ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Σεπτέμβριος 2019. Συμπληρώθηκαν είκοσι συναπτά έτη από τη μέρα που αποφασίσαμε να σχολιάζουμε σε καθημερινή βάση τον κοινωνικό και πολιτικό μας βίο. Αυτός ο κύκλος έκλεισε. Δείτε εδώ το αποχαιρετιστήριο κείμενο.

Πάμε για άλλα; Ποιος ξέρει;

Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2015

151102 ΔΥΣΑΡΕΣΤΗΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:
Κουβέντες…

Είχα δυο ενδιαφέρουσες συζητήσεις τις μέρες που πέρασαν. Η πρώτη με έναν αγαπημένο ξάδελφο, που ζει μακριά από τα εγκόσμια και έτσι δεν έχουμε την ευκαιρία να συνομιλούμε πολύ συχνά.
«Βλέπεις καμιά ελπίδα να αλλάξει κάτι;» ήταν το αγωνιώδες ερώτημά του.

Κάποιοι άνθρωποι φαινομενικά μόνο ζουν… εκτός του κόσμου τούτου, στην πραγματικότητα αντιλαμβάνονται τα τεκταινόμενα και τις εξελίξεις πολύ καλύτερα από τους περισσότερους. Το ερώτημα δεν μιλούσε για την ορατή ή μη βελτίωση της οικονομικής πραγματικότητας στο προσεχές μέλλον.

Το ερώτημα ήταν πολύ ουσιαστικό. Υπονοούσε τις παθογένειες του συστήματος που οδήγησαν τη χώρα στην κρίση και στο χείλος του γκρεμού. Υπονοούσε ακόμη (τι υπονοούσε, το έλεγε σαφώς) πως αυτές δεν έχουν εκλείψει και, το χειρότερο, δεν φαίνεται πως υπάρχει πολιτική βούληση να απαλλαγούμε από αυτές.

Τι να του απαντούσα; Του είπα αυτά που συζητάμε τόσα χρόνια τώρα εδώ. Ότι η κρίση ήταν μια καλή ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε τα στραβά και τα εντελώς παράλογα που υπήρχαν στη χώρα μας. Αυτά που, αν τα συζητήσεις ψύχραιμα με οποιονδήποτε και τα δεις ένα προς ένα, θα συμφωνήσετε ότι πρέπει να αλλάξουν.

Όταν όμως του μιλήσεις για τις αλλαγές που χρειάζονται και όταν δει πως αγγίζουν και τον ίδιο, τότε θα αρχίσουν οι αντιρρήσεις: «Σιγά, μωρέ, αυτό είναι το πρόβλημα; Δεν βλέπεις που οι άλλοι…»
Το κακό είναι ότι το ίδιο λένε (λέμε) και όλοι οι «άλλοι», έτσι που ποτέ να μην γίνεται μια σωστή αρχή.

Θα σας δώσω ένα μικρό παράδειγμα, φαινομενικά άσχετο, που είμαι βέβαιος ότι κι εσείς θα πείτε… «ε, αυτό είναι το πρόβλημα;»
Την επομένη της 28ης Οκτωβρίου, ένα σωρό Σχολεία πήγαν… περίπατο, γιατί έτσι «το θέλει η παράδοση»!

Επειδή μάλιστα η έννοια του «περιπάτου» (δηλαδή βλέπω καλή μέρα και αποφασίζω να… την κάνω) δεν υφίσταται πλέον, εδώ και χρόνια, οι πιο διορατικοί προέβλεψαν και το έβαλαν στον τριμηνιαίο προγραμματισμό του Σχολείου τους, ότι δήθεν εκείνη τη μέρα θα βγουν στη φύση να δουν… το φθινόπωρο, δηλαδή να πάνε τον παλιό καλό περίπατο μετά την παρέλαση.
(Το ότι και μεθαύριο, την Τέταρτη, θα είναι τα Σχολεία κλειστά λόγω συνέλευσης και εκλογών των δασκάλων αποτελεί ασήμαντη λεπτομέρεια.)

Το άλλο πουλάκι:
Να σας πω για τη δεύτερη κουβέντα.

Με καλό φίλο, που επίσης είχα να τον δω πολύ καιρό. Βρεθήκαμε στην ουρά για την πληρωμή του ΕΝΦΙΑ και το ρίξαμε στο καλαμπούρι για να διασκεδάσουμε την πλήξη και τον πόνο μας.
Ας επιτελέσουμε το «εθνικό μας καθήκον», λέγαμε, ενθυμούμενοι την υπουργό κυρία Βαλαβάνη, η οποία ξεκίνησε από το «δεν πληρώνω», για να καταλήξει μάλλον πάλι κάπου εκεί.

