170117 ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Πριν από δύο ακριβώς χρόνια.

Στις 27 Ιανουαρίου του 2015 (πόσο μακρινό μάς φαίνεται!), κάναμε την πρώτη αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος. Σας αφήνουμε να ξαναδείτε τι λέγαμε τότε και πόσο προφητικά ήταν τα λόγια μας.

Τόσο που, αν τα έλεγαν όχι τρία πουλάκια αλλά κανένας γέροντας ή καμιά γερόντισσα, τώρα θα κάνανε πωλήσεις σε «μεγάλα» έντυπα και θα τα παρουσίαζαν «σοβαρά» σάιτ που απευθύνονται σε… πιστούς. Μπορεί να γινόταν και θεατρική παράσταση:

«Έτσι έπρεπε να γίνει.

Αυτή η “αντιμνημονιακή Ελλάδα” έπρεπε να εκφραστεί και πολιτικά και αυτό συνέβη στις προχθεσινές εκλογές.

Κερδισμένος – μεγάλος κερδισμένος- ο ΣΥΡΙΖΑ και από κοντά όλα τα κόμματα που τάχθηκαν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, κατά των μνημονίων.

(Τα αυθεντικά, έτσι; Διότι και άλλοι τα έβαλαν με τα μνημόνια, στα λόγια και στις πράξεις, ξεχνώντας όμως τον παλιό κανόνα που λέει πως όταν έχεις το αυθεντικό είσαι μεγάλο κορόιδο αν προτιμάς την απομίμηση.)

Ποιο σαφές δε μπορούσε να γίνει: Δεν θέλουμε τα μνημόνια. Τελεία και παύλα. Τι θέλουμε; Τι πιστεύουμε; Τι ελπίζουμε; Ως κοινωνία εννοώ, ως εκλογικό σώμα, όχι ατομικά ο καθένας.

Αυτά θα πρέπει να περιμένουμε για να τα δούμε. Θα εκφραστούν σε κάποια από τις προσεχείς εκλογικές αναμετρήσεις.

Για την ώρα ξέρουμε ποιος θέλουμε να μας κυβερνήσει. Ή μάλλον ποιοι, αφού μπορεί να δώσαμε ξεκάθαρη εντολή, δεν δώσαμε όμως αυτοδυναμία. Θεωρώ πως κι αυτό ήταν μια έξυπνη κίνηση του «σοφού», όπως τον αποκαλούν λαού.

Έτσι, για να φανεί ποιοι είναι με ποιους.

Το ποιος το είπαμε. Πώς θέλουμε να κυβερνήσει;

Εδώ η απάντηση μπορεί να δοθεί μόνο έμμεσα, από σπόντα. Ας πούμε “όπως δεν κυβέρνησαν οι άλλοι”. Ή “όπως περιγράφεται στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ που πήρε την εντολή”.

Στο σημείο αυτό μπορεί να διακρίνει κάποιος και μια δόση ελπίδας, από εκείνη την ελληνική, την παραδοσιακά δική μας, η οποία δεν στηρίζεται σε δεδομένα, αλλά στην πεποίθηση πως στο τέλος όλα θα γίνουν όπως πρέπει και θα ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Το έβλεπα περισσότερο στα βλέμματα των νέων παιδιών που πανηγύριζαν έξω από τα εκλογικά κέντρα των νικητών και έλεγα πως αυτό, από μόνο του, είναι κάτι πολύ σημαντικό.

Κοντά σ’ αυτά τα παιδιά έφτασα να ελπίζω κι εγώ. Δεν μπορεί, σκέφτηκα, σίγουρα η ηλικία παίζει το ρόλο της, κάτι περισσότερο διαισθάνονται αυτοί οι νέοι άνθρωποι, κάτι νιώθουν στην ατμόσφαιρα που δεν το νιώθουμε εμείς οι μεγαλύτεροι.

Κάποιοι από εμάς τους μεγαλύτερους. Διότι υπάρχουν πάρα πολλοί που κι αυτοί ελπίζουν –είπαμε με ποιον τρόπο- πως είναι δυνατόν τα πράγματα να γίνουν πιο εύκολα, με λιγότερο κόπο, χωρίς θυσίες. Στο κάτω κάτω, λένε οι πιο συνετοί, αρκετά πληρώσαμε».

Το άλλο πουλάκι:

«Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα», λέγαμε.

