170131 ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Λίγη λαογραφία!

Σας διαβάζω ένα κείμενο από το 19^ο τεύχος του περιοδικού «ο Φίλιππος» -εκδίδεται στα Γιαννιτσά- που κυκλοφόρησε το 1997 και αναφέρεται στο θέμα που συζητάμε χθες και σήμερα:

«Στις 30 Ιανουαρίου, ημέρα των γραμμάτων, ημέρα γιορτής μαθητών και δασκάλων, ημέρα των Μεγάλων Τριών Ιεραρχών, όλα τα σχολεία της πατρίδος μας γιορτάζουν. Γιορτάζει και το μικρό Δημοτικό Σχολείο της Αγροσυκιάς Πέλλας, αλλά κάπως διαφορετικά από τα άλλα σχολεία – ίσως μοναδικά.

Η διαφορετικότητα συνίσταται στο γεγονός ότι χωριό και σχολείο συνεχίζουν σαν ιερή παρακαταθήκη μια παράδοση την οποία παρέλαβαν από τους προγόνους των.

Το πρωί της εορτής οι μαθητές και ο δάσκαλος κρατώντας την ιερή εικόνα των Τριών Ιεραρχών, κειμήλιο της αλησμόνητης πατρίδας, της Χάρσερας, προσέρχονται στην εκκλησία για τον καθιερωμένο εκκλησιασμό.

Αλλά και όλοι οι κάτοικοι του χωριού, αφήνουν οποιοδήποτε εργασία και πλημμυρίζουν την εκκλησία, διότι η ημέρα αυτή είναι κάτι παραπάνω από πανήγυρη.

Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας όλο το εκκλησίασμα κατευθύνεται στο σχολείο. Μπροστά πάει η εικόνα των Τριών Ιεραρχών, την οποία κρατά ο καλύτερος μαθητής, και ακολουθεί ο ιερέας, οι υπόλοιποι μαθητές και όλοι οι κάτοικοι του χωριού.

Είναι σημαντικό να αναφέρουμε στο σημείο αυτό ότι όλοι σχεδόν οι κάτοικοι κάτι προσφέρουν στο σχολείο είτε κατά την προηγούμενη ημέρα είτε κατά την στιγμή αυτή. Οι προσφορές είναι διάφορες, π.χ. μια σακούλα μήλα, πορτοκάλια, καρύδια, ένα λουκάνικο, ένα κοτόπουλο, ένας λαγός, ένα αρνί, ένα μπουκάλι τσίπουρο, ένα κέντημα, ένα τραπεζομάντιλο, μια μπατανία, ένα εργόχειρο, ένα εργαλείο και οτιδήποτε μπορεί ή δεν μπορεί να βάλει ο νους.

Όταν φτάσουν στο σχολείο και τακτοποιηθούν σε μια αίθουσα, καταρχήν με ένα νεύμα του ιερέα σηκώνονται όρθιοι και ψάλλουν όλοι μαζί το απολυτίκιο των Τριών Ιεραρχών. Κατόπιν, μολονότι γιορτή, ο ιερέας ψάλλει τρισάγιο και διαβάζει τα κόλλυβα, τα οποία με μεγάλη φροντίδα έχει προετοιμάσει κάποια έμπειρη νοικοκυρά και με περισσή τέχνη έχουν στολίσει οι νέες του χωριού.

Όταν τελειώσει το τρισάγιο, κάθονται όλοι και μοιράζονται τα κόλλυβα, ενώ παράλληλα δύο κοπέλες προσφέρουν κονιάκ και σοκολατένιες ελιές μνημόσυνου. Συγχρόνως περιφέρεται δίσκος και ο καθένας ρίχνει μέσα σε αυτόν την προσφορά του, σε περίπτωση κατά την οποία δεν έχει φέρει ένα δώρο, όπως αναφέραμε παραπάνω.

Ακολουθεί ο πανηγυρικός της ημέρας, τον οποίον εκφωνεί συνήθως ο δάσκαλος του σχολείου, και έπονται ποιήματα και τραγούδια από τους μαθητές.

Η εορτή συνεχίζεται κατόπιν με το κοινωνικό μέρος. Τον πυρήνα του μέρους αυτού αποτελεί η δημοπρασία των δώρων και των προσφορών. Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι η δημοπρασία γίνεται στα ποντιακά από τους πιο μερακλήδες του χωριού και συνοδεύεται από πολλά αστεία πειράγματα.

Έτσι μια εξάδα απλά ποτήρια γίνεται “σετ κρυστάλλων Βοημίας”, δύο κιλά λουκάνικα γίνονται “εφτά κιλά”, ένα μπουκάλι κολόνια χύμα γίνεται “πανάκριβο άρωμα Κριστιάν Ντιόρ” κλπ. Η αναγγελία των προσφορών συνοδεύεται από τα γέλια και τα ξεφωνητά των παρευρισκομένων.

Στο τέλος της δημοπρασίας καταμετρούνται τα έσοδα από την Σχολική Επιτροπή, με τα οποία θα γίνουν διάφορα έργα επισκευής και ευπρεπισμού του σχολείου.

Κατόπιν μετακινούνται όλοι στην διπλανή αίθουσα, η οποία έχει διαμορφωθεί κατάλληλα, και η Σχολική Επιτροπή παραθέτει δεξίωση σε όλους τους παρευρισκομένους.

Είναι ευνόητο ότι το έθιμο αυτό το έφεραν στο χωριό οι Πόντιοι πρόσφυγες, οι οποίοι ήρθαν από την αλησμόνητη Χάρσερα, ένα όμορφο χωριό κτισμένο σε υψόμετρο 1.300 μέτρα, δέκα χιλιόμετρα ανατολικά της Αργυρουπόλεως του Πόντου. Το χωριό έχει σήμερα την ονομασία Γιεσίλντερε, το οποίο σημαίνει “Πράσινη Ρεματιά”».

Το άλλο πουλάκι:

Τι θέλει να μας πει αυτή η αφήγηση;

Μήπως ότι έτσι πρέπει να γιορτάζονται και σήμερα οι Τρεις Ιεράρχες; Προφανώς όχι. Μήπως ότι πρέπει να ξαναγυρίσουμε στην εποχή που τα σχολεία λειτουργούσαν χάρη στις δωρεές και τις προσφορές της τοπικής κοινότητας; Όχι βέβαια.

Αυτό που μας λέει είναι το προφανές. Ότι υπήρχαν εποχές που τα γράμματα και η γνώση βρίσκονταν πολύ ψηλά στις αξίες της κοινωνίας. Που το σχολείο, όχι ως χώρος όπου φοιτά το παιδί ενός εκάστου, αλλά ως κοινοτικό αγαθό, ήταν αντικείμενο συλλογικής φροντίδας.

Κυρίως όμως μας λέει ότι οι άμεσα ενδιαφερόμενοι γι’ αυτό, η περίφημη «σχολική κοινότητα» με τ’ όνομα, επέλεγε η ίδια τους τρόπους που θα γιόρταζε και θα τιμούσε την ημέρα των γραμμάτων, με βάση την παράδοση του τόπου.

Χωρίς να περιμένει υπουργικές αποφάσεις και διευκρινιστικές εγκυκλίους, χωρίς να κρύβεται πίσω από ασάφειες του νόμου, χωρίς να εκμεταλλεύεται την απροθυμία των κυβερνήσεων να ορίσουν έναν κοινό τρόπο εορτασμού.

Διότι αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα. Το υπουργείο Παιδείας, με τους τόσους υπουργούς να παρελαύνουν από εκεί, δεν τολμά να πάρει μια απόφαση και να ορίσει κάτι ξεκάθαρο, ούτε σ’ αυτή την περίπτωση.

Υποτίθεται ότι αφήνει περιθώρια πρωτοβουλίας στους συλλόγους διδασκόντων. Πράγμα σωστό, όμως είδαμε πού οδηγεί, όταν δε υπάρχει ένα ξεκάθαρο πλαίσιο. Να μαλώνουν οι εκπαιδευτικοί αν πρόκειται για ημέρα γιορτής ή για αργία.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ήταν βλέπετε και… τριήμερο!

Δελεαστικό και αυτό. Η ουσία όμως δεν είναι στο αν βρέθηκαν ή όχι κάποιοι λουφαδόροι. Είναι στο ότι οι εκπαιδευτικοί πρέπει να αποφασίσουν και/ή το υπουργείο να ορίσει τι ακριβώς είναι η ημέρα των Τριών Ιεραρχών.

Ημέρα γιορτής των γραμμάτων και των Σχολείων -με ό,τι σημαίνει αυτό για την πραγματοποίηση σχετικών εκδηλώσεων-, ή μια συνηθισμένη εργάσιμη ημέρα;

Πάντως είναι απαράδεκτο να καταντήσει (άλλη μία) «κανονική» αργία.

