160531 ΜΠΑΦΙΑΣΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Η επικαιρότητα τρέχει!

Δεν μπορείς να την παρακολουθήσεις, πόσω μάλλον να προλάβεις να τη σχολιάσεις. Είναι τόσο πυκνός ο πολιτικός χρόνος και τόσα πολλά τα γεγονότα που, αναγκαστικά, ρίχνουμε φευγαλέες ματιές ή αφήνουμε πολλά ασχολίαστα.

Πέρα όμως από την τρέχουσα επικαιρότητα υπάρχουν και διάφορες επέτειοι. Με τις οποίες είμαστε γενικώς αντίθετοι, αφού τα πράγματα που έχουν αξία για τη ζωή μας, καθώς κι εκείνα που κινδυνεύουν και χρειάζονται την προστασία μας πρέπει να τα έχουμε στο νου μας καθημερινά.

Ωστόσο, σήμερα θα κάνουμε μια εξαίρεση. Όπως ίσως ξέρετε είναι η Παγκόσμια Ημέρα Κατά του Καπνίσματος. Θα αναφερθούμε, λοιπόν, με αφορμή τη σημερινή ημέρα, σε ένα πρόβλημα που μας βασανίζει χρόνια.

Πριν απ’ όλα όμως να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Εμείς δεν είμαστε καθόλου «κατά του καπνίσματος», όπως, κατά κανόνα, δεν είμαστε γενικώς «κατά», σχεδόν κανενός πράγματος. Εννοούμε από αυτά που επαφίενται στην ελεύθερη βούληση του κάθε ανθρώπου.

Ο καθένας (πρέπει να) είναι υπεύθυνος για τις επιλογές και τις πράξεις του και ο ρόλος της κοινωνίας και του κράτους δεν είναι να απαγορεύει τα «επικίνδυνα» πράγματα, αλλά να ενημερώνει και να προειδοποιεί. 

Όσον αφορά, λοιπόν, το κάπνισμα και τις επιπτώσεις του στον καπνιστή, δεν νομίζω να υπάρχει κανένας που δεν τις γνωρίζει. Βέβαια, καλό είναι η ενημέρωση να συνεχίζεται, κυρίως για τους νέους ανθρώπους που μπαίνουν ή πρόκειται να μπουν στον… μαγικό κόσμο του καπνίσματος.

Στο πλαίσιο αυτό, έχει νόημα και η σημερινή ημέρα, όμως για εμάς, το ξαναλέω, αυτό το «κατά» δεν στέκει. Τότε όμως, γιατί υπάρχουν οι διάφορες απαγορεύσεις, αν πρέπει να υπάρχουν, θα ρωτήσει κάποιος.

Θα προσπαθήσω να δώσω μια απάντηση από έναν άλλο, όσο κι αν φαίνεται παράξενο, συγγενικό χώρο. Τις απαγορεύσεις του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας. Γιατί απαγορεύεται η υπερβολική ταχύτητα; Είναι προφανές, απαγορεύεται διότι, τρέχοντας εσύ, θέτεις σε κίνδυνο τις ζωές των άλλων.

Το άλλο πουλάκι:

Το πιάσατε το υπονοούμενο;

Η πολιτεία σού δίνει τη δυνατότητα να πάρεις μέρος σε αγώνες αυτοκινήτου ή μοτοσικλέτας, όπου η ζωή των θεατών προστατεύεται ικανοποιητικά, και να τρέξεις όσο τραβάει η ψυχή σου. Ακόμη υπάρχουν ειδικές πίστες, όπως αυτή δίπλα μας, στις Σέρρες, όπου μπορείς να μπεις και να τερματίσεις τα γκάζια.

Όχι όμως στο δρόμο. Πιο πολύ «όχι», σε κατοικημένες περιοχές και… εντελώς «όχι», σε μέρη όπου παίζουν ή κυκλοφορούν παιδιά.

Αν έγινε κατανοητό αυτό, μπορούμε να συνεχίσουμε και να δούμε τι σχέση έχει με το κάπνισμα.

Ας ξεκινήσουμε με την μεγάλη παρεξήγηση η οποία γίνεται εσκεμμένα, εδώ και χρόνια: κανείς δεν εμποδίζει κανέναν να καπνίσει!

Αυτό πρέπει να ξεκαθαριστεί, διότι πολλοί είναι εκείνοι που μιλούν για διωγμό των καπνιστών, για απαγόρευση του καπνίσματος και άλλα που δεν ισχύουν.

Τι ισχύει; Οι καπνιστές απαγορεύεται να καπνίζουν… τους υπόλοιπους ανθρώπους, δηλαδή να τους ντουμανιάζουν με το τσιγάρο τους, καθιστώντας τους παθητικούς καπνιστές. Αυτό το λογικό και αυτονόητο πράγμα ισχύει σε όλον τον πολιτισμένο και σε μεγάλο μέρος του απολίτιστου κόσμου.

Ισχύει και στη χώρα μας. Με μια διαφορά. Εδώ δεν εφαρμόζεται. Γιατί; Υπάρχουν δυο εξηγήσεις. Η μία είναι η γραφική, που θέλει του Έλληνος τον τράχηλο να μην υπομένει ζυγόν!

Η άλλη είναι η πραγματική. Καμιά κυβέρνηση δεν τολμά να εφαρμόσει τον νόμο!

Υπάρχουν ένα σωρό λόγοι που αιτιολογούν την απαγόρευση του καπνίσματος σε χώρους που υποχρεώνουν τους άλλους να ανέχονται τον καπνό του καπνιστή. Οι περισσότεροι έχουν να κάνουν με την υγεία. Μελέτες δείχνουν πόσο επιβλαβές είναι το παθητικό κάπνισμα, ιδίως για ευπαθείς ομάδες.

Ξεκαθαρίζω: Δεν με αφορούν καθόλου! Μπορεί η υγεία να είναι η βασική αιτία της απαγόρευσης του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους, από τη στιγμή όμως που αυτή η απαγόρευση ισχύει, εκείνο που με ενοχλεί είναι η αδιαφορία των οργάνων της πολιτείας να την εφαρμόσουν.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αυτό λένε και οι περισσότεροι πολίτες..

Σε μια σχετική έρευνα, το 76% των Ελλήνων δήλωσαν ότι «αισθάνονται ντροπή που η χώρα μας είναι η μόνη στην Ε.Ε. που δεν εφαρμόζει τον νόμο για το παθητικό κάπνισμα». Επίσης, το 78% πιστεύει ότι «η μη εφαρμογή του νόμου αποτελεί σημείο πολιτιστικής υποβάθμισης της χώρας».

Σημειώνω ότι τα ποσοστά αυτά είναι μεγαλύτερα από εκείνα των «μη καπνιστών», που είναι περίπου 67%. Πράγμα που σημαίνει ότι με αυτή την άποψη τάσσονται και πολλοί καπνιστές και μπράβο τους.

Το ενδιαφέρον και αντιφατικό φαινόμενο είναι ότι, στη χώρα μας, ενώ τα ποσοστά των καπνιστών συνεχώς μειώνονται, εκείνα των παθητικών καπνιστών αυξάνονται, εξαιτίας ακριβώς της μη εφαρμογής  του νόμου.

Το επίσης ενδιαφέρον, που έχει να κάνει με την «πολιτιστική υποβάθμιση» (και περιέχει και μια… ταξική χροιά, για όσους ασχολούνται με τέτοια), είναι ότι αυτοί που πλήττονται περισσότερο από την μη εφαρμογή του νόμου είναι τα χαμηλά κοινωνικά και οικονομικά στρώματα του πληθυσμού.

Τα ακριβά εστιατόρια, τα πολυτελή κέντρα διασκέδασης, όπως και τα καλά ξενοδοχεία εφαρμόζουν τον νόμο. Όπως τον εφαρμόζουν και ιδιοκτήτες καταστημάτων που σέβονται τον εαυτό τους και τους πελάτες τους και χαίρομαι ιδιαίτερα που ένα τέτοιο είναι και αυτό που συχνάζουμε κι εμείς.

Ποιο είναι; Δεν έχει νόημα να σας το πούμε. Σημασία έχει να πιέσετε τον δικό σας «καφετζή» να εφαρμόσει τον νόμο. Μήπως όμως αυτό δεν είναι ακριβώς δουλειά του απλού πολίτη;

Αναρωτιέμαι!

Παφ!

