170118 ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΙΖΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Διεργασίες στον χώρο του κέντρου.

Εννοώ του πολιτικού κέντρου. Στις μέρες μας όμως, κέντρο, με την παλιά πολιτική έννοια, δεν υπάρχει. Τα περισσότερα κόμματα αυτοπροσδιορίζονται είτε ως Κεντροδεξιά είτε ως Κεντροαριστερά.

Εκεί που δείχνει να κινείται κάτι τις τελευταίες μέρες είναι ο χώρος της Κεντροαριστεράς. Βεβαίως, στον χώρο αυτό όλο και κάτι κινείται τα τελευταία χρόνια, χωρίς όμως να συμβαίνει τίποτε ουσιαστικό.

Με την ευκαιρία των τελευταίων κινήσεων, δηλαδή κάποιων μεταγραφών, ξεκίνησε μια συζήτηση για το τι μπορεί αυτές να σημαίνουν, με ποια κίνητρα γίνονται, τι επιδιώκει ο καθένας από όσους ζητούν ένα μέρος αυτού του (πολιτικού) του ζωτικού χώρου.

Πριν απ’ όλα όμως είναι καλό να ορίσουμε την έννοια Κεντροαριστερά. Είναι καλό διότι, για πολλούς, αυτός ο χώρος απλώς… δεν υπάρχει. Όπως σχολίασε κάποιος «η λέξη κλειδί είναι το κέντρο...

Η κεντρο-Αριστερά (όπως και οι κεντρο-Δεξιά) είναι ένας χώρος όπου κρύβονται οι νέο-φιλελεύθεροι που δεν θέλουν ή δεν μπορούν να εξηγήσουν τι ακριβώς είναι και να εδραιώσουν τον δικό τους πολιτικό χώρο».

Έτσι είναι; Δεν νομίζω. Εκεί, λοιπόν, που σκεφτόμουν και προσπαθούσαν να βρω έναν ορισμό, έπεσα πάνω σε κάποιον έτοιμο που μου άρεσε. Είναι του Τάκη Θεοδωρόπουλου από την Καθημερινή. Σας τον διαβάζω:

«Τι είναι η Κεντροαριστερά; Είναι η, ας πούμε, σοβαρή Αριστερά. Μια Αριστερά χωρίς τον λαϊκισμό της κυβερνώσας και χωρίς τον δογματισμό του μουσειακού Κ.Κ. Είναι μια Αριστερά φιλοευρωπαϊκή η οποία έχει απαλλαγεί από το μίσος για τον καπιταλισμό των καταβολών της.

Δεν εναντιώνεται στην παγκοσμιοποίηση, εναντιώνεται όμως στην ανεξέλεγκτη δράση των αγορών, αν και είναι υπέρμαχος των ανοιχτών συνόρων και της ελεύθερης διακίνησης έμψυχων και άψυχων.

Την ενδιαφέρουν το περιβάλλον και η οικολογία, το κοινωνικό κράτος, η υποδοχή των μεταναστών. Υπερασπίζεται τον κοινωνικό φιλελευθερισμό, τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, τις αμβλώσεις, τα δικαιώματα των μειονοτήτων».

Το άλλο πουλάκι:

Κρατήσαμε το ενδιαφέρον κομμάτι.

Παρακάτω όμως ο σχολιαστής κάνει έναν επίσης ενδιαφέροντα διαχωρισμό. Όπως συμβαίνει με πολλά πράγματα, άλλο είναι το νόημα και τα χαρακτηριστικά που έχουν στον υπόλοιπο κόσμο και διαφορετικά εμφανίζονται στη χώρα μας. Είναι η περίφημη ελληνική ιδιαιτερότητα.

Το ίδιο φαίνεται να συμβαίνει και με την Κεντροαριστερά. Ακούστε πώς το επισημαίνει ο Τάκης Θεοδωρόπουλος: «Τι είναι η ελληνική Κεντροαριστερά; Είναι ένα σύνολο από πολιτικούς, πανεπιστημιακούς και εν γένει επωνύμους, οι οποίοι διαφωνούν με τον ΣΥΡΙΖΑ, διότι τον θεωρούν ανίκανο και φαύλο.

Είναι ευρωπαϊστές. Θέλουν να φτιάξουν μιαν άλλη Ευρώπη από τη σημερινή, αγνοώντας όμως ότι στην οικοδόμηση της σημερινής η ευρωπαϊκή Κεντροαριστερά πρωταγωνίστησε.

