180924 ΠΟΡΙΣΜΑΤΙΚΟΝ-1

Το ένα πουλάκι:

Δείτε τά θετικά!

Μου κάνει εντύπωση που, σε κάθε τι που συμβαίνει γύρω μας, έχετε την τάση να βλέπετε μόνο τα αρνητικά. Λες και δεν υπάρχει κάτι καλό στο οποίο μπορούμε να σταθούμε. Ε, λοιπόν, εμείς σας λέμε ότι υπάρχει.

Και δεν μιλώ για το αρχαιοελληνικό «ουδέν κακόν…» Το οποίο, αν δεν κάνω λάθος, το έλεγαν οι Στωικοί Φιλόσοφοι και περιείχε το αγαπημένο επίθετο των παππούδων μας το «αμιγές».

Ξέρετε, αυτό που προέρχεται από το μείγνυμι = ανακατεύω και θέλει να μας πει ότι, στη ζωή, τίποτε δεν είναι ΜΟΝΟΝ όπως δείχνει η πρώτη του εικόνα. Πάντοτε θα υπάρχει ανακατεμένο και με το αντίθετό του.

Εδώ όμως μιλάμε για κάτι άλλο. Μιλάμε για την κακή νεοελληνική συνήθεια να τοποθετούμαστε απέναντι στα γεγονότα… εκ των προτέρων, δηλαδή με μια προκατάληψη, που είναι, όπως ξέρετε, πολύ κακή συνήθεια.

Λέω «στα γεγονότα» και, φυσικά, εννοώ και στα λόγια, για να σας θυμίσω ότι και εκείνα είναι «έργα». Ας μην ξεχνάμε ότι οι γλωσσολόγοι μιλούν πλέον για «γλωσσικές πράξεις»· που πάει να πει… γεγονότα.

Τοποθετούμαστε, λοιπόν, εξ αρχής, με βάση όχι αυτό καθαυτό το γεγονός, αλλά το ποιος κρύβεται από πίσω του, ποιος το σκέφτηκε, ποιος είναι υπεύθυνος γι’ αυτό, και, φυσικά, ανάλογα με τη σχέση που έχουμε μαζί του. 

Ακούει ο άλλος, ας πούμε, «Πόρισμα Παρασκευόπουλου» και αμέσως δεν στέκεται στο… πόρισμα, αλλά στον Παρασκευόπουλο. Ανάλογα με την (προ)διάθεση στην οποία βρίσκεται απέναντί του, κρίνει και το πόρισμα.

Για στάσου, ρε φίλε! Το είδες; Το μελέτησες; Πώς βγάζεις μάνι μάνι απόφαση; Πώς καταλήγεις έτσι εύκολα σε πόρισμα για το… πόρισμα; Εδώ ο άλλος έκανε τόσο καιρό να φτάσει σε συμπεράσματα και προτάσεις.

Για να δείτε όμως πόσο ανοιχτοί πρέπει να είμαστε, ας πάρουμε τα πράγματα από (μία) αρχή. Την 1^η Ιουνίου (ε.έ.) διάβασα πρώτη φορά για μια διευρυμένη σύσκεψη που κάλεσε στη Θεσσαλονίκη ο κύριος Παρασκευόπουλος.

Τότε, εκτός από το αστείο ότι η Επιτροπή θα ολοκλήρωνε τις εργασίες της εντός του Ιουνίου, διάβασα και κάτι πολύ ενδιαφέρον. Στόχος της, έλεγε, είναι «να προαχθεί η ευρυθμία στο ευρύτερο περιβάλλον των ακαδημαϊκών χώρων».

Το άλλο πουλάκι:

Το πιάσατε;

Σε κάθε τι που κάνεις στη ζωή σου, έχει μεγάλη σημασία το πώς ξεκινάς, από πού πιάνεις το θέμα. Εδώ, λοιπόν, δεν μιλάμε για μια Επιτροπή που θα στόχευε στο να διορθωθούν τα στραβά –το λέω όσο πιο κομψά μπορώ- στα ΑΕΙ.

Αλλά στο πώς θα προαχθεί η ευρυθμία. Δηλαδή, τώρα που μιλάμε, υπάρχει στα Πανεπιστήμια μας μια ευρυθμία, και το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να δούμε πώς θα την προαγάγουμε.

Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, ο κύριος Παρασκευόπουλος έβλεπε από τότε κάποιο «πρόβλημα», όπως όμως είχε πει στη συνέντευξή του «ένα μέρος του προβλήματος είναι ότι υπερτονίζονται τα προβλήματα».

Για να καταλάβετε όμως για τι είδους προβλήματα μιλούσε, σας λέμε ότι μιλούσε για εκείνα που υπάρχουν στα Πανεπιστήμιά μας, όπως… «και σε όλα τα Πανεπιστήμια του κόσμου». Νομίζω ότι τώρα έχετε μια εικόνα.

Ερχόμαστε όμως -επιτέλους- εκεί από όπου ξεκινήσαμε, για να δούμε πού βρίσκεται το καλό στην όλη υπόθεση. Σήμερα, λοιπόν, που η Επιτροπή παρέδωσε το πόρισμά της, τη βλέπουμε να αναγνωρίζει την ύπαρξη προβλημάτων.

Και όχι γενικώς και αορίστως, αλλά πολύ συγκεκριμένα. Μιλάει για κλοπές, μιλάει για ληστείες, μιλάει για χρήση και εμπορεία ναρκωτικών, για εγκλήματα «χαμηλής ποινικής απαξίας» που διαπράττονται από φοιτητές…

Μιλάει για αυθαίρετες καταλήψεις χώρων του Πανεπιστημίου που χρησιμοποιούνται ως «στέκια φοιτητών», μιλάει για «διεκδικητικού χαρακτήρα καταλήψεις με φθορές ή μη», μιλάει για βίαιη παρακώλυση της λειτουργίας οργάνων των ΑΕΙ…

Μιλάει επίσης για φθορές περιουσίας, για ψυχολογική βία και εκφοβισμό των καθηγητών… Με λίγα λόγια για ό,τι συμβαίνει σε όλα τα Πανεπιστήμια του κόσμου, συγκεκριμένα του μικρόκοσμου που λέγεται Ελλάδα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Εδώ, λοιπόν, βρίσκεται το καλό!

Διότι, μέχρι σήμερα, όσοι έλεγαν (λέγαμε) ότι στα Πανεπιστήμιά μας το κακό έχει παραγίνει, θεωρούμασταν από εχθροί του φοιτητικού κινήματος μέχρι εχθροί της δημοκρατίας και της ελεύθερης διακίνησης της γνώσης.

Τώρα, σε όσους μας κατηγορούν, δεν έχουμε παρά να τους δείξουμε το πόρισμα της Επιτροπής Παρασκευόπουλου, το οποίο έρχεται να επιβεβαιώσει όλα όσα υποστηρίζαμε. Με τη βούλα ενός (πρώην) αριστερού υπουργού.

Το πρώην πάει στον υπουργό και όχι στον αριστερό, έτσι, για να μην παρεξηγούμαστε. Με τον οποίο μπορούμε να διαφωνούμε, μόνον όμως ως προς τις προτεινόμενες λύσεις του προβλήματος.

Οι οποίες συνοψίζονται σε δύο «αρχές». Η πρώτη ταυτίζεται με εκείνη του γνωστού μας Γυμνασιάρχη, κυρίου «βεβαίως, βεβαίως»: Παιδιά είναι, βρε αδελφέ, τι θέλεις να τους κάνουμε; Να τα σκοτώσουμε;

Η δεύτερη ταυτίζεται με του επίσης γνωστού (στους φίλους του Λούκυ Λουκ) καθηγητή Όττο Φον Χίμπεργκάιστ, από την περιπέτεια «η θεραπεία των Ντάλτον». Επειδή όμως αυτή είναι μεγάλη ιστορία, θα μιλήσουμε στην αυριανή κουβέντα μας.

Για την ώρα θα έρθουμε να συμφωνήσουμε με την Εφημερίδα των Συντακτών, η οποία θεωρεί «κακόβουλη την κριτική που ασκείται στο πόρισμα της Επιτροπής Παρασκευόπουλου». Και να πούμε πως η δική μας θα είναι σε διαφορετικό επίπεδο.

Αύριο, λοιπόν…

 «Τα παιδιά είναι παιδιά»!

Αριστοτέλης.