160530 ΠΑΝΗΓΥΤΡΤΖΗΔΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Η Δράμα γιόρτασε!

Για να μην λέτε ότι μόνο γκρινιάζουμε. Η εβδομάδα που μας πέρασε ήταν μια εβδομάδα γιορτής για την πόλη και μόνον καλά λόγια πρέπει να λέμε για εκείνους που την εμπνεύστηκαν και τη διοργάνωσαν.

Ποια ήταν τα θετικά σημεία:

Πρώτα το γεγονός ότι υπήρχαν πολλές και διαφορετικές εκδηλώσεις, κυρίως μουσικές. Αυτό κάποιοι το σχολίασαν αρνητικά, λέγοντας ότι δεν προλαβαίνει κανείς να τα παρακολουθήσει όλα.

Δεν έχουν δίκιο. Ασφαλώς και δεν μπορείς να είσαι σε πολλά σημεία ταυτοχρόνως, όμως κανείς δεν σε υποχρεώνει και να το κάνεις. Επιλέγεις ό,τι νομίζεις καλύτερο, ό,τι ταιριάζει στο γούστο σου, ανάλογα και με τη διάθεση της στιγμής, την παρέα κ.λπ.

Αφήστε που κάποια από τα μουσικά σχήματα δεν εμφανίζονται μόνο μια φορά, έτσι ώστε είναι πιο εύκολο να τα παρακολουθήσει κάποιος που έχει το πρόγραμμα και σχεδιάζει σωστά τις εξόδους του.

Να πούμε εδώ ότι το πρόγραμμα, στην έντυπή του μορφή, δεν έφτασε εγκαίρως σε όλους τους Δραμινούς και αυτό είναι κάτι που πρέπει να προσεχθεί στο μέλλον. Δυστυχώς δεν έχουν όλοι τη δυνατότητα να ενημερώνονται από το διαδίκτυο ή από τα τοπικά ΜΜΕ.

Το δεύτερο θετικό σημείο είναι το γεγονός ότι την γιορτή αυτή την αγκάλιασαν διάφοροι ιδιώτες και ανέλαβαν πρωτοβουλίες είτε κατά μόνας είτε δυο, τρία ή και περισσότερα μαγαζιά. Αυτό είναι αξιοσημείωτο, μια «καλή πρακτική» όπως λέγεται και καλό είναι να συνεχιστεί.

Εμείς το είχαμε επισημάνει και παλαιότερα. Οι επίσημοι φορείς που διοργανώνουν κάποιες τέτοιες γιορτές δεν μπορούν και δεν πρέπει να είναι πίσω από κάθε εκδήλωση. Δική τους δουλειά είναι ο συντονισμός, η διαφήμιση των εκδηλώσεων και πιθανότατα η διοργάνωση κάποιων μεγάλων, κεντρικών συναυλιών, με γνωστούς καλλιτέχνες, που θα κατεβάσουν τον κόσμο στο κέντρο της πόλης.

Από εκεί και πέρα η πρωτοβουλία πρέπει να ανήκει σε καταστηματάρχες και συλλόγους που θα προβάλλουν την επιχείρηση ή τη δουλειά τους και θα… κερδίζουν, με ό,τι νόημα μπορεί να δώσει κανείς στην λέξη, από την προβολή αυτή.

Το άλλο πουλάκι:

Υπάρχουν και άλλα θετικά!

Όπως η πρωτοβουλία να μείνουν λίγο περισσότερο ανοιχτά τα καταστήματα το βράδυ της Παρασκευής και να πεζοδρομηθεί το κέντρο της πόλης. Αυτή η κίνηση, μαζί με τις πολλές παραστάσεις σε γωνιές της πόλης έδωσαν έναν αληθινά γιορταστικό χαρακτήρα.

Δεν ξέρω, αλλά ειδικά αυτό με την πεζοδρόμηση του κέντρου θα πρέπει να το δούμε πολύ σοβαρά. Όσες φορές δοκιμάστηκε, νομίζω πως λειτούργησε θετικά. Αν και ο εμπορικός κόσμος έχει την ίδια γνώμη, τότε θα πρέπει να δοκιμαστεί το μέτρο σε πιο συχνή βάση.

Θεωρώ ότι δεν είμαστε ακόμη έτοιμοι για μια μόνιμη πεζοδρόμηση όλου του κέντρου, αλλά περιστασιακά, κάποια απογεύματα, σε συνδυασμό ίσως με εκδηλώσεις ή εκπτώσεις, θα μπορούσε να λειτουργήσει σε «πειραματική» βάση. Έτσι, σιγά σιγά,  θα ωριμάσει η ιδέα και θα εκπαιδευτούν και οι οδηγοί για το πώς θα πρέπει να κινούνται σε τέτοιες περιστάσεις.

Η Τροχαία θα αποκομίσει χρήσιμα στοιχεία για την ανάγκη πιθανής αλλαγής κυκλοφορίας σε κάποιους μονόδρομους, ο έλεγχος στα παρκαρισμένα οχήματα ίσως γίνει, εκείνα τα απογεύματα, πιο αυστηρός και έτσι θα μπορέσει κάποια στιγμή η πόλη μας να μιμηθεί άλλες, τουλάχιστον σε αυτόν τον τομέα.

Ένα άλλο θετικό στοιχείο της διοργάνωσης ήταν η «καλή πρακτική» να κλείνονται από πριν θέσεις σε όσους δηλώνουν εγκαίρως ότι ενδιαφέρονται να παρακολουθήσουν κάποια περισσότερο κλειστή εκδήλωση, με περιορισμένο αριθμό θέσεων.

Οι φίλοι της στήλης γνωρίζετε καλά ότι εμείς ήμασταν πάντοτε κατά του «τζάμπα» και του «περάστε, κόσμε». Ένα συμβολικό αντίτιμο δίνει μεγαλύτερο κύρος σε κάθε εκδήλωση και αφήνει περιθώριο να την απολαύσουν όσοι ενδιαφέρονται πραγματικά και δεν προσέρχονται από περιέργεια, απλώς και μόνον επειδή η είσοδος είναι ελεύθερη.

Τέλος, θετικό στοιχείο είναι και το άνοιγμα των οινοποιείων το κοινό, νομίζω όμως ότι εδώ χρειάζεται μια μεγαλύτερη ευελιξία. Είναι καλό τα Δραμινά οινοποιεία να ανοίγουν για τους επισκέπτες, νομίζω όμως ότι και αυτά θα πρέπει με τη σειρά τους να… ανταποδίδουν την επίσκεψη.

Εννοώ ότι θα πρέπει να σκεφτούν έναν τρόπο να έρχονται αυτοί στην πόλη και να παρουσιάζουν πιο οργανωμένα τα προϊόντα τους στους Δραμινούς (και τους επισκέπτες), τουλάχιστον όσο κρατούν οι γιορτές της Δραμοινογνωσίας.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πού καταλήγουμε;

Έχουμε μια ακόμη γιορτή που, μαζί με την Ονειρούπολη και το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους, προσθέτει πολλά θετικά χαρακτηριστικά στο προφίλ της πόλης μας.

Η προσπάθεια είναι ακόμη στην αρχή, θεωρώ όμως ότι έχει καλές βάσεις και χρόνο με το χρόνο θα βρει την… περπατησιά της, όπως λέγανε και οι παλιότεροι. Αρκεί να συμβάλουμε όλοι μας, εντοπίζοντας τα θετικά και τα αρνητικά σημεία.

Εκείνο που πρέπει να διαφυλαχθεί οπωσδήποτε είναι πως το κέντρο των εκδηλώσεων πρέπει να παραμείνει αυστηρά το κρασί. Το Δραμινό κρασί. Διαφορετικά η γιορτή θα χάσει τον τοπικό της χαρακτήρα και θα διολισθήσει σε αντιγραφή κάποιας από τις τόσες που γίνονται σε άλλες πόλεις. 

Δεν είμαι επίσης τόσο βέβαιος για την καταλληλότητα του χρόνου πραγματοποίησης (ο άστατος καιρός του Μαΐου, η Ανθοκομική που συμπίπτει, η περίοδος των Εξετάσεων…), όμως κι αυτό μπορεί να βελτιωθεί με τη συμβολή όλων των εμπλεκομένων.

Άντε, και του χρόνου!

Πού να μην είχαμε και κρίση!

