151118 ΑΝΤΙΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Νομίζω τώρα το καταλάβατε.

Ο λόγος για τον οποίο, τόσον καιρό, δεν μιλούσα καθόλου για το «προσφυγικό» είναι πλέον πολύ ξεκάθαρος. Δεν ήξερα τι να πω.

Προλαβαίνω την ερώτησή σας: Δηλαδή, για όλα τα άλλα θέματα με τα οποία καταπιάνεσαι καθημερινά έχεις πάντα κάτι να πεις, κάτι που να είναι σοβαρό και υπεύθυνο, κάτι πρωτότυπο και έξυπνο, κάτι με το οποίο, όχι να συμφωνούν υποχρεωτικά όλοι, τουλάχιστον όμως να το βρίσκουν ενδιαφέρον;

Ασφαλώς όχι!

Δεν πρόκειται όμως για το ίδιο πράγμα. Το προσφυγικό δεν είναι ένα θέμα καθημερινότητας, δεν έχει να κάνει με τις δηλώσεις μιας υπουργού, ούτε καν με τους χειρισμούς κάποιας κυβέρνησης, δεν εξαντλείται με ευχολόγια ή έξυπνες παρατηρήσεις, δεν μπορείς να το σχολιάσεις σε μια ή δυο κουβέντες, έτσι για να βγάλεις το άχτι σου και να περάσει η ώρα.

Το προσφυγικό αγγίζει πάρα πολλά θέματα, έχει τις ρίζες του στο βάθος της Ιστορίας, αφορά ολόκληρη την ανθρωπότητα, έχει να κάνει με τις μεγαλύτερες θρησκείες του κόσμου, είναι αντικείμενο επιστημών, όχι μόνο όπως η οικονομία και η κοινωνιολογία, αλλά και η ψυχανάλυση…

Από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις!

Είδατε πώς κάποιες ριπές όπλων ήρθαν ξαφνικά (;) να συνδέσουν τα άμοιρα παιδάκια που πνίγονται στα παράλια των νησιών μας με τους ανυποψίαστους (;) νέους που πήγαν να παρακολουθήσουν μια συναυλία στο Παρίσι.

Τις επόμενες μέρες θα δούμε τους οπαδούς φασιστικών ιδεολογιών στην Ευρώπη να ζητούν την εκκαθάριση της ηπείρου «μας» από ανθρώπους που ασπάζονται πολιτισμούς και παραδόσεις που… «δεν ανήκουν εδώ».

Από την άλλη θα βγουν οι οπαδοί της πολυπολιτισμικότητας να μας υπενθυμίσουν πως οι ακραίες τάσεις ενυπάρχουν σε όλες τις κοινωνίες και πως είναι κακό να γενικεύουμε.

Όπως και να τα δούμε, μιλάμε για τη σύγκρουση δύο «κόσμων», οι οποίοι, δυστυχώς, δεν ασπάζονται τις ίδιες ακριβώς αξίες. Το ότι μπορεί και οι δύο να έχουν ως δομικό στοιχείο τους τη βία δεν τους κάνει ίδιους. Η βία ενυπάρχει στη φύση του ανθρώπου –τόσες χιλιάδες χρόνια ζήσαμε σαν αγρίμια- ωστόσο διαφέρουν οι θεσμοί μέσα από τους οποίους ο κάθε πολιτισμός και η κάθε κοινωνία προσπαθεί να την περιορίσει ή να την θέσει στη υπηρεσία της.

Το άλλο πουλάκι:

Δυο διαφορετικοί κόσμοι.

Το κακό είναι όμως ότι η διαφορετικότητα αυτή είναι τόσο αγεφύρωτη που κάθε προσπάθεια για συνεννόηση αποβαίνει μάταια. Πόσο αγεφύρωτη; Αρκεί να σκεφτούμε πως στον ένα κόσμο ύψιστο αγαθό αποτελεί η ζωή και στον άλλο… ο θάνατος!

Στον δικό μας κόσμο, η ζωή, όντας ανεκτίμητη, δεν ανταλλάσσεται ή δεν προσφέρεται παρά μόνο για άλλα πολυτιμότερα αγαθά, όπως η ελευθερία ή οι ζωές άλλων.

