151221 ΑΠΕ-ΧΘΕΣ

Το ένα πουλάκι:

Λέτε να φταίει η τηλεόραση;

Το έχουμε δει πολλές φορές. Όταν είναι παρόντα τα τηλεοπτικά κανάλια, οι άνθρωποι φερόμαστε πολύ διαφορετικά. Κάτι μας πιάνει, κάπως διαφορετικό θέλουμε να παρουσιάσουμε τον εαυτό μας, κάτι σκεφτόμαστε για το πώς θα φανεί η εικόνα μας και βγάζουμε πράγματα που δεν τα περιμέναμε και εμείς οι ίδιοι.

Πρέπει να διαχωρίσουμε δυο περιπτώσεις. Η μία είναι όταν οι εμφανιζόμενοι στην τηλεόραση είναι καλεσμένοι σε κάποιο κανάλι ή δίνουν μια συνέντευξη στο δρόμο. Εδώ τα πράγματα είναι σχετικά πιο απλά, υπάρχει βλέπετε η σχετική προετοιμασία επί τούτου, πρέπει να απαντήσουν σε συγκεκριμένες ερωτήσεις…

Εκεί που έχει ενδιαφέρον είναι όταν ο φακός τούς παίρνει σε κάποια καθημερινή δραστηριότητα, όπως ας πούμε το μαγείρεμα, ή τη στιγμή που εργάζονται. Τότε γίνεται εμφανέστατη η αγωνία να… «είναι ο εαυτός τους». Δηλαδή να παρουσιάσουν όσο το δυνατόν καλύτερη εικόνα. Και συνήθως καταφέρνουν το αντίθετο.

Ακόμη και οι πιο εξοικειωμένοι με τον φακό φαίνεται πως δεν το αποφεύγουν αυτό. Πόσω μάλλον οι υπόλοιποι, που δεν είναι και στην καθημερινότητά τους οι τηλεοπτικές εμφανίσεις. Τα πράγματα μπερδεύονται ακόμη περισσότερο, όταν από την δημόσια εικόνα τους εξαρτάται το… ψωμί της οικογένειάς τους.

Όταν δηλαδή η τηλεοπτική εμφάνιση θα τους δώσει δουλειά ή θα φέρει πελάτες στην ήδη υπάρχουσα. Όταν, για παράδειγμα, πρόκειται για πολιτικά πρόσωπα, για βουλευτές οι οποίοι δεν έχουν τίποτε άλλο να πουλήσουν πέρα από τη δημόσια εικόνα τους.

Τότε, με λίγο εξασκημένο μάτι, μπορείς να διακρίνεις και το μεγάλο άγχος που κρύβεται πίσω από τον τηλεοπτικό λόγο, από το λεξιλόγιο που επιλέγουν, τη φρασεολογία που χρησιμοποιούν, το ύφος που παίρνουν, τον τόνο της φωνής, τις χειρονομίες…

Σχεδόν όλοι οι παρατηρητές παραδέχονται ότι για την εικόνα που παρουσιάζει η Βουλή τα τελευταία χρόνια δεν φταίει μόνο το επίπεδο καλλιέργειας των εθνοπατέρων που συνεχώς φθίνει, αλλά και η παρουσία της τηλεόρασης κατά τις συνεδριάσεις. Έχουμε ακούσει μάλιστα από κοινοβουλευτικούς συντάκτες ότι, με κλειστές κάμερες, βλέπεις εντυπωσιακά διαφορετικούς ανθρώπους.

Το άλλο πουλάκι:

Ο πολιτικός που… «τα ρίχνει»!

Αυτός είναι ο άντρας που έχει πέραση στις μέρες μας. (Μερικές φορές και η γυναίκα, όμως ας κάνουμε χρήση του κυρίαρχου στη γραμματική φύλου, για να μην μπερδευόμαστε.)

Αυτός που τα λέει έξω από τα δόντια, που δεν μασάει τις κουβέντες του, που δεν χαρίζεται σε κανέναν, που είναι του λιμανιού και καθόλου του σαλονιού, που εκφράζει -υποτίθεται- τον λαό, γινόμενος πολύ, μα πολύ λαϊκός.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι δυο κυρίαρχες εκδοχές αυτού του φαινόμενου «συγκρούστηκαν» την προηγούμενη εβδομάδα, κάνοντας την κοινωνία να διχαστεί. Βεβαίως δεν είναι και λίγοι οι σχολιαστές εκείνοι που παρατήρησαν ότι πρόκειται για διαφορετικές (;) όψεις του ίδιου νομίσματος.