160527 ΠΡΟΦΗΤΙΚΟΝ-2

Το ένα πουλάκι:

Λέγαμε για τις προφητείες…

Αλήθεια, εσείς πιστεύετε σε τέτοιες; Είστε από εκείνους, ας πούμε, που παρακολουθούν τα όσα είπαν κατά το παρελθόν διάφοροι «γέροντες» και προσπαθούν να τα συνταιριάξουν με γεγονότα του παρόντος, ώστε να μας βεβαιώσουν πως εκείνοι είχαν κάποιο χάρισμα;

Προσέξτε, δεν θέλω να γίνω ασεβής. Προφανώς και οι γέροντες έχουν ένα μεγάλο χάρισμα, εκείνο της πίστης, το οποίο, προφανώς επίσης, απουσιάζει από όσους ζητούν «σημεία» για να πιστέψουν.

Διότι είναι σίγουρο πως οι περισσότεροι τουλάχιστον από τους γέροντες δεν έλεγαν όσα έλεγαν με σκοπό να προβλέψουν το μέλλον, αλλά θέλοντας να ερμηνεύσουν το παρόν και να το κάνουν περισσότερο κατανοητό σε διάφορους αφελείς.

Ναι, αφελείς! Ξέρω πολύ καλά τι σας λέω, διότι, όταν πας, ας πούμε, να ρωτήσεις έναν άνθρωπο που έχει αποτραβηχτεί προ πεντηκονταετίας από τα εγκόσμια και ασκείται πνευματικά τι… αυτοκίνητο να αγοράσεις, τότε είσαι αφελής και μάλιστα αθεράπευτα.

Όταν ζητάς από έναν άνθρωπο που απαρνήθηκε από παιδί τον κόσμο, για να αφοσιωθεί στον Θεό και να παλέψει με τους λογισμούς, να σε συμβουλεύσει όχι σε θέματα πνευματικά, αλλά… πολιτικά, τότε ίσως πράγματι χρειάζεσαι βοήθεια, όχι όμως τέτοια που φαντάζεσαι.

Όταν μαγνητοφωνείς (συχνά εν αγνοία του) τα λεγόμενα ενός ασκητή που θεωρείς γέροντά ΣΟΥ, τα απομαγνητοφωνείς μετά από χρόνια και με βάση αυτά προσπαθείς να ερμηνεύσεις τον κόσμο, «τραβώντας τα από τα μαλλιά» ώστε να μοιάζουν προφητείες, τότε μάλλον δεν είσαι, όχι άνθρωπος του Θεού, αλλά ούτε καν πιστός.

Πιθανότατα ούτε και αφελής, αλλά πονηρός. Ειδικά δε, αν έχεις εκδώσει αυτές τις «προφητείες» και προσπαθείς να τις πουλήσεις σε άλλους. Οι οποίοι, εκείνοι μάλιστα, είναι αφελείς με πατέντα.

Πάλι όμως ξεφύγαμε από το κυρίως θέμα μας. Είχαμε ξεκινήσει να σας λέμε τι είχε «προφητεύσει», πριν από τέσσερα χρόνια ένας, αυτό μπορούμε να το πούμε, πρώην πολιτικός και πώς εκείνες οι «προφητείες» του επαληθεύονται σήμερα.

Το άλλο πουλάκι:

Πού είχαμε μείνει;

Α, ναι! Εκεί που έλεγε ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα προχωρήσει σε μέτρα που «οι ψοφοδεείς υπουργοί της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ ούτε να σκεφτούν δεν τολμούσανε». Συνεχίζουμε, λοιπόν:

«Ποιος υπουργός της Νέας Δημοκρατίας ή του ΠΑΣΟΚ θα έκανε ιδιωτικοποιήσεις; Κανείς. Ποιος θα απελευθέρωνε τα επαγγέλματα; Κανένας. Ποιος θα προχωρούσε σε κλείσιμο ΔΕΚΟ; Κανένας. Ποιος θα συγχώνευε επιχειρήσεις και θα καταργούσε μεγάλα κομμάτια του δημόσιου τομέα; Κανένας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα τα κάνει. Και να σας πω και κάτι άλλο; Με τον ΣΥΡΙΖΑ θα επιβληθεί και ο νόμος και η τάξη. Θα κοπούν όλες αυτές οι αυθαιρεσίες των μπαχαλάκηδων. Και ξέρετε γιατί; Γιατί τους ξέρει ποιοι είναι. Οι άλλοι δεν τους ξέρουνε. Θα τους τσακίσει. Αυτή είναι η βασική διαφορά».

Είμαι βέβαιος ότι κάποιοι μάλλον θα σκεφτούν πως πρόκειται για προφητείες της κακιάς ώρας, αφού πολλά από αυτά δεν έχουν γίνει (ακόμη). Θα τους απαντήσω ότι δεν ξέρουν από προφητείες. Στις οποίες δεν εξετάζουμε τις λεπτομέρειες, αλλά βλέπουμε αν υπάρχει η… τάση. Ακούστε, ας πούμε, και κάτι άλλο:

«Ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν έρθει στην εξουσία, δεν θα κάνει τίποτε από αυτά που σήμερα [θυμίζω, Μάιος 2014] λέει. Διότι, ξαφνικά, παίρνοντας στα χέρια του χαρτιά, πραγματικότητες, ισολογισμούς και χίλια δυο άλλα, θα αναγνωρίσει ότι αυτά που λέει δεν γίνονται.

Αυτά για τα οποία τον κατηγορούν σήμερα [ξαναλέω, Μάιος 2014], ότι θα καταστρέψει τη χώρα κ.τ.λ., δεν θα τα κάνει, διότι θα δει την πραγματικότητα. Θα βρεθεί ξαφνικά με τα μάτια μπροστά στον γκρεμό. Αποκλείεται να πηδήξει μέσα. Εκτός αν είναι παράφρονες κάποιοι, που δεν το θεωρώ ότι είναι παράφρονες».

Ας δούμε ένα ακόμη σημείο:

«Έχει καταρρακωθεί η έννοια σεβασμού των θεσμών στην Ελλάδα. Και αυτό θα εισπράξουμε μετεκλογικά. Αλλά αξίζει να το εισπράξουμε. Να έρθει κάποτε η Αριστερά στην εξουσία -η Αριστερά η γνήσια, όχι η γιαλαντζί του ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα Παπανδρέου- η οποία είναι μονίμως απ’ έξω και κάνει κριτική. Να δούμε τι θα κάνει. Να τα εφαρμόσει αυτά που λέει. Να δω πώς θα γίνουν όλα αυτά. Πρακτικά».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Όπα, για στάσου μια στιγμή!

Εσείς μας είπατε ότι η «προφητεία» έγινε πριν από τις εκλογές του Ιουνίου του 2012. Όμως εδώ ο έχων το χάρισμα μόλις είπε ότι μετεκλογικά θα έρθει στην εξουσία η Αριστερά. Ε, αυτό δεν έγινε τότε, έγινε τον Ιανουάριο του 2015. Τι σόι χαρισματικός είναι αυτός ο άνθρωπος, που δεν μπορεί να προβλέψει ποιος θα νικήσει στις προσεχείς εκλογές και «προφητεύει» τι θα κάνει μια κυβέρνηση που ΔΕΝ θα εκλεγεί;

Μήπως ήρθε η ώρα να μας πείτε και το όνομά του;

Ποιος; Ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος; Καλά, τώρα μάλιστα. Είπα κι εγώ…

Τέτοιου είδους προφητείες μου θυμίζουν μια ιστορία από τον Μίκυ Μάους. Ο θείος Σκρουτζ πήγε σε ένα μέντιουμ, το οποίο προέβλεψε ένα σωρό πράγματα για το πόσο πολύ θα μεγαλώσει η περιουσία του. Όχι του μέντιουμ, του θείου Σκρουτζ!

Συνοδεύοντας τον πελάτη του στην εξώπορτα, βλέπει τον καιρό πολύ συννεφιασμένο και τον ρωτάει. Όχι τον καιρό, τον πελάτη του: «Τι λέτε, κύριε Σκρουτζ, θα βρέξει;»

Τόσο ικανό το μέντιουμ και τόσο προφητικός ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος. Μωρέ, δεν με παρατάτε λέω εγώ!

Τέτοιες προφητείες
σας κάνω εγώ εκατό την ώρα!

160526 ΠΡΟΦΗΤΙΚΟΝ-1

Το ένα πουλάκι:

Συμβαίνει όπως με τον τζόγο!