Δεν είναι εναντίον του καπιταλισμού, είναι όμως εναντίον του οικονομικού φιλελευθερισμού, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι ο κοινωνικός φιλελευθερισμός αναπτύχθηκε παράλληλα με τον οικονομικό. Και ότι τα δικαιώματα των μειονοτήτων κερδήθηκαν σε συνθήκες ακραίου καπιταλισμού και φιλελευθερισμού.

Κατηγορεί την Κεντροδεξιά ότι σέρνει μαζί της πολλά βάρη από την παλαιοκομματική Δεξιά, παραγνωρίζοντας τις δικές της διακλαδώσεις με το εθνικολαϊκιστικό ΠΑΣΟΚ».

Πολύ ενδιαφέρουσα περιγραφή -δεν συμφωνείτε; Είναι μερικές από τις αντιφάσεις που πρέπει να ξεπεράσει όποιος τοποθετεί τον εαυτό του σ’ αυτόν τον χώρο και συγχρόνως να τις συζητήσει με άλλους, αν πραγματικά ενδιαφέρεται για μια συλλογική προσπάθεια.

Αντί όμως να γίνει μια τέτοια σοβαρή συζήτηση με όλους τους ενδιαφερόμενους, εκείνο που συμβαίνει είναι η κουβέντα, μάλλον όχι η κουβέντα, η φαγωμάρα, γύρω από τα ονόματα και τα πρόσωπα.

Ποιος έρχεται, ποιος φεύγει, πώς θα ονομαστεί ο νέος φορέας, ποια ονόματα θα είναι στη «μαρκίζα», με ποια σειρά, ποιοι θα ηγούνται και ποιοι θα ακολουθούν… κοιτάξτε τι γίνεται με τις μεταγραφές. Με τις μεταγραφές που πραγματοποιούνται (και τους όρους με τους οποίους πραγματοποιούνται), κυρίως όμως με εκείνες που… εκκρεμούν.

Τα ερωτήματα που κυριαρχούν στον χώρο (και, εν μέρει, στην κοινωνία) είναι όχι τόσο το τι έκανε ο Γιώργος Παπανδρέου, αλλά τι ΔΕΝ έκανε ο Βενιζέλος και τι αναμένεται να κάνουν οι τρεις πρώην υπουργοί, καθώς και ο Σταύρος Θεοδωράκης.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Η συνταγή είναι απλή.

Για να επιβιώσει (και να προκόψει) ένα κόμμα χρειάζεται τρία κυρίως πράγματα. Έναν ικανό αλλά και με «έξωθεν καλή μαρτυρία» αρχηγό, έναν σωστά δομημένο μηχανισμό που θα τρέξει στην κοινωνία και μερικές ενδιαφέρουσες και ξεκάθαρες πολιτικές απόψεις.

Κανείς από τα πρόσωπα ή τους κομματικούς σχηματισμούς που κινούνται στον χώρο της Κεντροαριστεράς δεν διαθέτει αυτά χαρακτηριστικά στο σύνολό τους. Ικανοί πολιτικοί υπάρχουν, αλλά οι περισσότεροι έχουν χάσει την εμπιστοσύνη των πολιτών. Ποιοι θα τραβήξουν το καρότσι;

Υπάρχουν και ενδιαφέρουσες ιδέες, όμως δεν είναι καθόλου ξεκάθαρες και αυτό που λέγαμε προχθές χαριτολογώντας, το «κάτι ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Δημοκρατία», δεν επαρκεί. Είδατε πόσες αντιφάσεις πρέπει να ξεπεραστούν. Με ποιες διαδικασίες;

Από την άλλη, ο απαραίτητος κομματικός μηχανισμός, ακόμη και εκεί που εξακολουθεί να υφίσταται, χρειάζεται ανασυγκρότηση και ανανέωση με άφθαρτα πρόσωπα και νέα στελέχη. Πού θα βρεθούν;

Το κακό είναι ότι όλα τα παραπάνω πρέπει να γίνουν ταυτόχρονα. Και η αναζήτηση ηγετικής φυσιογνωμίας και το ιδεολογικό ξεκαθάρισμα και η ανασύσταση κομματικού μηχανισμού και η στελέχωση με νέα πρόσωπα και…

Εδώ τίθεται ένα θεμελιώδες ερώτημα που δείχνει το μέγεθος της αντίφασης και τη δυσκολία του εγχειρήματος. Αν μπορούσαν να συμβούν όλα αυτά, θα έφτανε ποτέ η χώρα σ’ αυτό το χάλι;

 Κεντρίζουν (ή κεντροαριστερίζουν) 

το ενδιαφέρον μας!