151124 ΑΝΙΚΑΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Δυο γαϊδουριών άχυρα…

Διάβασα πολλά σχόλια για τη δυσκολία του εγχειρήματος να στήσεις μια αξιόπιστη εκλογική διαδικασία και ψηφοφορία μέσω ηλεκτρονικού υπολογιστή. Όλα κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για μια απλή και συνηθισμένη εφαρμογή.

Κι όμως! Η Νέα Δημοκρατία κατάφερε να αποδείξει (για άλλη μια φορά) πως αυτό που ψάχνουμε και δεν μπορούμε να καταφέρουμε σ’ αυτή την έρημη χώρα είναι το απλό και το εύκολο.

Παραφράζω την τελευταία σκηνή με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα στο αστυνομικό τμήμα, από την καταπληκτική ταινία «Τζήνη, Τζένη» (Γκόρτζος):

-Και θέλει να γίνει και κυβέρνηση.

-Έλα, ντε.

-Ορίστε;

-Συγγνώμη.

-Σωστά!

Ξέρω πως μια συνηθισμένη στάση σ’ αυτόν τον τόπο είναι το «έλα, μωρέ, και τι έγινε, θα μπορούσε να συμβεί και στον καθένα». Ξέρω πως άμα μιλήσεις για ευθύνες θα σου πουν ότι το κάνεις για να υποστηρίξεις κάποιον από τους υποψήφιους. Θέλω όμως να σας εξομολογηθώ ότι σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις νοσταλγώ τον Στρατό!

Ναι, ναι, τον περήφανο ελληνικό Στρατό, όπου, μόλις γίνει κάποια στραβή, πρώτα πέφτουν οι φυλακές και μετά αναζητείται ο υπεύθυνος, προκειμένου να… τιμωρηθεί. Όσοι εμπλέκονται με το «τυχαίο» συμβάν την τρώνε την καμπάνα τους, μόνο και μόνο γιατί δεν μπόρεσαν να προβλέψουν και να αποτρέψουν το… τυχαίο.

Αυτό έχει ένα καλό. Όχι ότι την επόμενη φορά το τυχαίο θα αποφευχθεί, αλλά, τουλάχιστον αποδίδονται κάπου ευθύνες. Δεν μπορεί ένα σύστημα να (φαίνεται ότι) είναι αφημένο στην τύχη. Καλώς ή κακώς υπάρχουν άνθρωποι που το διαχειρίζονται, που είναι υπεύθυνοι γι’ αυτό, που πληρώνονται για να κάνουν τη συγκεκριμένη εργασία…

Βέβαια, στην πολιτική, δεν πέφτουν φυλακές (εκτός πολύ ακραίων περιπτώσεων). Εκεί υπάρχει η περίφημη εφεύρεση που λέγεται «πολιτική ευθύνη», την οποία αναλαμβάνουν κάποιοι και… ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Το άλλο πουλάκι:

Τι είναι η πολιτική ευθύνη;

Είναι ένα τίποτα. Η δικαιολογία για να μην πληρώνουν την πραγματικοί ζημιά οι υπεύθυνοι. Σε περιπτώσεις μάλιστα όπως των υποψηφίων της Νέας Δημοκρατίας, ακόμη και αυτή δεν τολμά να την αναλάβει κάποιος, παρά κοιτάζουν να την επιμεριστούν όλοι μαζί, δηλαδή κανένας.

«Θα παραιτηθώ, αν παραιτηθούν και οι άλλοι…»

Γιατί, ρε φίλε;

Ή πιστεύεις ότι κάπου έφταιξες, οπότε παραιτείσαι άσχετα από το τι θα κάνουν οι υπόλοιποι, ή πιστεύεις πως δεν έχεις καμιά ευθύνη οπότε άσε τον υπεύθυνο να πληρώσει τη νύφη. Τι θα πει ή όλοι μαζί ή κανένας;

Το φιάσκο όμως με την ψηφοφορία στη Νέα Δημοκρατία, το κόμμα –θυμίζω- που, την τελευταία φορά που βρέθηκε (χωρίς κηδεμονία) στην κυβέρνηση, διπλασίασε μέσα σε πέντε χρόνια το χρέος της χώρας, έχει και άλλες προεκτάσεις. Μας δίνει την ευκαιρία να δούμε και πάλι μερικά από τα στραβά αυτού του τόπου.

