170110 ΕΝΑΡΚΤΗΡΙΟΝ-2

Το ένα πουλάκι:

Όχι να με πει και ζηλιάρη!

Ποτέ μου δεν ζήλεψα ούτε την τύχη, ούτε την οικονομική κατάσταση των άλλων. Δεν το παίζω υπεράνω, ασφαλώς και γνωρίζω ότι η ζήλεια είναι ένα απολύτως φυσιολογικό συναίσθημα, εξάλλου είναι ένας από τους μοχλούς που οδηγεί την ανθρωπότητα μπροστά.

Αν δεν ζηλεύαμε κάτι καλύτερο που βλέπουμε στον διπλανό μας και δεν επιδιώκαμε να το αποκτήσουμε κι εμείς, πιθανότατα να ζούσαμε ακόμη στις σπηλιές. Προσέξτε, υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά. Να το αποκτήσω κι εγώ, όχι να αρπάξω το δικό του!

Το αίσθημα αυτό της -ας την πούμε «με την καλή έννοια»- ζήλειας, είναι που ξεχωρίζει και τους προοδευτικούς ανθρώπους από τους ζηλόφθονους. Οι οποίοι, στην ελληνικότατή τους εκδοχή, συχνά επιθυμούν απλώς να… ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα.

Βεβαίως, λοιπόν, ζηλεύω κι εγώ. Θα ήθελα, ας πούμε, να έχω καλή φωνή όπως ο φίλος μου ο Γιώργος, όχι ο Νταλάρας, αυτός δεν είναι φίλος μου, αλλά ο «Τζο», για όσους θυμούνται πώς τον λέγαμε στα μαθητικά μας χρόνια.

Θα ήθελα επίσης να μπορώ να σφυρίζω κλέφτικα όπως ο Σταύρος. Ήταν τέτοιο το μεράκι μου, που, όταν ήμασταν παιδιά, έβαζα εγώ τα δάχτυλα στο στόμα και έκανα τη σχετική κίνηση, ενώ εκείνος σφύριζε από δίπλα χωρίς μάλιστα δάχτυλα, έτσι που όταν μας άκουγε κανείς να νομίζει ότι σφυρίζω εγώ.

Τι άλλο ζηλεύω; Α, ναι. Θα ήθελα να μπορώ να γράφω στο πληκτρολόγιο όπως η Φωφώ, που τη βλέπεις και θαρρείς πως τα δάχτυλά της πετάνε! Σε κοιτάει, σου μιλάει, ενώ συνεχίζει και (αντι)γράφει ένα κείμενο, σαν να είναι το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου.

Ζηλεύω, πάντα ζήλευα, τη μνήμη του Βασίλη που μπορούσε να σου πει τι φορούσε ο καθένας σε κάποιο πάρτι που κάναμε όταν ήμασταν μαθητές γυμνασίου. Ή τη μνήμη του Δημήτρη που θυμάται όχι μόνο τα ονόματα όλων των μαθητών που είχε στην καριέρα του, αλλά και… τι έγραψε ο καθένας στις εξετάσεις!

Τέτοια πράγματα ζηλεύω, όχι τις πολιτικές καριέρες, τους μισθούς και τα προνόμια που τις συνοδεύουν… Εγώ απλώς ανέφερα ότι κάποιοι άνθρωποι στάθηκαν τυχεροί, ακόμη και μέσα στην κρίση ή κυρίως μέσα σ’ αυτήν.

Όπως σας είπα και χθες, δεν βλέπω ποτέ τα «πόθεν έσχες» των πολιτικών προσώπων. Για τον απλούστατο λόγο ότι τις αμοιβές τους, περίπου, τις γνωρίζουμε. Τώρα, αν έχουν άλλα περιουσιακά στοιχεία ή πηγές εσόδων αυτό δεν με αφορά.

Το άλλο πουλάκι:

Εγώ δεν σε κατηγόρησα.

Μίλησα για την τύχη των άλλων την οποία πολλοί ζηλεύουν, χωρίς όμως ποτέ να δοκιμάσουν οι ίδιοι τη δική τους. Θυμάμαι τώρα πόσο είχαμε ζηλέψει, τα χρόνια εκείνα, την τύχη ενός φίλου, ο οποίος είχε κερδίσει σε κάποια κλήρωση ένα ολοκαίνουριο αυτοκίνητο.

