151112 ΙΣΟΔΥΝΑΜΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Το κυνήγι του θησαυρού!

Ή αλλιώς, η αναζήτηση «ισοδύναμων».

Που μοιάζει περισσότερο με τη γνωστή στους παλαιότερους «κολοκυθιά».

-Έχω ένα ισοδύναμο για τη φορολόγηση στο μοσχαρίσιο κρέας.

-Ποιο είναι;

-Η επιβολή ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση!

-Και γιατί να είναι αυτό;

-Αμ, ποιο να είναι;

-Να είναι η αύξηση του φόρου στα τυχερά παιχνίδια!

-Και γιατί να είναι αυτό;

-Αμ, ποιο να είναι;

-Να είναι, να είναι… η αύξηση του φόρου στα τσιγάρα!

Κάπως έτσι, η κυβέρνηση που ήταν έτοιμη από καιρό να κυβερνήσει, που ήξερε πώς να το κάνει, που είχε το εξειδικευμένο προσωπικό καλά ενημερωμένο και κατάλληλα προετοιμασμένο, πορεύεται υπνοβατώντας στα σκοτεινά, με μόνη έννοια της όχι να κάνει κάτι ουσιαστικό, αλλά να δείξει ότι… το παλεύει.

Αυτό τους ενδιαφέρει, αυτό είναι το τελευταίο τους επιχείρημα και καταφύγιο. «Οι άλλοι είχαν παραδοθεί άνευ όρων, εμείς διαπραγματευόμαστε σκληρά και αναζητούμε… ισοδύναμα».

Πού οδηγεί όμως αυτή η αλλοπρόσαλλη πολιτική; Το βλέπουμε καθημερινά στις αντιδράσεις των πολιτών, αν μπορούν να ονομαστούν αντιδράσεις, με την καθιερωμένη έννοια του όρου, αυτές οι αμήχανες εκκλήσεις προς την κυβέρνηση να… το ψάξει κάπως διαφορετικά.

Βλέπετε, έχουμε μπει όλοι μας σε μια λογική που λέει πως πρέπει να κάνουμε υπομονή, να δείξουμε κατανόηση, να δώσουμε χρόνο στην κυβέρνηση και όλα θα πάνε καλά. Μόνο που αυτή τη λογική τη συνδυάζουμε με κάτι άλλο. Με τη γνωστή μας νοοτροπία «εγώ ας τη γλιτώσω και δεν πάνε να πνιγούν όλοι οι άλλοι».

Έτσι, παρακολουθούμε έναν «κοινωνικό διάλογο» που ακολουθεί ή/και υπαγορεύει τις κινήσεις της κυβέρνησης σχετικά με τα ισοδύναμα. Ο καθένας προτείνει να αναζητηθούν οπουδήποτε αλλού, αρκεί να μην επηρεάζεται η δική του οικονομική κατάσταση.

Το άλλο πουλάκι:

Έχετε συζητήσει το θέμα με φίλους σας;

Θα ακούσετε τόσες προτάσεις, τουλάχιστον όσα είναι τα μέλη της παρέας. Διότι ο καθένας μπορεί να ανήκει σε περισσότερες από μία κοινωνικές ομάδες οι οποίες θίγονται ή ακούγεται ότι θα θιγούν.

Φτάσαμε στο σημείο να «δείχνουμε» ο ένας τον άλλο, οι καπνιστές τους τζογαδόρους, εκείνοι όσους έχουν μεγάλα αυτοκίνητα ή στέλνουν τα παιδιά τους στα φροντιστήρια, άλλοι να τα βάζουν με όσους έπαιρναν το επίδομα θέρμανσης και άλλους να τους φταίνε οι εκατό δόσεις ή η προστασία από τους πλειστηριασμούς.

Υπάρχουν μερικοί που φαίνονται πιο… φιλότιμοι από τους άλλους: «Εντάξει, να κοπεί η σύνταξή μου», έλεγε προχθές ένας φίλος. «Όμως τα χρήματα να πάνε στο ταμείο, ώστε να βελτιωθούν τα οικονομικά του, όχι να δοθούν ως επιδόματα στους Δεητζήδες»!