Στον κόσμο μας δηλαδή, έχει νόημα να δώσεις τη ζωή σου, όταν πρόκειται να σώσεις τις ζωές άλλων ανθρώπων και αυτό θεωρείται πράξη που τιμάται από το κοινωνικό σύνολο.

Στον απέναντι κόσμο, έχει νόημα να δώσεις τη ζωή σου για να… πάρεις τις ζωές άλλων και αυτό είναι κάτι που τιμάται ως θεάρεστο έργο. Μάλιστα, όσο περισσότερες ζωές πάρεις, τόσο σπουδαιότερη θεωρείται η πράξη σου.

Ελάτε τώρα να μου πείτε πώς μπορούν να συνεννοηθούν αυτοί οι δυο κόσμοι. Ακόμα και για τους πιο μετριοπαθείς, ο ένας στα μάτια του άλλου είναι «άπιστος», οπότε κάθε κουβέντα μαζί του δεν έχει νόημα. Από την άλλη πλευρά, τι περιθώρια συνεννόησης υπάρχουν με κάποιον που τον θεωρείς «τρελό»;

Το πρόβλημα γίνεται ακόμη πιο περίπλοκο, από τη στιγμή που στον ένα κόσμο υπάρχουν πολλοί που, υπερασπιζόμενοι –υποτίθεται- τις αξίες του, δείχνουν υπερβολική κατανόηση και ανοχή στον άλλο κόσμο.

Για να μην μιλάμε με γρίφους, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στη Δύση που, επικαλούμενοι ακριβώς τις αρχές του διαφωτισμού, αγωνίζονται για το δικαίωμα των μουσουλμάνων στη διαφορετικότητα και την αυτοδιάθεση.

Μόνο που αυτή η διαφορετικότητα… αδιαφορεί για τις αρχές του διαφωτισμού, ακόμη και όταν «φιλοξενείται» στη ήπειρο που τον γέννησε. Προτιμά να υπακούει στον δικό της θεϊκό νόμο, παρά στους νόμους που ισχύουν εκεί. Εκμεταλλεύεται όλες τις παροχές του συστήματος, αλλά αρνείται να συμμορφωθεί με πολλές από τις υποχρεώσεις που αυτό επιβάλλει.

Στο όνομα όμως κάποιας αξίας που λέγεται σεβασμός στον πολιτισμό του άλλου, υπάρχουν ομάδες ή μεμονωμένοι πολίτες που υπερασπίζονται το «δικαίωμα στη διαφορετικότητα», ακόμη και όταν αυτή έρχεται σε πλήρη αντίθεση με αξίες όπως η σωματική ακεραιότητα (ο ακρωτηριασμός είναι μια από τις «παραδόσεις» ή τις ποινές που επιβάλλει αυτή η διαφορετικότητα).

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Το δείχνει ακόμη και η διαφωνία μας!

Ασφαλώς και έχουν τεράστιες ευθύνες οι χώρες του δυτικού κόσμου για την οικονομική και την πολιτική κατάσταση στον μουσουλμανικό κόσμο. Όμως και η βαρβαρότητα έχει… διαβαθμίσεις.

Εδώ στη Δύση, δεν είναι λίγοι εκείνοι που δικαιολογούν τις τρομοκρατικές επιθέσεις, επιρρίπτοντας το φταίξιμο στις πολιτικές που ακολουθούν πολλές κυβερνήσεις.

Μπορούν όμως και το υποστηρίζουν, το λένε ή το γράφουν, χωρίς να αισθάνονται τον παραμικρό φόβο.

Φαντάζεστε κάποιος «πολίτης» του… Ισλαμικού Κράτους να βγει αύριο και να γράψει ότι δικαιολογημένα μας βομβαρδίζουν οι Γάλλοι, επειδή τους προκαλέσαμε με τα τρομοκρατικά χτυπήματα;

Αυτό εννοώ λέγοντας «διαφορετικοί κόσμοι». 

Όποιος δεν το βλέπει…

Κρείττον σιγάν!