180926 ΑΓΡΙΟΝ-1

Το ένα πουλάκι:

Στο Φαρ Ουέστ…

Μια και μεταφερθήκαμε εκεί, με τη βοήθεια του αγαπημένου μας Λούκυ Λουκ, ας παραμείνουμε λίγο ακόμη, για να συζητήσουμε τον περίφημο «Νόμο του Λιντς», που, παρά το όνομά του, δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με νόμο.

Ονομάστηκε έτσι χάρη σε κάποιον γεωργό, πολιτικό και επαναστάτη, στα χρόνια της Αμερικανικής Επανάστασης, ο οποίος, κατ’ άλλους, είχε και δικαστικές εξουσίες. Δεν τις άσκησε όμως όπως θα περίμενε κανείς.

Απεναντίας, οργάνωσε ομάδες πολιτών, με στόχο την άμεση επέμβαση και την, με συνοπτικές διαδικασίες, τιμωρία εκείνων που συμπαθούσαν τους Άγγλους. Αργότερα ο «νόμος» συνέχισε να εφαρμόζεται εναντίον των μαύρων.

Ήταν το περίφημο «λιντσάρισμα» που το είδαμε και σε ένα σωρό ταινίες. Συνέβαινε κυρίως στις Πολιτείες του Νότου, όπου τα 4/5 των θυμάτων ήταν μαύροι. Το λιντσάρισμα ήταν βέβαια παράνομο, όμως μόνο το 1% των περιπτώσεων έφτανε στη δικαιοσύνη.

Στις ΗΠΑ μετράνε τα πάντα! Έτσι ξέρουμε ότι μόνο κατά το 1889 πραγματοποιήθηκαν 4000 λιντσαρίσματα. Το 38% των θυμάτων λιντσαρίστηκε για ανθρωποκτονίες, το 23% για απαγωγές, το 7% για κλοπές, το 6% για επιθέσεις…

Αν και στη συλλογική μας μνήμη το λιντσάρισμα καταλήγει σε κρεμάλα ή/και κάψιμο του θύματος, αρχικά η πιο συνηθισμένη «τιμωρία» ήταν οι «τεσσαράκοντα παρά μία» βουρδουλιές, και σπανίως ο θάνατος.

Βλέπετε, τα πρώτα χρόνια γινόταν και μια υποτυπώδης «δίκη» από πολίτες, οι οποίοι συγκεντρώνονταν κάπου για να ενημερωθούν για το συμβάν και να αποφασίσουν για την τύχη τού… (εκ των προτέρων) ενόχου!

Αργότερα, επικράτησε η πρακτική του όχλου, ο οποίος, χωρίς να ακούσει τίποτε, εκτελούσε τον «δράστη» κρεμώντας ή/και καίγοντάς τον. Για όλα αυτά έχουμε πολλές αναφορές στις ιστορίες του Λούκυ Λουκ.

Με μια ουσιαστική λεπτομέρεια: Ποτέ, κανένα θύμα λιντσαρίσματος δεν πεθαίνει! Η πιο συνηθισμένη τιμωρία είναι «πίσσα και πούπουλα». Όταν το θύμα φτάσει να κρέμεται από τον λαιμό από ένα κλαδί…

Μια σφαίρα του Λούκυ Λουκ κόβει το σχοινί και αποκαθίσταται ο νόμος και η τάξη. Ο ύποπτος θα κλειστεί στο κελί του σερίφη, μέχρι να δικαστεί κανονικά και να οδηγηθεί στις φυλακές, αν αποδειχθεί ένοχος.

Το άλλο πουλάκι:

Αυτά στο Φαρ Ουέστ!

Στη δική μας καθημερινότητα, όπου «πρώτα πυροβολούμε και ύστερα το κουβεντιάζουμε» (στο διαδίκτυο), εξακολουθούν να υπάρχουν φαινόμενα λιντσαρίσματος, για τα οποία μάλιστα μαλώνουμε.

Ήταν σωστό; Ήταν λάθος; Ναι, αλλά κι αυτός το παράκανε! Και η δικαιοσύνη; Ποια δικαιοσύνη, αυτή που κάνει χρόνια να εκδώσει μια απόφαση; Άσε, ρε, θα πέσουν πάνω του οι δικηγόροι και θα τη βγάλει λάδι…

Το συζητάμε!

