151104 ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

«Τα δικά μας παιδιά…»

Έχουμε την τύχη (!) το τελευταίο διάστημα να παρακολουθούμε μια μοντέρνα εκδοχή της παλαιότερης και γνωστής σε όλους μέριμνας των κομμάτων για τους ψηφοφόρους τους. Για εκείνους που θεωρούν ψηφοφόρους τους.

Δεν θέλω να μιλήσω για την περίπτωση των καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών που ξαφνικά(;) βρέθηκαν υπάλληλοι σε δικαστικές υπηρεσίες της χώρας! Ή, μάλλον, θα μιλήσω.

Οι εν λόγω κυρίες (καλύτερα να τις πω αγωνίστριες) προσλήφθηκαν ως καθαρίστριες ΥΕ, δηλαδή απόφοιτες γυμνασίου, και τώρα μετατάχτηκαν ως υπάλληλοι δικαστηρίων ΠΕ, δηλαδή πανεπιστημιακής εκπαίδευσης.

Αν δεν κάνω λάθος, ένας υποψήφιος δεν δικαιούται να πάρει μέρος σε κάποιον διαγωνισμό, αν έχει προσόντα μεγαλύτερα από εκείνα που αυτός ο διαγωνισμός προβλέπει. Δεν μπορεί δηλαδή ένας πτυχιούχος του πανεπιστημίου να είναι υποψήφιος για θέση που απαιτείται απολυτήριο λυκείου. Μπορεί πιθανότατα να αποποιηθεί το πτυχίο του, ώστε να μην το εμφανίσει αργότερα ως προσόν για την μισθολογική και βαθμολογική εξέλιξή του.

Αυτό γίνεται κυρίως για να προστατευτούν και να μπορούν να βρουν εργασία ανάλογων απαιτήσεων, π.χ. καθαρίστριες, και όσοι έχουν λίγα προσόντα, αφού στη χώρα μας, μια πέτρα να ρίξεις, θα πετύχεις πτυχιούχο πανεπιστημίου, πιθανότατα με μεταπτυχιακό!

Οι συγκεκριμένες, λοιπόν, αγωνίστριες ή δεν είχαν καθόλου πτυχίο ή το απέκρυψαν εξαπατώντας τον διαγωνισμό κατά την πρόσληψή τους. Τώρα, λέει ο υπουργός Δικαιοσύνης, αξιολογήθηκαν από Συμβούλια και, με νόμιμο, όπως τονίζει, τρόπο, μετατάχτηκαν σε διοικητικές θέσεις σε δικαστήρια. Έγιναν μάλιστα από μερικής απασχόλησης πλήρους, δηλαδή «τρούπωσαν», όπως έλεγε κι ο Κώστας Βουτσάς.

Έτσι είναι. Σ’ αυτή τη ρημαδοχώρα «ο αγώνας… πάντα δικαιώνεται» και δεν είναι τυχαίο ότι το μοναδικό επιχείρημα από τα εκατοντάδες σχόλια κάτω από τις σχετικές ειδήσεις είναι «και οι άλλοι τα ίδια κάνανε»!

Λες και ο λαός ψήφισε το «νέο» για να κάνει τα ίδια με το «παλιό». Ή μήπως γι’ αυτό ακριβώς το ψήφισε και εμείς κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου, ζώντας εκτός πραγματικότητας;

Εν πάση περιπτώσει όμως, δεν εννοούσαμε αυτό, όταν λέγαμε για μια μοντέρνα εκδοχή της μέριμνας για τα «δικά μας παιδιά».

Το άλλο πουλάκι:

Δείτε λίγο τις… κινήσεις για το 23%.

Καλά καταλάβατε, την επιβολή ΦΠΑ στα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια εννοώ. Πήρατε είδηση πώς αντιμετωπίζουν τα θέμα τα αριστερά (λέμε, τώρα) κόμματα, που διαμορφώνουν την πολιτική τους με ταξικά κριτήρια;

Δεν είναι ψηφοφόροι μας, λέει ο ένας, οπότε… ας κόψουν τον λαιμό τους. Είναι ψηφοφόροι μας, λέει ο άλλος και τρέχει να τους υπερασπιστεί, ζητώντας την κατάργηση του φόρου.