Όταν όμως το συζητήσαμε, μας είπε ότι αυτός για χρόνια έπαιρνε μέρος σε όλους τους διαγωνισμούς και τις κληρώσεις που έβλεπε μπροστά του. Είχε μάλιστα στο γραφείο του πάντοτε φακέλους και γραμματόσημα, για να ταχυδρομεί αμέσως τα σχετικά κουπόνια που έβρισκε σε περιοδικά και εφημερίδες.

Θεωρούσαμε επίσης τυχερό έναν φίλο, ο οποίος βρίσκει πάντοτε να παρκάρει στο κέντρο. Μια φορά μας απάντησε προκλητικά: Εσείς αφήνετε τα αυτοκίνητά σας στο Διοικητήριο ή στα Εκπαιδευτήρια. Δοκιμάσατε ποτέ να ψάξετε για θέση στο κέντρο και δεν βρήκατε;

Δίκιο είχε. Εκείνος κατεβαίνει κάθε φορά όσο πιο κοντά στην πλατεία μπορεί, κάνει και καναδυό γύρους και βρίσκει να παρκάρει. Αφήστε που με την εμπειρία του έχει μάθει και πώς να… τρουπώνει σε κάτι απίθανα μέρη. Πώς να τον κατηγορήσεις για… τύχη;

Την τύχη, λοιπόν, των άλλων δεν πρέπει να τη ζηλεύεις, αλλά να κυνηγάς τη δική σου. Όσο για τα πράγματα που μου είπες ότι ζηλεύεις, εκτός από τη φωνή, που είναι και φυσικό χάρισμα, τα άλλα όλα μπορείς να τα αποκτήσεις με προσπάθεια και δουλειά.

Ακόμη και η μνήμη μπορεί να καλλιεργηθεί, αν και σήμερα έχουμε ένα σωρό εργαλεία που μας διευκολύνουν στο να θυμόμαστε πράγματα που παλαιότερα ήταν αδύνατον. Εξάλλου, όπως λένε και οι ψυχολόγοι, πρέπει να εστιάζουμε στα προσόντα και τις ικανότητες που έχουμε οι ίδιοι και όχι σε εκείνα που βλέπουμε στους γύρω μας.

Εσύ, λοιπόν, είσαι ένα πουλάκι, μπορείς να πετάς όπου σου κάνει κέφι και μάλιστα διαθέτοντας το χάρισμα που έχουν τα πουλάκια των δημοτικών μας τραγουδιών. Να μιλούν με ανθρώπινη λαλιά. Ξέρεις πόσα πετούμενα, αλλά και πόσοι άνθρωποι θα σε ζήλευαν;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Εγώ ζηλεύω τις ευκαιρίες!

Που δεν τις έχουμε όλοι, στον ίδιο τουλάχιστον βαθμό. Να, για παράδειγμα, θα ήθελα πολύ να έχω κι εγώ τη δυνατότητα να… κάνω υπερωρίες, όπως οι σύμβουλοι εκείνου του υφυπουργού.

Εργατικός είμαι, έχω τη διάθεση, όμως δεν έχω την ευκαιρία να δουλέψω περισσότερο και να αμειφθώ ανάλογα. Αυτό, λοιπό, το ζηλεύω και καλοτυχίζω τους συγκεκριμένους συμβούλους που μπορούν και το κάνουν.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά όμως πέρασε και σήμερα η μέρα μας και δεν ξεκινήσαμε ακόμη τις προβλέψεις για το νέο έτος, μην το κάνουμε κι εμείς όπως εκείνους που κόβουν βασιλόπιτες του Ευαγγελισμού.

Αύριο εξάπαντος! Διότι κοντεύει να φύγει και ο μισός Γενάρης κι έχουμε πολλές και σημαντικές προβλέψεις για το διάστημα που απομένει. Μη μας πουν ότι καθυστερούμε επίτηδες, όπως εκείνους που προβλέπουν τον καιρό που θα κάνει… τις επόμενες ώρες!

Ζηλεύω να με ζηλεύουν!