Τον κρατικό τζόγο, όχι εκείνον στα καφενεία, τα καζίνο και τις μπαρμπουτιέρες (η σειρά είναι τυχαία, προέκυψε μετά από σχετική κλήρωση). Μιλάω για τον τζόγο στον οποίο μας ωθεί το κράτος με τις χιλιάδες διαφημίσεις τυχερών παιχνιδιών και τα δεκάδες «πρακτορεία» που συναντάς, αν πεις να κάνεις μια βόλτα στην πόλη.

Τι συμβαίνει με τον τζόγο αυτόν; Όλοι αναφερόμαστε στον τυχερό που κέρδισε και όχι στα εκατομμύρια εκείνων που χάνουν τα λεφτά τους. Μάλλον δεν τα χάνουν ακριβώς, αφού με αυτά χρηματοδοτούν τον πολιτισμό και τον αθλητισμό της χώρας. Λέμε, τώρα.

Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις που «ο ένας στους τόσους (τρεις, τέσσερις, πέντε, αναλόγως την περίπτωση) κερδίζει, όμως κανείς δεν συζητά για μικροκέρδη, τα οποία έχουν έτσι κι αλλιώς χαθεί ήδη, στα μέχρι τότε… πονταρίσματα.

Παρασύρθηκα όμως, δεν είναι ο τζόγος το θέμα μου, άλλο ήθελα να πω και πάντοτε, σε τέτοιες περιπτώσεις, θυμάμαι τον Ορέστη Μακρή να ρωτάει στη σύζυγό του: «Τότε, αφού θες να πεις άλλο, γιατί λες αυτό που λες και δεν λες αυτό το άλλο κατευθείαν, να ησυχάσουμε;»

Να, κάθε θέμα χρειάζεται και μια εισαγωγή, έτσι δεν μας μάθαιναν οι φιλόλογοι στο Σχολείο; Θα μου πείτε, μακάρι να ήταν αυτό το μόνο στραβό που μας μάθαιναν οι φιλόλογοι, όμως ας μην ξεφύγουμε και άλλο από το θέμα μας.

Το οποίο είναι, ποιο; Οι προφητείες!

Ναι, πολύ σωστά ακούσατε. Θέλω να σας μιλήσω για μια προφητεία, εν πολλοίς άγνωστη, και να τη συγκρίνω με άλλες, περισσότερο γνωστές, τις οποίες ίσως έχετε υπόψη σας.

Οι προφητείες, λοιπόν (εδώ έρχεται και δένει η εισαγωγή μου), είναι σαν τον τζόγο. Όταν δούμε ότι κάτι, από τα τόσα πολλά που «προφήτευσε» ο έχων το χάρισμα, ταιριάζει (ή μπορούμε να το ταιριάξουμε εμείς) με την πραγματικότητα, τότε το κάνουμε θέμα. Έχουμε τον τυχερό σε μεγάλο τζακ ποτ!

Ποτέ δεν μιλάμε όμως για τις χιλιάδες «προφητείες», δηλαδή όλα τα υπόλοιπα που έχει πει για το μέλλον, που πάνε στον βρόντο, αφού ποτέ δεν επαληθεύονται. Όσο για τα… μικροκέρδη που σας είπε πριν, αυτά είναι πράγματα που θα μπορούσε να τα προβλέψει ο καθένας, αρκεί να έχει κοινή λογική.

Το άλλο πουλάκι:

Είστε έτοιμοι να ακούσετε μια «προφητεία»;

Δεν καταλάβατε. Όχι κάτι που θα συμβεί στο μέλλον, αλλά κάτι που ειπώθηκε στο παρελθόν και σήμερα, χρόνια μετά, επαληθεύεται πλήρως. Δεν θα σας αποκαλύψω ακόμη ποιος την έκανε, για να προλάβω όμως και να σας προφυλάξω, μπορώ να πω μόνον ότι δεν είναι κάποιος «γέροντας».

Γυρίζουμε, λοιπόν, τέσσερα χρόνια πίσω, στον Μάιο του 2012. Σας θυμίζω ότι τότε είχαμε δυο απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις, μία στις 6 Μαΐου και την επόμενη στις 17 Ιουνίου.

Η Νέα Δημοκρατία πήρε την πρώτη φορά 18,85% και ο ΣΥΡΙΖΑ 16,78%, ενώ τη δεύτερη πήραν περίπου 30% και 28% αντίστοιχα.

Δεν πέρασαν και πολλά χρόνια, όμως, όταν λέμε ότι ο πολιτικός χρόνος είναι πολύ πυκνός αυτό εννοούμε. Μοιάζει να πέρασαν δεκαετίες!

Κάπου εκεί λοιπόν, ανάμεσα στις δυο εκλογικές αναμετρήσεις του 2012, ειπώθηκαν αυτά που αποτελούν την «προφητεία» για την οποία σας μιλώ:

«Σκεφθείτε όλες τις συνδικαλιστικές συντεχνίες που ήταν κολλημένες στο ΠΑΣΟΚ και που τώρα έχουν πάει στον ΣΥΡΙΖΑ να καταλάβουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ξαφνικά θα κάνει εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις. Ποια θα είναι η αντίδρασή τους; Δεν θα εκτονωθούν στο δρόμο. Δεν θα υπάρξει κανείς να στηρίξει μια αντίδρασή τους στους δρόμους, απεργίες κ.τ.λ.».

«Ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει πράγματα που η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ ούτε μπορούσαν να τα σκεφτούν. Δεν είπα ότι θα αποτύχει. Θα απογοητεύσει τον κόσμο που τον ψήφισε, διότι δεν θα κάνει αυτά για τα οποία τον ψήφισαν.

Διότι ο κόσμος τον ψηφίζει σήμερα για δυο λόγους. Ένα κομμάτι το πελατειακό – συντεχνιακό τον ψηφίζει για να συνεχιστεί το πάρτι των παροχών –που δεν μπορεί να το κάνει, άρα θα τους απογοητεύσει- και ένα άλλο κομμάτι τον ψηφίζει για να επαναφέρει τα πράγματα εκεί που ήταν πριν, προ του 2009, που ούτε αυτό μπορεί να το κάνει».

«Θα προχωρήσει όμως πράγματα αναγκαστικά, για να μπορεί να σώσει τη χώρα, δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Θα μειώσει τον δημόσιο τομέα, θα κάνει απολύσεις, θα κάνει ιδιωτικοποιήσεις, πράγματα που τώρα που σας τα λέω με βλέπετε σαν να είμαι παλαβός».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αυτό με τις απολύσεις δεν το είδαμε ακόμη.

Τι είδαμε;

«Θα τα κάνει αυτά, αφού βεβαίως περάσει ένα διάστημα μικρό σκληρής, εμφύλιας αντιπαράθεσης μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Όπου η μία συνιστώσα θα λέει αυτή είναι η πραγματικότητα, δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς και η άλλη θα λέει να κατεβάσουμε τις αρχές της Ρόζας Λούξεμπουργκ.

Και θα υπάρξει μια σύγκρουση. Θα επικρατήσει αναπόφευκτα η λογική πλευρά και μετά θα πάνε σε πολιτικές τις οποίες, σας επαναλαμβάνω, οι ψοφοδεείς υπουργοί της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ ούτε να σκεφτούν δεν τολμούσανε».

Έχει και συνέχεια η «προφητεία» αυτή, που έγινε -θυμίζω- τέσσερα χρόνια πριν. Δεν προλάβαμε να την ακούσουμε όλη, επομένως δεν μπορώ να σας πω και το όνομα εκείνου που την έκανε.

Κάντε λίγη υπομονή, αύριο θα τα μάθετε όλα.

Προ Χριστού...!

160525 ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Να είσαι ο εαυτός σου!

Πόσες φορές δεν ακούσαμε αυτή τη φράση, είτε ως συμβουλή, είτε ως ευχή, είτε ως προτροπή; Είναι μία από τις φράσεις κλισέ, τις οποίες, αφού γίνουν μόδα, τις επαναλαμβάνουμε, χωρίς να ξέρουμε ακριβώς το λόγο.

Τι θα πει να είσαι ο εαυτό σου; Μάλλον σημαίνει να σκέφτεσαι και να κάνεις πράγματα που ξεκινούν από εσένα, που δεν υποβάλλονται από άλλους, ούτε είναι αποτέλεσμα μίμησης άλλων, (όπως, για παράδειγμα το να χρησιμοποιείς τη φράση «να είσαι ο εαυτός σου»)!