Και δεν έχασε ευκαιρία να ρίξει και τη βολή του. «Να σου πω και το άλλο; Ας κάνει και μια περικοπή 10%, αναδρομικά, στα τεράστια εφάπαξ που πρόλαβαν και πήραν κάποιοι».

Φαίνεται πως αυτό ακριβώς το πνεύμα έχει πιάσει και η κυβέρνηση και εξετάζει νυχθημερόν τις επιπτώσεις που θα έχει το κάθε «ισοδύναμο». Όχι στους πιο αδύναμους οικονομικά πολίτες, αλλά στους πιο ανίσχυρους πολιτικά! Ποιο θα είναι δηλαδή το μέτρο που θα έχει μικρότερο πολιτικό κόστος για την κυβέρνηση.

Έτσι είναι τα πράγματα όμως, όταν είσαι στο τιμόνι της χώρας. Άμα είσαι απ’ έξω, όλα είναι απλά και εύκολα. «Δεν υπάρχουν ισοδύναμα μέτρα», έλεγε ο Αλέξης Τσίπρας, όταν ήταν στην αντιπολίτευση. «Όταν μιλάμε για ισοδύναμα μέτρα είναι σαν να μιλάμε για ισοδύναμους πόνους».

Όταν ξέρεις ότι κάποιοι άλλοι θα πάρουν τις αποφάσεις, πετάς κι ένα «την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία» και καθαρίζεις. Τώρα όμως διαβάζω καταγγελίες για το γεγονός ότι ο υπουργός Οικονομικών Τρύφων Αλεξιάδης, μιλώντας στο συνέδριο Capital+Vision, έκανε ειδική μνεία για τη φορολογία των εφοπλιστών… προς την κατεύθυνση όμως της ελάφρυνσης!

Και βέβαια δεν ξεχνώ και το άλλο ωραίο. (Και να τα ξεχνάμε, υπάρχουν ένα σωρό εκπομπές και βιντεάκια που μας τα θυμίζουν.) Τον αντιπολιτευόμενο Αλέξη Τσίπρα να απαντά σε δημοσιογράφους: «Η ιδρυτική πράξη μιας κυβέρνησης της Αριστεράς θα είναι η καταγγελία της δανειακής σύμβασης και η ακύρωση του μνημονίου. Μη μου μιλάτε λοιπόν για μέτρα».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Και να συμπληρώνει με το… αυτοκριτικό:

«Αν ήταν να εφαρμόσουμε εμείς τα μέτρα, καλύτερα να τα εφαρμόσει ο Βενιζέλος. Ξέρει καλύτερα να εφαρμόζει μέτρα από εμάς, εμείς δεν είμαστε ικανοί να εφαρμόζουμε μέτρα».

Δυστυχώς, κάπως έτσι έχουν τα πράγματα. Βέβαια, όταν δεν ξέρει κάποιος, δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να μάθει κιόλας. Η γνώση όμως πάντοτε πληρώνεται, με ή χωρίς ΦΠΑ.

Και, συνήθως, άλλος μαθαίνει και άλλος πληρώνει.

Κι εμείς φαίνεται πως θα πληρώσουμε πολύ ακριβά την εκπαίδευση του κυρίου Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ στο πώς εφαρμόζονται τα μέτρα. Βλέπετε, δεν πήραν και τον Βενιζέλο να τους κάνει κανένα ιδιαίτερο, να τα μάθουν γρήγορα! Πήραν τον Καμμένο ο οποίος ξέρει πολύ καλά να… βλέπει τους άλλους να τα εφαρμόζουν.

Σαν τον φίλο εκείνον που περνούσε ώρες στο καφενείο παρακολουθώντας τους άλλους να παίζουν τάβλι και, όταν κάποτε τον ρώτησαν αν ξέρει να παίζει, απάντησε το αμίμητο: «Όχι, ξέρω να βλέπω»,

Ήξερε τι ήξερε!

Μαθητευόμενοι μάγοι!