180925 ΠΟΡΙΣΜΑΤΙΚΟΝ-2

Το ένα πουλάκι:

Η θεραπεία των Ντάλτον!

Λέγαμε χθες ότι υπάρχει μια μεγάλη μερίδα τού (επιστημονικού) κόσμου -μεταξύ των οποίων και ο κύριος Παρασκευόπουλος, το πόρισμα της Επιτροπής τού οποίου συζητάμε- οι απόψεις των οποίων συμφωνούν.

Συμφωνούν με εκείνες του καθηγητή Όττο Φον Χίμπεργκάιστ, της γνωστής περιπέτειας του Λούκυ Λουκ «η θεραπεία των Ντάλτον». Μιας από τις πιο αγαπημένες ιστορίες του φτωχού και μόνου κάου μπόυ…

Για όσους δεν θυμούνται πρόσωπα και πράγματα, θα πω λίγα λόγια για την αρχή της ιστορίας, η οποία παρεμπιπτόντως, παρουσιάζει και ένα ακόμη ενδιαφέρον. Μιλάει με έξοχο τρόπο για το πώς λειτουργεί μια επιστημονική κοινότητα.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο καθηγητής του ΑΠΘ Γιώργος Τσιάκαλος ξεκινούσε τις παραδόσεις του στην «Μεθοδολογία της Επιστημονικής Έρευνας» με τις πρώτες σελίδες από αυτή την ιστορία τού Λούκυ Λουκ.

Βρισκόμαστε στο Επιστημονικό Ίδρυμα της νέας Υόρκης, όπου είναι συγκεντρωμένος ο επιστημονικός κόσμος, για να ακούσει την (απίστευτη) θεωρία ενός νεοαφιχθέντος από την Ευρώπη καθηγητή, τον οποίο παρουσιάζει ο Πρόεδρος.

Ο καθηγητής Όττο Φον Χίμπεργκάιστ ανεβαίνει στο βήμα και κάνει την ανακοίνωσή του, η οποία, όπως κάθε καινοφανής ιδέα, προκαλεί ποικίλες και αντικρουόμενες αντιδράσεις στην επιστημονική κοινότητα.

«Απίστευτο», «πρωτοφανές», «καθαρή τρέλα», είναι μερικές από τις πρώτες κουβέντες που ακούγονται από τα έδρανα του Ιδρύματος. «Τσαρλατάνε», φωνάζει πιο ένθερμος, ο καθηγητής Έηπλγουώτερ».

Κάποιοι συμφωνούν μαζί του, άλλοι όχι. Η ωραιότερη αντίδραση όμως βρίσκεται παρακάτω.

Κάποιος από το πλήθος φωνάζει για τον Όττο Φον Χίμπεργκάιστ: «Είναι τρελός. Και επιπλέον είναι και ξένος»!

«Έχεις απόλυτο δίκιο, Κοβάλσκυ», έρχεται να συμφωνήσει ένας τρίτος. Και μ’ αυτόν τον μικρό διάλογο ο πανέξυπνος δημιουργός τού Λούκυ Λουκ, Ρενέ Γκοσινί, κάνει ένα σχόλιο για το πώς φέρονται στους ξένους οι ίδιοι οι… ξένοι!

Ποια είναι όμως αυτή η απίστευτη θεωρία που διατύπωσε ο ευρωπαίος καθηγητής και προκάλεσε τέτοιες αντιδράσεις; Πριν σας το πούμε, ας διευκρινίσουμε ότι η ιστορία μας διαδραματίζεται γύρω στα 1870!

Το άλλο πουλάκι:

Πώς το ξέρουμε;

Στο τέλος του τεύχους αποκαλύπτεται ότι όλα αυτά γίνονται τη στιγμή που «στην Ευρώπη, μια θεωρία βρισκόταν στα σπάργανα», διότι μεταφερόμαστε στο Φράιμπεργκ της Αυστρίας όπου μια κατατρομαγμένη νταντά τρέχει φωνάζοντας:

«Κυρία Φρόυντ, κυρία Φρόυντ, ξέρετε τι προσπάθησε να μου κάνει ο μικρός Σίγκμουντ;» Καιρός όμως να ακούσουμε την ανακοίνωση του πρωτοπόρου καθηγητή Όττο Φον Χίμπεργκάιστ:

«Ισχυρίζομαι ότι όλοι οι εγκληματίες είναι ασθενείς που μπορούν να θεραπευτούν. Πάντα κάποιο γεγονός τού παρελθόντος τους, στην παιδική τους ηλικία, τους σπρώχνει στην παρανομία»!