Ας το δεχτούμε. Αλήθεια όμως, πώς ξέρουμε πότε μια σκέψη ή μια πράξη είναι αυθεντικά δικές μας και όχι αποτέλεσμα μίμησης ή ξένων επιρροών;

Ε, καλά, θα μου πείτε. Αυτό είναι εύκολο. Είναι δυνατόν να μη γνωρίζεις τις ίδιες σου τις σκέψεις; Είναι δυνατόν να μην μπορείς να πεις αν τις «δανείστηκες» από άλλους ή τις «γέννησες» εσύ;

Δεν ξέρω! Ακούστε πρώτα τα αποτελέσματα κάποιων ερευνών και μάλλον θα αναρωτηθείτε κι εσείς. Σας λέω εκ των προτέρων ότι αυτά που θα ακούσετε δεν είναι δικές μου σκέψεις, άρα, για τα επόμενα λεπτά δεν… θα είμαι ο εαυτός μου.

Η πρώτη είναι μια παλιά και λίγο πολύ γνωστή έρευνα. Την έκανε ο ψυχολόγος J. E. Asch to 1951 και καταδεικνύει την επιθυμία του ατόμου να ταυτίζεται με σύνολα, να ανήκει σε αυτά, ακόμη και όταν βλέπει πως ακολουθούν λάθος δρόμο.

Ο ερευνητής έδειχνε σε μια ομάδα έξι «υποκειμένων» μια εικόνα με τέσσερις γραμμές και τους ζητούσε να συγκρίνουν το μήκος μιας γραμμής με εκείνο τριών άλλων και να απαντήσουν με ποια από τις τρεις είναι ίση.

Οι γραμμές ήταν έτσι σχεδιασμένες που καταφανώς, από τις τρεις επιλογές που είχαν, μόνο η μία ήταν η σωστή, αφού οι άλλες δύο ήταν πολύ μικρότερες. Ποιο ήταν το μυστικό της έρευνας; Από τα έξι «υποκείμενα», οι πέντε πρώτοι ήταν υπάλληλοι του ερευνητή και είχαν συγκεκριμένες οδηγίες.

Έπρεπε, χωρίς κανέναν δισταγμό, να δείξουν σαν σωστή τη μία από τις μικρότερες γραμμές. Μαντέψτε τώρα τι έκανε ο έκτος, το πραγματικό «υποκείμενο» της έρευνας.

Το άλλο πουλάκι:

Σωστά το μαντέψατε!

Στις περισσότερες περιπτώσεις, αγνοούσε αυτό που έβλεπαν τα μάτια του και επέλεγε και αυτός τη λανθασμένη γραμμή που είχαν επιλέξει οι προηγούμενοι. Το ωραίο είναι ότι κανείς δεν παραδεχόταν το λάθος του.

Όταν του έλεγαν δηλαδή τι συνέβη, εκείνος επέμενε ότι δεν παρασύρθηκε από την επιλογή των άλλων και ότι η απόφαση ήταν δική του επειδή… δεν πρόσεξε καλά ή δεν εκτίμησε σωστά το μήκος των γραμμών.

Προτιμούσε δηλαδή να δεχτεί πως έκανε ένα καταφανέστατο λάθος, μια ανοησία, όμως «ήταν ο εαυτός του», παρά να παραδεχτεί ότι παρασύρθηκε από την «κοινή γνώμη» και λειτούργησε αγελαία!

Πώς σας φάνηκε; Μπορεί να πει κάποιος ότι η επιρροή της μάζας στον άνθρωπο είναι γνωστή από απλές και μόνο παρατηρήσεις και δεν χρειάζεται πειραματικές αποδείξεις. Ωραία! Ακούστε τότε και τη δεύτερη έρευνα που μιλάει και πάλι για το πόσο μπορεί να είμαστε «ο εαυτός μας», χωρίς επιρροές από άλλους.

Είναι πιο πρόσφατη, των τελευταίων ετών, και έγινε από τον Τζον Μπαργκ, καθηγητή ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο του Γέιλ. Είναι όπως και η προηγούμενη εξαιρετικά απλή στη σύλληψή της.

Τα υποκείμενα διέσχιζαν έναν μακρύ διάδρομο για να φτάσουν στο γραφείο της… δοκιμασίας. Εκεί τους έδιναν δέκα ομάδες των πέντε λέξεων και τους ζητούσαν να σχηματίσουν δέκα προτάσεις χρησιμοποιώντας κάθε φορά μόνο τις τέσσερις.

Όταν τελείωναν έφευγαν από τον ίδιο διάδρομο, τον οποίο διέσχιζαν σε μεγαλύτερο χρόνο, πιο αργά, επειδή…

Εδώ είναι το μυστικό. Μέσα στο σύνολο των λέξεων κάθε ομάδας υπήρχε και μία λέξη που είχε έμμεση αναφορά στα γηρατειά!

Χωρίς να το καταλάβουν δηλαδή οι φοιτητές – «υποκείμενα», μπήκε στο υποσυνείδητό τους η έννοια των γηρατειών και αυτό τους έκανε να… βαρύνουν!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Σας φαίνεται υπερβολικό;

Τότε ακούστε και το δεύτερο σκέλος του πειράματος. Σ’ αυτό υπήρχαν δύο ομάδες «υποκειμένων». Στην πρώτη οι λέξεις που μπήκαν εμβόλιμα ανάμεσα στο σύνολο των υπολοίπων ήταν λέξεις όπως σεβασμός ευγένεια, πολιτισμός, εκτιμώ, υπομονή κ.τ.ό.

Στις λέξεις της δεύτερης ομάδας υπήρχαν έννοιες όπως επιθετικά, ενοχλώ, διαταράσσω, απότομος, τολμηρός…

Μετά τον σχηματισμό των προτάσεων, τα «υποκείμενα» έπρεπε να πάνε σε ένα διπλανό γραφείο όπου θα τους ανακοινωνόταν το αποτέλεσμα της έρευνας.

Εκεί ο ερευνητής είχε σκηνοθετήσει μια κατάσταση όπου εκείνος συνομιλούσε με έναν συνεργάτη του αδιαφορώντας δήθεν για την παρουσία των «υποκειμένων» και αφήνοντάς τους να περιμένουν. Μάλιστα οι πανεπιστημιακές αρχές που χρηματοδοτούσαν το πείραμα και το παρακολουθούσαν έθεσαν ως όριο αναμονής τα δέκα λεπτά. 

Ο καθηγητής Μπαργκ το δέχτηκε, αλλά του φάνηκε υπερβολικό, πιστεύοντας πως κανείς δεν θα καθόταν να περιμένει τόση ώρα. Πίστευε πως η διαφορά ανάμεσα στις ομάδες θα ήταν της τάξης των 20 με 30 δευτερολέπτων.

Έκανε λάθος. Τα μέλη της δεύτερης ομάδας τον διέκοπταν σύντομα, το αργότερο σε πέντε λεπτά. Εκείνα της πρώτης ΔΕΝ τον διέκοπταν καθόλου! Καθόταν και περίμεναν υπομονετικά να τελειώσει την συνομιλία του, ώσπου… περνούσε το προβλεπόμενο δεκάλεπτο!

Τι λέτε, τώρα; Πόσοι από τα «υποκείμενα» ήταν ο εαυτός τους και σε ποιο βαθμό λειτούργησε το υποσυνείδητο και η «υποβολή» των εννοιών του πειράματος;

Γι’ αυτό σας λέω, προσέχετε τι ακούτε, για… «να είστε ο εαυτός σας»!

Υποκείμενα!

160524 ΜΠΕΡΝΤΕΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

«Ήταν να μη σκιστεί ο μπερντές»!

Αυτή τη φράση θα τη θυμούνται ίσως οι μεγαλύτεροι, για τους νέους όμως μάλλον δεν σημαίνει και πολλά. Ναι, μπεντές είναι η κουρτίνα, το πανί, το παραβάν που μας χωρίζει από κάτι που δεν πρέπει να δούμε.

