180921 ΦΡΟΥΡΟΥΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Τι κάνει;

Κάθε παιδάκι, μικρό μικρό, όταν αρχίζει να διδάσκεται την ελληνική γλώσσα, μαθαίνει να υποβάλλει στον εαυτό του αυτή την ερώτηση. Τι κάνει; Μπορεί να μας φαίνεται ανόητη, όμως έχει λόγο ύπαρξης.

Ας κάνουμε μια μικρή παρένθεση, μια και το έφερε η κουβέντα. Υπάρχει η λανθασμένη άποψη ότι το παιδί -μιλάω πάντα για εκείνο που έχει μητρική γλώσσα την ελληνική- αρχίζει να μαθαίνει τη γλώσσα του όταν πηγαίνει στο Σχολείο.

Μέγα λάθος! Το παιδάκι των έξι ετών κατέχει τη γλώσσα σε πολύ ικανοποιητικό βαθμό, γεγονός που αποδεικνύεται από… τα λάθη που κάνει. Τι δεν γνωρίζει; Τη γραπτή μορφή τής γλώσσας και μάλιστα μιας συγκεκριμένης «νόρμας».

Αν προσέξουμε λίγο την ομιλία των μικρών παιδιών, θα θαυμάσουμε τον τρόπο με τον οποίο μαθαίνουν να χρησιμοποιούν τη γλώσσα. Δεν θα ξεχάσω ένα πολύ μικρό παιδάκι, που έλεγε όλα τα οχήματα που φέρουν σειρήνα «ίου-ίου».

Μόλις είχε αρχίσει, δηλαδή, να μιλάει. Μια μέρα που πέρασε έξω από έναν σταθμό Πυροσβεστικής και είδε πολλά παρκαρισμένα οχήματα, είπε «κοίτα, μαμά, τα… ίου–ία»! Έκανε δηλαδή… πληθυντικό, με τη λέξη που είχε επινοήσει το ίδιο!

Ένα άλλο παιδάκι, πολύ μικρό κι αυτό, όταν το ρώτησαν πού είναι ο παππούς, ο οποίος βρισκόταν κάτω από μια κληματαριά, είπε «είναι κάτω από τη… σταφυλιά». Δημιούργησε δηλαδή μια νέα λέξη, με βάση το ήδη γνωστό του λεξιλόγιο.

Το μήλο το κάνει η μηλιά, το κεράσι η κερασιά, γιατί όχι και το σταφύλι η… «σταφυλιά»; Δεν είναι αξιοθαύμαστο; Τα παιδιά, λοιπόν, κατέχουν τη γλώσσα πολύ καλύτερα από ό,τι φανταζόμαστε. Κάτι είπαμε όμως για τα λάθη.

Ναι, ξέρουν καλά τους κανόνες, δυσκολεύονται όμως με κάποιες εξαιρέσεις. Γι’ αυτό λένε «την κυρία νηπιαγωγός»! Διότι έχουν κατακτήσει από πολύ μικρά τον κανόνα πως, στα θηλυκά, η Ονομαστική και η Αιτιατική είναι ίδιες. 

Γι’ αυτό και λένε ο «διευθυντάς»! Επειδή έχουν μάθει την Κλητική, ακούγοντάς την συχνά, -«κύριε διευθυντά»- σχηματίζουν αντίστοιχα την Ονομαστική, κατά το… μπαμπά, ο μπαμπάς. Άρα ο διευθυντάς!

Το άλλο πουλάκι:

Τι κάνει;

Ας αφήσουμε τη γλωσσολογία και ας επανέλθουμε στο αρχικό ερώτημα, αυτό που αντιμετωπίζουν τα παιδάκια, όταν αρχίζουν να μιλάνε για… Συντακτικό. Τι κάνει ο τραγουδιστής; Τραγουδάει. Ο χορευτής; Χορεύει.

Τι κάνει ο βοσκός; Βόσκει (τα πρόβατα). Αυτό είναι λίγο μπερδεμένο, έτσι; Διότι πολλοί «βόσκουμε» χωρίς να είμαστε βοσκοί. Τα έχει αυτά τα ωραία η γλώσσα μας. «Οι πυροσβέστες επιχειρούν στο δάσος». Το προσπερνάμε.

Ο (δι)δάσκαλος, λοιπόν, διδάσκει, ο γιατρός γιατρεύει, ο μάγειρας μαγειρεύει, ο προστάτης προστατεύει (καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή), ο «διευθυντάς» διευθύνει, ο ψαράς ψαρεύει, ο κυνηγός κυνηγά και ο φρουρός… φρουρεί.