 Δεν είν’ αργία…

140130 ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Δεν είν’ αργία, είν’ απεργία!

Ποιος δεν γνωρίζει το περίφημο σύνθημα που είχε την αφέλεια να προσπαθήσει να επαναφέρει το νόημα της ημέρας εκεί από όπου ξεκίνησε; Διότι η Πρωτομαγιά πραγματικά ήταν κάποτε απεργία.

Κάποτε όμως, όχι πλέον! Σήμερα κατέληξε (αν προτιμάτε, κατάντησε) να είναι αργία, «κανονικά και με το νόμο», για να θυμηθώ και μια έκφραση που χρησιμοποιούσαμε παλιά. Είχε, δηλαδή και αυτή την προδιαγεγραμμένη πορεία πολλών άλλων «ημερών».

Οι οποίες ξεκινούν να σηματοδοτούν κάποιο σημαντικό γεγονός και καταλήγουν εορταστικές επέτειοι, κατά τις οποίες «γιορτάζουμε», χωρίς συχνά να θυμόμαστε για ποιον ακριβώς λόγο, ή ποιο γεγονός.

Ξέρω. Θα αναρωτιέστε τι μ’ έπιασε και τα σκέφτομαι όλα αυτά -έφτασα μέχρι Πρωτομαγιά- ενώ δεν έχει βγει ακόμη ο Γενάρης. Τα σκέφτομαι διότι σήμερα είναι των Τριών Ιεραρχών, εορτή των γραμμάτων, και τα σχολεία έχουν αργία.

Ή μήπως δεν έχουν; Μήπως είναι ημέρα εορταστικών εκδηλώσεων; Και τι είδους εκδηλώσεις μπορεί να είναι αυτές; Εκκλησιασμός; Μόνο; Τι άλλο; Και, αν ναι, ποιοι είναι υποχρεωμένοι να παρακολουθήσουν και ποιοι απλώς… «μπορούν» να το κάνουν;

Ποιος θα μας το πει; Ποιος είναι αρμόδιος να απαντήσει σ’ αυτά τα ερωτήματα; Όπως θα διαπιστώσατε κι εσείς, φαίνεται πως, για άλλη μια φορά, έχουμε μπλέξει τους νόμους, τις εγκυκλίους και τις αρμοδιότητες σε ένα θέμα που θα έπρεπε να είναι απλό και σαφές.

Από τη μια μεριά το υπουργείο Παιδείας και από την άλλη ο εκπαιδευτικός κόσμος να μην μπορούν να συμφωνήσουν στο τι ακριβώς είναι η μέρα αυτή, η δική τους μέρα, και με ποιους τρόπους θα γιορταστεί, αν θα γιορταστεί.

Κι όμως, το θέμα είναι πολύ απλό. Ή θα μπορούσε να είναι τέτοιο. Για να πιάσουμε μια άκρη του κουβαριού, ας γυρίσουμε λίγο πίσω. Και θα το κάνουμε με τη βοήθεια μιας ομιλίας που άκουσα κάποτε να εκφωνείται την μέρα αυτή.

Επειδή τη θεώρησα ενδιαφέρουσα, έψαξα και τη βρήκα –σήμερα κάνεις θαύματα με το διαδίκτυο. Θα σας διαβάσω μόνο την αρχή, που μας δίνει το έναυσμα να σκεφτούμε πάνω στο θέμα που συζητάμε. Το νόημα και το περιεχόμενο της γιορτής.

Το άλλο πουλάκι:

Άσε, θα το διαβάσω εγώ.

«Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ γιατί θα έπρεπε να υπάρχει μια γιορτή για τα γράμματα; Πότε και ποιοι το αποφάσισαν αυτό; Και γιατί θα έπρεπε η μέρα αυτή να είναι η μέρα των Τριών Ιεραρχών;

Από την εποχή της Τουρκοκρατίας ακόμη, οι παππούδες μας σκέφτηκαν πως θα έπρεπε να υπάρχει μια γιορτή για τα γράμματα. Την εποχή εκείνη ήταν ελάχιστα τα Σχολεία και πολύ λίγοι όσοι είχαν την τύχη να φοιτούν σ’ αυτά. Ωστόσο, τα γράμματα είχαν μια μεγάλη αίγλη και αποτελούσαν πολύ σημαντική αξία για τους σκλαβωμένους Έλληνες.

Όποιοι αποκτούσαν λίγα χρήματα, έστελναν τα παιδιά τους στο Σχολείο. Όποιοι αποκτούσαν περισσότερα φρόντιζαν να χτίσουν ένα Σχολείο, να πληρώσουν δασκάλους, να αγοράσουν βιβλία, ώστε να μπορέσουν τα παιδιά όλης της περιοχής να μάθουν γράμματα.

Βλέπουμε ακόμη και σήμερα πως το ομορφότερο, το πιο μεγαλοπρεπές κτήριο ενός τόπου ήταν το Σχολείο. Χτισμένο από σπουδαίους μαστόρους, με θαυμάσιες αίθουσες, με βιβλιοθήκες, στολισμένο με πίνακες και αγάλματα, ήταν το καμάρι της περιοχής.

Και, πότε; Σε μια εποχή που τα σπίτια των ανθρώπων δεν είχαν -εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις- την παραμικρή πολυτέλεια.

Όταν η πατρίδα ελευθερώθηκε και ιδρύθηκε το πρώτο Πανεπιστήμιο στην Αθήνα, το Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο, η Σύγκλητός του αποφάσισε να συνεχίσει την παλιά αυτή άτυπη παράδοση και να καθιερώσει, το 1841, τη γιορτή των Τριών Ιεραρχών ως γιορτή των γραμμάτων.

Τα γράμματα εξακολουθούσαν να έχουν σπουδαία θέση στο μυαλό και στην καρδιά των Ελλήνων και το μικρό και πάμφτωχο, τότε, νεοσύστατο ελληνικό κράτος προσπαθούσε να ιδρύσει όσο το δυνατόν περισσότερα Σχολεία. […]

Πολύ φοβάμαι όμως ότι, παρά τα τόσα Σχολεία που έχουμε σήμερα, παρά τους τόσους δασκάλους και τα βιβλία που η πολιτεία παρέχει στα παιδιά μας, πολύ φοβάμαι πως η γιορτή αυτή, η μέρα των γραμμάτων, έχει γίνει σαν τις μέρες εκείνες που καθιερώσαμε για τα πράγματα που πάσχουν ή κινδυνεύουν: ημέρα για το περιβάλλον, ημέρα για τα άτομα με αναπηρίες, ημέρα κατά του καρκίνου, ημέρα για την προστασία των δασών, ημέρα για τα ζώα, …ημέρα για τα γράμματα».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Καταλάβατε;

Γιατί, λοιπόν, να υπάρχει σήμερα γιορτή των γραμμάτων και των Σχολείων; Αν όμως δεν χρειάζεται, αν δεν συντρέχουν λόγοι να τιμούμε τη γνώση, τότε ποιος ο λόγος να προσθέσουμε άλλη μια αργία στις ήδη υπάρχουσες;

Ξέρετε ποιο είναι το περίεργο -ή μάλλον το πολύ συνηθισμένο, αναλόγως πώς το βλέπεις; Ότι άνθρωποι που δηλώνουν «άθεοι» -δικαίωμά τους-, που υποστηρίζουν τον πλήρη διαχωρισμό κράτους και Εκκλησίας –και καλά κάνουν-, ζητούν να μην εργαστούν την ημέρα των Τριών Ιεραρχών!

Δηλαδή, από όλα όσα λέει η Εκκλησία, εκείνοι έχουν επιλέξει να κρατήσουν μόνο… «τα καλά και συμφέροντα»!

Θα ήταν απολύτως έντιμο και καθ’ όλα αποδεκτό να πει κάποιος «τα Σχολεία δεν πρέπει να έχουν καμιά σχέση με το θρησκευτικό φρόνημα, με την πίστη» και να ζητήσει την κατάργηση της γιορτής των Τριών Ιεραρχών.

Είπαμε όμως. Το πρώτο πράγμα που διδάσκουν τα σημερινά Σχολεία είναι το δικαίωμα στα… δικαιώματα και τα κεκτημένα. Και σε καμιά περίπτωση την υποχρέωση στις… υποχρεώσεις.

Είναι μεγάλο το θέμα όμως και δεν τελειώσαμε. Θα τα πούμε και αύριο.

 Φωστήρες!

170117 ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Πριν από δύο ακριβώς χρόνια.

Στις 27 Ιανουαρίου του 2015 (πόσο μακρινό μάς φαίνεται!), κάναμε την πρώτη αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος. Σας αφήνουμε να ξαναδείτε τι λέγαμε τότε και πόσο προφητικά ήταν τα λόγια μας.

