151123 Α-ΠΑΡΑΙΤΗΤΟ

Το ένα πουλάκι:

Σε ποιον ανήκει η έδρα του βουλευτή;

Το ερώτημα ξαναήρθε στην επικαιρότητα, με αφορμή την παραίτηση του Γαβριήλ Σακελλαρίδη από το βουλευτικό αξίωμα, σε αντίθεση με την άρνηση άλλων, διαγραφέντων βουλευτών να παραδώσουν την έδρα στο κόμμα με το οποίο εκλέχτηκαν.

Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, θα πρέπει να αναρωτηθούμε αν έχει ο κάθε άνθρωπος το δικαίωμα να αλλάζει γνώμη, με βάση νεότερα δεδομένα που προκύπτουν και καλύτερες εκτιμήσεις που κάνει στη ζωή του.

Θα μου πείτε είναι ένας βουλευτής… «ο κάθε άνθρωπος»; Για την οικονομία της συζήτησης ας δεχτούμε ότι είναι. Δεν θα μαλώσουμε τώρα γι’ αυτό. Ας συμφωνήσουμε πως έχουν και οι βουλευτές τα ίδια δικαιώματα με όλους τους απλούς πολίτες. (ΧΑ!) Είναι, λοιπόν, θεμιτό να αλλάζουμε απόψεις και πολιτική στάση κατά τη διάρκεια της ζωής μας;

Η απάντηση είναι «βεβαίως»! Διαφορετικά δεν θα υπήρχε και λόγος να γίνονται εκλογές ή τουλάχιστον να ψηφίζουν σ’ αυτές οι παλαιότεροι ψηφοφόροι. Θα ψήφιζαν μόνο όσοι εγγράφονται για πρώτη φορά στους εκλογικούς καταλόγους και η ψήφος των υπολοίπων θα θεωρούνταν δεδομένη, αφού κανείς δεν θα άλλαζε ποτέ άποψη.

Τώρα αυτό όμως έχει, υποτίθεται, και ένα μέτρο. Εννοείται ότι κάποιος που έχει περάσει και ξαναπεράσει από όλα τα κόμματα και έχει τρυπώσει σε κάθε είδους σχηματισμούς δεν μπορεί να επικαλείται το… δικαίωμά του να αλλάζει απόψεις, όταν αλλάζουν τα δεδομένα. Κάτι άλλο συμβαίνει, δεν είναι ώρα όμως να επεκταθούμε.

Ας πούμε επομένως ότι ένας βουλευτής, ο οποίος εκλέχτηκε με το κόμμα του, έχει διαφορετική άποψη για το πώς πρέπει αυτό να διαχειριστεί κάποιο σημαντικό πολιτικό ζήτημα, κάποιο νομοσχέδιο που αφορά θέμα του κεντρικού του προγράμματος.

Τι κάνει τότε;

Αυτό που βλέπουμε να συμβαίνει είναι οι βουλευτές να επικαλούνται ότι έχουν εκλεγεί με την ψήφο του λαού, οπότε «μόνο σ’ αυτόν έχουν υποχρέωση να παραδώσουν την έδρα και σε κανένα κόμμα». Από την άλλη πλευρά ο αντίλογος τους φωνάζει «αν ήταν έτσι, ας κατέβαιναν μόνοι τους να βγουν βουλευτές με την ψήφο του λαού».

Το άλλο πουλάκι:

Το πράγμα δεν είναι τόσο απλό.

Διότι εδώ υπάρχει μια λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά και την οποία επικαλούνται και οι δυο πλευρές. Ποιος είναι αυτός που μετακινήθηκε από την προεκλογική του θέση; Το κόμμα ή ο βουλευτής; Και αν, όπως συμφωνήσαμε προηγουμένως, οι πολίτες έχουν το δικαίωμα να αλλάζουν απόψεις, όταν αλλάζουν τα δεδομένα, γιατί και τα κόμματα να μην έχουν το ίδιο δικαίωμα;

Ξέρω τι θα μου πείτε. Αν έχουν αλλάξει τόσο πολύ τα δεδομένα σε κάποιο σημαντικό θέμα, τότε πρέπει να ξαναγίνουν εκλογές, να τοποθετηθούν εξαρχής τα κόμματα (και οι υποψήφιοι βουλευτές) προεκλογικά, και με βάση τις νέες θέσεις τους να ζητήσουν την ψήφο των πολιτών.