Το πρώτο είναι η γνωστή μας από χιλιάδες περιπτώσεις συνωμοσιολογία. Υπάρχουν πολλοί που υποστηρίζουν ότι δεν πρόκειται για γνήσια και αγνή ανικανότητα, αλλά «κάτι κρύβεται από πίσω». Πιθανότατα όχι (αυτή τη φορά) ο διεθνής Σιωνισμός, αλλά κάποιοι που είχαν λόγους να αναβληθεί ή να γίνει με άλλο τρόπο η διαδικασία.

Το αντιφατικό σ’ αυτή την περίπτωση είναι πως, κατά τους θιασώτες των θεωριών αυτών,  λόγους για να συμβεί κάτι τέτοιο είχαν όλοι οι υποψήφιοι. Ανάλογα με το ποιον υποστηρίζει ο καθένας, προσαρμόζει τη θεωρία.

Υπάρχει όμως και μια που τους καλύπτει όλους και θα σας την αναφέρω:

Οι εκλογές θα γίνουν, αν γίνουν, μετά από μερικές εβδομάδες. Μέχρι τότε η κυβέρνηση θα έχει περάσει όλα τα δύσκολα μέτρα για τις συντάξεις και τους αγρότες. Όταν, λοιπόν, στο μέλλον θα αναζητηθούν ευθύνες και από τη σημερινή αντιπολίτευση, αυτοί θα μπορούν να ισχυριστούν πως… δεν πρόσεχαν στο μάθημα, γιατί είχαν τις εσωκομματικές τους διαδικασίες.

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που αναδεικνύεται από το φιάσκο των εκλογών:

«Είδατε», λένε πολλοί, «που η ελεύθερη αγορά και ο ανταγωνισμός υποτίθεται ότι θα λύσουν όλα τα προβλήματα; Αν γινόταν αυτό από μια δημόσια υπηρεσία, θα λέγατε χίλια δυο για το άχρηστο δημόσιο. Τώρα που την πατάτα την έκανε ιδιωτική εταιρία, τσιμουδιά!»

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Έχουν, εν μέρει, δίκιο.

Μόνο που, και σ’ αυτή την περίπτωση, παραβλέπουμε ένα πολύ σημαντικό γεγονός. Στη χώρα μας δεν υπάρχει πραγματικός ιδιωτικός τομέας. Το μεγαλύτερο τμήμα του συναλλάσσεται με (και ζει από) το δημόσιο.

Απαραίτητη προϋπόθεση για τη σωστή λειτουργία του ιδιωτικού τομέα είναι ο υγιής ανταγωνισμός και η αξιοκρατία που (υποτίθεται) ξεχωρίζει τους άξιους επαγγελματίες από τους σκάρτους.

Όταν οι δουλειές γίνονται με ύποπτες αναθέσεις, όταν διεκδικούν και παίρνουν έργα άνθρωποι αποδεδειγμένα αναξιόπιστοι και ανίκανοι, όταν ο «γνωστός του γνωστού» και ο «δικός μας» παραγκωνίζουν τον ικανότερο και πιο οικονομικό, τότε δεν μιλάμε για ελεύθερη οικονομία. Απλώς λέμε ότι το ελληνικό δημόσιο κατάφερε να κάνει και την αγορά σαν τα μούτρα του.

Με τούτα και με εκείνα όμως, κινδυνεύουμε και εμείς να χάσουμε την ουσία της υπόθεσης. Και αυτή είναι πως στη δύσμοιρη χώρα μας, αυτούς τους κρίσιμους καιρούς, δεν υπάρχει το πολιτικό προσωπικό και οι δυνάμεις εκείνες στις οποίες μπορείς να ελπίσεις. (Όχι ότι εμείς τουλάχιστον ελπίσαμε ποτέ στη Νέα Δημοκρατία!)

Για άλλη μια φορά σκέφτεσαι πόσο δίκιο είχε τελικά ο Χατζιδάκις που έλεγε –σε ανύποπτο χρόνο- «ας φέρουμε τους Γερμανούς να μας κυβερνήσουν, για να ασχοληθούμε εμείς με τα ουσιώδη».

Αφού δεν το ‘χουμε!

Άξιοι!