Τόσο που, αν τα έλεγαν όχι τρία πουλάκια αλλά κανένας γέροντας ή καμιά γερόντισσα, τώρα θα κάνανε πωλήσεις σε «μεγάλα» έντυπα και θα τα παρουσίαζαν «σοβαρά» σάιτ που απευθύνονται σε… πιστούς. Μπορεί να γινόταν και θεατρική παράσταση:

«Έτσι έπρεπε να γίνει.

Αυτή η “αντιμνημονιακή Ελλάδα” έπρεπε να εκφραστεί και πολιτικά και αυτό συνέβη στις προχθεσινές εκλογές.

Κερδισμένος – μεγάλος κερδισμένος- ο ΣΥΡΙΖΑ και από κοντά όλα τα κόμματα που τάχθηκαν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, κατά των μνημονίων.

(Τα αυθεντικά, έτσι; Διότι και άλλοι τα έβαλαν με τα μνημόνια, στα λόγια και στις πράξεις, ξεχνώντας όμως τον παλιό κανόνα που λέει πως όταν έχεις το αυθεντικό είσαι μεγάλο κορόιδο αν προτιμάς την απομίμηση.)

Ποιο σαφές δε μπορούσε να γίνει: Δεν θέλουμε τα μνημόνια. Τελεία και παύλα. Τι θέλουμε; Τι πιστεύουμε; Τι ελπίζουμε; Ως κοινωνία εννοώ, ως εκλογικό σώμα, όχι ατομικά ο καθένας.

Αυτά θα πρέπει να περιμένουμε για να τα δούμε. Θα εκφραστούν σε κάποια από τις προσεχείς εκλογικές αναμετρήσεις.

Για την ώρα ξέρουμε ποιος θέλουμε να μας κυβερνήσει. Ή μάλλον ποιοι, αφού μπορεί να δώσαμε ξεκάθαρη εντολή, δεν δώσαμε όμως αυτοδυναμία. Θεωρώ πως κι αυτό ήταν μια έξυπνη κίνηση του «σοφού», όπως τον αποκαλούν λαού.

Έτσι, για να φανεί ποιοι είναι με ποιους.

Το ποιος το είπαμε. Πώς θέλουμε να κυβερνήσει;

Εδώ η απάντηση μπορεί να δοθεί μόνο έμμεσα, από σπόντα. Ας πούμε “όπως δεν κυβέρνησαν οι άλλοι”. Ή “όπως περιγράφεται στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ που πήρε την εντολή”.

Στο σημείο αυτό μπορεί να διακρίνει κάποιος και μια δόση ελπίδας, από εκείνη την ελληνική, την παραδοσιακά δική μας, η οποία δεν στηρίζεται σε δεδομένα, αλλά στην πεποίθηση πως στο τέλος όλα θα γίνουν όπως πρέπει και θα ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Το έβλεπα περισσότερο στα βλέμματα των νέων παιδιών που πανηγύριζαν έξω από τα εκλογικά κέντρα των νικητών και έλεγα πως αυτό, από μόνο του, είναι κάτι πολύ σημαντικό.

Κοντά σ’ αυτά τα παιδιά έφτασα να ελπίζω κι εγώ. Δεν μπορεί, σκέφτηκα, σίγουρα η ηλικία παίζει το ρόλο της, κάτι περισσότερο διαισθάνονται αυτοί οι νέοι άνθρωποι, κάτι νιώθουν στην ατμόσφαιρα που δεν το νιώθουμε εμείς οι μεγαλύτεροι.

Κάποιοι από εμάς τους μεγαλύτερους. Διότι υπάρχουν πάρα πολλοί που κι αυτοί ελπίζουν –είπαμε με ποιον τρόπο- πως είναι δυνατόν τα πράγματα να γίνουν πιο εύκολα, με λιγότερο κόπο, χωρίς θυσίες. Στο κάτω κάτω, λένε οι πιο συνετοί, αρκετά πληρώσαμε».

Το άλλο πουλάκι:

«Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα», λέγαμε.

«Διότι αυτές ακριβώς τις ελπίδες έχει να διαχειριστεί ο ΣΥΡΙΖΑ και μακάρι να βρει τον τρόπο να το κάνει. […] Όχι να τις “διαχειριστεί” επικοινωνιακά, αλλά να τους δώσει υπόσταση, να πραγματοποιήσει όσες περισσότερες μπορεί.

Τι είπα τώρα; Πραγματοποιούνται οι ελπίδες; Τέλος πάντων, εσείς καταλάβατε πολύ καλά τι εννοούσα.

Οι πολίτες έδειξαν με την ψήφο τους ότι επιθυμούν μια -πώς το είπε ένας φίλος;- “αριστερόστροφη” πολιτική.

Μια πολιτική που θα νοιάζεται τους πλέον αδύναμους, που θα μοιράζει πιο δίκαια τα βάρη, που θα ξανακάνει κοινωνικό αγαθό την υγεία και την παιδεία, που θα αγγίξει τις ευαίσθητες κοινωνικά ομάδες…

Όλα αυτά έτσι είναι και ποιος δεν τα θέλει.

Το θέμα όμως βρίσκεται αλλού, στο… θέμα που μας έβαζαν να αναπτύξουμε οι φιλόλογοι στα γυμνασιακά μας χρόνια: Δει δη χρημάτων…

Κακά τα ψέματα, το παιχνίδι θα κριθεί στην οικονομία, εκεί κρίνεται πάντοτε. Και εκεί βρισκόταν οι ενδοιασμοί και οι αντιρρήσεις όσων δεν εμπιστεύονταν τον ΣΥΡΙΖΑ. Πού θα βρεθούν τα λεφτά; Υπάρχουν λεφτά; Από πού θα τα πάρουμε; Με τι κόστος και τι ανταλλάγματα;»

Δυστυχώς, φίλοι μου, τώρα βλέπουμε ότι το παιχνίδι δεν κρίθηκε ΜΟΝΟ στην οικονομία, τότε τα πράγματα θα ήταν για την κυβέρνηση πολύ πιο εύκολα. Στο κάτω κάτω, όλοι κατάλαβαν πλέον πως η χώρα, χωρίς τη βοήθεια των εταίρων – δανειστών (και κάποιους από τους όρους που αυτή η βοήθεια επιβάλλει) δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια της… με καμιά κυβέρνηση!

Είδαμε όμως και τι έγινε στους άλλους τομείς, ακόμη και εκεί που η οικονομία (το μπόλικο και φτηνό ξένο χρήμα δηλαδή) δεν παίζει άμεσο ρόλο. Τι έγινε στα ζητήματα της αξιοκρατίας, της στήριξης των θεσμών, του σεβασμού των ανεξάρτητων αρχών, της ελευθερίας του Τύπου, της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης…

Ας τα αφήσουμε όμως τώρα και ας ξαναγυρίσουμε δυο χρόνια πίσω.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

«Κοντός ψαλμός αλληλούια», έλεγα τότε εγώ.

«Εδώ θα είμαστε και θα το δούμε. Εξάλλου ο αέρας μιας μεγάλης νίκης είναι ένα ισχυρό όπλο από μόνο του. Μη ξεχνάμε ότι οι ευρωπαίοι εταίροι μας, έχοντας μια μακρά δημοκρατική και κοινοβουλευτική παράδοση, σέβονται τη λαϊκή ετυμηγορία, ίσως περισσότερο απ’ ό,τι εμείς οι ίδιοι.

Αυτό δεν σημαίνει ότι κάνουν τα χατίρια σε κάθε εντολοδόχο αυτής της ετυμηγορίας, σίγουρα όμως συζητούν μαζί του και τον ακούν προσεκτικά. Από εκεί και πέρα…

Μη ξεχνάμε πως και οι ίδιοι κάποιες εντολές λαμβάνουν από τους δικούς τους ψηφοφόρους.

Έχει λοιπόν η νέα κυβέρνηση ένα ισχυρό όπλο. Όλοι όμως γνωρίζουμε ότι τα όπλα πρέπει να τα χειριζόμαστε με ιδιαίτερη προσοχή. Όσο πιο ισχυρά είναι τόσο περισσότερο μπορούν να βλάψουν εμάς τους ίδιους, σε περίπτωση λάθους χειρισμού ή ατυχήματος.

Ας μην είμαστε όμως απαισιόδοξοι, μέρες που είναι.

Όλα θα πάνε κατ’ ευχήν. Τα χειρότερα είναι πίσω μας. Εξάλλου, η αισιοδοξία δεν κοστίζει τίποτε.

Ή μήπως κοστίζει;»

 Προφητείας το ανάγνωσμα!

170126 ΔΙΧΡΟΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Πώς τα περάσατε χθες;

Γιορτάσατε; Γιορτάσατε;

Α, μη μου κάνετε τον ανήξερο. Ασφαλώς και ξέρετε τι γιορτή ήταν χθες. Όχι, δεν εννοώ τον Γρηγόριο τον Θεολόγο και όσους γιορτάζουν με το όνομά του. Εννοώ την επέτειο των δύο χρόνων από τις εκλογές τού 2015.

