180904 ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Δεν ήταν όλα μαύρα…

Το καλοκαίρι που μας πέρασε είχε και τις φωτεινές του στιγμές! Ξέρω, περιμένετε τώρα με αγωνία να σας πω ποιες ήταν αυτές. Όσοι παρακολουθείτε χρόνια τις καθημερινές μας κουβέντες κάτι θα υποψιάζεστε.

Πάντως θα είστε σίγουροι ότι δεν μιλάω για την πολυαναμενόμενη «έξοδο από τα μνημόνια», ούτε, φυσικά, για τον ανασχηματισμό που ακολούθησε. Αυτά μάλλον στις… γκρίζες στιγμές θα τα κατέτασσα.

Το γιατί θα το δούμε αργότερα. Οι φωτεινές στιγμές του καλοκαιριού έχουν να κάνουν με τις επιτυχίες μας στον αθλητισμό. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, γιατί ακόμη κι εκεί δεν… παίζουμε μόνοι μας.

Είχαμε και το μουντιάλ! Όπου μπορεί να μη συμμετείχε η δική μας ομάδα, αυτό όμως μας έδωσε την ελευθερία να το παρακολουθήσουμε πιο αποστασιοποιημένα και να χαρούμε ή να λυπηθούμε πιο… ελεύθερα.

Οι «μεγάλοι» μάς αποχαιρέτησαν νωρίς. Επαληθεύοντας το γεγονός ότι στο ποδόσφαιρο, στον αθλητισμό γενικότερα, πρέπει κάθε φορά να αποδεικνύεις ποιος είσαι. Καλή η ιστορία, καλές και οι βαριές φανέλες, αλλά δεν αρκούν.

Όπως δεν αρκούν και ένας ή δύο παίκτες τής πρώτης γραμμής για να φέρουν τα αποτελέσματα. Αυτοί μπορούν να κάνουν τη διαφορά, όταν το σύνολο πίσω τους λειτουργεί σωστά. Μόνοι τους…

Αυτό είναι κι ένα καλό μάθημα για όλους εμάς που ενδιαφερόμαστε μόνο για την προσωπική μας διάκριση, την ατομική μας «σωτηρία», χωρίς να μας ενδιαφέρει το σύνολο, το πλαίσιο μέσα στο οποίο αυτές θα συμβούν.

Έχουμε πάψει να παίζουμε (και) για τους άλλους. Κοιτάμε μόνο τα ατομικά μας στατιστικά. Πού βελτιωθήκαμε, πόσες προσωπικές επιτυχίες σημειώσαμε, τι κάναμε για να ξεχωρίσουμε από το σύνολο…

Όμως αυτό δεν είναι το ζητούμενο. Αν δεν λειτουργήσει σωστά η ομάδα, τα αποτελέσματα δεν πρόκειται να έρθουν ποτέ. Και τότε εμείς θα μείνουμε με την πικρή ικανοποίηση του εγωισμού μας.

Πικρή, γιατί δεν θα μπορεί να αντικαταστήσει τη χαρά που δίνει η γεύση της νίκης. Θα μένει πάντοτε με την αίσθηση του μισού, του ανολοκλήρωτου…

Το άλλο πουλάκι:

Τα παιδιά μας…

Τα καμαρώσαμε είτε όταν αγωνίστηκαν ατομικά, είτε ως εθνικές ομάδες. Οι φετινές επιτυχίες στον στίβο, τον κανονικό ή τον «υγρό», ήταν ανεπανάληπτες. Μας έκαναν να χαμογελάσουμε!

Μπράβο σε όλους. Και περισσότερα μπράβο τούς αξίζουν όταν ξέρουμε κάτω από ποιες συνθήκες προπονούνται και ετοιμάζονται για τους αγώνες. Αφήνω όλο το υπόλοιπο που λέγεται περιρρέουσα ατμόσφαιρα…

Μοιάζει απίστευτο να σκεφτεί κανείς ότι υπάρχουν αθλητές και ομάδες που φτάνουν στην κορυφή της Ευρώπης και του κόσμου από την Ελλάδα τού σήμερα. Και δεν εννοώ απλώς ότι είμαστε μια χώρα σε κρίση.

