180905 ΜΕΤΑΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΝ-1

Το ένα πουλάκι:

Εσείς που βρισκόσασταν;

Μιλώ για την ιστορική ημέρα κατά την οποία η χώρα βγήκε από τα μνημόνια. Μπορείτε να θυμηθείτε πού ακριβώς ήσασταν και τι κάνατε; Δεν το ρωτάω στην τύχη, έχει πολύ μεγάλη σημασία.

Λένε πως τη στιγμή που συμβαίνουν σπουδαία γεγονότα, γεγονότα που σημαδεύουν την πορεία της ανθρωπότητας ή μιας χώρας, ο καθένας μπορεί να θυμηθεί πού ακριβώς βρισκόταν. Είναι όντως έτσι;

Δεν είμαι απολύτως βέβαιος. Και, αν ισχύει κάτι τέτοιο, σίγουρα δεν ισχύει για γεγονότα που συμβαίνουν προγραμματισμένα. Όλοι ξέρουμε τι κάναμε την ημέρα του τελικού του Ευρωμπάσκετ το 1987.

Είχαμε αφήσει κάθε άλλη ασχολία μας και ήμασταν στημένοι μπροστά σε μια τηλεόραση· πιθανότατα να θυμάται ο καθένας σε ποια ακριβώς τηλεόραση ή με ποιους παρέα είδε τον τελικό.

Αυτό όμως ήταν κάτι προγραμματισμένο. Αξίζει να δοκιμάσετε να δείτε αν θυμόσαστε πού βρισκόσασταν όταν ανακοινώθηκε η επίθεση στους δίδυμους πύργους. Ή όταν μάθατε τον θάνατο κάποιου αγαπημένου σας σταρ.

Εγώ, ας πούμε, θυμάμαι πολύ καλά τη μέρα που έμαθα τον θάνατο του Μπομπ Μάρλεϊ, όχι όμως τη δολοφονία του Τζων Λένον, παρ’ όλο που η δεύτερη ήταν εντελώς αιφνίδιο γεγονός. Συμβαίνουν αυτά…

Το ερώτημα είναι άλλο. Αν ισχύει τελικά αυτό, αν δηλαδή οι άνθρωποι θυμόμαστε πού ήμασταν και τι κάναμε όταν συνέβαιναν κάποιοι κοσμοϊστορικά γεγονότα, ισχύει και το αντίστροφο;

Δηλαδή, το ότι μπορούμε να θυμηθούμε τη στιγμή που συνέβη κάποιο γεγονός, αυτό το καθιστά αυτομάτως σπουδαίο; Ας αφήσουμε αναπάντητο το ερώτημα, διότι αξία έχει να δώσει ο καθένας τη δική του απάντηση.

Εμείς, μια φορά, τη μέρα που η χώρα έβγαινε από τα μνημόνια βρισκόμασταν στους Καλαρρύτες. Για όσους γνωρίζουν το χωριό αυτό δεν χρειάζονται περισσότερα λόγια. Για εκείνους πάλι που το αγνοούν κάθε παραπέρα πληροφορία θα ήταν χωρίς νόημα.

Να σας πω την αλήθεια, δεν είδα και μεγάλη διαφορά με την πολυαναμενόμενη ημέρα τής εξόδου. Είναι αλήθεια ότι δεν περίμενα και πολλά, όμως κάτι ελαφρύ πίστευα ότι θα το νιώσω. Τίποτε! Η έξοδος ήρθε και πέρασε χωρίς να με αγγίξει.

Το άλλο πουλάκι:

Δεν έκατσε και η φάση!

Αλλιώς τα περίμενε και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός. Βλέπετε όμως τα δυσάρεστα γεγονότα που προηγήθηκαν δεν τον άφησαν να το γιορτάσει όπως το φανταζόταν. Ας πούμε απουσίαζαν εντελώς οι ζουρνάδες! 

Τι στο καλό; Αρκεί μια σεμνή και ταπεινή ανακοίνωση, ακόμη κι αν γίνεται από την συμβολική Ιθάκη, να αναδείξει τη σημασία ενός τέτοιου γεγονότος; Μίλησα όμως για συμβολισμό και θα ήθελα να σταθώ λίγο περισσότερο σ’ αυτό.