Ίσως έχουν ακούσει τη λέξη «καραγκιόζμπερντές» από το πανί του θεάτρου σκιών, εκείνο που ο Διονύσης Σαββόπουλος τραγούδησε «λευκό μου σεντονάκι, λάμπα μου τρελή». Τι εννοούμε όμως λέγοντας «ήταν να μη σκιστεί ο μπερντές»;

Η έκφραση παραπέμπει σε παλαιότερες εποχές, τότε που η σεμνότητα, αλλά και η σεμνοτυφία, επικρατούσαν στις κοινωνικές συναναστροφές. Τότε που υπήρχαν προσωπικά και οικογενειακά μυστικά τα οποία έπρεπε πάση θυσία να κρατηθούν μακριά από την κοινωνία.

Τις εποχές αυτές τις γνωρίζουμε καλύτερα από τη λογοτεχνία ή από τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο, όταν, για παράδειγμα, βλέπαμε πως μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη οδηγούσε τη μέλλουσα μητέρα σε ταξίδι σε συγγενείς στην Ελβετία. Και όσοι καταλάβαιναν…

Εποχές που δεν κάναμε οι ίδιοι βούκινο τις καθημερινές μας συνήθειες μέσα από το φέισμπουκ, ούτε περηφανευόμασταν για τα κουσούρια μας όπως σήμερα που ακολουθούμε το δόγμα «αυτός είμαι και σε όποιον αρέσω».

Τότε που μια οικογενειακή ασθένεια μπορούσε να γίνει αιτία να μείνει ανύπαντρη η υγιέστατη κόρη και που ο αλκοολισμός του παππού εμπόδιζε τον εγγονό να βρει εργασία σε καθωσπρέπει επιχείρηση.

Τότε, ένα μυστικό που αποτελούσε ντροπή, όπως το διαζύγιο του ξενιτεμένου παιδιού, που δεν έπρεπε να μαθευτεί με τίποτε, όπως ένας «άτυχος» αρραβώνας, κρατούνταν καλά φυλαγμένο πίσω από τον… μπερντέ.

Έτσι όμως και γινόταν γνωστό, έτσι και κάποιος καλοπροαίρετος φρόντιζε να το μάθει ο κοινωνικός περίγυρος, τότε εφαρμόζονταν συχνά από τη μυστικοπαθή οικογένεια μια πολιτική επιθετική. Φρόντιζαν οι ίδιοι, κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, να το… παινεύονται όπου σταθούν κι όπου βρεθούν.

Το άλλο πουλάκι:

Είναι να μη σκιστεί ο μπερντές!

Μετά δεν έχει νόημα να προσπαθείς να τον ράψεις, ούτε να κάνεις πως δεν συνέβη τίποτε. Τον κατεβάζεις ο ίδιος από μπροστά σου και καμαρώνεις για όλα εκείνα που έκρυβες επιμελώς πίσω του. 

Τη φράση, λοιπόν, αυτή και την αντίστοιχη εικόνα τα σκεφτόμουν καθώς παρακολουθούσα όλη την ιστορία με τη μεταστροφή των στελεχών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Καθώς έβλεπα μέρα με την ημέρα να αλλάζει η επικοινωνιακή τους τακτική απέναντι στις επιθέσεις της αντιπολίτευσης.

Ποιες επιθέσεις; Να, εκείνες που χρησιμοποιούσαν παλιές τους δηλώσεις σχετικά με τα μνημόνια και τα μέτρα που καλούνται (που κλήθηκαν) να ψηφίσουν σήμερα. Εκείνες που προσπαθούσαν δήθεν να αποκαλύψουν στην ελληνική κοινωνία την κωλοτούμπα που έκανε η κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός, μετά το περσινό καλοκαίρι.

Όπως θα παρατηρήσατε η τακτική αυτή της αντιπολίτευσης είχε μια αύξουσα ένταση, καθώς ήταν ολοένα και περισσότερα εκείνα που έπρεπε να αποδεχτούν οι χθεσινοί πολέμιοι των μνημονίων και μαχητικοί διαδηλωτές κατά των εφαρμοστικών νόμων.

Ολοένα και περισσότερα βίντεο με παλαιότερες δηλώσεις των κυβερνητικών στελεχών έβλεπαν το φως της δημοσιότητας και η τακτική αυτή είχε διπλό στόχο: Από τη μια επεδίωκε να καταδείξει την αναντιστοιχία των προηγούμενων λόγων τους με τις σημερινές τους πράξεις. Έτσι θα αποδεικνύονταν, τάχα, ότι πρόκειται για αναξιόπιστους πολιτικούς.

Από την άλλη, η τακτική αυτή ήταν μια κάποιου είδους δικαίωση, επειδή οι χθεσινοί κυβερνώντες που βρίσκονται σήμερα στην αντιπολίτευση είχαν κατηγορηθεί με βαρύτατες κατηγορίες, όταν ψήφιζαν εκείνα τα μέτρα που σήμερα φέρνουν σε χειρότερη μορφή στη βουλή ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του.

Τι αποτέλεσμα είχε όμως αυτή η τακτική; Πώς μπορεί να αντιμετωπίσει κάποιος, μάλλον να αντιμετωπίζει συνεχώς, τις αντίπαλες προκλήσεις που τον φέρνουν αντιμέτωπο με όσα έλεγε και έπραττε πριν από μερικούς μόνο μήνες;

Ε, είναι να μη σκιστεί ο μπερντές! Από τη στιγμή που αποφάσισαν τα μέλη της κυβέρνησης ότι δεν μπορούν να αποφύγουν το παρελθόν τους, ότι θα βρίσκουν συνεχώς μπροστά τους τις προηγούμενες δηλώσεις τους, αποφάσισαν να περάσουν στην αντεπίθεση.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Στην αρχή, και για λίγο μόνο, έκαναν τους δύσκολους.

Υποστήριζαν πως τα μέτρα που φέρνουν στη βουλή προς ψήφιση, μέτρα εναντίον των οποίων είχαν δώσει μάχες, δεν είναι… δικά τους. Γι’ αυτό και είχαμε τόσα κλάματα, γι’ αυτό και τόσα υπονοούμενα, αλλά και ευθείες υποσχέσεις, ότι θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να μην τα εφαρμόσουν!

Στη συνέχεια όμως, και καθώς ο μπερντές σκίζονταν όλο και περισσότερο, άλλαξαν τακτική. Έπαψαν να ντρέπονται, δήθεν, για όσα ήταν υποχρεωμένοι να νομοθετήσουν και άρχισαν να καμαρώνουν γι’ αυτά. Το δικό τους μνημόνιο και οι δικοί τους εφαρμοστικοί νόμοι δεν αποτελούσαν πλέον μια αναγκαστική επιλογή που έγινε… «με το πιστόλι στον κρόταφο», όπως είχε δηλώσει και ο Γιώργος Παπανδρέου.

Κάθε άλλο. Αυτοί έφεραν και υποστήριξαν στη βουλή νόμους που μπορεί να ήταν μνημονιακοί, όμως ήταν καθαρά… υπέρ των φτωχών και των αδυνάτων του κόσμου τούτου. Μπορεί να τους παρομοιάζουν κάποιοι με εκείνους των προηγουμένων και να υποστηρίζουν μάλιστα ότι είναι ακόμη πιο σκληροί, όμως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Οι δικοί τους νόμοι είναι νόμοι που όχι μόνο αποκαθιστούν αδικίες που δημιούργησαν οι προηγούμενοι, αλλά (θα) έχουν ως αποτέλεσμα και την πολυπόθητη ανάπτυξη που θα πρέπει να την περιμένουμε από μέρα σε μέρα, μετά την ψήφισή τους προχθές το βράδυ.

Νέος μπερντές, δηλαδή. Μέχρι να σκιστεί κι αυτός, βλέπουμε!

Ζητείται… τσίπα!

160523 ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Αντιμέτωποι με τον… εαυτό τους!

Η συζήτηση γινόταν ανάμεσα σε εκπαιδευτικούς και είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, γιατί ο ένας από αυτούς προσπαθούσε να υπερασπιστεί τις επιλογές της κυβέρνησης, χωρίς να δείχνει (έτσι τουλάχιστον ήλπιζε) «κυβερνητικός εκπρόσωπος».

Έβρισκε ένα σωρό θετικά στην πρόσφατη υπουργική απόφαση, ενώ πρότεινε και κάποιες βελτιώσεις, προκειμένου να μη θιγούν εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών. Δεν τον ενοχλούσε καθόλου το γεγονός ότι η υπουργική αυτή απόφαση υπογράφηκε μέσα στις διακοπές του Πάσχα.