Αν το δούμε έτσι, τότε μπορεί να αντιτείνει κάποιος ότι υπάρχουν χώρες πολύ πιο φτωχές που βγάζουν αθλητές παγκοσμίου κλάσης. Δεν είναι το ίδιο. Διότι οι αθλητές εκείνοι διακρίνονται σε ένα ή δύο αθλήματα.

Κυρίως στις μεγάλες αποστάσεις. Εμείς μιλάμε για κάτι διαφορετικό. Από τους δρόμους και τα άλματα, μέχρι την κολύμβηση και την κωπηλασία και από το βόλεϊ σάλας μέχρι το πόλο, τα παιδιά μας μεγαλούργησαν.

Φανταστείτε τι θα γινόταν αν, ως χώρα, δεν δίναμε τη βαρύτητα που δίνουμε στο ποδόσφαιρο, αλλά ενδιαφερόμασταν εξίσου και για τα άλλα αθλήματα. Από τα οποία έχουμε δει και μεγάλες χαρές.

Δείτε, ας πούμε, το πόλο. Με ανύπαρκτες υποδομές, με ελάχιστες ομάδες, χωρίς τον απαιτούμενο ανταγωνισμό, και, εδώ και δεκαετίες, είμαστε στην κορυφή του κόσμου. Η μικρή Ελλαδίτσα αφήνει πίσω χώρες μεγαθήρια!

Πράγμα που σημαίνει ότι όλο αυτό δεν είναι τυχαίο. Κάποιοι κάνουν κάτι πολύ καλά. Το πρόβλημα είναι ότι εμείς ασχολούμαστε μόνο με το ποδόσφαιρο, όπου όλοι τα κάνουν όλα πολύ λάθος.

Δεν το λέω εγώ, δεν γνωρίζω και πολλά από ποδόσφαιρο, κυρίως από τη νομοθεσία και τα διοικητικά, αυτά δηλαδή που καθορίζουν και την τελική αγωνιστική εικόνα. Τα λένε εκείνοι που ξέρουν.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ήταν και δροσερό!

Πέρα από τις χαρές που μας έδωσε στον αθλητικό τομέα, το φετινό καλοκαιράκι ήταν ακριβώς τέτοιο: καλοκαιράκι. Δεν μας ζεμάτησε, δεν μας έσκασε, περισσότερο μας δρόσισε. Ήταν ένα καλοκαίρι… ανοιξιάτικο!

Δεν ξέρω αν αυτό είναι «κλιματική αλλαγή» ή αν είναι μια ένδειξη συμπόνιας της φύσης προς τον δοκιμαζόμενο λαό μας, πάντως φέτος και ο χειμώνας και το καλοκαίρι είχαν λιγότερα έξοδα από άλλες χρονιές.

Αφήστε που περιορίστηκαν και στο ελάχιστο οι πιθανότητες να συμβούν μπλακ άουτ, όπως άλλες φορές. Σκεφθείτε να είχαμε όλοι στο φουλ τα κλιματιστικά, πόσες «Ύδρες» θα μετρούσαμε.

Ας το πιστώσουμε λοιπόν κι αυτό στα θετικά του φετινού καλοκαιριού. Του οποίου όμως οι ατραξιόν ήταν άλλες. Η έξοδος από τα μνημόνια και ο ανασχηματισμός που ακολούθησε. Γι’ αυτά όμως έχουμε χρόνο.

Θεωρείστε ότι χθες και σήμερα κάναμε μια εισαγωγή στο κυρίως θέμα. Από αύριο θα μιλάμε για τα σημαντικά, που θα ήταν όμως ακόμη πιο σημαντικά, αν δεν προλάβαιναν οι καταστροφές.

Δεν πειράζει· υπάρχουν φορές που η προσγείωση γίνεται βίαια και… αναγκαστική. Θεωρήστε ότι κάτι τέτοιο έγινε και με τα μεγάλα και πολυαναμενόμενα γεγονότα του καλοκαιριού.

Τι είπατε; Αν η Έκθεση της Θεσσαλονίκης εντάσσεται σε αυτά. Δεν ξέρω. Εσείς τι λέτε;

Αλλού το θαύμα!