Μην κάνετε πως δεν το θυμόσαστε. Άλλο προσπαθώ να το ξεχάσω κι άλλο κάνω… τον Κινέζο, σαν να μη γνωρίζω τίποτε για τον φόνο. Εμείς, επειδή έχουμε πολύ καλή μνήμη -με τη βοήθεια του σκληρού δίσκου του υπολογιστή, βέβαια- τα θυμόμαστε όλα μια χαρά.

Στην τελευταία κουβέντα μας πριν από εκείνες τις εκλογές, λέγαμε επί λέξει:

«Οι κυβερνήσεις πέφτουνε…

Και οι εκλογές διαδέχονται οι επόμενες τις πρώην (κάτι σαν τις γκόμενες του Μούτση ένα πράμα), όσο τουλάχιστον έχουμε αυτή την κουτσή, στραβή, όμως ευλογημένη δημοκρατία.

Τι μένει, λοιπόν;

Αυτό που μένει έχει ουσία, αρκεί να διαθέτουμε μνήμη, να θυμόμαστε όλοι πού ήμασταν και πού βρεθήκαμε, τι λέγαμε πριν και τι υποστηρίζουμε τώρα, με ποιους πήγαμε και ποιους αφήσαμε σε κάθε περίπτωση…

Δηλαδή δεν έχουμε δικαίωμα να αλλάξουμε;

Αλίμονο, δεν είμαστε και… ΚΚΕ! Αν παραμέναμε όλοι σταθεροί στις θέσεις μας, ο κόσμος θα ήταν όπως πριν από εκατό ή διακόσια χρόνια. […]

Ποια αλλαγή όμως; Και πότε;

Αλλαγή χωρίς αρχές; Χωρίς ένα σταθερό σημείο αναφοράς –κάποιον πολι(τι)κό αστέρα; Αλλαγή, όταν αλλάζουν οι άλλοι, όταν τους παρασέρνει το ρέμα του ενθουσιασμού ή της αφέλειας; Αλλαγή για την αλλαγή; Αλλαγή για τις νέες ευκαιρίες που ανοίγονται;

Είναι πολλά και άλλα τόσα (πολλά επί δύο δηλαδή) τα ερωτήματα στα οποία καλείται να απαντήσει ο πολίτης, όχι μόνο την ημέρα των εκλογών, αλλά καθημερινά, καθώς πρέπει να πάρει στη ζωή του αποφάσεις που δεν αφορούν μόνο τον ίδιο και την οικογένειά του, αλλά το κοινωνικό σύνολο.

Πολλοί αποφεύγουν τις απαντήσεις. Δεν κάνουν καν τον κόπο να “διαβάσουν” τα ερωτήματα. Νιώθουν πως δεν έχουν να λογοδοτήσουν σε κανέναν –ούτε στον ίδιο τον εαυτό τους. Όσα έρθουν κι όσα πάνε. Σήμερα εδώ, αύριο εκεί. Και την άλλη έχει ο Θεός.

Επειδή ακριβώς δεν μπαίνουν ποτέ στον κόπο να δώσουν τέτοιου είδους απαντήσεις, γι’ αυτό και δεν αφήνουν πίσω τους σημάδια, ξεχνούν ακόμη και οι ίδιοι πού ήταν χθες, τι έλεγαν, ποιους υποστήριζαν, πίσω από ποιες σημαίες έτρεχαν. […]

Αυτό το ευεργέτημα του σβησμένου, του άγραφου παρελθόντος, δεν το έχουν όσοι αναλαμβάνουν την ευθύνη να μιλούν, πολύ περισσότερο να γράφουν, δημοσίως. Αυτοί δεν μπορούν να ξεφύγουν εύκολα από το παρελθόν, από τη μνήμη, από τα γραπτά που, τα άτιμα, έχουν το κουσούρι -αλλά και την ευλογία- να μένουν».

Το άλλο πουλάκι:

Έτσι λέγαμε τότε…

Και την επομένη των εκλογών, αν θυμόσαστε, σας μιλήσαμε για ένα σημαντικό έργο τής παγκόσμιας λογοτεχνίας, αλλά και τις κινηματογραφικές μεταφορές του, τις «Μεγάλες Προσδοκίες».

Ξεκινούσαμε την κουβέντα μας με ένα απόσπασμα από το βιβλίο:

«Ήταν μια αξιομνημόνευτη μέρα για μένα, γιατί προκάλεσε μέσα μου μεγάλες αλλαγές. Όμως το ίδιο συμβαίνει με ολόκληρη τη ζωή. Φανταστείτε μια επιλεγμένη μέρα, αποσπασμένη από τις υπόλοιπες, και σκεφτείτε πόσο διαφορετική θα ήταν χωρίς αυτήν η πορεία της ζωής σας.

Εσείς που διαβάζετε όλα αυτά, σταματήστε μια στιγμή και σκεφτείτε τη μακριά αλυσίδα από σίδερο ή χρυσάφι, από αγκάθια ή λουλούδια, που δεν θα σας είχε ποτέ δέσει, αν δεν είχε σχηματιστεί ο πρώτος κρίκος, κάποια αξιομνημόνευτη μέρα».

Ήταν προφανέστατη η αναφορά στο εκλογικό αποτέλεσμα, το οποίο ήταν νικηφόρο για το κόμμα που είχε κεντρικό σύνθημα «Η ΕΛΠΙΔΑ ΕΡΧΕΤΑΙ». Και στον αρχηγό του κόμματος που καλλιέργησε αυτές τις προσδοκίες που αργότερα ο ίδιος ονόμασε «αυταπάτες».

Θέλετε όμως να ξανακούσετε και με ποια λόγια τελείωνε εκείνη η πρώτη μετεκλογικά κουβέντα μας;

«Έτσι είναι.

Άλλο στα “παραμύθια”, άλλο στον κινηματογράφο και άλλο στη… ζωή. Θυμίζω ότι ο συγγραφέας των “μεγάλων προσδοκιών” έχει διχάσει τους αναγνώστες του. Άλλοι τον χαρακτήρισαν εκφραστή της μεσαίας τάξης, ενώ άλλοι πιστεύουν πως εκφράζει το προλεταριάτο.

Κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν πως ενώ περιγράφει και κρίνει τη σκληρή πραγματικότητα και την ανισότητα που κυριαρχεί, δεν έρχεται να προτείνει καμία λύση».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

«Εδώ θα είμαστε και μετά τις εκλογές».

Αυτή την υπόσχεση σας είχαμε δώσει πριν από δύο χρόνια και, όπως βλέπετε την τηρήσαμε. Δεν εννοούσαμε, φυσικά, τη… φυσική μας παρουσία -αυτό είναι κάτι που δεν εξαρτάται από εμάς ή μόνο από εμάς. Αλλά με τις θέσεις που συνεπέστατα υπηρετήσαμε προεκλογικά.

Εδώ είμαστε. Χωρίς να μετανιώνουμε ούτε να αλλάζουμε κάτι από όσα λέγαμε τότε. Και δεν ήρθαμε σήμερα να τα ξαναθυμηθούμε όλα αυτά, επειδή πεισματικά υποστηρίξαμε κάτι και… μας βγήκε.

Λάθη κάνουμε όλοι. Και λάθος εκτιμήσεις κάνουμε και λάθος αποφάσεις παίρνουμε, όμως, ακόμη και στα λάθη μας, καλό είναι να υπάρχει μια συνέπεια. Συνέπεια απέναντι στη στοιχειώδη δημοκρατική μας υποχρέωση να αναγνωρίζουμε το δίκιο του άλλου.

Αν όχι σε επίπεδο επιχειρημάτων, τουλάχιστον όταν αυτό αποδεικνύεται «ιστορικά», μέσα από τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα και τις εξελίξεις που έπονται των λόγων, των διακηρύξεων και των προθέσεων.

Να αναγνωρίζουμε το δίκιο του άλλου! Αυτό, αν έχει νόημα μια φορά για μας τους απλούς πολίτες, πρέπει να ισχύει πολλαπλάσια για τους πολιτικούς.

Διότι μόνον έτσι δεν θα μπαίνουν στον φαύλο κύκλο να διαπράττουν νέα λάθη, προσπαθώντας να δικαιολογήσουν ή να κρύψουν τα παλαιότερα. Αυτό όμως απαιτεί και υψηλότατο αίσθημα ευθύνης.

Πώς είπατε;

Τα (ξανα)λέμε και επειδή υπάρχουν κάποιοι 

που μας γνωρίζουν τώρα.

170125 ΓΡΑΒΑΤΩΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Θα μείνουμε για λίγο στις ΗΠΑ.

Τόσο «δρόμο» κάναμε, δεν είναι σωστό να γυρίσουμε πίσω αμέσως! Θα μείνουμε όμως κυρίως επειδή έχει ενδιαφέρον να δούμε τον τρόπο με τον οποίο προσπαθεί η κυβέρνηση να κάνει… εξαγωγή της εικόνας της χώρας μας.

Πρώτα πρώτα να πούμε ότι η εικόνα που παρουσιάζει έξω δεν είναι ακριβώς ίδια με εκείνη που παρουσιάζει σε εμάς εδώ. Κυριολεκτώ λέγοντας εικόνα. Ο κύριος Παππάς, δηλαδή, εμφανίστηκε σε εκδήλωση της Ομογένειας με γραβάτα!

Αυτό, για να μην παρεξηγηθώ, δεν είναι καθόλου κακό. Έχουμε πει πολλές φορές πως η «περίσταση επικοινωνίας», η οποία –κατά τη Γλωσσολογία- μάς επιβάλλει πώς να ομιλούμε, μας επιβάλλει και πώς να ντυνόμαστε.

Αν υπάρχει, λοιπόν, κάτι προς παρεξήγηση, αυτό είναι μόνο το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος υπουργός δεν θεώρησε ούτε μια περίσταση, εδώ στην Ελλάδα, αρκούντως σοβαρή ή επίσημη, ώστε να την τιμήσει φορώντας γραβάτα. Μας έχει για παρακατιανούς.

Δεν πειράζει και δεν κρατάμε κακία. Έτσι κι αλλιώς κι εμείς τον είχαμε παρεξηγήσει. Τον θεωρούσαμε αντικομφορμιστή, όμως ο άνθρωπος είναι απλώς λίγο… ψηλομύτης. Μόλις βρέθηκε σε ένα περιβάλλον που να σηκώνει πράγματι γραβάτα, τη φόρεσε «και είπε κι ένα τραγούδι».

Δηλαδή, τραγούδι ακριβώς δεν είπε, όμως πήρε το μικρόφωνο, ανέβηκε στη σκηνή και προσπάθησε να διασκεδάσει τις… εντυπώσεις. Τις εσφαλμένες εντυπώσεις που έχουν οι Ελληνοαμερικανοί για την κατάσταση στη χώρα μας.

«Αυτά που θα σας πω, δεν θέλω να μείνουν σε αυτό το δωμάτιο! Γιατί η χώρα πάει καλύτερα. Αυτή είναι η απόλυτη αλήθεια. Δείτε τα νούμερα: 1,8% ανάπτυξη του ΑΕΠ το τελευταίο τρίμηνο. Το 2016 θα κλείσει με ανάπτυξη 0,6%.

Η βιομηχανική παραγωγή στην Ελλάδα αυξήθηκε κατά 2,3%, ενώ ο κοινοτικός μέσος όρος ήταν 0,6%. Μάλιστα, αυτά τα μεγέθη επιτυγχάνονται ενώ καταφέραμε να πιάσουμε “double score” στο πρωτογενές πλεόνασμα.

Άρα, επιστρέφουμε στην ανάπτυξη την ώρα που οι οικονομικοί δείκτες επιδεικνύουν μια ισχυρή δυναμική».

Το άλλο πουλάκι:

Δηλαδή τους είπε ότι «οι αριθμοί ευημερούν»!

Τη θυμόσαστε αυτή τη φράση; Είναι η αγαπημένη των εκάστοτε αντιπολιτεύσεων, όταν η κυβέρνηση προβάλλει δείκτες που φανερώνουν σημάδια οικονομικής ευρωστίας. Τη χρησιμοποιούσαν κατά κόρον και τα κόμματα που σήμερα κυβερνούν.

Και επειδή, κατά τη  γνώμη του, η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν έχει πραγματική εικόνα για την κατάσταση της οικονομίας στην Ελλάδα, ο κύριος Παππάς ζήτησε από τους ακροατές του να μεταφέρουν το μήνυμα της ανάκαμψης.

Πιστεύει φαίνεται πως η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν έχει ούτε τους ανθρώπους ούτε τα μέσα, εδώ ή στη χώρα τους, για να πληροφορηθεί τι πραγματικά συμβαίνει στην Ελλάδα. Ότι δεν διαθέτουν ούτε την απαραίτητη πρόσβαση στα στοιχεία, ούτε τους κατάλληλους αναλυτές για να τα μελετήσουν.

Ίσως να έχει την εντύπωση ότι -άνθρωποι είναι κι αυτοί-, μπορεί να ενημερώνονται μόνο από τα «συστημικά Μέσα» και τα «βοθροκάναλα» και όχι από τα, ελάχιστα μεν υπαρκτά όμως, φιλικά προς την κυβέρνηση και/άρα αντικειμενικά Μέσα.

Του είπε, λοιπόν: «Θέλουμε από όλους εσάς που βρίσκεστε εδώ απόψε να γίνετε πρεσβευτές της Ελλάδας. Είναι κρίσιμο η νέα κυβέρνηση των ΗΠΑ να γνωρίζει την αλήθεια για την Ελλάδα. Να γνωρίζει ότι η χώρα μας πάει καλύτερα.

Πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε ώστε να διασφαλίσουμε πως δεν θα επικρατήσουν οι απόψεις συγκεκριμένων ευρωπαϊκών χωρών που δεν θέλουν να αποδεχθούν την ιδέα ότι η Ελλάδα επιστρέφει στην ανάπτυξη.

Η χώρα έχει σταθεροποιηθεί, διαθέτει όλες τις προϋποθέσεις για να αναπτυχθεί ξανά και, σε αυτές τις ιστορικές στιγμές, περιμένουμε από την ελληνο-αμερικανική κοινότητα να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων».

Πέρα από την «αλήθεια» και την «απόλυτη αλήθεια» που είπε ο κύριος Παππάς, εδώ βλέπουμε να εμφανίζεται και πάλι ο γνωστός… δράκος του παραμυθιού. Οι συγκεκριμένες ευρωπαϊκές χώρες που δεν θέλουν να αποδεχθούν την ιδέα ότι η Ελλάδα επιστρέφει την ανάπτυξη.

Τώρα, πώς αυτή η άποψη κορυφαίου κυβερνητικού στελέχους, μπορεί να συμβαδίζει με την επιθυμία για απομάκρυνση του ΔΝΤ από τις διαπραγματεύσεις, μόνο ο κύριος Παππάς μπορεί να μας το εξηγήσει.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ας μην σταθούμε στις αντιφάσεις.

Μπορεί η κυβέρνηση να έχει οδηγηθεί σε κάποιες τέτοιες, όμως δεν αξίζει τον κόπο να μένουμε σ’ αυτές. Υπάρχουν ένα σωρό άλλα ζητήματα στα οποία δείχνει μια αξιοθαύμαστη συνέπεια και καλό θα είναι να την επισημάνουμε.

Να, ας πούμε, αυτό με τα εχθρικά, δηλαδή καθόλου αντικειμενικά Μέσα (και την προσπάθεια να μεταστραφούν σε πιο φιλικά, δηλαδή σε Μέσα που θα παρουσιάζουν την αλήθεια της κυβέρνησης).

Το είπε ο πρωθυπουργός στη Βουλή. Αν μια κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας είχε πετύχει στην οικονομία όσα πέτυχαν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, τώρα τα Μέσα θα παρουσίαζαν τη χώρα ως «επίγειο παράδεισο».

Αυτό, λοιπόν, είναι το πρόβλημα! Η πραγματικότητα της κυβέρνησης και η πραγματικότητα των ΜΜΕ που δεν συμφωνούν. Μόνο που τέτοιου είδους αντιθέσεις εγώ προσωπικά τις έχω παρακολουθήσει από όλες τις κυβερνήσεις που θυμάμαι στη ζωή μου.

Όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά γι’ αυτές -και αυτό φαίνεται κυρίως στις δημοσκοπήσεις- δεν φταίνε οι χειρισμοί τους, δεν φταίνε οι αδυναμίες τους, δεν φταίνε τα λάθη που έχουν κάνει, αλλά τα Μέσα που δεν είναι φιλικά απέναντί τους. Σε όλες, όμως!

Τώρα φτάσαμε να κάνουμε και εξαγωγή αυτής της αντίληψης. Ας είναι. Η εξαγωγή είναι πάντα εξαγωγή. Σιγά σιγά αρχίζει κανείς…

Όταν ακούω να επικαλούνται 

την «απόλυτη αλήθεια»…

170124 ΕΠΙΚΗΡΥΓΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ήμουν κι εγώ εκεί!

Ξέρετε, αυτή τη φράση θα ήθελα να την πω σε πάρα πολλές περιπτώσεις, όταν πραγματικά ζήλεψα τους ανθρώπους που παρακολούθησαν από κοντά, «ζωντανά», κάτι που εγώ είτε το είδα από την τηλεόραση είτε δεν το παρακολούθησα καθόλου. 

Η ορκωμοσία του Τραμπ ΔΕΝ είναι μια από αυτές. Φαίνεται όμως ότι τα γούστα μου -τελικά- ελάχιστα ταιριάζουν με εκείνα του κυρίου Καμμένου, γεγονός που το διαπιστώνων κάθε φορά με μεγαλύτερη χαρά.

Ο κύριος Καμμένος ήθελε να είναι παρών την ορκωμοσία του αμερικανού Προέδρου, όμως δεν του έκατσε. Το ήθελε τόσο πολύ που σηκώθηκε και πήγε ολόκληρο ταξίδι, ώστε να βρίσκεται κάπου εκεί γύρω, μη τυχόν και του κάτσει κάτι ανέλπιστο.

Πώς κάνουν οι φίλοι κάποιου συγκροτήματος ή οι φίλαθλοι μιας ομάδας που δεν έχουν εισιτήριο για τη συναυλία ή τον αγώνα; Τριγυρίζουν απ’ έξω, μη τυχόν και βρουν κάτι τελευταία στιγμή ή μήπως γίνει κανένα «ντου» και βρεθούν μέσα έστω και με καθυστέρηση.

Έτσι και ο κύριος Καμμένος. (Βλέπετε ότι το «κύριος» το δίνω και καταλαβαίνει -δεν ξέρεις ποτέ τι μπορεί να σου ξημερώσει.) Βεβαίως, δεν μπορούσε να πει ότι πάει ολόκληρο ταξίδι για… να βρίσκεται εκεί γύρω.

Είπε, λοιπόν, ότι πάει για να παρευρεθεί σε κάποια εκδήλωση της Ομογένειας που, εντελώς συμπτωματικά, θα λάβαινε χώρα την προηγούμενη μέρα. Διαβάζουμε από την ανακοίνωση του ΥΠΠΟ:

«Ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας Πάνος Καμμένος παρέστη στην εκδήλωση της Επιτροπής Εγκαινίων της Αμερικανικής Προεδρίας προς τιμή των Ελληνοαμερικανών μελών της νέας κυβέρνησης των ΗΠΑ.

Συναντήθηκε με τον ελληνικής καταγωγής νέο προσωπάρχη του Λευκού Οίκου, Reince Priebus, τον συνεργάτη του νέου προέδρου, Τζορτζ Παπαδόπουλο, με υψηλά στελέχη του επιτελείου του νέου προέδρου των ΗΠΑ και με σημαντικά μέλη της ελληνοαμερικανικής κοινότητας ενώ είχε συνομιλία με τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Δημήτριο».

Όπως είναι φυσικό, μια τέτοια επίσκεψη δεν μπορούσε να μην γίνει είδηση στον… «ομογενειακό τύπο», δηλαδή στον Τύπο της Ομογένειας. Γεγονός που έφερε… απειλές για μηνύσεις.

Το άλλο πουλάκι:

Πρώτα όμως λίγη ιστορία.

Τα στοιχεία που θα αναφέρω προέρχονται από το λεύκωμα «Το Ταξίδι», σε έρευνα και επιμέλεια της Μαρίας Ηλιού, από τις εκδόσεις του Μουσείου Μπενάκη, με φωτογραφικό υλικό από τα αμερικανικά αρχεία που συγκέντρωσε ο «Πρωτέας»:

«Η πρώτη ελληνόφωνη εφημερίδα μαζικής κυκλοφορίας ήταν η “Ατλαντίς”, που ξεκίνησε την έκδοση της στη Νέα Υόρκη ως εβδομαδιαία, ενώ το 1904 έγινε καθημερι­νή και απέκτησε σιγά σιγά κυκλοφορία σε ολόκληρη τη χώρα.

Ιδρυτής της εφημερίδας ήταν ο έμπορος Σόλων Βλαστός, σε συνεργασία με τον αδελφό του Δημήτριο. Ο Σόλων Βλαστός ήταν ένθερμος οπαδός της μοναρχίας και ως εκδότης της Ατλαντίδος δεν δίστασε να δώσει στην εφημερίδα ανάλογο τόνο, ιδίως μετά το διχασμό του 1915, οπότε η Ατλαντίς παρέμεινε φιλοβασιλική.

[…] Τα εθνικά και πολιτικά ζητήματα της Ελλάδας απασχολούσαν και τους Έλληνες στις ΗΠΑ. Η «Πανελλήνιος 'Ενωσις» που ιδρύθηκε το 1907 τόνιζε την ανάγκη αλληλοβοήθειας των μελών και της ανάπτυξης των δεσμών με τους Αμερικανούς, αλλά τόνι­ζε εξίσου την αφοσίωση προς την Ελλάδα και την παροχή ηθι­κής και υλικής βοήθειας «υπέρ των μεγάλων αναγκών του Γέ­νους». Ήταν κατά βάση βενιζελική οργάνωση και λειτούργησε για περίπου μία δεκαετία.

Το 1915 η οργάνωση βοήθησε στην έκδοση καθημερινής βενιζελικής εφημερί­δας για να αντικρούσει τις αντιβενιζελικές θέσεις της “Ατλαντί­δος”. Με αυτό το σκοπό ο επιχειρηματίας Πέτρος Τατάνης ίδρυ­σε το 1915 την καθημερινή εφημερίδα “Εθνικός Κήρυξ”.

Αρχισυ­ντάκτης ήταν ο ιερέας Δημήτριος Καλλίμαχος, που προσκλήθη­κε ειδικά από την Ελλάδα για να αναλάβει αυτή τη σημαντική θέση. Ο Καλλίμαχος είχε γεννηθεί στη Θράκη και είχε αποφοι­τήσει από τη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας.

Είχε συνεργαστεί με διάφορες αθηναϊκές εφημερίδες, είχε πε­ριοδεύσει τη χώρα ως ιεροκήρυκας και από το 1906 μέχρι το 1914 είχε υπηρετήσει ως γραμματέας του Πατριαρχείου Αλεξαν­δρείας. Παρέμεινε αρχισυντάκτης του Εθνικού Κήρυκας από το 1915  μέχρι το 1942 και θεωρείται μία από τις μεγαλύτερες μορ­φές της ελληνοαμερικανικής δημοσιογραφίας».

Αυτή την εφημερίδα και τον σημερινό εκδότη της, μια πολύ σημαντική προσωπικότητα της Ομογένειας, τον κύριο Αντώνη Διαματάρη, σκέφτηκε να απειλήσει ο κύριος Καμμένος.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Διαβάζω από τον Εθνικό Κήρυκα:

«Ο υπουργός Άμυνας της Ελλάδας, Πάνος Καμμένος, μου τηλεφώνησε την Πέμπτη, αργά το απόγευμα, απαιτώντας -και απειλώντας- να ανακαλέσω το σχόλιό μου –με τίτλο “Κοροϊδία χωρίς όρια”– ισχυριζόμενος ότι είναι ανακριβές και ότι “δημιουργώ αρνητικό κλίμα” για την εδώ επίσκεψή του.

Εξυπακούεται -για όσους τουλάχιστον γνωρίζουν τον “Εθνικό Κήρυκα”- ότι θα έσπευδα όχι μόνο να ανακαλέσω, αλλά και θα ζητούσα και συγγνώμη δημόσια, αν όντως το σχόλιο περιείχε ανακρίβειες, κάτι το οποίο βέβαια και του τόνισα».

Τι ήταν αυτό που ενόχλησε τον κύριο Καμμένο, ώστε να προβεί σε απειλητικά τηλεφωνήματα, χωρίς φυσικά να έχει επίγνωση με ποιους πήγε να μπλέξει; (Ή μήπως είχε και γι’ αυτό έμεινε μόνο στις απειλές;)

Ήταν κυρίως το σημείο «[…] Θα συμφωνούσα, υπό τον όρο ότι δεν θα επιχειρούσαν την παραπληροφόρηση του ελληνικού λαού, ότι δήθεν… θα έχουν συσκέψεις με στελέχη του Λευκού Οίκου και θα θέσουν επί τάπητος θέματα όπως το ΔΝΤ και το Κυπριακό – όπως τα «παπαγαλάκια» τους μεταδίδουν στην Ελλάδα.

Τέτοια συμπεριφορά είναι ανάξια της Ελλάδας».

Εσείς τι καταλαβαίνετε από την όλη ιστορία; Εγώ ότι το πιο σημαντικό μέρος του ταξιδιού ήταν η φωτογραφία στο πρωθυπουργικό αεροσκάφος με τα ΝΕΑ και το σήμα της επιτυχίας.

Συμπεριφορά καθ’ όλα άξια… της κυβέρνησης.

 Υπερατλαντικό ρεζίλι! 

170123 ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

«Φονιάδες των λαών, Αμερικάνοι»!

Αυτό, μάλιστα. Ήταν ένα σύνθημα. Κάτι έλεγε. Χαρακτήριζε τους κατοίκους μιας ολόκληρης ηπείρου «φονιάδες των λαών».

Σωστό; Λάθος! Και ξέρω τι θα μου πείτε. Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται.

Όταν λέμε «Αμερικάνοι», εννοούμε μόνο τους κατοίκους των Ηνωμένων Πολιτειών και μάλιστα, για να είμαστε και πιο ακριβείς με τη δημοτική, των Ενωμένων Πολιτειών, δηλαδή των ΕΠΑ, όπως έγραφαν τις ΗΠΑ κάποια αριστερά έντυπα της εποχής.

Τα ίδια έντυπα αλλά και οι αναγνώστες τους έκαναν και μια ακόμη πολύ σημαντική διάκριση. Με το… «Αμερικάνοι» δεν εννοούμε καν του πολίτες των ΕΠΑ, αλλά την ηγεσία τους, δηλαδή την κυβέρνηση.

Η οποία παίρνει σάρκα και οστά, ή συγκεφαλαιώνεται (ένας όρος που χρησιμοποιούσαν κάποια άλλα έντυπα), στο πρόσωπο του εκάστοτε Προέδρου, του λεγόμενου και πλανητάρχη. Προχθές του Μπους, χθες του Ομπάμα, σήμερα του Τραμπ.

Όταν όμως χαρακτηρίζεις με κάποιο τρόπο, θετικά ή αρνητικά, τον νόμιμα εκλεγμένο εκπρόσωπο μιας χώρας, στην πραγματικότητα δεν χαρακτηρίζεις έτσι και τους πολίτες; Τουλάχιστον εκείνους που τον ψήφισαν;

Θα μου πείτε «τι το κακό υπάρχει σ’ αυτό;» Φυσικά και οι πολίτες μιας χώρας είναι υπεύθυνοι για τους ηγέτες που εκλέγουν και, φυσικότατα, μπορούμε να τους κρίνουμε γι’ αυτές τους τις επιλογές. 

Άλλωστε, αυτό δεν το κάνουμε μόνο για τους ξένους. Πρωτίστως ασκούμε αυτοκριτική. Εμείς δεν είμαστε που λέμε για τη χώρα μας ότι κατοικείται από τον πιο έξυπνο λαό του κόσμου, ότι έχει τους πιο φιλόξενους κατοίκους, ότι μόνο εδώ συναντάς λέξεις όπως φιλότιμο, λεβεντιά, μπέσα, χουβαρνταλίκι;

Ε, όπως κρίνουμε τον εαυτό μας, έχουμε νομίζω το δικαίωμα να κρίνουμε και τους άλλους. Το κάνουμε είτε άμεσα, χαρακτηρίζοντάς τους υποτιμητικά, ας πούμε, αμερικανάκια, είτε μέσω των εκλεγμένων ηγετών τους, λέγοντας για τον Τραμπ ό,τι (χειρότερο) μπορείς να φανταστείς.

Φαίνεται όμως πως δεν είμαστε μόνοι. Δεν γνωρίζω αν η λέξη αμερικανάκια υπάρχει και σε άλλες γλώσσες με την ίδια έννοια, όμως στους χαρακτηρισμούς του Τραμπ δεν πρέπει να αισθανόμαστε μοναξιά.

Το άλλο πουλάκι:

Απ’ άκρου σε άκρου της γης!

Βούιξε ο πλανήτης από τα συνθήματα των διαδηλωτών σε πάρα πολλές χώρες. Από το Λονδίνο και το Βερολίνο, μέχρι το Τόκιο, το Σίδνεϊ και τη Μανίλα, η ημέρα της ορκωμοσίας «γιορτάστηκε» με περισσότερες από 600 συγκεντρώσεις κατά του Τραμπ.

Των διαδηλωτών είπα; Των διαδηλωτριών έπρεπε να πω, αφού οι διαδηλώσεις αυτές, στη συντριπτική τους πλειονότητα οργανώθηκαν και πραγματοποιήθηκαν από γυναίκες. Οι οποίες έχουν ιδιαίτερους λόγους να μην συμπαθούν τον νέο Πρόεδρο των ΗΠΑ.

Ελάτε όμως να το σοβαρέψουμε λίγο. Τώρα όμως που κόπασε κάπως ο θόρυβος και τέλειωσαν οι γιορτές και τα πανηγύρια, ελάτε να δούμε τα πράγματα λίγο πιο ψύχραιμα και να ψάξουμε να βρούμε τις θετικές τους πλευρές. Αν έχουν.

Υπάρχει μια χώρα στον κόσμο όπου άνθρωποι σαν τον Τραμπ μπορούν να φτάσουν στο ύψιστο αξίωμα. Αυτό είναι καλό ή κακό; Θα το πω λίγο διαφορετικά: Υπάρχει μια χώρα στον κόσμο όπου ΚΑΙ άνθρωποι σαν τον Τραμπ μπορούν να φτάσουν στο ύψιστο αξίωμα.

Αν αφήσουμε στην άκρη την κριτική για το επίπεδο ωριμότητας των ψηφοφόρων, τι μας λέει αυτό για το επίπεδο των θεσμών και τη λειτουργία της δημοκρατίας στη συγκεκριμένη χώρα; Θα ήταν προτιμότερο να υπάρχουν μηχανισμοί και δικλείδες, ώστε οι κάθε είδους «Τραμπ» να αποκλείονται;

Και τότε, ποιοι άλλοι θα αποκλείονταν μαζί με αυτούς; Ξέρω τι θα μου πείτε. Έτσι κι αλλιώς η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών είναι αποκλεισμένη από κάθε είδους διαδικασίες. Προσέξτε όμως! Κανείς δεν μίλησε για ιδανική πολιτεία ή τέλειο πολίτευμα.

Ας μην ξεχνάμε πως η ίδια χώρα, με τις ίδιες διαδικασίες και τους ίδιους ψηφοφόρους εξέλεξε τον Ομπάμα, αν μη τι άλλο, τον πρώτο μαύρο Πρόεδρο στη ιστορία της. Τον οποίο όλοι τώρα συγκρίνουν με το διάδοχό του και θρηνούν γι’ αυτή τη διαδοχή.

Θα μπορούσαμε όμως να αναρωτηθούμε: Έχει καθόλου ευθύνες και ο Ομπάμα για το γεγονός ότι οι πολίτες… έτρεξαν στην αγκαλιά τού πρώτου Τραμπ που βρέθηκε μπροστά τους; Έχει ευθύνες το κόμμα του -άρα και ο ίδιος- για το γεγονός ότι έθεσε τους πολίτες στο δίλημμα Χίλαρι Κλίντον ή Τραμπ;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Είναι δύσκολο πράγμα η δημοκρατία.

Και, είτε το βλέπουμε είτε όχι, είτε μας αρέσει είτε όχι, οι ΗΠΑ έχουν μια από τις επαρκέστερες και πιο βαθιά ριζωμένες δημοκρατίες στον κόσμο. Δυστυχώς, όπως φαίνεται, ούτε αυτή είναι αρκετή ώστε να εκλέγονται οι άριστοι.

Πολλοί πιστεύουν πως ο πλανήτης βρίσκεται σε μια καμπή και οι δημοκρατικοί θεσμοί δοκιμάζουν τις αντοχές τους. Πως υπάρχουν πλέον μέσα και διαδικασίες που οι θεσμοί αυτοί δεν μπορούσαν να προβλέψουν και τώρα δεν ξέρουν πώς να αντιμετωπίσουν.

Συνδέουν και συγκρίνουν την εκλογή Τραμπ με το Brexit, παρ’ όλο που εδώ δεν μιλάμε για μια «εφάπαξ» ψηφοφορία, αλλά για μια πολύπλοκη και χρονοβόρα διαδικασία, κατά την οποία οι πολίτες είχαν πολλές ευκαιρίες να ξανασκεφτούν τις επιλογές τους.

Πού βαδίζουμε, λοιπόν; Και πώς πρέπει να ενεργήσουμε;

Το σίγουρο είναι ένα. Με πορείες και διαδηλώσεις κατά των «Αμερικάνων» ή του Τραμπ, το πρόβλημα δεν λύνεται.

Ας μην κάνουμε το (ίδιο με εκείνους) λάθος να δώσουμε απλοϊκές απαντήσεις σε ένα σύνθετο φαινόμενο. Η καλύτερη παιδεία, η ισχυροποίηση των θεσμών, η αναζήτηση νέων, όπως και εναλλακτικών διαδικασιών είναι δοκιμασμένες λύσεις.

Σίγουρα μπορούμε να σκεφτούμε και άλλες, αντί να κοροϊδεύουμε ή να θρηνούμε!

 Τις είδαμε και τις πορείες…

170120 ΔΑΡΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Κλασικός τρόπος εκτόνωσης!

Μιλήσαμε χθες για κάτι πολύ μοντέρνο, που ξεκίνησε από την Ιαπωνία και έφτασε μέχρι τη χώρα μας, χάρη στο επιχειρηματικό πνεύμα ενός ζευγαριού από την Αθήνα. Είναι το «Λίμπα», το… κατάστημα όπου μπορείς να μπεις και να (ξε)σπάσεις, για να ξεθυμάνεις.

Τέτοιοι τρόποι εκτόνωσης υπάρχουν από παλιά και λένε πως ένας από τους πιο διαχρονικούς είναι ο αθλητισμός, τα σπορ, με τα οποία εκτονώνεται κανείς, είτε παρακολουθώντας τα, είτε παίρνοντας μέρος ο ίδιος.

Με μια επιφύλαξη. Συχνά, όταν το αποτέλεσμα μιας αναμέτρησης δεν είναι το αναμενόμενο, αντί να εκτονωθείς, θέλεις κάπου να ξεσπάσεις χειρότερα. Έχουμε δει στο διαδίκτυο ανθρώπους να ξεσπούν ακόμη και στις συσκευές που μεταδίδουν έναν αγώνα.

Πέρα όμως και από τον αθλητισμό, υπάρχει ένας ακόμη πιο κλασικός τρόπος να εκτονωθεί κάποιος και να αποβάλει το φορτίο που ρίχνει στους ώμους του η καθημερινότητα. Ένας πανάρχαιος τρόπος, που, δυστυχώς, επιβιώνει μέχρι τις μέρες μας.

Πρόκειται για τον ξυλοδαρμό της συζύγου!

Πριν προχωρήσω περισσότερο, ας διευκρινίσω κάτι. Είναι βέβαιο ότι στην κατάσταση που επιστημονικά και κομψά ονομάζουμε «ενδοοικογενειακή βία» μπορεί το θύμα να είναι και ο άντρας.

Συμβαίνει καμιά φορά. Επειδή όμως στη συντριπτικότατη πλειονότητα των περιπτώσεων το θύμα είναι το… «ασθενές φύλο», όσα θα πούμε θα αναφέρονται σε τέτοιες περιπτώσεις. Στη γυναίκα που αποτελεί τον πιο εύκολο και πρόχειρο «στόχο», τρόπο δηλαδή να ξεσπάσει ένας «άντρας».

(Πολλά τα εισαγωγικά, όμως, όταν προσπαθείς να μιλήσεις με συμβατικούς όρους καθημερινότητας, πρέπει να βρίσκεις και έναν εύκολο και γρήγορο τρόπο να διαχωρίζεις τις δικές σου απόψεις από εκείνες που έχουν εγκατασταθεί στη νοοτροπία και τον λόγο μιας μεγάλης μερίδας ανθρώπων.)

Το «ξύλο», λοιπόν, προς τη σύζυγο είναι ένας πολύ διαδεδομένος τρόπος για να εκτονώνεται κανείς, να ξεσπά από τον φόρτο της καθημερινότητας και, φυσικά, να τρέφει το αίσθημα ανδρισμού, όταν αυτό τείνει να ξεφουσκώσει.

Το άλλο πουλάκι:

Κανονικά και με τον νόμο!

Όχι πολύ μακριά από την Ευρώπη, στη γειτονική μας Τουρκία, κυκλοφόρησε πρόσφατα ένας «οδηγός για πετυχημένους και ευτυχισμένους γάμους», ο οποίος, μεταξύ άλλων συμπεριλαμβάνει και συμβουλές για το πότε ένας άνδρας επιτρέπεται νόμιμα να δέρνει τη γυναίκα του.

Συγγραφέας του 394 σελίδων βιβλίου-οδηγού με τίτλο «Γάμος και Οικογενειακή Ζωή» είναι ο Χασάν Τσαλισκάν, πρώην εργαζόμενος του τουρκικού υπουργείου θρησκευτικών υποθέσεων. Η δημοτική αρχή της Κιουτάχειας μοιράζει δωρεάν αντίτυπα του οδηγού στους νεόνυμφους.

Πάρτε μια πρώτη γεύση: «Μια γυναίκα που δεν είναι υπάκουη στον άνδρα της, ο οποίος αποτελεί την κεφαλή της οικογένειας, μπορεί να δαρθεί», αναφέρει χαρακτηριστικά το βιβλίο και καταλαβαίνει κανείς αμέσως περί τίνος πρόκειται.

Όπως είναι φυσικό, πίσω από τις συμβολές υπάρχει ένα επιστημονικό υπόβαθρο. Ο οδηγός ενημερώνει τους άνδρες πως, όταν δέρνουν τις γυναίκες τους, υπενθυμίζουν ποιος είναι το αφεντικό στο σπίτι κι αυτό… κάνει καλό στις ίδιες.

Το ζήτημα έχει προκαλέσει μεγάλες αντιδράσεις από την «κοσμική» αντιπολίτευση στην Τουρκία. Η τοπική ηγέτης του κεμαλικού Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος στην Κιουτάχεια, η Ζελίχα Ακσάζ Σαμπάζ, δήλωσε ότι είναι απαράδεκτο να παρουσιάζονται οι γυναίκες ως «πολίτες δεύτερης κατηγορίας και σεξουαλικές σκλάβες».

Ομοίως και η Φάτμα Καπλάν Χουριέτ, η αναπληρώτρια επικεφαλής του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος, είπε για τον ισλαμιστικό οδηγό νεόνυμφων ότι μισεί τις γυναίκες και νομιμοποιεί τη βία εις βάρος τους.

«Αυτό το βιβλιαράκι, που μοιράζεται από τον Δήμο στα νεόνυμφα ζευγάρια, είναι ανήθικο. Μεταξύ άλλων, ενθαρρύνει τη βία κατά γυναικών, αναφέροντας ότι εάν δείρεις μια γυναίκα θα σε αγαπήσει ακόμα περισσότερο», αναφέρει η Χουριέτ.

Από την πλευρά του όμως ο δήμαρχος της Κιουτάχειας, ο Καμίλ Σαράτσογλου, μέλος (φυσικά) του ισλαμιστικού κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP), δηλαδή του κόμματος Ερντογάν, υπερασπίστηκε τον «οδηγό» σημειώνοντας ότι οι συμβουλές του βασίζονται στις ισλαμικές αρχές.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δεν του παραπονέθηκε κανείς για το βιβλίο!

Έτσι αντέκρουσε τις κατηγορίες ο κύριος δήμαρχος. Και ποιος άντρας (για γυναίκα, εννοείται, δεν μιλάμε) να διαμαρτυρηθεί, όταν του δίνουν έναν οδηγό που λέει ότι «η πολυγαμία δημιουργεί άμιλλα μεταξύ των συζύγων, πράγμα που τους βγάζει τον καλύτερό τους εαυτό»;

Η πολυγαμία -η οποία γνωρίζει νέα άνθηση στην Τουρκία του Ερντογάν, επειδή κανείς δεν τη διώκει-, προτείνεται ώστε «να δημιουργεί έναν υγιή ανταγωνισμό μέσα στον γάμο και να ελέγχονται οι ιδιότροπες γυναίκες»!

Φυσικά, ένα οδηγός γάμου δεν μπορεί να περιέχει συμβουλές μόνο προς τους άντρες –θα ήταν, εκτός από αντιεπιστημονικός, και άδικος. Έτσι συστήνει στις συζύγους, αφού φάνε το ξύλο τους, να ντυθούν σεξουαλικά και να σερβίρουν στους άνδρες καφέ, πριν… συμφιλιωθούν κάνοντας έρωτα.

Τις συμβουλεύει, επίσης, να μην μιλάνε κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής, επειδή εάν συλλάβουν, το παιδί θα εμφανίσει -κατά πάσα πιθανότητα- τραυλισμό. Κατά πάσα πιθανότητα, έτσι; Όχι σίγουρα!

Η σωστή (και δαρμένη) γυναίκα όμως, αν και σιωπηλή, οφείλει στο κρεβάτι να είναι παθιασμένη. Διότι, εάν δεν έχει πάθος, τότε το παιδί που θα γεννηθεί θα είναι χαζό.

Με βάση ειδικά το παραπάνω… επιστημονικό πόρισμα, μπορεί κανείς να φανταστεί τι «ψυγείο» θα ήταν η μητέρα αυτού του Χασάν Τσαλισκάν, συγγραφέα του βιβλίου «Γάμος και Οικογενειακή Ζωή»!

Καλό σαββατοκύριακο να έχετε!

 Το ξύλο βγήκε από τον… Τζάννα!