151119 ΣΥΖΗΤΗΣΙΜΟ

Το ένα πουλάκι:

Ήρθε η απάντηση!

Λέγαμε χθες για την ελευθερία που υπάρχει στον δυτικό κόσμο, σε αντίθεση με καθεστώτα τύπου «Ισλαμικό Κράτος» και λέγαμε ακόμη πως και η βαρβαρότητα έχει διαβαθμίσεις. ήρθε η απάντηση και μάλιστα αντιγραμμένη από άλλη επιστολή στο διαδίκτυο:

«Ο δυτικός κόσμος σού δίνει την εντύπωση πως είσαι ελεύθερος, επειδή μπορείς να γράφεις π…ες (sic) στο ίντερνετ, ενώ παράλληλα αναπαράγεις την κυρίαρχη ιδεολογία».

Αυτό, μέσα σε μια μακροσκελή ανάλυση όπου «η Γαλλία του Διαφωτισμούλη της ελευθερίας και της δημοκρατίας, που ενίσχυσε υλικά τον ISIS, επιτρέπει τα αφεντικά να πατάνε στις πλάτες μας με πολιτισμένο πάντα τρόπο».

Τι να κάνω; Να προσπαθήσω να απαντήσω με επιχειρήματα;

Πάω πάσο. Είναι αυτό που έχουμε πει πολλές φορές. Και για να διαφωνήσεις, χρειάζεται να έχεις μια κοινή βάση συνεννόησης, έναν κοινό κώδικα αξιών -διάολε- να μιλάς χρησιμοποιώντας κοινές λέξεις, στις οποίες δίνεις την ίδια σημασία με τον συνομιλητή σου.

Ακόμη και όταν λες ελευθερία και ο άλλος εννοεί ψευτοελευθερία, να μπορείς να ισχυριστείς πως αυτή είναι χίλιες φορέα προτιμότερη από τον απόλυτο τρόμο, την διά της βίας επιβολή της μιας και μοναδικής άποψης, το μίσος προς κάθε τι ανθρώπινο, προς την ίδια τη ζωή και τις μικρές ή μεγαλύτερες χαρές της.

Τρία είναι τα χαρακτηριστικά αυτού του τρόπου σκέψης, ο οποίος ανθεί στο διαδίκτυο, το φέισμπουκ και άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Το πρώτο είναι η αναζήτηση της «αλήθειας» πίσω από την αλήθεια. (Μπορείτε να αλλάξετε θέση στα εισαγωγικά, η ουσία δεν αλλάζει.)

Πάντα υπάρχει κάτι άλλο, κάτι παραπέρα από το κοινώς αποδεκτό. Κάτι που οι κυρίαρχοι αυτού του κόσμου φροντίζουν επιμελώς να κρύψουν, όμως, παρά τη συνωμοτικότητα, παρά τους μυστικούς κώδικες και τους απόρρητους τρόπους επικοινωνίας, τα «γατόνια» αυτού του κόσμου -και μόνον αυτά- καταφέρνουν να το αποκαλύψουν.

Με… αποκαλυπτικό, συνήθως, τρόπο, όμως δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Το βολικό είναι ότι αυτές οι θεωρίες μπορούν να ερμηνεύουν την πραγματικότητα ακόμη και όταν δεν την… ερμηνεύουν. Εκεί που το πράγμα σκαλώνει, εκεί που δεν υπάρχει ούτε εξωπραγματική ερμηνεία, επιστρατεύεται και πάλι η ύπαρξη μιας διαφορετικής αλήθειας, μόνο που δεν την ξέρουμε ακόμη, είναι βέβαιοι όμως σύντομα θα αποκαλυφθεί. Μόνο σ’ αυτους!

Το άλλο πουλάκι:

Το δεύτερο χαρακτηριστικό είναι ο συμψηφισμός.

Όμως συμψηφισμός μόνο εκεί που τους βολεύει. Για τον λόγο αυτόν η Ιστορία ξεκινά από το σημείο που εκείνοι επιλέγουν και περιλαμβάνει μόνο τα γεγονότα που είναι χρήσιμα για τον συμψηφισμό.

Ό,τι μπορεί να κάνει την πλάστιγγα να γείρει προς τα εκεί που δεν τους βολεύει, απλώς βγαίνει από τον δίσκο, ξεχνιέται, παραγράφεται, θεωρείται χωρίς σημασία.

