180918 ΛΕΡΩΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Γιατί ασχολούμαστε;

Υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους δεν θέλεις να ασχολείσαι. Δεν σ’ ενδιαφέρει ούτε το καλό, ούτε το κακό τους. Απλώς δεν θέλεις να υπάρχουν στη ζωή σου. Αυτό βέβαια δεν το κάνουν και όλοι οι άλλοι, όμως εσένα δεν σε νοιάζει.

Βεβαίως μιλάμε για ανθρώπους που είναι επώνυμοι και έχουν έντονη παρουσία στην κοινωνική ή/και την πολιτική ζωή του τόπου. Ως εκ τούτού δεν μπορείς να τους αποφύγεις τελείως· «πέφτεις πάνω τους».

Καθώς (θέλεις να) παρακολουθείς τι συμβαίνει γύρω σου, βλέπεις και διαβάζεις στα Μέσα τα λόγια και τις πράξεις τους. Και, καθώς είναι έντονες προσωπικότητες και δημιουργούν ντόρο γύρω από το όνομά τους, παρακολουθείς και τους άλλους που τους σχολιάζουν.

Αυτό δεν μπορείς να το αποφύγεις. Όσο βιαστικά και αν προσπερνάς τα σχετικά δημοσιεύματα, πάντα κάπου σκαλώνει το μάτι σου. Εσύ ο ίδιος όμως δεν θέλεις να πάρεις μέρος στους σχετικούς διαλόγους.

Ο λόγος έχει να κάνει κυρίως με την αισθητική. Οι άνθρωποι αυτοί, πέραν των άλλων χαρακτηριστικών τους, προσβάλλουν την αισθητική σου και αυτό είναι κάτι πολύ βαρύ για να το αντέξεις.

Αντέχεις την πολιτική αντιπαράθεση, αντέχεις τις ακραίες απόψεις, όταν εκφράζονται με νηφαλιότητα, αντέχεις ακόμη και εκείνες που είναι εντελώς ανόητες, αφού και η βλακεία είναι μέρος της καθημερινότητάς μας.

Πώς όμως να αντέξεις κάτι που είναι τελείως πέρα από την αισθητική σου; Πώς να ασχοληθείς με κάποιον που ανήκει σ’ εκείνο το είδος των ανθρώπων για τους οποίους πολύ σοφά λέει ο λαός «από όπου να τους πιάσεις λερώνεσαι»;

Οπότε, το αφήνεις να πάει στην ευχή. Αυτό μπορεί να φαίνεται ένδειξη αδυναμίας, και να είστε σίγουροι ότι αυτοί οι άνθρωποι βασίζονται πολύ σε τέτοιου είδους αντιδράσεις. Όπως ακριβώς και ο τελευταίος τραμπούκος της πιάτσας.

Ξέρει ότι η συμπεριφορά του και όχι η δύναμή του είναι εκείνη που αποθαρρύνει πολλούς να ασχοληθούν ή να τα βάλουν μαζί του. Γι’ αυτό και «καλλιεργεί» αυτή τη συμπεριφορά όσο μπορεί περισσότερο.

Το άλλο πουλάκι:

Γιατί ασχολούμαστε, λοιπόν;

Να, σήμερα θα σας μιλήσουμε λίγο για μια τέτοια περίπτωση. Ο λόγος που θα το κάνουμε δεν είναι ότι αποφασίσαμε αυτή τη φορά να ρίξουμε νερό στο κρασί μας και να κάνουμε μια εξαίρεση.

Αν το καλοσκεφτούμε δεν είναι ούτε το γεγονός ότι αυτή τη φορά ο συγκεκριμένος κύριος το παράκανε. Ξέρουμε ότι για ανθρώπους του είδους τους δεν υπάρχουν όρια, η συμπεριφορά τους ποτέ δεν δημιουργεί εκπλήξεις.

Αποφασίσαμε να ασχοληθούμε όχι επειδή μας αφορά η συμπεριφορά των ίδιων -είπαμε, «από όπου να τους πιάσεις λερώνεσαι»- αλλά επειδή παρουσιάζουν τεράστιο ενδιαφέρον οι αντιδράσεις των υπολοίπων.