Ο καθηγητής, θέλοντας να αποδείξει τη θεωρία του, ζητά να του εμπιστευθούν τους πιο επικίνδυνους κακοποιούς της Αμερικής, για να τους θεραπεύσει. Έτσι, τον στέλνουν στο Φαρ Ουέστ, όπου τον περιμένει ο Λούκυ Λουκ, να του συστήσει τους… Ντάλτον.

Θα αφήσουμε τους αγαπημένους ήρωές μας με μια τελευταία πινελιά. Όταν το τρένο των 15:07 φτάνει στον σταθμό με καθυστέρηση, καθώς «δέχεται πάντα επίθεση και φτάνει ακριβώς στις 16:35», οι επιβάτες βγαίνουν όλοι στα παράθυρα και επευφημούν τον καθηγητή που κατεβαίνει.

Ο ελεγκτής εξηγεί στον Λούκυ Λουκ ότι «το τρένο δέχτηκε επίθεση. Ο καθηγητής μίλησε με τους ληστές. Δεν ξέρω τι τους είπε, αλλά εκείνοι έβαλαν τα κλάματα, μας ζήτησαν συγγνώμη και επέστρεψαν τα κλοπιμαία…»

Έχει ενδιαφέρον αυτή η λεπτομέρεια, γιατί δείχνει ακριβώς πως η θεωρία αυτή (και η αντίστοιχη αντιμετώπιση) δεν είναι χωρίς βάση. Δυστυχώς όμως, δεν μπορεί να εφαρμοστεί σε κάθε περίπτωση.

Όπως συμβαίνει τελικά με τους Ντάλτον, συμβαίνει και με πολλούς άλλους ανθρώπους που εκδηλώνουν παραβατικότητα. Δεν επαρκούν τα καλά λόγια, οι νουθεσίες και η καλή συμπεριφορά για να τους φέρουν στον ίσιο δρόμο.

Ο καθηγητής δίνει στους Ντάλτον όπλα και άλογα, πιστεύοντας πως εκείνοι δεν θα τα χρησιμοποιήσουν, αλλά θα εξακολουθήσουν… το κέντημα, όπως έκαναν όσο καιρό προσπαθούσαν να αποκτήσουν την εμπιστοσύνη του.

Και φυσικά αυτοί επιστρέφουν στη δράση! Κάτι αντίστοιχο δεν έκανε και ο κύριος Παρασκευόπουλος; Και τώρα με την Επιτροπή του, αυτό που κυρίως προτείνει είναι «να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά»!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Μπορεί να τα πείσουμε!

Να τους εξηγήσουμε ότι «όταν το θύμα είναι συνάδελφός τους ή καθηγητής, δεν πλήττεται η άρχουσα τάξη» (Πράγμα που σημαίνει ότι αν το θύμα είναι κάποιος από την άρχουσα τάξη, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα;)

Να τους δώσουμε να καταλάβουν πως «όταν καταστρέφονται υλικά και όργανα του πανεπιστημίου αυτά δύσκολα μπορούν να αντικατασταθούν και στο τέλος τα πληρώνει ο απλός φορολογούμενος».

Με συγχωρείτε πολύ, αλλά θα πω μια κακία. Αν υπάρχει κάποιος φοιτητής, ο οποίος δεν το γνωρίζει αυτό και χρειάζεται να του το εξηγήσουμε, ελπίζοντας ότι έτσι θα σταματήσει να καταστρέφει, πιστεύω ότι δεν έχει καμιά θέση στο Πανεπιστήμιο.

Όχι λόγω παραβατικής συμπεριφοράς, αλλά λόγω βλακείας. Δυστυχώς όμως, αυτή η νοοτροπία «παιδιά είναι, θα μεγαλώσουν και θα σοβαρέψουν», φαίνεται ότι επικρατεί σε όλο το πόρισμα της Επιτροπής Παρασκευόπουλου.

Είναι παιδιά τα οποία ψηφίζουν από 16 ετών! Και αν κάποιος δεν κατέχει τις βασικές αρχές Κοινωνικής και Πολιτικής Αγωγής, που διδάσκονται από το Δημοτικό ακόμη, δεν μπορεί να λέγεται πολίτης αυτής της χώρας.

Προσοχή! Κανείς δεν λέει «να παίρνουμε κεφάλια». Όμως, το έχουμε ξαναπεί σε κάθε λογής Παρασκευόπουλους· η τιμωρία είναι και αυτή μια πολύ καλή και αποτελεσματική παιδαγωγική μέθοδος.

Πάντως πολύ καλύτερη από το συνεχές χάιδεμα.

Παιδική χαρά!