Ας πούμε, η αποικιοκρατία, που κατ’ αυτούς φταίει για όλα τα δεινά στις αραβικές χώρες, ήταν μια περίοδος κατάκτησης που κράτησε έναν αιώνα, (στη χειρότερη περίπτωση, της Αλγερίας, 132 χρόνια), ενώ προϋπήρξε μια περίοδος πέντε αιώνων τουρκικής κυριαρχίας, για την οποία δεν μιλάει κανείς.

Αυτά τα τόνιζε ο Κορνήλιος Καστοριάδης, ο οποίος μάλιστα έλεγε πως και οι Άραβες βρέθηκαν στην περιοχή ως κατακτητές που, σε πολλές περιπτώσεις εξαφάνισαν τους γηγενείς πληθυσμούς:

«Στην Αίγυπτο το 550 μ.X. δεν υπήρχαν Άραβες, όπως δεν υπήρχαν Άραβες, τότε, στη Λιβύη, στην Αλγερία, στο Μαρόκο, στο Ιράκ. Οι Άραβες που βρίσκονται τώρα εκεί είναι απόγονοι των κατακτητών που κυρίευσαν αυτές τις χώρες και που επέβαλαν, με ή χωρίς βία, στους τοπικούς πληθυσμούς τη δική τους θρησκεία. Δεν βλέπω όμως να γίνεται καμία κριτική αυτών των γεγονότων μέσα στο χώρο του αραβικού κόσμου».

Το πόσο ανώφελο είναι να προσπαθείς να συζητήσεις με τέτοιους ανθρώπους το καταλαβαίνεις από την πρώτη φορά που θα επικαλεστείς επιχειρήματα και στοιχεία κοινώς αποδεκτά, προκειμένου να ισχυροποιήσεις την άποψή σου.

Για αρχή θα εισπράξεις την ειρωνεία και τη συμπάθειά τους για την «άγνοιά» σου.

Στη συνέχεια θα δεχτείς έναν καταιγισμό επιχειρημάτων και στοιχείων η ισχύς των οποίων προέρχεται αποκλειστικά και μόνο από τις πηγές τους. Που μπορεί να είναι από τους… «γέροντες» (οι οποίοι όχι απλώς τα ξέρουν αυτά τώρα, αλλά τα είχαν προφητεύσει σε ανύποπτο χρόνο), μέχρι κάτι ιστοσελίδες τις οποίες κανείς δεν ξέρει σε ποιον ανήκουν και ποιοι τις ενημερώνουν.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ας έρθουμε όμως και στο τρίτο χαρακτηριστικό αυτού του τρόπου σκέψης.

Τα πράγματα είναι απλά, πολύ απλά. Διαφέρουν μεταξύ τους όπως το άσπρο από το μαύρο, γιατί ακριβώς αυτό είναι και το φάσμα στο οποίο εκτείνονται. Έχει δυο εκδοχές και μόνον αυτές. Την καλή και την κακή, τη σωστή και τη λάθος, τη δική τους και την αντίπαλη …

Κάθε ενδιάμεσος «τόνος», κάθε διαφορετική απόχρωση απορρίπτεται εντελώς ή εντάσσεται σε μια από τις δυο εκδοχές. Φαίνεται πως ο… επεξεργαστής τους είναι τέτοιος που λειτουργεί μόνο με… δυαδικό σύστημα, επομένως δεν είναι να απορείς που μπορούν να έχουν πρωτότυπη σκέψη όσο και ένας υπολογιστής.

Μακάρι όμως να μπορούσαν να κάνουν τη σύνθεση και την ανάλυση, την επεξεργασία δεδομένων όπως και ένας υπολογιστής, ακόμη και πρώτης γενιάς.

Αυτοί απλώς ακούν και αναπαράγουν, νομίζοντας ότι, επειδή λένε διαφορετικά από τα κοινώς αποδεκτά πράγματα, έχουν ανώτερο τρόπο σκέψης.

Φαίνεται λοιπόν πως δεν είναι καν παιδιά του τρόπου ζωής που κατακρίνουν. Αφού, για να κλείσω και πάλι με Καστοριάδη: «Στην ιστορία της Δύσης, όπως και σε όλες τις άλλες ιστορίες, υπάρχουν θηριωδίες και φρικαλεότητες. Αλλά, όμως, μόνον η Δύση δημιούργησε την ικανότητα για εσωτερική αμφισβήτηση των ίδιων των θεσμών και των ιδεών της εν ονόματι της λογικής συζήτησης μεταξύ των ανθρώπων, η οποία παραμένει ανοιχτή στο διηνεκές και δεν αναγνωρίζει έσχατο δόγμα».

Λογική συζήτηση μεταξύ των ανθρώπων…