Ο φίλος μου θέλησε να με πειράξει: «Από εσάς πρέπει να τα πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ, εμείς, που ήμασταν δικά τους παιδιά, θα έπρεπε κανονικά να τη γλιτώσουμε!»
Ύστερα πήγε να το γυρίσει στο σοβαρό: «Εσύ θα πρέπει να είσαι ευχαριστημένος, αφού η κυβέρνηση κάνει όλα όσα υποστήριζες από την αρχή -δεν άφησε τίποτε που να μην το υλοποιήσει».

Για να μπείτε στο πνεύμα, θα σας πω ότι ο φίλος αυτός, αμέσως μετά τις πρώτες κωλοτούμπες του ΣΥΡΙΖΑ, με ρωτούσε εναγωνίως αν οι άνθρωποι γνώριζαν πως οι προεκλογικές τους υποσχέσεις ήταν ανεφάρμοστες –οπότε έλεγαν συνειδητά ψέματα- ή δεν το γνώριζαν -οπότε ήταν πολιτικά αφελέστατοι.

Θυμάμαι πως του είχα απαντήσει ότι δεν έχει και μεγάλη διαφορά για τη χώρα και πως η ουσία είναι ότι εκείνος, επιστήμονας άνθρωπος, πίστεψε στο σκίσιμο των μνημονίων και στα νταούλια και τους ψήφισε.
Από τότε είχα να τον δω…

Η τωρινή παρατήρησή του όμως με έκανε να σκεφτώ λίγο. Είναι σωστό αυτό που είπε; Μήπως τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε φόρα και ψηφίζει αβέρτα τους μνημονιακούς νόμους και τα προαπαιτούμενα κάποιοι θα έπρεπε να είμαστε ευχαριστημένοι;
Αυτό θέλαμε… «από την αρχή»; Αυτή ήταν η… «δική μας» πρόταση για έξοδο από την κρίση, κυρίως όμως για αλλαγή των παθογενειών που μας οδήγησαν σ’ αυτήν;

Και ένα τρίτο πουλάκι:
Κανονικά, δεν θα έπρεπε να ρωτάμε.

Εσείς, οι επί χρόνια συνομιλητές μας, θα έπρεπε να γνωρίζετε ποια ήταν η στάση μας… «από την αρχή» και να καταλαβαίνετε γιατί σήμερα δεν είμαστε «ευχαριστημένοι» με την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα.

Θα το πω όμως ακόμη μια φορά, με όσο πιο απλά λόγια μπορώ. Αφήνω κατά μέρος το γεγονός ότι τα σημερινά μέτρα είναι πολύ πιο επώδυνα, χάρη στην… περήφανη διαπραγμάτευση του ΣΥΡΙΖΑ και τα capital controls, με ό,τι αυτό σήμανε για την οικονομία και τους πολίτες.

Τα μέτρα, τα όποια μέτρα, πρέπει να συνοδεύονται από μια (προσπάθεια για) αλλαγή νοοτροπίας. Η απαλλαγή από το κομματικό κράτος, η αξιοκρατία σε όλες τις εκφάνσεις του δημόσιου βίου, η θέσπιση κανόνων και η τήρηση των νόμων, ο περιορισμός του κράτους στα… απολύτως απαραίτητα, η εκ βάθρων αλλαγή του συνδικαλισμού, ο σεβασμός στη δημόσια περιουσία, η τιμωρία της αυθαιρεσίας, οι αλλαγές στην παιδεία…

Θα μπορούσα να αραδιάζω ώρες, σταματώ όμως εδώ, για να σας καλέσω να τα σκεφτείτε όλα αυτά μόνα τους και σε συνδυασμό.
Και μετά να σας ρωτήσω: Σε ποιους από τους παραπάνω τομείς βλέπετε να αλλάζει κάτι;

Ξέρετε ποιο είναι το χειρότερο; Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να προωθήσει τέτοιου είδους αλλαγές, όχι μόνο γιατί πολλές από αυτές δεν τις πιστεύει, αλλά, κυρίως επειδή, όσο καιρό ήταν στην αντιπολίτευση, καλλιέργησε το κλίμα ώστε να μην τις πιστεύει ούτε να τις επιθυμεί μεγάλο μέρος των πολιτών.

Πώς, λοιπόν, να «είμαστε ευχαριστημένοι»;
Στα ίδια!

Δεν υπάρχουν σχόλια: