151110 ΝΕΟ-ΛΟΓΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Μέχρι πότε είναι κάτι… νέο;

Βλέπετε; Δεν μιλάω για «είδηση», γιατί τότε θα μπλέξουμε με ορισμούς και άντε να εξηγήσεις στον άλλο γιατί είναι είδηση αν ένας άνθρωπος δαγκώσει σκύλο και όχι το ανάποδο.

Μέχρι πότε, λοιπόν, είναι κάτι νέο, επομένως δικαιούσαι να μιλάς γι’ αυτό και να το σχολιάζεις;

Κάποτε τα «νέα» κρατούσαν αρκετό διάστημα. Είχαν μεγάλο κύκλο ζωής και η ημερομηνία λήξης τους βρισκόταν αρκετά μακριά. Είχες το περιθώριο να ασχοληθείς μαζί τους με την ησυχία σου.

Τα τελευταία χρόνια, και καθώς αναπτύσσονται ολοένα τα ηλεκτρονικά και τα ψηφιακά μέσα, αλλά και τα… κοινωνικά δίκτυα, το νέο παλιώνει στη στιγμή.

Κάτι άλλο θα έρθει να το αντικαταστήσει, κάτι νεότερο θα μπει στη θέση του, κάπου αλλού θα στραφεί η κοινή γνώμη, κάτι άλλο θα «τρολάρουν» οι χρήστες του διαδικτύου, κάπου αλλού θα πέσουν τα «λάικ» και έτσι το νέο μας θα περάσει στο σκοτάδι της αφάνειας.

Αν ο Άντυ Γουόρχολ ζούσε σήμερα, δεν θα μιλούσε για το τέταρτο της δημοσιότητας που δικαιούνται όλοι, αλλά για μερικά δευτερόλεπτα δημοσιότητας.

Τι να σου κάνουμε μετά και οι σχολιαστές των εφημερίδων; Μέχρι να πιάσουμε στο στόμα μας ένα θέμα, οι άλλοι έχουν πάει πολλά παρακάτω.

Βλέπετε, ο μοντέρνος σχολιασμός γίνεται μέσω κινητών τηλεφώνων, διαδικτύου και με ελάχιστες λέξεις. Οπότε μπορείς να σχολιάζεις το ένα νέο μετά το άλλο, αναφερόμενος σε πολλά θέματα, μέσα σε λίγη ώρα.

Αυτό βέβαια δεν είναι ακριβώς σχολιασμός, αφού ο στόχος δεν είναι η αναφορά στο γεγονός ή στην είδηση, αλλά η συνεχής παρουσία του σχολιαστή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Κατά το «αδιαλείπτως προσεύχεσθε» δηλαδή, την προς Θεσσαλονικείς παρότρυνση του Αποστόλου Παύλου που έγινε «κανόνας» για τον ορθόδοξο μοναχισμό, έχουμε σήμερα το αδιαλείπτως… τουιτάρετε.

Ας έρθουμε όμως και στο θέμα μας, που είναι μια «είδηση» που κοντεύει πια να ξεχαστεί. Και θα είχε ξεχαστεί ήδη, αν δεν ακολουθούσαν τα παρελκόμενα, που, να είτε βέβαιοι, δεν θα τελειώσουν εύκολα.

Τι ήθελε ο υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης να σκαλίσει το θέμα της γενοκτονίας ή εθνοκάθαρσης των Ελλήνων του Πόντου; Από τα πολλά που διάβασα αυτές τις μέρες κατέληξα κι εγώ σε ένα συμπέρασμα. Είναι αυτό το ψώνιο που έχουν διάφοροι Αριστεροί, να έχουν άποψη επί παντός επιστητού (κάτι είχε πει ο Μπουκόφσκι γι’ αυτό) και να την εκφέρουν δημόσια με τη μεγαλύτερη δυνατή επισημότητα.

Το άλλο πουλάκι:

«Επιστημονική άποψη»!

