν το συνολικότερο συμφέρον.

Καλό θα ήταν βέβαια γι’ αυτούς να αφήσουν τον κύριο Τσίπρα να βγάλει μόνος του από την τρύπα το φίδι του ασφαλιστικού, όμως κάποια στιγμή πρέπει να φανεί και έμπρακτα αυτό που όλοι υποστηρίζουν. Πως δεν γίνεται να αποφασίζονται μέτρα που αφορούν όλη την κοινωνία από μια μικρή, ισχνή, πλειοψηφία στη Βουλή.

Δίνεται έτσι στην κοινωνία, για άλλη μια φορά, το λάθος μήνυμα ότι υπάρχουν και άλλοι, πιο εύκολοι τρόποι, που τους γνωρίζει η αντιπολίτευση και θα τους εφαρμόσει όταν γίνει κυβέρνηση. Είδαμε όμως πού μας έφτασε αυτή η τακτική.

Συναίνεση, λοιπόν, με μια μόνο μικρή, διδακτική υποσημείωση.

Την οποία θα σας πω αύριο.

Ναι σε όλα!