Δυο όψεις αυτής της μοντέρνας εκδοχής που σας λέγαμε.

Το αξιοπρόσεκτο είναι πως και οι δυο μιλούν για τους ίδιους ανθρώπους, τους οποίους οι μεν θεωρούν «λαϊκές οικογένειες» και οι δε έχοντες και κατέχοντες.

«Πρόκειται για μέτρο», λέει το ΚΚΕ, «που επιβραδύνει (sic) ραγδαία τον οικογενειακό προϋπολογισμό εκατομμυρίων εργαζομένων και αντικειμενικά θα ορθώσει νέα εμπόδια στην πρόσβαση των παιδιών στη μόρφωση».

Διότι «οι λαϊκές οικογένειες προσπαθούν μέσω της παραπαιδείας ή και άλλων παράλληλων ιδιωτικών δομών να καλύψουν τις ελλείψεις του δημόσιου σχολείου».

Στο σημείο αυτό δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να σας μεταφέρω το παράπονο φίλου (άριστου) καθηγητή, ο οποίος προσφέρθηκε να διδάξει, εννοείται αφιλοκερδώς, στο «κοινωνικό φροντιστήριο», το οποίο λειτουργεί δωρεάν για τους μαθητές που επιθυμούν να το παρακολουθήσουν.

Σας πληροφορώ, όπως με πληροφόρησε και αυτός, ότι, όταν μπήκε στην τάξη, είδε πως υπήρχε ένας (αριθμός ένας) μαθητής! Μόνο. Φαίνεται πως όλοι οι υπόλοιποι, των «λαϊκών οικογενειών» που θα έλεγε και το ΚΚΕ, είναι της γνώμης πως… «αν δεν το πληρώσεις, δεν το ευχαριστιέσαι»!

Επανέρχομαι.

Καλά, θα μου πει κάποιος, αντιπολίτευση είναι το ΚΚΕ και προσπαθεί να μαζέψει ψήφους από όπου μπορεί, ακόμη και από τους πελάτες των ακριβών ιδιωτικών σχολείων. Όμως με την (δεύτερη φορά Αριστερά) κυβέρνηση τι γίνεται;

Αυτοί το είδαν διαφορετικά. Ποιος μας ψηφίζει από τους μεγαλοαστούς που έχουν τη δυνατότητα να πληρώνουν τόσο μεγάλα δίδακτρα; Ελάχιστοι. Άρα ελάχιστο θα είναι και το πολιτικό κόστος για το κόμμα μας από την εφαρμογή του μέτρου.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Κυβέρνηση όλων των Ελλήνων.

Μόνο που πολιτεύεται με γνώμονα τα δικά της και τα ξένα παιδιά. Τα δεύτερα ας πληρώσουν, έχουν δεν έχουν, τουλάχιστον από αυτούς δεν έχει να χάσει το κόμμα ψήφους. Άσε που, φορολογώντας τους, δίνουμε και ένα αριστερό στίγμα, σε όσους λίγους αμφισβητούν ακόμη την αριστεροσύνη μας.

Σ’ αυτό το πλαίσιο, κάποιοι στην κυβέρνηση δεν διστάζουν να ομολογήσουν και ανοιχτά το σκεπτικό τους, για να μην πω να καμαρώσουν κιόλας γι’ αυτό. Είδαμε να γίνεται όχι μόνο για τον ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση, αλλά ακόμη και για τα capital controls που υποτίθεται ότι δεν θα έπληγαν ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ.

Μ’ αυτές όμως τις δημόσιες ομολογίες, έχουμε, εκτός από αυτή τη μοντέρνα εκδοχή της μέριμνας για τα «δικά μας παιδιά», και μια νέα έκφραση πολιτικού κυνισμού. Ιδιαίτερα στις περιπτώσεις που τέτοιου είδους κυνικές δηλώσεις δεν… ξεφεύγουν από εκείνους που τις κάνουν, αλλά γίνονται συνειδητά.

Εκτός και αν, στο πνεύμα της νέας γλώσσας, τον βαφτίσουμε και αυτόν «πολιτική ειλικρίνεια» και «θαρραλέα ομολογία του ταξικού διαχωρισμού των πολιτών».

Για τον ΦΠΑ όμως στα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια θα τα ξαναπούμε.

Ο αγώνας πάντα δικαιώνεται!