Δεν είναι αδιανόητο; Το συζητάμε! Και το χειρότερο; Βλέπουμε να υπάρχουν και κάποιοι που επιχαίρουν! Όχι να προσπαθούν να βρουν μια δικαιολογία, αλλά να δείχνουν να το ευχαριστιούνται!

Τι να πεις για όλους αυτούς; Προσωπικά μένα άφωνος. Προτιμώ να ακούσω τι λένε κάποιοι άλλοι, όπως ο Νικόλας Σεβαστάκης, λόγια του οποίου σας μεταφέρω:

«Ο κόσμος που επιδοκιμάζει ένα λυντσάρισμα και μάλιστα προχωράει και στη δικαιολόγηση, στην εκ του πλαγίου ή άγρια και ωμή νομιμοποίηση της “λογικής του”. Χωρίς καν δισταγμό, κάποιο κόμπο, κάποιο κράτημα μπροστά στο φριχτό τέλος ενός νέου ανθρώπου. 

Αυτή η ανενδοίαστη βεβαιότητα και η ευκολία του θεατή, του θεατή μιας φριχτής πράξης, αυτό το συναισθηματικό βάραθρο που ψάχνει δικαιολογίες στο αδικαιολόγητο- αυτή η ψυχρότητα εμένα με τρομάζει».

Πέρα όμως από την αντίδραση της συγκεκριμένης κατηγορίας «ανθρώπων», θα ήθελα να σχολιάσουμε και κάτι ακόμη. Την επιλεκτική ευαισθησία που δείχνουμε απέναντι σε θύματα που βρίσκονται… κοντά μας.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Για να μην παρεξηγηθούμε…

Εμείς είχαμε ξαναμιλήσει γι’ αυτό. Λέγαμε τότε «είναι λογικό -μάλλον όχι λογικό, ανθρώπινο είναι η καλύτερη έκφραση- να μας συγκινούν περισσότερο τραγικά γεγονότα που συμβαίνουν είτε δίπλα μας, είτε σε ανθρώπους που γνωρίζουμε καλύτερα.

Ανθρώπινο σημαίνει πως όχι μόνο εξηγείται, αλλά δεν είναι και ντροπή να το ομολογήσει κανείς. Όπως και να το κάνουμε, είναι άλλο πράγμα να μάθεις για ένα αεροπορικό δυστύχημα που συνέβη στην άλλη άκρη του κόσμου και άλλο για κάποιο σε εταιρία και αεροπορική γραμμή με την οποία ταξιδεύεις κι εσύ ή αγαπημένα σου πρόσωπα.

Αν, στη δεύτερη περίπτωση, δείξεις μεγαλύτερο ενδιαφέρον, δεν σημαίνει ότι είσαι υποκριτής, ούτε φυσικά “ρατσιστής”, επειδή… υπάρχουν θύματα που σε συγκινούν περισσότερο από άλλα».

Προσοχή, όμως! Εδώ μιλάμε για κάτι άλλο. Μιλάμε για την περίπτωση του ίδιου θύματος, για το οποίο αρχικά αδιαφορείς, αν δεν ανήκεις στην ομάδα των «ανθρώπων» που είδαμε πριν, και μετά, ξαφνικά, αλλάζεις γνώμη.

Πότε μετά; Όταν μάθεις ότι το θύμα είχε κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, ότι ανήκε, ας πούμε, σε μια συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα, για την οποία τρέφεις αυξημένη ευαισθησία. Και τότε συγκινείσαι!

Και παίρνεις ανοιχτά θέση, φωνάζοντας για το άδικο του πράγματος. Δηλαδή, τι; Αν ήταν οποιοσδήποτε άλλος στη θέση του θύματος, η αδικία δεν θα υπήρχε, ή θα ήταν μικρότερη; Ξέρεις πώς λέγεται αυτή η α λα καρτ ευαισθησία;

Δεν θα πω καμιά βαριά κουβέντα, βλέπετε ότι τις αποφεύγω επιμελώς. Λέγεται τουλάχιστον υποκριτική. Διότι, το τονίζω και πάλι αυτό, μιλάμε για τον ίδιο άνθρωπο και όχι για κάποιον που αποδείχτηκε αργότερα γνωστός σου, άρα ο θάνατός του σε άγγιξε περισσότερο.

Ανθρώπινο και το… απάνθρωπο!

 Ζουν ανάμεσά μας!