Μιλάω φυσικά για τον Λάκη Λαζόπουλο και τον Άδωνι Γεωργιάδη. Οι δυο αυτοί πολιτικοί άνδρες (ΧΑ!) αποτελούν πρότυπο για όλους όσοι δεν διστάζουν προ ουδενός και «τα ρίχνουν», αδιαφορώντας -υποτίθεται- για τις συνέπειες. Στην πραγματικότητα μόνο αυτές είναι που σκέπτονται. (Ελλειπτική πρόταση -δεν σκέπτονται οι συνέπειες, οι δυο πρωταγωνιστές τις σκέπτονται.)

Γιατί σας τα λέω όμως όλα αυτά;

Απλούστατα, θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι. Να δηλώσω ευθέως ότι ο «δικός μας» βουλευτής Χρήστος Καραγιαννίδης δεν ανήκει με κανένα τρόπο στην παραπάνω κατηγορία. Όσοι τον γνωρίζουμε από παλιά ξέρουμε ότι ο κ. Καραγιαννίδης «τα έριχνε» από παιδί.

Ίσως εκεί ακριβώς βρίσκεται κάποιο θέμα. Στο ότι παρέμεινε οργισμένο… νιάτο, παρά τις πραγματικά φιλότιμες προσπάθειες των δικών του ανθρώπων να του δώσουν ένα περισσότερο «κομ ιλ φο» προφίλ. Ένα προφίλ που θα ταίριαζε στον σημερινό του ρόλο, αυτόν του βουλευτή και μάλιστα του κυβερνητικού.

Διότι, άλλο να είσαι οργισμένος (ακόμη και αγανακτισμένος), όταν εκπροσωπείς έναν «χώρο», ο οποίος αντιπολιτεύεται γενικώς ό,τι κινείται και άλλο να οργίζεσαι με κάποιους που έχουν πολύ μικρότερη παρουσία, άρα και δύναμη, από το κόμμα που εσύ εκπροσωπείς.

Άλλο να τα «ρίχνεις» μιλώντας χαλαρά στο καφενείο με τους κολλητούς σου και άλλο αγορεύοντας στη βουλή, σε επίσημη συζήτηση με τους βουλευτές των υπολοίπων κομμάτων.

Άλλο πράγμα να πετάς γιαούρτια (έστω και συμβολικά) στον παρεΐστικο κόσμο του φέισμπουκ και άλλο να… συγγράφεις στα παλιά σου τα παπούτσια όσους «απεχθάνεσαι», σε πανελλήνια μετάδοση.

(Αλήθεια, έχουν και οι βουλευτές παλιά παπούτσια;)

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Να πώς χάνεις το δίκιο σου!

Θα μου πείτε ο κ. Καραγιαννίδης μπορεί και να μην το έχασε, αφού ένα σωρό Μέσα βγήκαν να προβάλουν ως (τουλάχιστον) εντυπωσιακό τον τρόπο με τον οποίο «απάντησε όπως άξιζε στην ΑΣΠΕ». Κατά τη γνώμη μας όμως, όταν, απαντώντας σε κάποιους που έχουν άδικο, χάνεις την αίσθηση του τόπου και του χρόνου, τότε χάνεις μαζί και το δίκιο σου.

Εξάλλου, ειδικά όταν είσαι βουλευτής, μπορείς να διαφωνείς με απόψεις, ακόμη και να τις θεωρείς απεχθείς, όχι όμως και να απεχθάνεσαι τους πολίτες που τις έχουν. Και να τους το λες μ’ αυτόν τον τρόπο.

Στο τέλος τέλος, αν ο κ. Καραγιαννίδης ψάχνει για απόψεις που τον βγάζουν από τα ρούχα του και τον κάνουν να «τα ρίχνει» -απόψεις ομοφοβικές, ξενοφοβικές, φασίζουσες…- ας μην πάει μακριά. Ας ρίξει μια ματιά προς τα έδρανα των κυβερνητικών εταίρων και να είναι σίγουρος ότι θα βρει πολλές. Πώς να πεις όμως στους… κολλητούς σου «σας έχω γραμμένους στα παλιά μου τα παπούτσια»!

Εγώ, αν ήμουν βουλευτής, θα είχα μόνο καινούρια!