Στο κάτω κάτω δεν μπορεί να φταίει η κυβέρνηση της Αριστεράς ΚΑΙ για το γεγονός ότι το Πάσχα είναι κινητή γιορτή. Αν γιορταζόταν όπως άλλες χρονιές, τότε η υπογραφή της υπουργικής απόφασης θα πραγματοποιούνταν κανονικά, σε μέρα εργάσιμη για τους εκπαιδευτικούς.

Δεν τον ενόχλησε επίσης το γεγονός ότι όσα αποφασίστηκαν αποφασίστηκαν τη στιγμή που (υποτίθεται ότι) βρίσκεται σε εξέλιξη ένα εθνικός και κοινωνικός, παρακαλώ, διάλογος για τις αλλαγές στην Εκπαίδευση. Ο διάλογος κάνει τη δουλειά του και η κυβέρνηση τη δική της.

Δεν είναι δυνατόν να καθυστερεί το κυβερνητικό έργο επειδή κάποιους τους αρέσει να… διαλέγονται και να καταθέτουν προτάσεις. Ας ολοκληρώσουμε πρώτα τις αλλαγές που σχεδιάζει το υπουργείο και μετά μπορούμε μια χαρά να συζητήσουμε και τα πορίσματα του διαλόγου.

Η πιο ωραία στιγμή ήταν όταν εκείνος, ο (κάτι σαν) κυβερνητικός εκπρόσωπος, αφού ισχυρίστηκε ότι μιλάει μόνο σαν συνδικαλιστής, του ξέφυγε και τόνισε εμφατικά: «Δεν είμαστε ίδιοι! Οι άλλοι έκαναν απολύσεις ενώ εμείς επαναπροσλάβαμε τους απολυμένους των ΕΠΑΛ».

«Ποιοι εσείς;» τον ρώτησε αφελέστατα κάποιος από την παρέα. «Εσείς της κυβέρνησης ή εσείς οι συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ;» Η ερώτηση πέρασε απαρατήρητη μέσα στην ένταση της κουβέντας, η οποία συνεχίστηκε με τις γνωστές προτάσεις για αγωνιστικές κινητοποιήσεις.

Όπως απαρατήρητο πέρασε και το σχόλιο πως τις (επανα)προσλήψεις εκείνες της κυβέρνησης ίσως τις πλήρωσαν οι απολυμένοι του ιδιωτικού τομέα που έχασαν τις δουλειές τους εξαιτίας (και) του ελέγχου της κίνησης κεφαλαίων που επιβλήθηκε πέρσι τον Ιούνιο.

Το άλλο πουλάκι:

Ήμουν κι εγώ εκεί!

Εμένα όμως μου ήρθε στο νου μια άλλη συζήτηση που είχε γίνει πριν από μερικά χρόνια, πάντοτε εντός της κρίσης, όταν συζητούσαν δυο εκπαιδευτικοί για το πάγιο συνδικαλιστικό αίτημα των προσλήψεων.

Ο ένας υποστήριζε πως πρέπει να γίνουν πολλοί διορισμοί, ώστε να υπάρχει αφθονία εκπαιδευτικών όπως στα «καλά χρόνια», ενώ ο άλλος έλεγε πως το κράτος δεν μπορεί (πλέον) να πληρώνει υπαλλήλους όταν δεν χρειάζονται, θυμίζοντας πως ακόμη και τότε υπήρχε σε κάθε κινητοποίηση αίτημα για ακόμη περισσότερους διορισμούς.

Όταν η κουβέντα έφτασε σε αδιέξοδο, ο δεύτερος έκανε μια προκλητική πρόταση: «Αφού επιμένεις, σε ρωτάω. Θα δεχόσουν, ή θα δεχόταν κάποιος από εμάς, να κοπεί ο μισθός μας κατά 10% ή 20% επιπλέον, προκειμένου να πληρωθούν οι νέοι συνάδελφοι που θα διοριστούν;»

Εκεί σταμάτησε η συζήτηση και κανείς από τους συμμετέχοντες δεν μπορούσε να φανταστεί πόσο προφητική θα αποδεικνύονταν εκείνη η πρόταση.

Διότι, παρ’ όλο που πολλοί δεν το έχουν καταλάβει, στην ουσία κάτι τέτοιο έχει ψηφίσει η κυβέρνηση.

Σας είπα, μου ήρθαν όλα αυτά στον νου, καθώς η συζήτηση των εκπαιδευτικών στρεφόταν γύρω από το πλεόνασμα δασκάλων που θα προκύψει, σε περίπτωση που υλοποιηθούν επακριβώς όσα προβλέπονται στην υπουργική απόφαση.

Αν, δηλαδή, στον νέο τύπο σχολείου που προτείνει το υπουργείο μειωθούν οι θέσεις στα Ολοήμερα και αν προσληφθούν εκπαιδευτικοί ειδικοτήτων για να διδάσκουν Αισθητική Αγωγή, Μουσική, Θέατρο, Πληροφορική κ.λπ.

Επομένως τίθεται ένα δίλημμα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Να ζητήσει προσλήψεις για όλες αυτές τις ειδικότητες, με κίνδυνο να μείνουν χωρίς αντικείμενο πολλοί δάσκαλοι (των οποίων η μοίρα θα είναι άγνωστη) ή να προτείνουν τα διδακτικά αυτά αντικείμενα να γίνονται από δασκάλους, ώστε να μην περισσέψουν οι ήδη διορισμένοι;

Εδώ νομίζω ότι είναι απαραίτητο να σκεφθούμε αυτό που σας είπα ότι ψήφισε η κυβέρνηση; Ορίστε, δεν σας το είπα; Ελάτε, τώρα! Όλοι καταλάβατε ότι μιλάω για τον περίφημο κόφτη.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι λέει ο κόφτης;

«Διορισμούς θέλετε; Πολύ καλά! Σκεφθείτε όμως πως υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να πληρώσετε εσείς τους μισθούς των νεοπροσληφθέντων συναδέλφων σας. Διότι, αν μεγαλώσουν τα έξοδα του κράτους και πέσει εκτός στόχων το πρόγραμμα, τότε θα κοπούν οι μισθοί των υπαλλήλων»!

Είδατε πώς δένουν όλα μεταξύ τους;

Το «εμείς δεν απολύουμε – διορίζουμε» που είπε ο (μη) κυβερνητικός εκπρόσωπος, η (προφητική) πρόταση να πληρώνονται οι επιπλέον εκπαιδευτικοί από τους συναδέλφους τους και η (δεν θα την έλεγες και θεία) πρόνοια της κυβέρνησης να νομοθετήσει τον κόφτη;

Τέτοιου είδους προβλήματα (θα) έχει να αντιμετωπίσει ο συνδικαλισμός στο εξής, φίλοι μου. Και σε τέτοιου είδους διλήμματα θα πρέπει να παίρνει θέση. Πώς θα το κάνει; Είναι έτοιμος να προσαρμοστεί στις επιταγές των καιρών;  Ή θα εξακολουθήσει να λειτουργεί με νοοτροπία περασμένων δεκαετιών;

Ποιες θα είναι οι προτάσεις του, στα νέα δεδομένα που προκύπτουν και στο νέο τοπίο που ανοίγεται μπροστά; Αν συνεχίσει να ζητάει «και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο», πολύ φοβάμαι ότι θα τεθεί τελείως εκτός παιχνιδιού.

Υπάρχουν δύο κύριοι δρόμοι. Ο ένας είναι να συνεχιστούν τα μαξιμαλιστικά αιτήματα, με στόχο κυρίως την αντιπολιτευτική στάση, δρόμος που οδηγούσε κάπου (τώρα ξέρουμε πού ακριβώς), όταν οι κυβερνήσεις μπορούσαν να «τα δίνουν όλα».

Ο άλλος δρόμος περνάει από (συγχωρήστε μου τον λυρισμό)… την κοιλάδα του ρεαλισμού. Που είναι σπαρμένη με δυσκολίες, αλλά και ευθύνες.

Όλα, για όλα!

160520 ΜΑΖΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Πώς να διαβάσεις τα νούμερα;

Ακούμε πολύ συχνά τους πολιτικούς μας –και όχι μόνον- (αλήθεια, τι απέγινε αυτή η φράση, πέρασε η μόδα της;) να διαφωνούν πάνω σε πολιτικές θέσεις και λέμε πως αυτό είναι λογικό. Από τη στιγμή που υπάρχουν διαφορετικές ιδεολογίες, διαφορετικές προσωπικές εκτιμήσεις, είναι φυσικό να υπάρχουν και διαφορετικές προσεγγίσεις ενός θέματος.