Μου τι δίνουν οι συμβολισμοί, ιδιαίτερα εκείνοι που τονίζουν επικοινωνιακά κάτι. Μοιάζουν δηλαδή με ένα φτηνό αντικείμενο που πάμε να το παρουσιάσουμε σε ένα εντυπωσιακό περιτύλιγμα για να του δώσουμε αξία.

Ή μου θυμίζει ειδήσεις (εκφωνημένες από συγκεκριμένα κανάλια) τού τύπου «η αρμόδια υπουργός ανακοίνωσε ότι η κυβέρνηση σκέφτεται να εξετάσει σοβαρά στο μέλλον το θέμα της πιθανής αύξησης του κατώτατου μισθού»!

Ένα πραγματικά σπουδαίο γεγονός, του οποίου τη σημασία μπορεί να αντιληφθεί ο κάθε πολίτης, δεν χρειάζεται συμβολισμούς. Λειτουργεί από μόνο του. Αρκεί, λοιπόν, να το ανακοινώσει κάποιος με έναν απλό τρόπο.

Το διάγγελμα, δηλαδή, του Πρωθυπουργού για το τέλος των μνημονίων θα μπορούσε να γίνει και από το γραφείο του. Δεν ήταν καθόλου απαραίτητο να επενδυθεί με ομηρικούς ή καβαφικούς συμβολισμούς.

Οι πολίτες, όσο κι αν δεν διαθέτουν πάντα το απαραίτητο κριτήριο, καταλαβαίνουν και χωρίς αυτούς, αν υπάρχει κάτι να καταλάβουν. Αν δηλαδή δουν κάποια σημαντική διαφοροποίηση στην καθημερινότητά τους.

Διότι, σε τελική ανάλυση, το τέλος των μνημονίων μπορεί να είναι ένα εθνικό γεγονός, το τι ακριβώς σημαίνει όμως για τον καθένα το καταλαβαίνει (ο καθένας) μόνος του. Και αναλόγως εκτιμά τη σπουδαιότητά του.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι λέμε εμείς;

Το τι σημαίνει για εμάς σας το είπαμε ακόμη από τον Μάιο: Ρωτούσαμε τότε, παίρνοντας μέρος στη συζήτηση για το αν η έξοδος από τα μνημόνια θα είναι καθαρή ή όχι:

«Θέλουμε μια “καθαρή έξοδο”; Πριν απαντήσουμε, ας ορίσουμε πώς ακριβώς την εννοούμε, προκειμένου να είμαστε βέβαιοι ότι μιλάμε για το ίδιο πράγμα. Απ’ ό,τι έχω καταλάβει, πρόκειται για έξοδο στις αγορές χωρίς περιορισμούς.

Δηλαδή χωρίς να υπάρχει κάποιος πάνω από το κεφάλι μας, που να μας λέει πόσα θα δανειστούμε και, το κυριότερο, τι θα κάνουμε μ’ αυτά τα λεφτά. Αυτό θα το ορίζει αποκλειστικά η κυβέρνηση.

Η εκάστοτε κυβέρνηση. Ας το τονίσουμε αυτό, γιατί, έτσι όπως ξεκίνησε η κουβέντα μας, μπορεί να θεωρήσουν κάποιοι ότι πάμε να αντιπολιτευτούμε την παρούσα. Όχι! Ό,τι πούμε ισχύει για οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση.

Έτσι, τουλάχιστον, όπως τις έχουμε γνωρίσει μέχρι σήμερα. Πού, λοιπόν, εστιάζεται ο φόβος μας, έτσι και (τους) δοθεί η δυνατότητα να αποφασίζουν τι θα κάνουν με τα χρήματα που θα δανείζονται από τις αγορές;

Ακριβώς εκεί. Στο ότι θα μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν. Και ξέρουμε πολύ καλά τι θέλουν, και η παρούσα κυβέρνηση και οποιαδήποτε άλλη. Θέλουν να… επανεκλεγούν. Αυτό και μόνον αυτό.

Που σημαίνει ότι το πανάκριβο δανεικό χρήμα θα κατευθύνεται μόνον εκεί από όπου υπάρχει πιθανότητα να έρθουν, άμεσα, ψήφοι. Σε διορισμούς (ημετέρων), σε επιδόματα και αυξήσεις, γενικά σε οτιδήποτε αντιπαραγωγικό.

Ποιος μας διαβεβαιώνει ότι όλα αυτά θα συμβούν και πάλι;»

Ρητορικό το ερώτημα, μην απαντάτε.

Όξω!