Συγκεκριμένα η απουσία αντιδράσεων. Το ότι δεν λένε το παραμικρό, ενώ, σε αντίστοιχες περιπτώσεις, θα έβγαιναν από τα ρούχα τους. Και δεν αντιδρούν μόνο και μόνο επειδή πρόκειται για «σύντροφό» τους.

Νομίζω ότι τώρα πλέον καταλάβατε ότι θέλω να αναφερθώ στον κύριο Πολάκη και στο νέο κατόρθωμά του να δώσει στη δημοσιότητα τη διεύθυνση κατοικίας ενός ανθρώπου, μόνο και μόνο επειδή δεν του άρεσε η… εργασία του.

«Ξέρουμε πού μένεις»!

Αυτή η φαινομενικά αθώα φράση έχει φορτιστεί, ιστορικά θα έλεγα, ως μια από τις πιο γνωστές απειλές εναντίον αντιπάλων.

Αντιπάλων οι οποίοι, ενώ θα έπρεπε να αντιμετωπιστούν με επιχειρήματα, απειλούνται ότι θα ασκηθεί εναντίον τους ωμή βία. Και όχι μόνον εναντίον τους, αλλά και εναντίον των οικογενειών τους. Εξ ου και το σπίτι.

Μια τέτοια συμπεριφορά θα έκανε κάθε πολίτη, ο οποίος πολιτικά τοποθετεί τον εαυτό του στο λεγόμενο δημοκρατικό τόξο, να αντιδράσει εντονότατα, να εξεγερθεί απέναντι στον «δράστη», αφού πρώτα ανατριχιάσει από τρόμο.

Και όμως! Οι σύντροφοι του κυρίου Πολάκη, οι τόσο ευαίσθητοι σε άλλες περιπτώσεις σε ζητήματα καθημερινής δημοκρατίας και εκδήλωσης φασιστικής νοοτροπίας, αντί να του πουν «σκάσε, επιτέλους», κάνουν το κορόιδο.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πώς εξηγείται κάτι τέτοιο;

Πώς γίνεται να περνάει στο ντούκου το γεγονός ότι ένας υπουργός «αριστερής κυβέρνησης» στοχοποιεί με τέτοιον τρόπο κάποιον επιστήμονα που έκανε τη δουλειά του, μόνο και μόνο επειδή διαφωνεί -πολιτικά- με το αποτέλεσμά της;

Το γεγονός ότι ανέθεσε σε συνεργάτες του, κάποιους από τους τόσους ακριβοπληρωμένους,  να αναζητήσουν το σπίτι του ανθρώπου, να πάνε και να φωτογραφήσουν την είσοδό του, για να μπορέσει να κάνει το ανατριχιαστικό ποστ;

Αντιγράφω από ανάρτηση φίλου, παραλλάσσοντας ελαφρώς: «Ποιες αρχές, ποιοι αγώνες, ποιες αξίες δικαιολογούν τη σιωπή απέναντι σε μια τέτοια φασιστική νοοτροπία; Πόσο ρηχό είναι τελικά αυτό το περίφημο ηθικό πλεονέκτημα;»

Και ρωτάω κι εγώ: Αρκεί η γνωστή ψυχολογική ερμηνεία που θέλει να μην βλέπουμε τα δικά μας λάθη, εννοώ και της παράταξής μας, παρά μόνον εκείνα των άλλων; Και, καλά, μόνος σου δεν το βλέπεις· όταν σου το επισημαίνουν οι άλλοι;

Ή μήπως αρκεί η… λογική των ίσων αποστάσεων που λέει «μπορεί να έχουμε εμείς τον Πολάκη, όμως και οι άλλοι έχουν τον Άδωνι, που είναι χειρότερος»; Και, τότε, πού πάνε τα συνθήματα του τύπου «χτυπήστε τον φασισμό όπου τον συναντήσετε»;

Τίποτε, φίλοι μου. Αυτή η εκκωφαντική σιωπή, η καθόλου «ένοχη», το μόνο που δείχνει είναι πως πίσω της κρύβεται μια κατ’ επίφασιν, μία α λα καρτ ευαισθησία απέναντι σε ζητήματα δημοκρατίας και δικαιωμάτων.

Όταν και όποτε μας βολεύει να τα υπερασπιζόμαστε.

 Εκκωφαντική!