Όλα αυτά όμως είναι τόσο ρευστά… Σου λέει ο άλλος «εγώ πήρα εντολή να… διαπραγματευτώ και η διαπραγμάτευση έβγαλε αυτό το πράγμα, τι να κάνω, να ξαναζητήσω εκλογές;»

Επειδή έτσι δεν βγάζουμε άκρη, θα σας πούμε έναν γενικό κανόνα και, αν αλλάξουν τα δεδομένα, αλλάζουμε κι εμείς άποψη. Ο κανόνας λέει, έτσι όπως είναι διαμορφωμένο το εκλογικό σύστημα στη χώρα μας, η έδρα ανήκει στο κόμμα.

Ιδιαίτερα για τις πρόσφατες εκλογές, που οι υποψήφιοι βρέθηκαν στα ψηφοδέλτια σε εκλόγιμες  ή μη θέσεις βάσει λίστας, ένας λόγος παραπάνω. Κανείς δεν μπορεί να επικαλεστεί ότι οι πολίτες τον έκαναν βουλευτή με την ψήφο τους, ο αρχηγός τον έκανε, τοποθετώντας τον στη συγκεκριμένη θέση στο ψηφοδέλτιο, ενώ οι ψηφοφόροι ψήφισαν κόμμα και όχι πρόσωπα.

Με βάση αυτά, πόσο δίκιο έχει κάποιος να ισχυρίζεται ότι «η διαφωνία του Γαβριήλ Σακελλαρίδη, η παραίτησή του και η παράδοση της βουλευτικής έδρας είναι πράξη πολιτικής εντιμότητας, υπευθυνότητας και συνέπειας. Έδειξε, παρότι νέος στην πολιτική και εξ αρχής στο ρετιρέ της, ως υφυπουργός και κυβερνητικός εκπρόσωπος, ότι δεν πρόλαβε να “μολυνθεί” από την γλύκα της εξουσίας ούτε από τις παθογένειες του πολιτικού συστήματος».

Είναι προφανές ότι εδώ δεν μιλάμε για μια συνηθισμένη περίπτωση. Δεν μπορούμε να κάνουμε συγκρίσεις τού τύπου «παρέδωσε την έδρα σε αντίθεση με τα στελέχη της Λαϊκής Ενότητας, (Π. Λαφαζάνης, Ζ. Κωνσταντοπούλου, Δ. Στρατούλης, Κ. Ήσυχος κ.α.) που διαφώνησαν, δεν παραιτήθηκαν και ίδρυσαν άλλο κόμμα».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Εδώ δεν υπήρξε... κωλοτούμπα!

Όταν δέχτηκε ο κύριος Σακελλαρίδης να μπει στο ψηφοδέλτιο (μετά από πιέσεις!) ήξερε ποια θα είναι η στάση του κόμματός του μετά τις εκλογές. Αυτή που βλέπουμε τώρα. Εκτός αν δέχτηκε τη θέση προβλέποντας (ελπίζοντας;) ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είναι στην κυβέρνηση, οπότε θα μπορούσε να πολιτευτεί έχοντας ήσυχη τη συνείδησή του. Και τώρα δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα μαζί της.

Πού ήταν όμως η συνείδησή του, όταν η «πρώτη φορά Αριστερά» έπαιρνε τον Ιανουάριο την λαϊκή εντολή, υποσχόμενη «τη μάνα της και τον πατέρα της», για να ξεκινήσει την επομένη τη υπερήφανη διαπραγμάτευση που μας πήγε κάτι χρόνια και πολλά δισ. πίσω;

Ξέχασα. Ήταν στέλεχος της κυβέρνησης και μέλος της διαπραγματευτικής ομάδας. Αυτοί, ως γνωστόν, αφήνουν τις συνειδήσεις τους στο σπίτι, κλειδωμένες στο συρτάρι με τα προεκλογικά φυλλάδια. Τις ξεκλειδώνουν όταν διαφωνούν με το κόμμα και ειδικότερα όταν ο αρχηγός (που τους έβαλε στο ψηφοδέλτιο) τους ζητάει να παραιτηθούν.

Τόσο καλά!

Παραιτούμαι!