«Διότι αυτές ακριβώς τις ελπίδες έχει να διαχειριστεί ο ΣΥΡΙΖΑ και μακάρι να βρει τον τρόπο να το κάνει. […] Όχι να τις “διαχειριστεί” επικοινωνιακά, αλλά να τους δώσει υπόσταση, να πραγματοποιήσει όσες περισσότερες μπορεί.

Τι είπα τώρα; Πραγματοποιούνται οι ελπίδες; Τέλος πάντων, εσείς καταλάβατε πολύ καλά τι εννοούσα.

Οι πολίτες έδειξαν με την ψήφο τους ότι επιθυμούν μια -πώς το είπε ένας φίλος;- “αριστερόστροφη” πολιτική.

Μια πολιτική που θα νοιάζεται τους πλέον αδύναμους, που θα μοιράζει πιο δίκαια τα βάρη, που θα ξανακάνει κοινωνικό αγαθό την υγεία και την παιδεία, που θα αγγίξει τις ευαίσθητες κοινωνικά ομάδες…

Όλα αυτά έτσι είναι και ποιος δεν τα θέλει.

Το θέμα όμως βρίσκεται αλλού, στο… θέμα που μας έβαζαν να αναπτύξουμε οι φιλόλογοι στα γυμνασιακά μας χρόνια: Δει δη χρημάτων…

Κακά τα ψέματα, το παιχνίδι θα κριθεί στην οικονομία, εκεί κρίνεται πάντοτε. Και εκεί βρισκόταν οι ενδοιασμοί και οι αντιρρήσεις όσων δεν εμπιστεύονταν τον ΣΥΡΙΖΑ. Πού θα βρεθούν τα λεφτά; Υπάρχουν λεφτά; Από πού θα τα πάρουμε; Με τι κόστος και τι ανταλλάγματα;»

Δυστυχώς, φίλοι μου, τώρα βλέπουμε ότι το παιχνίδι δεν κρίθηκε ΜΟΝΟ στην οικονομία, τότε τα πράγματα θα ήταν για την κυβέρνηση πολύ πιο εύκολα. Στο κάτω κάτω, όλοι κατάλαβαν πλέον πως η χώρα, χωρίς τη βοήθεια των εταίρων – δανειστών (και κάποιους από τους όρους που αυτή η βοήθεια επιβάλλει) δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια της… με καμιά κυβέρνηση!

Είδαμε όμως και τι έγινε στους άλλους τομείς, ακόμη και εκεί που η οικονομία (το μπόλικο και φτηνό ξένο χρήμα δηλαδή) δεν παίζει άμεσο ρόλο. Τι έγινε στα ζητήματα της αξιοκρατίας, της στήριξης των θεσμών, του σεβασμού των ανεξάρτητων αρχών, της ελευθερίας του Τύπου, της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης…

Ας τα αφήσουμε όμως τώρα και ας ξαναγυρίσουμε δυο χρόνια πίσω.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

«Κοντός ψαλμός αλληλούια», έλεγα τότε εγώ.

«Εδώ θα είμαστε και θα το δούμε. Εξάλλου ο αέρας μιας μεγάλης νίκης είναι ένα ισχυρό όπλο από μόνο του. Μη ξεχνάμε ότι οι ευρωπαίοι εταίροι μας, έχοντας μια μακρά δημοκρατική και κοινοβουλευτική παράδοση, σέβονται τη λαϊκή ετυμηγορία, ίσως περισσότερο απ’ ό,τι εμείς οι ίδιοι.

Αυτό δεν σημαίνει ότι κάνουν τα χατίρια σε κάθε εντολοδόχο αυτής της ετυμηγορίας, σίγουρα όμως συζητούν μαζί του και τον ακούν προσεκτικά. Από εκεί και πέρα…

Μη ξεχνάμε πως και οι ίδιοι κάποιες εντολές λαμβάνουν από τους δικούς τους ψηφοφόρους.

Έχει λοιπόν η νέα κυβέρνηση ένα ισχυρό όπλο. Όλοι όμως γνωρίζουμε ότι τα όπλα πρέπει να τα χειριζόμαστε με ιδιαίτερη προσοχή. Όσο πιο ισχυρά είναι τόσο περισσότερο μπορούν να βλάψουν εμάς τους ίδιους, σε περίπτωση λάθους χειρισμού ή ατυχήματος.

Ας μην είμαστε όμως απαισιόδοξοι, μέρες που είναι.

Όλα θα πάνε κατ’ ευχήν. Τα χειρότερα είναι πίσω μας. Εξάλλου, η αισιοδοξία δεν κοστίζει τίποτε.

Ή μήπως κοστίζει;»

 Προφητείας το ανάγνωσμα!