Το πώς ακριβώς ο καθένας από τους παραπάνω επιτελεί το έργο του δεν μπορούμε να το ξέρουμε. Κάθε επάγγελμα, κάθε τέχνη ή ασχολία έχουν τα μικρά τους μυστικά, έτσι που να ξεχωρίζουν οι επαγγελματίες από τους ερασιτέχνες.

Όλοι (κυριολεκτικά) οι Έλληνες, από μικρά παιδιά, μαγειρεύουμε, δεν είμαστε όμως όλοι μάγειροι. Πάρα πολλοί ψαρεύουν, όμως δεν πιάνουν όλοι ψάρια. Ακόμα και οι γιατροί δεν… γιατρεύουν όλοι.

Τα σκεφτόμουν όλα αυτά, καθώς διάβαζα και εξακολουθώ να διαβάζω σχόλια για το τι έπρεπε ή ΔΕΝ έπρεπε να κάνει ο φρουρός -και μάλιστα «ειδικός»- που… «φρουρούσε» την πρεσβεία τού Ιράν στο Ψυχικό.

Γράφουν ο καθένας το κοντό και το μακρύ του. Συγκρίνουν τον τρόπο που (δεν) αντιδρά εδώ η Αστυνομία με εκείνον σε άλλες χώρες, και ειδικά στις ΗΠΑ. Θυμούνται ανάλογες περιπτώσεις που οι αστυνομικοί βρήκαν τον μπελά τους…

Η αλήθεια είναι ότι είμαστε «η μέρα με τη νύχτα». Έχω δει αστυνομικούς, όχι στις ΗΠΑ, σε ευρωπαϊκή χώρα, να… επιχειρούν και κυριολεκτικά σε πιάνει τρόμος. Αφήστε που κανείς δεν λέει (δεν τολμάει να πει) κουβέντα.

Απεναντίας, έχω τύχει σε πολλές περιπτώσεις στη χώρα μας, όπου οι περαστικοί μόνο που δεν δείρανε τους αστυνομικούς που πήγαν να… επιχειρήσουν, δηλαδή να κάνουν τη δουλειά τους∙ αυτή για την οποία πληρώνονται.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι να  (μην) έκανε ο φρουρός;

Δεν χρειάζεται να κάνουμε εμείς τους έξυπνους και τους παντογνώστες. Είναι σίγουρο ότι μέσα στην εκπαίδευση που δέχονται αυτοί οι (ειδικοί) φρουροί, προβλέπεται ένα μνημόνιο ενεργειών για κάθε περίπτωση.

Είναι επίσης σίγουρο πως, σ’ αυτό το μνημόνιο, δεν συμπεριλαμβάνονται οδηγίες τού τύπου «κάντε πως κοιμάστε». Φαντάζομαι πως προβλέπεται κάτι περισσότερο από ό,τι είδαμε όλοι να κάνει ο συγκεκριμένος φρουρός.

Υπάρχει η άποψη που λέει ότι, αν έκανε οτιδήποτε άλλο, πιθανότατα θα υπήρχαν θύματα, είτε ο ίδιος, είτε κάποιος ή κάποιοι από τους επιτιθέμενους, πιθανόν και κανένας ανυποψίαστος περαστικός.

Ενώ τώρα, περιοριστήκαμε σε υλικές ζημιές, λίγα σπασμένα τζάμια και μερικοί μουτζουρωμένοι τοίχοι. Βέβαια υπάρχει πάντοτε το μεγάλο θύμα, φαίνεται όμως πως αυτό δεν το λογαριάζει κανείς.

Μιλάω για την αξιοπιστία της Ελληνικής Αστυνομίας, η οποία μάλιστα πάει χέρι χέρι με το αίσθημα ασφάλειας που (δεν) έχει ο πολίτης. Αυτά είναι τα θύματα, τα οποία δεν «δικαιώνονται» με την μετάθεση του οργάνου και του διοικητή του.

Και, για να γυρίσουμε εκεί από όπου αρχίσαμε, αν έστω και ένας φρουρός δεν φρουρεί, έστω και ένας αστυνομικός δεν αστυνομεύει, τότε συμβαίνουν πολλά περισσότερα από μικρές υλικές ζημιές που προξενεί μια μικρή γραφική ομάδα.

 Ρόμπα με… μπλουζάκι!