Τι γίνεται όμως όταν η διαφωνία προκύπτει παρουσία (Δοτική, όπως λέγαμε στη χημεία «παρουσία καταλύτη»)… αριθμών; Και δεν εννοώ να διαφωνούμε για το αν οι αριθμοί είναι πραγματικοί (όχι με τον μαθηματικό όρο) ή αληθινοί. Εννοώ να διαφωνούμε πάνω σε κοινά αποδεκτούς αριθμούς.

Είναι δυνατόν; Και όμως είναι. Διότι, όπως έχουμε τονίσει και άλλες φορές, υπάρχει κοινός τρόπος με τον οποίο διαβάζουμε όλοι τα στοιχεία και τα δεδομένα μιας έρευνας. Μπορεί να συμφωνούμε στους αριθμούς, η ερμηνεία τους όμως να είναι τελείως διαφορετική.

Για να καταλήξω κάπου, σας θέτω ένα ερώτημα. Τι πιστεύετε, ήταν αρκετά σθεναρή η αντίσταση του Λαού (πάντα με κεφαλαίο) στα μέτρα που πέρασαν οι διάφορες κυβερνήσεις, όλα αυτά τα χρόνια των μνημονίων;

Σας ρωτάω, ενώ γνωρίζω ήδη την απάντηση. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι περισσότεροι θα συμφωνήσουν ότι δεν υπήρξε αντιστοιχία. Τα μέτρα έπρεπε να ξεσηκώσουν πολύ μεγαλύτερο κύμα αντιδράσεων, οι οποίες θεωρούνται υποτονικές και αποσπασματικές.

Είναι έτσι;

Για να μπορέσουμε να συζητήσουμε σε περισσότερο πραγματικά δεδομένα, ας δούμε τους αριθμούς. Θα το θέσω όμως και πάλι με μορφή ερωτήματος. Πόσες συγκεντρώσεις και διαμαρτυρίες φαντάζεστε ότι είχαμε, όλα αυτά τα χρόνια των μνημονίων;

Πείτε έναν αριθμό, για να δω πόσο κοντά στην πραγματικότητα βρίσκεστε. Τι λέτε; Ας πούμε, πάνω από τρεις χιλιάδες; Από πέντε; Για σκεφθείτε λίγο καλύτερα. Μιλάμε για πέντε χρόνια. Κάντε τους υπολογισμούς σας και θυμηθείτε τις κινητοποιήσεις που έγιναν.

Σκεφθείτε τώρα ότι τέτοιες δεν συμβαίνουν μόνο στην Αθήνα ή την Θεσσαλονίκη, αλλά σε κάθε μικρή και μεγάλη πόλη της χώρας. Ξανακάντε τους πολλαπλασιασμούς. Τι λέτε, τώρα; Πάνω από εφτά χιλιάδες κινητοποιήσεις; Να βάλω δέκα ή σας φαίνεται υπερβολικός ο αριθμός;

Το άλλο πουλάκι:

Να το πάρει το ποτάμι.

Κρατηθείτε όμως, γιατί θα σας έρθει λίγο βαρύ. Από το 2010 μέχρι σήμερα, πραγματοποιήθηκαν στη χώρα περισσότερες από είκοσι εφτά χιλιάδες συγκεντρώσεις και πορείες διαμαρτυρίας. Είκοσι εφτά χιλιάδες, το ξαναλέω, για να μη θεωρήσει κάποιος ότι έκανα λάθος. Δηλαδή δεκαπέντε, κατά μέσο όρο, την ημέρα.

Τώρα, τι λέτε; Εξακολουθείτε να πιστεύετε ότι οι αντιδράσεις δεν ήταν αντάξιες των δυσάρεστων μέτρων; Σκεφθείτε επίσης πόσες κυβερνήσεις έπεσαν όλα αυτά τα χρόνια. Αν δούμε επομένως τη συνολική εικόνα, μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι ο Λαός μας δεν κάθισε με σταυρωμένα τα χέρια.

Οι αριθμοί όμως, το είπαμε στην αρχή, έχουν διάφορες αναγνώσεις. Μπορεί να είχαμε κινητοποιήσεις μάλιστα κάποιες από αυτές ήταν ιδιαίτερα δυναμικές. Να, ας πούμε, διαβάζοντας εγώ αυτά τα στοιχεία, ξέρετε πού στάθηκα; Ότι μετά από μια και μόνο συγκέντρωση διαμαρτυρίας, τον Δεκέμβριο του 2004, ο Δήμος Αθηναίων περισυνέλλεξε -κρατηθείτε- 50 τόνους πέτρες από την περιοχή των Εξαρχείων!

Το φαντάζεστε; Φορτηγά ολόκληρα! Από πού τις κουβάλησαν όλες αυτές τις πέτρες; Και πού τις είχαν κρυμμένες, ώστε να τις χρησιμοποιήσουν σαν… πυρομαχικά εναντίον της αστυνομίας; Η οποία, να το λέμε και αυτό, ανταπέδωσε με χιλιάδες βομβίδες χημικών και κρότου-λάμψης.

Μπορεί, λοιπόν, να είχαμε πολλές και έντονες κινητοποιήσεις, ήταν όμως αντίστοιχα «μαζικές», κατά το κοινώς λεγόμενον; Διότι, αν είναι να έχουμε συγκεντρώσεις των εκατό ανθρώπων και πορείες των εκατόν πενήντα (πολλούς έβαλα;), τότε τι να μιλάμε για μεγάλη αντίσταση.

Αναλυτικά στοιχεία με αριθμούς δεν μπόρεσα να βρω, υπάρχουν όμως κάποια ενδεικτικά, που μπορούν να μας οδηγήσουν σε συμπεράσματα. Για παράδειγμα, από τις 1.563 συγκεντρώσεις που πραγματοποιήθηκαν το 2012, πάνω από χίλια άτομα είχαν οι 61!

Μιλάμε για την Αθήνα, έτσι; Δηλαδή, περισσότερες από 1.000 συγκεντρώσεις δεν μπόρεσαν να… συγκεντρώσουν ούτε τα Διοικητικά Συμβούλια των σωματείων. Πόσες από αυτές ήταν με εκατό ή λιγότερους ανθρώπους δεν μπόρεσα να βρω, όμως είμαι βέβαιος ότι ήταν αρκετές.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι συμπέρασμα βγαίνει από όλα αυτά;

Είπαμε, ο καθένας βγάζει τα συμπεράσματά του. Εκείνο όμως που φαίνεται να ισχύει είναι πως η αρχική εντύπωση είναι μάλλον σωστή. Μπορεί να είχαμε εντυπωσιακό αριθμό κινητοποιήσεων, όμως φαίνεται πως σ’ αυτές συμμετείχε ένας μικρός, αναλογικά, αριθμός πολιτών.

Οι οποίοι είδαν τον αντιμνημονιακό αγώνα λίγο… εργολαβικά. Ανέλαβαν δηλαδή να εκπροσωπήσουν και όλους τους υπόλοιπους, οι οποίοι παρακολουθούσαν από τον καναπέ. Ανακυκλώνονταν οι ίδιοι και οι ίδιοι (με διαφοροποιήσεις βέβαια, ανάλογα και με το ποιος ήταν στην κυβέρνηση) και κατέβαιναν στους δρόμους τρεις την ώρα.

Πολλές φορές μάλιστα είχαμε και «αγώνες»… παράλληλους, καθώς υπήρχαν δύο, τρεις ή και περισσότερες συγκεντρώσεις στην ίδια πόλη, την ίδια μέρα. Αποτέλεσμα; Αφήστε το καλύτερα!

Λένε ότι «κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος», μου φαίνεται όμως ότι πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πώς εννοούμε τους «κερδισμένους» αγώνες. Τι λέτε, θα συμφωνήσουμε; Θα δεχτούμε ότι είκοσι επτά χιλιάδες κινητοποιήσει ήταν όλες απαραίτητες; Ότι όλες σχεδιάστηκαν και οργανώθηκαν με τέτοιο τρόπο, ώστε να στοχεύουν πραγματικά στα αποτελέσματα που (υποτίθεται ότι) επεδίωκαν;

Αφήστε το καλύτερα.

Να βρεθούμε σε πορείες ατομικές!