Πώς γίνεται ένας άνθρωπος που είναι παντελώς άσχετος με ένα θέμα να διαθέτει επιστημονική άποψη επ’ αυτού; (Βλέπετε, αφήνω ασχολίαστο το γεγονός ότι ο Νίκος Φίλης, αφού δεν κατάφερε να αποφοιτήσει από το πανεπιστήμιο, δεν είναι δυνατόν να έχει «επιστημονική» άποψη ούτε στο αντικείμενο των σπουδών του.)

Δεν γίνεται! Ωστόσο, για να μην είμαι άδικος, άποψη μπορεί να έχει επί οποιουδήποτε επιστημονικού θέματος και το δικαίωμα αυτό δεν μπορεί να του το αφαιρέσει κανείς. Εκτός, ίσως, από τον ίδιο τον εαυτό του!

Διότι ο κύριος Φίλης δεν είναι ο… πάσα εις! Είναι υπουργός Παιδείας μιας χώρας και οι προσωπικές του απόψεις καλό είναι να μην δημοσιοποιούνται, αν δεν υπάρχει σοβαρότατος λόγος. Ιδιαίτερα όταν οι απόψεις αυτές διαφοροποιούνται (δεν λέω έρχονται σε αντίθεση, γιατί δεν έρχονται) από τις επίσημες θέσεις της χώρας και της κυβέρνησής του.

Στο σημείο αυτό όμως δεν θ’ αντισταθώ στον πειρασμό να πω ότι… είμαι με τον κύριο Φίλη, όχι στο θέμα της γενοκτονίας (επ’ αυτού θα επανέλθω), αλλά στην επίθεση που δέχτηκε, μετά τη διατύπωση της άποψής του. Δεν είναι δυνατόν να ζούμε αυτό το πράγμα που έχει γίνει καθημερινή ρουτίνα τα τελευταία χρόνια.

Μόλις τολμήσει κάποιος να διατυπώσει μια άποψη με την οποία διαφωνεί ο… όχλος –περί «ηλεκτρονικού όχλου» πρόκειται- γίνεται το έλα να δεις. Αρχίζει να δέχεται επιθέσεις, απειλές και κατάρες από τον κάθε πικραμένο, ο οποίος εκλαμβάνει ως προσωπική υποχρέωση το να βάλει στη θέση του τον παράτολμο σχολιαστή.

Δεν αρκούνται στο να απαντήσουν στην άποψη που εκφράστηκε (το να το κάνουν με επιχειρήματα ούτε που το συζητώ), πρέπει να βάλουν στη θέση του, δηλαδή να σβήσουν από προσώπου… διαδικτύου τον σχολιαστή.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Και δεν μένουν εκεί…

Όπως είδαμε από τη συνέχεια που είχε η ιστορία, κάποιοι δεν σταματούν στις φραστικές ή τις γραπτές επιθέσεις. Μόλις τους δοθεί η ευκαιρία περνάνε και στα… έργα, με στόχο τη φυσική εξόντωση του… εχθρού.

Αυτό είναι ένα φαινόμενο που πρέπει να εμποδίσουμε όλοι μας, με όλες μας τις δυνάμεις. Και επειδή ένα πρόβλημα δεν το λύνεις από το τέλος, καλά είναι να δούμε πώς θα αντιμετωπίσουμε πρώτα αυτόν τον ηλεκτρονικό… χουλιγκανισμό.

Το βέβαιο είναι πως δεν μπορούμε να το κάνουμε ρίχνοντας ο ένας τις ευθύνες στον άλλο, για το ποιος ξεκίνησε και ποιος εξέθρεψε αυτή τη «λογική» της βίας. Αν κάτι τέτοιο, δηλαδή η αναζήτηση της… πρώτης αιτίας έχει ελάχιστο νόημα, είναι απλώς για να διδαχτούμε από τα λάθη μας –εδώ γελάνε!

Ποιος όμως δεν το ξέρει; Ποιος δεν γνωρίζει τα αποτελέσματα που έχει το να ζεσταίνεις αφελώς το αβγό του φιδιού;

Πού μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος!