170116 ΑΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΤΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ευκαιρία για σκέψεις.

Όταν ήμασταν παιδιά, μας έλεγαν πως «το πάθημα πρέπει να γίνεται μάθημα», όμως αυτό εμάς μας φαινόταν ανούσιος διδακτισμός. Βλέπαμε τη σχέση αντίστροφα και με μια δόση υποχρεωτικότητας και δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε για ποιο λόγο πρέπει κανείς να πάθει για να μάθει.

Στην πραγματικότητα, αυτό που μας έλεγαν είναι πως δεν πρέπει κανείς να αφήνει ανεκμετάλλευτες τις ευκαιρίες για μάθηση και πως κάθε «πάθημα», κάθε δηλαδή εμπειρική γνώση, ακόμη και με την αρνητική της μορφή, είναι πολύτιμη.

Δυστυχώς, τη συμβουλή αυτή δεν μάθαμε να την ακολουθούμε ούτε ατομικά, ο καθένας δηλαδή για τον εαυτό του, ούτε συλλογικά ως μικρές ή μεγαλύτερες κοινωνίες. Παθαίνουμε ξανά και ξανά τα ίδια, χωρίς ποτέ να βγάζουμε ένα χρήσιμο συμπέρασμα για το μέλλον.

Ένα συμπέρασμα που να μείνει παρακαταθήκη για την επόμενη φορά, χωρίς να χρειάζεται να πειραματιζόμαστε και να ανακαλύπτουμε από την αρχή όλα όσα πρέπει να γίνουν. Τι κάνουμε, ας πούμε, σε περίπτωση χιονιού; Πώς προετοιμαζόμαστε ατομικά, ως οικογένειες, ως πόλη και ως χώρα;

Στο σημείο αυτό να επισημάνουμε ότι τα χρόνια που ζούμε διαφέρουν πάρα πολύ από εκείνα προηγούμενων δεκαετιών, όταν ξυπνούσαμε ένα πρωί και βλέπαμε ξαφνικά τα πάντα γύρω χιονισμένα. Σήμερα δεν μπορεί κανείς να πει ότι πιάστηκε απροετοίμαστος.

Λίγο ως πολύ, με μικρές ή μεγαλύτερες αποκλείσεις, τα μετεωρολογικά δελτία μάς προϊδεάζουν σχετικά με το τι πρόκειται να έρθει. Εμείς όμως το μόνο που κάνουμε είναι να καθόμαστε και να περιμένουμε να δούμε σε ποιο βαθμό θα επαληθευτούν οι προβλέψεις τους.

Ο περίφημος «κρατικός μηχανισμός» είναι έτοιμος πάντοτε μετά το πρώτο χτύπημα και τις περισσότερες φορές η ετοιμότητα αυτή διαπιστώνεται μόνο στις ανακοινώσεις των σχετικών υπηρεσιών.

Αλλά και ως πολίτες ή ως «νοικοκύρηδες» ψάχνουμε να δούμε τι θα κάνουμε αφού δεχτούμε το πρώτο πλήγμα και διαπιστώσουμε το πόσο απροετοίμαστοι ήμασταν. Τότε θα τρέξουμε για αλυσίδες, τότε θα σκεπάσουμε ή θα ξεπαγώσουμε τους εξωτερικούς σωλήνες, τότε θα αναζητήσουμε φτυάρια και σκούπες για το χιόνι.

Το άλλο πουλάκι:

Κάπως έτσι είναι όμως ο χειμώνας!

Μπορεί να το είχαμε ξεχάσει, όμως, στην πραγματικότητα, και με εξαίρεση κάποιες περιοχές όπου πράγματι ήταν τα φαινόμενα «ακραία», όταν λέμε ότι χειμωνιάζει, σημαίνει πως πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για παρόμοιες καταστάσεις.

Έτυχε τις προηγούμενες ημέρες, μέσα στα χιόνια, να ανέβω στο αυτοκίνητο ενός νέου παιδιού. «Εγώ είμαι από τον Έβρο», μου είπε, «και τέτοιες καταστάσεις μού είναι πολύ οικείες. Εκεί, με το που μπαίνει ο χειμώνας, βάζουμε όλοι χιονολάστιχα, γιατί ξέρουμε ότι δυο τρεις τουλάχιστον φορές θα ρίξει πολύ χιόνι».

Το ξέρουν οι άνθρωποι! Αυτός είναι ο χειμώνας. Με χιόνια και παγωνιές που θέλουν απλώς μια κατάλληλη προετοιμασία και έναν απαραίτητο εξοπλισμό. Προλαβαίνω και την ένστασή σας: «Τόσο χιόνι δεν ξαναείδαμε στη Δράμα τις τελευταίες δεκαετίες».

Όντως έτσι είναι. Για σκεφτείτε το όμως λίγο. Ποια είναι ουσιαστικά η διαφορά που έχει ο χιονιάς των δύο ημερών από εκείνον των πέντε ή των εφτά; Ό,τι κάνεις την πρώτη μέρα απλώς το επαναλαμβάνεις και τις επόμενες. 

Για να μη σας πω πως, αν είσαι σωστά προετοιμασμένος και ενεργήσεις όπως πρέπει την πρώτη μέρα, μετά είσαι άνετος και απλώς απολαμβάνεις το χιόνι, χωρίς να κουράζεσαι ιδιαίτερα.

Να μη σας πω επίσης ότι δεν χρειάζεται να υπάρχει όλος ο εξοπλισμός και να παραμένει ανενεργός τις χρονιές που δεν χιονίζει, αλλά να υπάρχει μια ετοιμότητα, ώστε ο καθένας να ξέρει τι ακριβώς θα κάνει όταν έρθει η δύσκολη ώρα.

Δηλαδή, εκτός από τα ειδικά αυτοκίνητα των δήμων και της περιφέρειας, να γνωρίζουν εκ των προτέρων ποια άλλα οχήματα θα κινηθούν και για ποιους ακριβώς δρόμους θα είναι υπεύθυνο το καθένα.

Ας πούμε, σε κάθε χωριό να υπάρχουν δυο τρία αγροτικά μηχανήματα που να μπορούν πολύ εύκολα να μετατρέπονται σε «αλατιέρες» και να είναι υπεύθυνα για το άνοιγμα των δρόμων και τη διατήρηση της οδικής επικοινωνίας με την πρωτεύουσα του νομού.

Οι ιδιοκτήτες αυτών των μηχανημάτων θα λειτουργούν σε βάρδιες, με πρόγραμμα που θα έχει προαποφασιστεί και, φυσικά, με το αζημίωτο. Θα έχουν άμεση επικοινωνία με τον επικεφαλής του κεντρικού σχεδιασμού, στον οποίο θα αναφέρουν την κατάσταση και στον οποίο θα λογοδοτούν.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Παιδιά, για την Ελλάδα μιλάμε!

Όπου έρχεται ο χειμώνας, πιάνουν τα κρύα, όμως περιμένουμε πρώτα να χιονίσει και μετά αναζητούμε λύσεις για τους πρόσφυγες που μένουν σε σκηνές και κινδυνεύουν να παγώσουν.

Όπου δεν ξέρουμε ότι το αλάτι, αν το έχεις στοιβαγμένο για χρόνια, «παγώνει», γίνεται πέτρα και μετά δεν μπορείς εύκολα να το χρησιμοποιήσεις.

Όπου κλείνουν για νύχτες ολόκληρες οι εθνικές οδοί, επειδή, παρά τις προειδοποιήσεις της μετεωρολογικής υπηρεσίας, οι νταλίκες κινούνται χωρίς αλυσίδες. Και, φυσικά, κανείς ποτέ δεν διώχθηκε για την ταλαιπωρία που προξένησε στους συνανθρώπους του.

Χιονιάς ήταν και πέρασε. Όταν ξαναχιονίσει, εδώ είμαστε και βλέπουμε τι θα κάνουμε. Στο κάτω κάτω δεν τα πήγαμε και άσχημα.

Όταν διαβάζεις ότι σε άλλες ώρες έχουν δεκάδες νεκρούς από το κρύο, σκέφτεσαι ότι εμείς εδώ σταθήκαμε πολύ αξιοπρεπώς στα δύσκολα. Ή ότι τα δικά μας τα «δύσκολα» δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με αυτό που λένε «παγωνιά» σε άλλες χώρες.

Έτσι ή αλλιώς, πάλι καλύτεροι είμαστε!

 Χειμωνιάτικο χιόνι!